De babyfabriek

In Nigeria is een babyfabriek opgerold. Een als weeshuis bekend gebouw bleek in werkelijkheid een babyfabriek te zijn, met een boekhouder, een "bezwangeraar" en een hele meute jonge meisjes die de baby's leverden voor verkoop.

Een heel klein berichtje, een faits divers, niet van belang, een aardigheidje...

Een symptoom van een gekke wereld, waar de "blankes" nog steeds wat minachtend neerkijken op de gekleurde evenmens, maar (laat mij het eens héél erg cru stellen)  het zo lief vinden zo'n gekleurde pagadder te adopteren, als summum van ostentatieve naastenliefde. Ik weet wel, er zijn er ook bij die het echt en oprecht goed menen met die adoptie, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat er iets scheef loopt in een maatschappij waar eigen weeskinderen niet geadopteerd geraken en men zwarte en gele kindjes massaal gaat invoeren.
Misschien ligt het niet eens aan de adoptieouders in spe, maar aan de organisaties die voor de adoptie instaan?  Misschien is het gewoon lucratiever kindjes van ver weg te halen?

Ooit, heel lang geleden, las ik een artikel over de nijpende nood aan adoptie-ouders voor onze eigen weeskindjes... Na een gesprek met moeder de vrouw namen we contact met die organisatie, maar we kwamen niet in aanmerking omdat we zelf al eigen kinderen hadden... Nu en ???  Was dit op zich al geen beetje meer waarborg dat het kindje in een warm nest zou terecht komen?

Ondertussen heb ik al gezinnen gezien met meerdere adoptiekinderen, zelfs van diverse kleurtinten. Dat kan dan weer wel ?

Nog eens, ik hoop dat die ouders echt met goede en oprechte bedoelingen adopteren, maar als ik die beroemde (beruchte?) diva  zie kindjes gaan halen in Afrika, dan krijg ik de kriebels... En vermoed ik het ergste. Nogmaals, ik hoop dat ik ook hier verkeerd ben, en dat de kinderen in casu daadwerkelijk echte liefde ontvangen, en niet alleen als toonobjecten gaan fungeren.

Jullie weten al lang dat ik niets tegen mijn gekleurde medemensen heb, maar ik snap gewoon niet waarom men geen ouders lijkt te vinden voor onze eigen sukkeltjes, en wel voor import-kinderen. En ik herhaal dat de schuld misschien helemaal niet ligt aan de would-be ouders, maar aan de organisaties. Maar het blijft gelijk. Het is duidelijk, door dat kleine krantenknipseltje, dat men ginder ver weg, de kans ziet om een lucratief handeltje op te zetten... en dat zegt op zich al genoeg.

Het bewijst dat er daadwerkelijk sprake is van handel in mensen.
Is dat geen synoniem van slavernij ?

Bovendien heb ik ook vragen over die kinderen zelf... We leven -jammer genoeg- in een maatschappij, waar men nog steeds de anders gekleurde evenmens, anders bekijkt, om het voorzichtig uit te drukken. Dat die kinderen dan een Vlaamse naam krijgen, verandert niets aan die huidskleur, en wellicht zullen zij in hun later leven dat stigma met zich mee blijven sleuren, een stigma die zij wellicht veel minder begrijpen dan de kinderen van mensen die hier als gestigmatiseerden rondliepen en hun kinderen hardden tegen dat feit...  Wellicht zal voor die kinderen de schok veel groter zijn, dat ze plots niet meer die Vlaming zijn, maar plots gewoon die zwarte...

Nee, ik stel me vragen.
Ik oordeel niet, ik kan niet oordelen omdat iedere geval van adoptie anders is, en anders zal opgevoed en voorbereid worden op het leven. Omdat de ene in een warm nest zal terecht komen en de ander misschien nog eens zal verscheurd worden door een uiteenvallend gezin, waar je dan als adoptiekind wellicht heel anders "zit" dan een echt eigen-teelt kind...
Stel dat het bij de adoptiemoeder blijft, die echt en oprecht van het kind houdt, zou dat stand houden als blijkt dat dit kind een belemmering vormt voor een nieuwe relatie ?

Ik stel me vragen...
Ieder babytje heeft een hoog knuffelgehalte... Die gekleurde kindjes net zo goed als de blanke. Maar dat knuffelgehalte verdwijnt met het opgroeien. Wee het kind als de would-be moeder het knuffelgehalte niet kan ontstijgen. En die kans is groter bij adoptie dan bij eigen kinderen. Omdat je meer aanvaard, meer herkent in je eigen kinderen dan in anderen. Is het een koppig kind (just zijn peere) dan ligt dat veel moeilijker als die karaktertrek van ik weet niet waar komt...

Adoptie is sowieso al een heel moeilijk iets. Het nog eens belasten met discriminatie is zeker niet van aard om het makkelijker te maken.
Weet je wat ?
Je kunt veel makkelijker opteren voor een blank kindje, en als je er niet echt op staat dat het een zuigelingetje moet zijn, dan zijn er er een hele voorraad die op jouw liefde wachten ! Maar gek genoeg raken kindjes van 2 , 3 jaar niet makkelijk aan adoptieouders... Wellicht mede door dat  gebrek aan knuffelgehalte ?

toch eens nadenken...

tot de volgende ?