Image via Wikipedia't Is voorbij...Tanteke is begraven, het afscheid is genomen, de koffietafel is goed verlopen, alles is voorbij. Of bijna alles.
Want we moeten nog met een overlijdensakte en haar SIS-kaart naar de mutualiteit, we moeten maandag naar de gedenkmis en de paternoster in de Home, en dan zal er wel nog een en ander zijn met notaris en co, maar dat zal nog wel een eindje duren...
We zagen heel wat familieleden die we anders al jaren niet meer zagen, en hadden een goede babbel met iedereen.
En dat was het.
Hoofdstuk afgesloten.
het boek Tante Irène is uit en terug in de grote bibliotheek geplaatst. Er blijft nog wel een restantje, achterkozijn Mark Pauwels was er ook, en deed weer heel wat wetenswaardigheden op voor de aanvulling van zijn stamboom van de Pauwels...
en dat was het dan.
Een mens is verdwenen, bijna zonder ook maar één rimpel te veroorzaken in de golven van de tijd.
We zijn toch maar twee keer niks hé ?
Een ferme windstoot en we zijn verdwenen.
Al wat er rest is dat er nu in een paar huizen nog enkele maanden een fotootje (het doodsprentje) zal blijven staan, om dan definitief te verdwijnen in de oude schoenendoos met rouwkaartjes, of in de vuilnisemmer. De weg van alle stof.
Aan de kant van tante is er nog één zus, die nu ook in de kliniek ligt, en verder is heel die generatie verdwenen.
Aan mijn kant is er nog mijn tante en doopmeter en dat is er ook maar ééntje meer. 't Menske is ook dement en zit ook in een RVT...
Ze zijn eigenlijk al begonnen aan de volgende generatie, want van onze generatie zijn er ook al heel wat weg, zowel aan de kant van Anny als aan mijn kant. En van de daaropvolgende zijn er ook al weg, waaronder onze Koen...
Het zal wel aan mij liggen, maar op zo'n dagen voel ik me zo...zo eindig.
Op normale dagen denkt een mens daar niet aan, maar als je op het kerkhof staat, in de druilerige regen rond de kist, dan ben je plots zo geconfronteerd met de dood.
Misschien is het wel eens goed dat je met je neus ook op dat feit wordt gedrukt. Dan zijn een hele boel dingen plots veel minder belangrijk, leer je relativeren.
ik meen me te herinneren dat ik ooit eens las over een of andere orde van kloosterlingen, dat zij in hun cel voortdurend gewezen werden op de dood. Toen leek me dat bizar en wat terneerdrukkend, maar je kunt het ook anders bekijken, de dood hoort nu eenmaal bij het leven, en in dat licht lijken vele problemen veel minder erg. De dood kan dus echt positief doen denken.
Morgen geven ze opnieuw regen, maar maandag op 15 oogst, zou het goed weer zijn. In de voormiddag naar de dienst in de home, en in de namiddag op bezoek bij Roland en samen naar de rommelmarkt. Drukke tijden, de gepensioneerdentijd...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten