Morgen beginnen we aan de elfde maand (op twaalf !) van dit jaar... Met andere woorden, het jaar is weeral bijna voorbij.
Hoe ouder je wordt, hoe rapper de jaren lijken te gaan. Ik zeg dan altijd dat mijn klein kinderen nog maar twee keer zullen kunnen ademhalen per jaar, als ze zo oud zijn als ik nu ben. Het lijkt wel of de jaren ieder jaar weer te warm gewassen worden, en fel gekrompen weer een jaartje dienst mogen doen.
Er is een verklaring voor dat gevoel van het korter worden van het jaar: als je 10 bent is een jaar een tiende van je leven, dat is dus een heel stuk ! Maar als 65-plusser is dat maar een 65° deeltje meer van je voorbije leven, en dat is dus veel minder.
Maar hoe dan ook, het gaat steeds sneller en sneller...
alles...
Ik herinner mij de auto thuis waarbij de kilometerteller maar tot 120 km/uur ging, en dat was een pure reclamestunt, want ik denk niet dat je dat ooit haalde tenzij bergaf en de wind in 't gat...
Ik herinner mij dat eerste kwampjoetertje op mijn bureel, met een heel kleine harde schijf en een heel lage snelheid tegenover het ding waar ik nu mee speel...
Ik herinner me dat we ooit enkele treinwagons steenkolen mochten legen met manden op de schouder... Nu twee grote happen van de kraan...
Ik herinner me dat de metserdiender mortel moest maken en dat dan de ladder op, per emmertje ging leveren aan de metser, en dan vlug naar beneden om weer een voorraadje stenen op een plank op zijn schouder, de ladder op om hem stenen te leveren...
Ik herinner me dat een huis bouwen een vol jaar beliep
ik herinner mij...
Alles was veel meer lijfelijke arbeid, er was plaats en werk zat voor de minderbegaafden van de maatschappij...
En alles ging nog op mensensnelheid...
En we spraken heel argwanend over het invoeren van de lopende band op het werk...
Plots was daar niet meer de snelheid van de mens, maar een machine die de snelheid oplegde aan de mens.
En ik woonde nog in een "zalige" streek, waar de grootste nijverheid het toerisme was, en waar de mensen bedienen nog steeds mensenwerk aan mensensnelheid was...
Maar ook daar moest het steeds sneller en sneller gaan, moest je niet meer plechtig en stram bedienen, maar de pint op het tafeltje kwakken...
Alles ging en gaat steeds sneller en sneller, minder en minder menselijk.
Productie !
Opbrengst !
En er was werk zat, zo veel dat niemand nog de vuile jobjes wilde doen. Dus haalde men gastarbeiders binnen. In dat woord zat gast, duidelijk een tijdelijk iets dus... Gasten blijven niet hangen, die gaan na het bezoek weer naar huis... Maar dat werk duurde lang, en al die Italianen en Spanjaarden lieten hunne madams en heel hun kroost overkomen, en settelden zich. Zo goed zelfs, dat ze eigenlijk ook liever die properder jobkes deden, en er was toch werk genoeg... En we haalden een nieuwe vloot gastarbeiders (nog steeds als gast) naar hier voor de vuile en zware taken. Nu kwamen ze meestal uit de Mahreb-landen... En ook zij settelden zich en brachten hun vrouw(en) en kinderen, en opa en oma mee omdat het hier beter van de kost was...
En alles ging steeds sneller en sneller...
En plots was daar niet meer genoeg werk voor iedereen, en velen staken een beschuldigende vinger uit naar die vreemden, die hier ons brood inpikten...
En de zwakbegaafden werden nu tewerkgesteld door aan de werkgever premies te geven voor deze tewerkstelling...
En altijd maar sneller, altijd maar rapper
En de eersten die werkloos werden waren veelal die vreemden (eigen volk eerst weet je wel), en de kinderen van die vreemden liepen daar maar langs de straat... En daar ze veelal in hele wijken samentroepten (samen is het gezelliger en kun je je eigen taal spreken), waren dat geen rondhangende jongeren, maar bendes... Die (samen ben je sterker) een soort dwingelanden werden in en rond "hun" wijken.
En we kregen een nog groter racisme dan voorheen.
altijd maar sneller
en dan barstte de bom
dan kwam de crisis, de ene na de andere of een grote langgerekte, hoe je het ook noemen wilt.
En daar het werk steeds sneller vooruitging, met steeds minder mensen, ging het systeem wankelen. De Sociale zekerheid, ooit gebaseerd op een systeem van solidariteit wankelde, en komt onder druk te staan.
Moeten we niet de oplossing gaan zoeken in de mens ?
Moeten we niet weer opteren voor een menselijker ritme ?
Moeten we niet weer opteren voor de winkel waar ze 100 gr salami afwegen en in een net papiertje wikkelen, eerder dan voor die voorverpakte salami met meer afval er omheen dan vlees er in ? Moeten we niet terug naar de tijd dat je een half kilootje suikerklontjes liet afwegen in plaats van een grote doos, die veel te lang meegaat?
Moeten we niet weer naar huizen waar metsers echt metsen en waar de stenen en de mortel nog aangebracht worden?
Moeten we niet een stapje achteruit, iets minder luxe, iets minder gesofisticeerde goederen, maar kiezen voor de mens ?
Misschien moeten ze dan ook niet meer sjoemelen met zomer- en winteruur... Moeten we niet meer oeverloos ons huisvuil sorteren, omdat er gewoon veel minder is...
Iets minder, maar misschien warmer, menselijker, gewoon: op mensenmaat...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten