Image via WikipediaHé, het regent niet !dat is lang geleden...
Maar ze beloven ons voor morgen het slechtste weer van de maand... Dat belooft ! In de plaats van 4 onweersbuien op een etmaal nu naar 5 ? 6 ? of nog meer ?
Het weer doet gek.
Vandaag wordt vriend Etienne begraven... Na een lange aftakeling door Alzheimer. De mens wist niet meer dat hij nog leefde. De laatste keer dat we nog wat contact hadden met hem, hoorden we ettelijke keren hetzelfde, en zag je zo dat hij het gesprek aan tafel niet meer kon volgen. Dan zag je hem als het ware wegduiken in zijn eigen wereldje, wereldje dat steeds kleiner en enger werd. De laatste jaren was hij opgenomen in een home, Elza kon hem niet meer verzorgen. Hij had onder meer alle controle verloren over zijn lichamelijke functies. En aan zij is een frêle dametje, en Etienne was een serieuze blok. Bovendien speelt daar ook nog eens de leeftijd mee. Etienne is net 80 jaren en enkele dagen oud mogen worden, maar de laatste jaren was hij er als het ware zelf niet meer bij...
Alzheimer is nog een stuk erger dan gewone ouderdomsdementie... De aftakeling lijkt me veel dieper. Bij tanteke zagen we dat ze de trappers kwijt was, maar ze was er nog, ze was nog levend... Bij Alzheimer lijkt mij dat de aftakeling veel verder zit, veel dieper, en dat die mensen geen houvast meer hebben aan het leven. Alleen eten en drinken ze nog, maar je moet het hen op geijkte tijdstippen geven, anders zouden ze het wellicht heel de dag en nacht doen, of helemaal niet meer... Het lijkt wel of de elementairste dingen ook wegvallen. Het is niet alleen een geheugenstoornis, een niet meer bij zijn, het is een veel ingrijpender iets.
Ik ben geen deskundige, en kan maar over enkele gevallen iet of wat meepraten... maar is het voor hen nog wel een leven?
Laat mij de vraag anders stellen. Zou een mens met Alzheimer 100 jaar geleden lang hebben kunnen overleven, in de maatschappij van toen. Met andere woorden houden wij die mensen niet nodeloos in leven. Nodeloos, want vanaf een bepaald moment heb je echt niet meer het gevoel dat ze nog echt "leven"... Ze zijn er nog wel, maar eigenlijk ook weer niet. Ik denk dat ze zonder de speciale zorgen geen kans zouden hebben op overleven.
Zonder over euthanasie te spreken, heb ik het hier eigenlijk wel over een vorm van palliatieve sedatie... Moet men deze mensen echt het leven (?) verlengen?
Of om de vraag correcter te stellen, doen we hen daar zelf plezier mee?
Tanteke was dement, maar wist op een gegeven moment heel duidelijk dat ze zo niet meer verder wou, en stopte gewoon met eten en drinken, en trok de toegediende baxters telkens en telkens weer uit. Ze wou niet meer. Ze paste de sedatie op zichzelf toe. Ik heb nog oude mensen gezien en meegemaakt die op een gegeven moment zelf vonden dat het genoeg was geweest.
Ik heb ergens het idee dat het lichaam de geest gaat commanderen, en niet meer verder wil.
Maar bij Alzheimer heb ik ergens het gevoel dat zelfs de kans op die beslissing er niet meer is.
Ze leven meer vegetatief dan wat anders.
Ik weet niet of dat nog een leven is...
En ik weet niet of wij het recht hebben dat "leven" in stand te houden, ten alle prijze...
Het probleem is dat de ziekte niet echt lichamelijk lijkt, maar eerder geestelijk, dat het ook niet in een klap daar is, maar geleidelijk aan begint, stap voor stap, en dat je niet echt weet wanneer nu de grens is of wordt overschreden.
Je groeit ook als medemens mee in de ziekte, je ziet de evolutie niet echt meer omdat het stap per stap gaat. Dat is te vergelijken met het terugzien van een vriend na enkele jaren. Je schrikt dat hij zo verouderd is, en 's avonds terug thuis ga je even zoeken in de doos met oude fotootjes van toen, en stelt plots vast je zelf ook zo verouderd bent. Maar dat heb je niet gemerkt, je ziet dat verglijden niet.
We hebben uiteindelijk ook geen idee wat er nog in die mensen huist... Zijn ze gelukkig of niet ? Of zijn ze ongelukkig ? We hebben geen contact meer en weten het dus niet echt.
Kortom, het is een verschrikkelijke ziekte... Is het niet voor de betrokkene zelf, dan toch zeker voor de mensen die hem nabij staan...
Vandaag staan we weer op een begrafenis...
Hoe ouder we zelf worden, hoe vaker we daar naar toe moeten...
voortdurend de alarmbel die rinkelt voor je zelf...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten