Image via WikipediaVannacht lag ik te luisteren naar de regen die tegen het rolluik sloeg. De wind is nogal fel, en je hoorde de regen in vlagen kletsen tegen het latwerk. Het raam staat nog steeds open, in kantelstand, zodat je niet alleen de regen goed hoort, maar ook de draperieën ziet heen en weer waaien.Ik denk dat ik in het vervolg, bij winderig en nat weer, dit raam zal moeten dicht doen. Vanmorgen raakte ik bijna niet uit mijn bed. Mijn rug deed verdomd veel pijn. Ook Anny klaagt van haar voet - die vorig jaar gebroken was.
Ik heb dus meerdere redenen om de herfst en de winter te verfoeien...
Maar de hoofdreden blijft toch de duisternis.
Ik hou van licht en kleuren, en heb een hekel aan dat kloteweer.
Eigenlijk is dat een beetje gek, want als ik schilder of teken, dan werk ik steeds weer in sombere kleuren. Ik kan het licht niet schilderen, het is te schoon om het weer te kunnen geven.
Ook nu ik in de keramiek zit, zit ik weer met het probleem van de kleuren. Mijn vaas is bijna af, en moet nu binnenkort gebakken worden, en gekleurd... En dat is voor mij een worstelen.
Onze Bart zag me werken aan de vaas en had meteen commentaar: "Pa zit weer in the seventies". Linda zei dat het veeleer de sixties waren... en dat die terug in zijn.
Ik voelde me daar helemaal niet door beledigd of getroost, ik ben een kind van de sixties, dus waarom zou ik daar niet ergens ideeën over hebben overgehouden.
Maar de vazen in de sixties waren kleurig, en ik zie mijn vaas eerder in een vaal okerig bruine tinten... Met wat donkerder vlakjes in de diepste plaatsen en wat licht op de verheven plaatsen...
Van binnen wil ik de vaas in het diepste zwart.
Ik ga er toch een met Linda moeten over klappen. Tenslotte is zij de lerares, en kan zij me misschien wat raad geven...
Ook mijn tekeningen zijn gewoonlijk somber, zeker als ik mensen teken, heb ik de neiging hen gebogen te tekenen, met droeve uitdrukking op het gezicht.
Kortom, mijn werken zijn bijna mijn tegengestelde. Misschien is dit normaal? Ik heb er geen idee van. Maar ik kan niet spetteren met kleuren, ik kan geen licht schilderen, met moeite een lach tekenen...
Misschien is dat ook de reden waarom herfst en winter zo sterk op mij inwerken. Het klinkt gek, maar dat sombere weer drukt op me, weegt op me. Ik zou heel veel geld moeten hebben, om nu naar de andere kant van de wereld te kunnen vliegen, en te genieten van de groeiende lente, en zodra het daar begint te herfsten, terug naar hier, om naar de lente te komen... zodat mijn leven, een leven van lente en zomer zou zijn, het hele jaar door. Zodat ik voortdurend kan genieten van licht en warmte (als we niet te veel van die "zomers" hebben zoals we dit jaar kenden...).
Misschien hou ik ook zo erg van de lente, omdat ze het leven lijkt te brengen. Waar geen vermoeden van een plant was, schiet plots een fris groen en een prachtbloem uit de dode grond, uit takken die niet verraden ontspringt plots het blad, de bloem, de vrucht... Uit het niets komt plots het leven te voorschijn.
Het is niet voor niets dat de mens omstreeks de donkerste dag van het jaar, het feest van het licht viert! De dag is bereikt waarop het niet meer donkerder wordt, de dag waarop het licht heel stilletjes terugkomt. Godsdiensten binden daar hun feestdagen aan, omdat de mens toch viert, en die levensvreugde volgens hen beter aan het godsbesef kan verbonden worden, dan aan de natuur.
Het is op zich bijna het bewijs dat het licht voor de mens het hoogste goed is... of toch een er van.
Ik sta dus niet alleen met mijn hekel voor de donkere dagen.
Er is meer... Vandaag heb ik voor het eerst weer sokken aangetrokken. Anders doe ik dat alleen maar als ik het omwille van de etiquette moet doen, maar vandaag gewoon omdat ik koude voeten had. En ik heb een hekel aan sokken, zij belemmeren mijn vrije tenenverkeer. Straks moet ik ook weer een trui aan met lange mouwen ! djudedju !
De postbode is geweest, en ik kreeg een uitnodiging voor de openingsreceptie van een tentoonstelling met de titel: I-VISION en daaronder, tussen haakjes (aj-vizjn)... van de academie te Zottegem aan mij gestuurd. Ergens stoort mij die titel met zijn Angelsaksische klanken... Ik krijg meer en meer het gevoel dat ons eigen moerstaal verdrukt wordt. En nog meer kittelt het belachelijke ondertiteltje me. Ach, heel erg is het allemaal niet, maar voor mij hoeft dat niet zo... Het is al erg genoeg dat men mij de sixties toedicht, en niet de zestiger jaren... Dat is net hetzelfde, maar eigener.
Je ziet, ik ben in een sombere bui. De herfst weet je wel... En toch kreeg ik gisterenavond net een leuk berichtje toegestuurd...van Kaatje. Nu wellicht een hele Kaat, maar voor mij blijft ze ergens Kaatje, het dochtertje van een collega die veel te vroeg is gestorven. Ik zie haar nog steeds voor me, een frêle ding, met een brilletje en een lachend gezichtje. Ze wist niet zeker of ik nog zou weten wie ze was, en had een blad van haar poëzie ingescand, waar ik -heel lang geleden- voor haar een tekening had in gemaakt met een karamellenversje er bij... Een tekening van een goudvink. En telkens als ik oude tekeningen terug zie ben ik een beetje verbaasd van mezelf. Het klinkt hoogmoedig, maar telkens zie ik dan dat ik toch wel aardig kan tekenen. Terwijl ik onmiddellijk na het tekenen er alleen fouten in zie.
Ik weet niet goed wat me het meest plezier deed, een berichtje van Kaat uit een ver verleden, of de tekening van toen...
Ik heb vannacht op Norbert, haar vader liggen denken. De man is veel te vroeg overleden. Zoals zovelen. Als ik terugdenk aan toen, dan zijn de meesten van de collega's van toen al weg... en van de jongeren die nadien kwamen, zijn de meesten ook al op brugpensioen of bijna...
Op zo'n moment voel je je oud.
De tijd heelt de wonden niet... ze dekt ze hoogstens een beetje toe.
Verbergt ze wat, houdt ze wat uit het gezicht, zodat je niet telkens en telkens weer er mee geconfronteerd wordt, maar als je er aan denkt, dan voel je weer de pijn.
Het is duidelijk herfst
tijd
van
afsterven
tijd
van
herdenken....
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten