Google Plus

Image by Ryan Bretag via FlickrWat de concurrent van Facebook moet worden, komt m.i. maar traagjes van de grond. Ik ben als fervent Google-gebruiker in al zijn facetten, natuurlijk meteen op de plus-kar gesprongen, maar daar zit ik dan...
Nu moet ik eerlijk zijn, ook bij Facebook ben ik niet zo'n ijverig gebruiker... En ik ben niet de man er naar om zo maar god en klein pierke op mijn facebook binnen te laten... Dus is het aantal abonnees op mijn facebook ook nog te overzien. Ik luister met verbazing (en wat afgrijzen) naar mijn kleinkinderen die honderden "vrienden" hebben op hun facebook. Bij mij is het woord vriend niet zo hol... Het moeten op zijn minst mensen zijn die ik ken, en dan nog liefst mensen waar ik enige sympathie voor voel.
Nu en dan glipt er wel eens een wat minder bekende door, via een berichtje aan een andere vriend, maar globaal is mijn facebook nog heel overzichtelijk. Naast de "vrienden" heb ik ook wat interessante dingen staan op mijn facebook, waar ik nieuws of duiding op het nieuws kan lezen.
Maar op Google Plus heb ik hooguit twee vrienden terug gevonden en en een stuk of drie interessante en een paar nieuwsankers... en dat is het dan.
Natuurlijk moet zo'n ding de tijd hebben om te groeien. Je kunt niet verwachten dat van de ene dag op de andere plots dat ding zal vol zitten met vrienden en bekenden...
Toch heeft het wel iets, het laat je toe op een wat betere manier te werken met "cirkels", dat wil zeggen je kunt je vrienden en bekenden en interessanten netjes indelen, zodat je met een toets ook precies diegenen kunt bereiken die je wilt bereiken. Bij Facebook gaat dat een stuk moeizamer.
Vandaar... Mocht je het eens willen uitproberen... Doe maar hé, ik zit op jullie te wachten.
En dan maar hopen dat het ook werkelijk groeit en bloeit, en zich duidelijk iets anders profileert dan facebook, want niemand heeft nood aan twee keer hetzelfde...

Hiermee zitten we dus volop in wat men noemt de "sociale netwerken"... Ik heb het wat moeilijk met dat sociaal in deze benaming.
Soms klopt het wel, denk maar aan de rol die internet en vooral Twitter en Facebook gespeeld hebben bij de revoluties in het Arabische gebied... Maar veelal beperken die dingen zich tot het mededelen van kleine soms heel onbenullige berichtjes. Ik heb er helemaal geen boodschap aan dat iemand eindelijk aan zich wassen is toegekomen, integendeel, ik heb dan het gevoel dat ik hem of haar ruik terwijl hij dat zit te schrijven, en dat is niet echt smakelijk. En ik heb een bloedhekel aan het publiek maken van eigenlijk heel intieme zaken... I lv U sgatje (I love You schatje) is een bericht die mij niet aangaat. Als de tiener in casu het echt nodig vindt om zijn liefde uit te schreeuwen voor iedereen, dan heb ik het gevoel dat hij (zij) vooral zichzelf wil overtuigen van dat nog wankele gevoel. En daar heb ik helemaal geen geen boodschap aan, en het interesseert me niet.
Het overstijgt zelfs dat kleine voyeurke in mijn binnenste. Dat is wat anders dan mensjeskijken, dat is zielenkijken, en dat is niet voor mij.
Maar via mijn kleinkinderen zitten er een deel van dergelijke dingen in mijn facebook... Nu en dan schrijf ik daar dan een opmerking op, vol ironie, maar dat is veelal niet aan hen besteed. Of ze prefereren opa opa te laten, of ze snappen de boodschap niet... (Ik vermoed het eerste)

Dus kan ik dat netwerk niet echt sociaal noemen... Maar wie ben ik...

Toch heeft het wel iets wat ik niet meer zou willen missen. Het laat me toe contact te hebben met mensen die ik anders nooit meer of héél héél zelden zie. Dus toch wel sociaal?
Ach, laat het dan maar dat mengelmoesje zijn, ik vind het toch wel leuk, zelfs die liefdesperikelen van die jonge blagen vind ik op zich wel leuk, wij zouden dat nooit gedurfd hebben in onze tijd. En mijn opmerkingen zijn dan ook wellicht gebaseerd op mijn opvoeding van toen...
Opa kan duidelijk niet echt mee met sommige van die nieuwe evoluties in het mens-zijn...
Opa wordt oud
 Ikke ?
bah neen ! Ik ben nog piep !

tot de volgende ?