Image via WikipediaVanmorgen, zo'n kwart voor zes hoorde ik in de verte het eerste gerommel van aankomend onweer...Ik stond op (als ik wakker ben moet ik dringend plassen), en terwijl ik nog op het toilet was, hoorde ik het onweer snel naderen.
Ik heb het rolluik van de slaapkamer iets omhoog getrokken (protest van een slaperig stemmetje naast me) en gekeken. Je kon soms de flitsen niet eens tellen, terwijl de ene weg dimsterde was de ander al weer fel aan het oplichten. Je kon dus ook niet het klassieke trucje toepassen en tellen hoe ver het onweer nog was, de bliksems kwamen veel te snel na een...
En het begon te regenen...gieten is een veel beter woord.
Maar tegen halfacht was alles al weer voorbij (buiten de regen, maar dat was ook geen gieten meer).
Nu zit ik hier beneden, en kijk door het raam naar een zwaarbewolkte hemel. De barometer daalt terwijl je er naar kijkt. Wellicht krijgen we dus nog wel een en ander...
Ik zag, terwijl ik aan het turnen was een gekke bliksem in de verte. Die ging niet van beneden naar boven, of van boven naar beneden, maar zwiepte door de hemel, van links naar rechts, in een bijna volmaakte horizontale lijn. Misschien is dat niet zo uitzonderlijk, maar ik denk dat het de eerste keer is dat ik zoiets zag. Het niet in contact komen met de aarde is al uitzonderlijk, maar het ontbreken van dat typische heen en weer schieten... dat was gek !
Gaan we 2011 herinneren als het jaar van de onweren?
Gisteren zijn we dus in de namiddag naar de begrafenis geweest van vriend Etienne... De uitvaartmis had plaats in het gebouw van de lijkbidder. Het niet zo grote zaaltje zat en stond bomvol. Gelukkig waren we tijdig voortgegaan en konden nog gaan zitten. Het was een mooie dienst, en een waardig afscheid. Op de dag van de begrafenis zouden Etienne en Elza precies 55 jaar gehuwd geweest zijn...
Het lijkt wel of ik de laatste maanden over niets anders meer schrijf dan over de dood...
Ik had het er met Cecile ook over... Hoe ouder je wordt, hoe vaker je naar dergelijke dingen moet gaan. Cecile vertelde dat ze volgend jaar 70 wordt, en dat ze nog nooit een moment had stilgestaan bij een verjaardag, maar dat ze nu toch plots die 70 wel anders bekeek... Zeventig... ze zuchtte er bij... Het lijkt of je plots zo oud gaat worden... Ik zei haar dat ik dat een beetje had gehad met mijn 65, en de pensionering. Gek, want die verjaardag is een dag als al de andere, en alleen te danken aan het feit dat wij hier de Juliaanse kalender volgen... Bij andere kalendergebruiken zouden we al stukken ouder zijn of nog veel jonger.... en toch precies even oud zijn.
Wellicht is het vooral het feit dat we ons helemaal niet oud voelen, maar dat die jaartallen in ons geheugen zitten als horend bij "oude mensen"... En warempel, in onze kindertijd waren mensen van 65 of 70 stokoude wezens... Als kind lijken dat jaartallen die universa ver liggen... Bovendien waren er toen niet zo veel van die mensen met die enorme leeftijd, en bovendien waren de meesten toen ook ECHT oud, kromgebogen en versleten. Doof en halfblind. Pee van naast ons was geopereerd van staar. Dat was toen een enorme operatie, en nadien zag hij alleen maar dank zij een bril met van die jampotjes-glazen... en Remi was steenstokkedoof, en hoorapparaten had ik toen wellicht nog nooit gezien... Nee, nu ben je aan 65 of 70 nog bij de jonge senioren... Een hemelsbreed verschil bij toen.
En wellicht speelt ook het element mee, dat ook toen al meespeelde... Je gaat steeds uit van een vergelijking met jezelf... En tante Clemence was aan haar negentig en... nog flink te been en zei dat zo'n oude doze van 80 die niet meer weg kon, beter in har huis zou blijven... Zij overschreed daar mee de eigen datagrens in negatieve zin...
In de bijbel staat ergens dat 70 jaren ons gegeven zijn... Maat Methusalem kreeg er enkele honderden meer, en ik ken heel wat lui die hun 70 niet kregen... In de tijd van Kristus was de gemiddelde leeftijd zo'n 27 jaar... Dus Ons Heer was al bij de ouderlingen toen hij gekruisigd werd... Gek allemaal... Want die 27 jaar was er vooral door de enorme kindersterfte van toen, en wie volwassen werd was toen ook aan 33 helemaal niet oud...net zo min als nu. Gemiddelden en alle statistieken zijn er alleen om een bepaald standpunt te verdedigen en voor de rest helemaal nietszeggend...
Net zo min als die 65 of 70 iets zeggen...
We weten niet (gelukkig maar !) hoe oud we worden... Ik denk er ook niet echt op, waar ik wel eens aan denk bij die begrafenissen en zo, dat is, als we moeten gaan, dan liefst zonder lijden... maar ook dat kunnen we niet echt kiezen...
De beste formule om te leven ? Van dag tot dag... Denk niet aan morgen, morgen brengt zijn eigen zorgen.
Wijze spreuk van ik weet niet wie, maar ik leerde hem van mijn moeder.
En dat is juist... Het helpt je toch niet te piekeren over dingen die je nog niet kunt regelen, dus waarom dan piekeren. In tegendeel, doe eerder het omgekeerde, geniet van al de kleine dagdagelijkse dingen. Ik ben zelfs al gelukkig met een horizontale bliksem, dat kende ik nog niet...
Dat is ook de enige formule tot geluk... Content zijn met wat je hebt, wat je kunt en wat je moogt... en al de rest aanvaarden, je geen zorgen maken over dingen die je toch niet kunt veranderen. Leef je leven. En probeer het zo goed mogelijk te doen voor jezelf, de jouen en alle anderen...
Dan heb je geluk
dan heb je vrede in je eigen hart
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten