Lawaai

Image by Tom Talloen via FlickrVannacht tot minstens halfvier was er lawaai in onze wijk... Een of ander feestje dat zo nodig met veel lawaai, gelach en gezang moest gepaard gaan.
Dan lig je in je bed te luisteren, telkens tegen de slaap aan, en iedere keer weer begint het kozakkenkoor een of ander deuntje te brullen.
Een mens wil daar geen boel over maken, het sop is immers de kool niet waard, maar het is op die manier toch maar een kort nachtje.
Ik zit hier dus helemaal niet uitgeslapen en alert, en moest al ettelijke keren terug klikken om de foutjes of vergeten letters te corrigeren. Best dat de spellingscontrole werkt. Alhoewel... werkt ? Als mijn fout een bestaand woord is, dan glijdt de controle daar zoetjes over. Normaliter herlees ik mijn tekst nog eens verticaal, en vind ik wel nog een en ander. Vergeef mij als ik er dit keer nog enkele vergeet... De slaap weet je wel.

Ik heb niet echt te weinig geslapen, maar in een verkeerd patroon. Normaliter kruip ik vroeg in bed, neem mijn boek, lees nog een klein half uurtje in een of ander boek, doof dan het licht, en in één, twee, drie ben ik vertrokken naar dromenland. Rond drie uur wordt ik normaliter weer wakker en lig te luisteren naar het gesnurk van mijn wederhelft. (en soms ook naar dat van mijn buur).
Als ik me wat lig op te jagen in het niet-slapen, sta ik op, ga naar het toilet, met mijn boek onder mijn arm, en ga er een half uur tot een uur zitten lezen en afkoelen. Tegen de morgen dreig ik dan weer in slaap te sukkelen,maar meestal kan ik dat tegen houden, want de morgenstond... Tot spijt van Anny die veel liever wat langer in bed blijft.

Ik vermoed dat ik dat slaapritme al mijn hele leven bij me draag, want ons vader zaliger heeft menigmaal gezucht, omdat ik zo vroeg wakker was. Ik hoorde ons vader opstaan, en meteen wipte ik blij het bed uit. Vooral dat blij was er te veel aan... Ons Vader was een van die mensen die langzaam wakker worden, bij een kop koffie. En ik ? Mijn ogen gingen open en mijn mond ook. Ik babbelde honderduit en ons vader maar zuchten en brommen...

Vannacht werd het dus verstoord, en zit ik hier te zuchten en te brommen als wijlen ons vader.
Zo denk ik nog eens op hem. Niet dat ik hem ooit zou kunnen vergeten, maar geef toe, je denkt er niet iedere dag op. Ik denk het meest op hem bij gebeurtenissen die ik eerder met hem doormaakte, en waar ik de oplossing nog steeds bij hem zoek. Wellicht is dat denkwerk mede een van de redenen die ons doet denken aan een eeuwig leven na de dood... We hebben op een of ander manier nog "contact" met onze doden, we praten er op een of andere manier nog mee. Ik had meer banden met ons vader dan met moeder, wellicht omdat we in veel dingen gelijkgestemd waren. of omdat we in heel veel punten regelmatig in de clinch lagen... of omdat we beiden vochten voor ons gelijk. Ik weet het niet, maar reeds als kind ging ik graag mee met pa naar zijn vergaderingen en naar zijn werk... ik leek er wel een beetje door "gebeten"...

Ik moet stoppen met zo in het verleden te toeven ! Dat schijnt een van de kenmerken te zijn van oud worden, en begot! ik voel me helemaal nog niet oud. Ik schrik telkens als ik er op denk hoeveel jaren ik al tel. Ik voel me helemaal niet zo.

Ach, neem me dat gebazel niet kwalijk, komt door dat slecht slapen. Morgen doe ik weer wat beter (hoop ik).
tot de volgende ?