Image via Wikipediaofte: Hoog het Hart...Gisteren was een dametje een dametje aan het boetseren... "Vind je ook niet dat de borsten te hoog zitten?" Het beeld werd naar me toegedraaid. "Ja, ze zitten veel te hoog ! " "Zie je wel ! Ik had het al gezegd, maar Jan zei dat het goed was!"
De discussie hoe het kon opgelost worden, zonder te moeten herbeginnen duurde wel wat, en uiteindelijk nam Herman zijn klopper en sloeg de borsten met geweld wat naar beneden. Hij grinnikte toen de borsten veel beter hingen. "Zie je wel, als ze zich niet voegt, dan moet je er op kloppen" grijnsde hij.
Ik zei dat haar schouders en de verbinding met de borsten nog niet je dat waren. Weer geklop.
Moesten de mensen ons bezig horen, zonder te zien wat we aan het doen zijn... Wat zouden ze wel niet denken !
Ik ging even kijken naar het fotootje waarop het beeld gebaseerd was. Ik floot ! Niet makkelijk, het moest een moeder met kind worden. De moeder was er al grotendeels, maar nu moest het kind er nog bovenop gezet worden, moesten de armen gemaakt en bevestigd worden... Heel wat werk en vooral technisch zeer moeilijk. Boetseren in volle klei zou makkelijker zijn, maar dat opbouwen in een holle vorm !!!! pffff... Niet makkelijk.
Ik krijg steeds meer eerbied voor wat ze hier doen !
De beelden op zich is een ding, maar dat hol opbouwen, dat is een ander paar mouwen.
En weten dat ik nog maar aan het begin zit van de "keramiek"... Ik krijg straks lessen in kleur, glans, transparante kleuren en noem maar op. Daar komt nog bij dat je kunt bakken op verschillende manieren, met verschillende resultaten, en ik heb het dan nog niet eens over de structuur van de oppervlakte, waar ook heel wat mogelijk is. Om het makkelijk te maken kijken we dan ook nog wat over de grenzen, en maken onder meer kennis met het Japanse Raku...
Ik ben nu begonnen aan een grote bol. Ik heb mijn bol al moeten opereren, zoals ze dat daar grijnzend noemen... Je geeft er met een mes een ferme snede in, en laat het wat open zakken (of je helpt het een beetje, en je vult de spleet op met klei. Je doet dat op de vier richtingen van de windwijzer, en zo kun je de bol wat meer doen open gaan, zodat er wat meer een begin van een bol ontstaat. Dan moest ik stoppen. "Je moet stoppen, want hij gaat steeds meer en weer inzakken !" "Je moet nu een rol maken met klei in lichte plasticfolie, en daarmee je bol ondersteunen, morgen zal hij wat steviger zijn, en kun je weer wat verder werken..."
Het leven van een keramieker is best ingewikkeld.
Nu moest ik folie hebben. Een dametje had dat bij, en ik mocht er van gebruiken. Bedankt. 't Is nikske...
Vandaag ga ik dus weer wat centimetertjes toevoegen aan mijn bal... djudedju, hoever zou ik nu geraken ? Ik heb ook geleerd dat ik de bol nu en dan op ooghoogte moet zetten, om de vorm in de gaten te houden. Ik ben met wat begonnen.
Ik moet eerlijk zijn, en zeggen dat het helemaal niet zo makkelijk is als het lijkt ! Geef toe, als jij ergens een postuurke ziet staan, denk jij dan dat dit een verschrikkelijk moeilijk werk is ? En toch...
Met andere woorden: ik heb een nieuwe uitdaging gevonden in mijn leven. Ik kom iedere keer hondsmoe thuis. De pijn gaat, maar ik zou niet langer moeten bezig zijn. Ik denk dat het voor een groot gedeelte niet aan het "werk" ligt, maar aan de gespannenheid van het werken met een nieuw medium. Bovendien ben ik nog altijd ik, en ik kan niet traag, niet op mijn gemak werken... Het moet af... En dat kan niet met het hol opbouwen. Het materiaal werkt niet mee, het werkt tegen. Als je te vlug opbouwt, dan zie je onvermijdelijk dat je structuur begint in een te zakken, vervormt. Dit keramieken moest ik veel vroeger in mijn leven ontmoet hebben, om wat kalmer en rustiger te leren werken.
Een mens is nooit te oud om te leren.
Het gaat alleen steeds wat moeilijker. Je oude gewoonten zitten dan ook al zo lang ingebakken.
Weet je, heel wat "klasgenoten" zijn van mijn leeftijd. Gek hoeveel mensen dus op die jaren nog aan een uitdaging beginnen. Alhoewel... Beginnen ? Er zijn er daar die zowat heel de academie al gepasseerd zijn, en schilderen, etsen, tekenen, beeldhouwen en tuttiquanti achter de rug hebben. Kunst is hun bezig zijn.
Ik voel me er thuis, met een heel pak gelijkgestemde zielen.
Ik kijk er met veel genot naar al die inspiratie, leer vormen kennen die mij vreemd zijn, die ik nooit zou bedenken. Heerlijke wereld !
Ik kan het je echt aanraden ! Je moet daarom niet kiezen voor keramiek, maar het creatief bezig zijn is het mooiste wat er is...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten