Jaak

Image by ah zut via FlickrVandaag is het rommelmarkt in Oudenaarde, in de stationsstraat. Ieder jaar is dat de gelegenheid om eens binnen te wippen bij Jacqueline en Jacques. Oude buren en vrienden via wijlen Nonkel Julien en Tanteke. Tijdens het markten wipte Anny eens binnen bij de beenhouwer, en Jacqueline stond daar ook binnen. "Je komt toch even langs hé? " " Natuurlijk, we zijn dat toch gewoon"
We deden wat verder de rommelmarkt, tot we aan het huis kwamen van Jacques. Zijn schoondochter stond, ook al zoals ieder jaar, het oud gerief van de kinderen te verkopen.
Toen bleek dat Jacques er niet was, hij ligt in het hospitaal... Jaak is al heel lang suikerpatiënt, en nu bleek een van zijn tenen helemaal blauw te zijn geworden. Wellicht zal er dus een amputatie volgen, maar eerst wordt hij nu behandeld voor de ontsteking die daar mee gepaard gaat, en wellicht om geen besmetting te hebben bij het amputeren...
Heel erg is dat niet, maar toch ... Leuk is anders. In de loop van volgende week gaan we dus eens naar het hospitaal, hem eens bezoeken.
Toen ons moeder nog leefde, en nu en dan eens bij ons was, was Jacqueline er als de kippen bij om eens een babbeltje te slaan, en ieder jaar zonden ma en Jacqueline elkaar een kaartje. Ons moeder was een vrouw die rond uitkwam voor haar gedacht, en zo is Jacqueline dus ook, vandaar dat ze elkaar mochten.
Ook nu was Jacqueline recht door zee toen ze vertelde over haren Jaak...Het klonk zeer nuchter, bijna zakelijk, maar we kennen haar, en weten dat ze alles doet wat mogelijk en onmogelijk is voor haar man. Zij is gelukkig nog heel goed te been (ze zijn al een end in de zeventig!), en toonde ons dat ze vorige week nog de eetplaats helemaal had geschilderd... In een van die oude hoge herenhuizen... Ik was een beetje jaloers, ik kan dat niet meer!
Wij hebben ooit een drie jaren in de stationsstraat gewoond, en van de vrienden die wij daar hadden zijn zij zo wat de laatsten die er nog wonen. Er zijn er al heel wat gestorven, en anderen zijn verhuisd.
Bij zo'n gelegenheid sta je daar eens bij stil... de tijd vliegt, en zoveel dingen komen en zoveel dingen verdwijnen.
We worden stillekens aan oud... en hebben een immens verleden.
Ik sta daar wel eens bij stil, ik ben nu al 6 jaar ouder dan ons vader ooit geworden is, en we leven in een tijd waarin de mensen veel langer leven dan vroeger, en waar in veel oude mensen helemaal niet oud zijn... Vroeger zag je de oude mensen kromgebogen van het vele zware en lijfelijke werk, nu zie je de ouderen petanquen en fietstochtjes rijden, en je ziet er zelfs voorbij komen joggen. Met andere woorden we leven in een tijd waarin ouderen genieten van hun dagen... Dat was vroeger niet zo! Vroeger waren gepensioneerden die echt nog goed waren grote uitzonderingen.
Wellicht is dit te danken aan de betere voeding en het minder lichamelijk-zware werk, en vooral aan de betere medische verzorging die we genieten.
We leven in een heerlijke tijd, het enige wat dit voor mij wat vergalt, is het besef dat dit geluk er niet is voor de overgrote meerderheid der mensen... Het grootste gedeelte van de mensheid leeft nog steeds in armoede.
Toch iets om aan te denken...
tot de volgende ?