Image by Jeroen Bosman via FlickrIk heb de eerste dag van mijn pensioen zonder kleerscheuren doorlopen. Zelfs al een eerste vergadering gehad, en onder meer in mijn agenda genoteerd dat Sinterklaas op 6 december komt. Ook bij Okra Mater, en dat ik dus op de naamdag van de Heilige zijn plaats mag innemen, voor een uurtje.
Met andere woorden, er is niets wezenlijk veranderd. Alles is nog precies als een paar dagen geleden.
Ik moet nu nog afwachten wanneer ik voor de eerste keer mijn pensioen zal trekken.
En dan zijn alle nieuwigheden weer voorbij, weg, old fashion...

Ik wist dat wel, dat er eigenlijk niets zou veranderen, maar toch was er iets in mij dat hoopte op een wijziging. Dat ik niet alleen het statuut van ziekte zou verliezen, maar ook de ziekte zelf. Niet dus, vannacht bij een bezoek aan het toilet plots weer een pijnscheut gehad...die een paar uur mijn slaap belette.

Wellicht is voor iemand die vandaag stopt met werken, en morgen op pensioen is, de breuk iets groter... Dat was het voor mij althans op de dag dat ik plots niet meer kon werken, en vol pijn de dagen doorbracht. De eerste weken waren een hel van pijn, nadien met pijnstillers en ontstekingsremmers en tuttiquanti begon de lichamelijke pijn wat draaglijker te worden, en begon de geestelijke pijn. Wellicht is die nog erger. Het besef niets meer te kunnen... En na enkele maanden dan de grote eenzaamheid. In het begin krijg je bezoek, maar na enkele maanden zie je alleen nog de heel echte vrienden.

Bij pensioen op zich is dat misschien anders... Daar zal wellicht geen pijn heersen, of misschien bij enkelen die zich steendood vervelen omdat ze geen enkele vorm van hobby hebben. Ook de vrienden zullen niet echt wegblijven, wellicht vervangen worden door nieuwe vrienden, in de nieuwe kringen waarin je je begeeft.

Want voor gepensioneerden is er een hele nieuwe maatschappij opgebouwd. Gepensioneerden zijn tegenwoordig nog "jong" van lijf en leden... en zijn een bron van inkomsten voor een hele industrie. Tijdschriften en speciale websites zijn maar het topje van de enorme markt waar men de gepensioneerden uitmelkt. Ook zij zijn de slachtoffers van de jacht op "geluk" en "genot"... terwijl geluk en genot heel gewone dingen zijn. In tegendeel, door de industriële vormen van geluk en genot is er iets geks aan het gebeuren ! Het lijkt wel of wat gisteren nog genot was, vandaag niet meer voldoet, het moet steeds een tandje sneller, een trapje hoger in een eindeloze jacht naar het ongrijpbare ultieme geluk en genot...
Om nog maar eens of de wielertoeristen terug te vallen, daar zie je ook heel wat gepensioneerden bij, en ook voor hen voldoet een goede gewone fiets al lang niet meer, het moet een echte dure racefiets zijn met zoveel mogelijk piefjes op en ontelbare versnellingen en een kilometerteller die je vertelt hoe snel je deze keer hebt gereden, en hoeveel kilometer je vermaald hebt ... in de jacht naar sneller, verder, hoger...
En dat gaat niet alleen op voor het gaan fietsen, het lijkt wel of alles, ook voor de gepensioneerden veranderd is in een soort wedloop, tegen je zelf, in de jacht naar??? Naar wat eigenlijk ?

Ik vind het gek. Oh neen, je hoeft van mij echt niet te gaan luieren, want dat is echt niet goed voor je gezondheid, maar je hoeft ook echt niet een jacht te ontketenen naar ik weet niet wat ! Je moet van de kans profiteren om echt te genieten. En echt te genieten, dat hangt echt niet samen met hoger, verder, dieper, sneller... Genot, dat kan net zo goed een heel klein iets zijn, het genieten van een verloren madeliefje in het grastapijt... Weer eens op je rug in het gras liggen en kijken naar de wolken, en wat je daar in terug kunt vinden. Fantaseren zoals je deed als kind... toen je nog genoot van alles en nog wat. Genot ligt niet in najagen, want dat genot verlegt steeds zijn eigen grenzen, en hoe goed we ons ook voelen, wij gaan echt niet meer jong worden, hopelijk als alles mee zit, wel oud...

Ik twijfel er ook heel sterk aan, of die gekke genotsnajagerij eigenlijk wel gezond is ! Ik geloof nooit dat het voortdurend proberen je grenzen te verleggen nog aangewezen is voor een lichaam dat toch al de 60 voorbij is... Wel is het goed te proberen de conditie zo goed mogelijk te houden.

Het fietsen op zich is dus wel goed, als je niet vervalt in excessen.
En het geen doel op zichzelf wordt.
Hoe je het ook bekijkt, op onze leeftijd ben je al over de helft... en je goed in je vel voelen is belangrijk, verpruts het dan ook niet met veel te vlug te verbranden...
Er bestaan studies over het feit dat ieder diersoort eigenlijk gemiddeld  even oud wordt, als je het berekent in aantal hartslagen... Je afjakkeren doet je hart veel te vlug slaan, en vermindert je tegoed...
Ik weet wel dat het niet volledig klopt, maar toch zit er iets in. Net zo goed vind ik de recordnajagerij van atleten ook zo absurd... Tot wat dient dat eigenlijk ?

Nee, probeer jezelf in conditie te houden, zonder je te forceren, maar in een gezond genieten, voor een gelukkige oude dag.
Een oude dag zoals ik je hem en mezelf toe wens... Genieten van het leven van alledag.
Van de kleine dingen, en van het feit dat we die dag ook weer krijgen...


tot de volgende ?