Image via WikipediaStraks, binnen veertien dagen, is het weer schooltijd. Dan voeren bezorgde ouders hun kroost door het veel te drukke verkeer netjes tot voor de poort van de school. Mede daardoor wordt het verkeer uiteraard nog drukker.
Maar zeg nu zelf, als je het verkeer bekijkt dan stuur je daar toch geen kind door ?
Dus voeren we ze.
en alles slibt dicht.
Op een autosnelweg kunnen op één rijvak tot 2.200 auto's rijden zonder vast te komen zitten in een file. De meeste van onze autostrades hebben nu 3 rijvakken, dat betekent dus 6.600 auto's per uur zonder filevorming.
Er is iedere dag wel een file.
Er zijn dus iedere dag tijdstippen waarop we die 6.600 overschrijden, of dat er een ongeval gebeurd.
Uiteraard is de kans op ongevallen groter naargelang het aantal auto's stijgt.
Bovendien zien we dat dichtslibbende autostrades leiden tot dichtslibbende alternatieve wegen. En op die wegen is er geen doorstroming tot 2.200 auto's per uur, want die wegen gaan door dorpskernen, langs wegen met snelheidsbeperkingen en langs ... scholen, waar straks weer de bengels netjes aan de schoolpoort uit de wagen stappen. Met stilstaand verkeer als gevolg...
Maar eigenlijk zijn die bezorgde ouders met kinderen slechts een symptoom van een veel te harde en vuile wereld. Sinds de zaak Dutroux en anderen mogen kinderen niet meer met vreemden spreken, en moeten ze vreemden die naar hen kijken, naar hen glimlachen, dubbel wantrouwen. De mens betrouwt de medemens niet meer. Iedereen verdenkt iedereen, en men bouwt een psychisch bastionneke rond zichzelf en rond de kinderen.
Het is een waar wonder dat er überhaupt nog contacten bestaan tussen mensen onderling, en dat er nog jeugdbewegingen en festivals en dergelijke mogelijk zijn.
Voor de Westerse mens is het gevaarlijkste dier: de mens.
Ik heb het daar moeilijk mee! Ik kom uit een tijd waar de mensen nog allemaal met elkander praatten, nog iets deden voor elkaar, en iedereen tegen eenieder goedendag zei. Ik leerde als kind dat de mensen goed waren, tot het tegendeel bleek. Nu leert men dat de mens slecht is, tot het tegendeel blijkt, maar hoe kun je dat laten blijken als alle contacten "verboten" zijn....
Mijn baard, lang en wit, is voor kinderen een aantrekkingspool, en dus kijken heel veel kinderen mij met grote ogen aan. Ik kan het niet helpen, dan glimlach ik, en soms bazel ik er ook nog wat tegen. En het doet me pijn als sommige moeders dan hun kind wegrukken. Ik glimlach dan verontschuldigend tegen de moeder, maar of dat helpt ?
Het is een trieste wereld, waarin de mens schrik heeft voor de medemens. Toen ik klein was, herinner ik me dat een buurvrouw ziek was. Mijn moeder deed de was, een ander buurvrouw maakte het eten klaar... Moet je nu eens kijken. Je leest in de krant dat mensen jaren naast een lijk hebben gewoond. Geen mens die zich ongerust maakt dat er naast de deur niets meer te horen is.
Gelukkig heb ik hier nog goede buren, waar je wel mee kunt praten, waar je het gewoon vindt om iets voor elkaar te doen. En de meesten van de wijk zeggen nog goedendag terug. Ook al moet je wel zelf het initiatief nemen.
Dat is het voordeel van een klein dorp, waar iedereen iedereen kent, en mensen nog een beetje met elkaar leven. Maar ook hier gaat dat achteruit. Er komen steeds meer mensen hier wonen, die de stad ontvluchten, en hier van ons dorp een kleine stad aan het maken zijn.
Is het nu echt nodig, omwille van een paar slechteriken, iedereen in het verdomhoekje te werpen ?
Menslief, ik hou van je !
Gewoon, voor een babbel en een glimlach
voor dat beetje warmte die je uitstraalt als je vriendelijk bent
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten