Voetbal kan leuk zijn !

Image by Michel Coumans via FlickrIk zag een bende jongens op een stuk wei voetballen... Heerlijk was dat!
Daar is geen sprake van klassement, geen sprake van dikke premies en astronomische vergoedingen, daar geldt slechts de bal en het plezier. De goal was aangegeven met twee keistenen. Nu en dan was er dan ook wel eens een dispuut of de bal nu wel of niet binnen was gegaan, maar heel democratisch besliste de meerderheid daar over, en het viel mij op dat zowat alle dubieuze ballen afgekeurd werden: geen goal! De mistevredenheid duurde maar enkele seconden, en dan was iedereen weer aan het spel bezig. Er waren geen spitsen en ook geen specifieke verdedigers, iedereen holde achter de bal aan, en iedereen speelde blij mee. Eén wat tragere speler, kreeg nu en dan een bal toegespeeld door wat me de leidersfiguur van het groepje leek, en dan beloonde die tragere hem met een loepzuivere pas... Iedereen had plezier, ik was de enige toeschouwer, en had ook plezier. Niet in het voetbal, maar in het spel en in de lol die de spelers hadden.
Zo moest voetbal altijd zijn ! dacht ik bij mezelf, dan was er niet al die miserie rond, dan stampte men elkaar niet de benen af, dan was het leuk om doen. Dan pas is het een spel, is het een sport.
Toen ik terugwandelde dacht ik bij mezelf: "Zouden wij dat nu echt niet meer kunnen?"
Gewoon spelen, omwille van het spel, het speelse, de fun, het joie de vivre ?
Ik heb zelfs zitten doordenken...
Ik dacht aan onze gepensioneerdenbond... Tegenwoordig zijn heel wat gepensioneerden nog aardig fit, en zouden ze wellicht de kans met beide handen aangrijpen om nog eens wat lol te maken, en een balletje te trappen, als dat maar kon zonder stress en zonder dat ze boven de grens gaan van eigen kunnen...
Denk je eens in dat de verschillende gemeenten, elk met hun afdeling een ploeg samenstelden van zoveel mogelijk leden, dat die allemaal mogen meespelen, in die zin, dat er altijd maar elf spelers zijn in het veld, maar dat heel de rest op de bank zit. De bank bevat net genoeg stoelen zodat je ziet dat er maar elf spelers op het veld staan. Wie moe is, of even op adem moet komen, die gaat gewoon op eigen initiatief terug naar de bank, de rij schuift ieder een stoel op, en de uittreder gaat op het laatste zitje zitten... De volgorde wordt genoteerd, zodat, mocht niet iedereen eventjes hebben kunnen spelen, zij de volgende keer zeker aan de bak komen.
Er wordt geen klassement opgemaakt, men speelt gewoon het spel omwille van het spel en probeert te winnen omdat dat nu eenmaal bij het idee spel hoort. Bij het einde van het spel krijgt de winnende ploeg ieder een bierbonnetje, terwijl de verliezers moeten tevreden zijn met een...bierbonnetje. Want het gaat hem om het spel, de lol, het plezier... meer niet. Iedere ploeg vraagt de spelers om naast hun gewone truitje ook een wit truitje (tshirt) mee te brengen, want één ploeg speelt in gewone kleren, de andere in het wit. Geen onnodige kosten, gewoon lol en plezier maken...
Winnen is niet belangrijker dan gewoon het spel spelen, verliezen is niet erg, als je je maar hebt geamuseerd...
Dat zou toch moeten kunnen ?
Maar ik weet het, ik ben aan het dromen... Wellicht zou men het na een korte tijd toch hebben over een klassement, zou men de mindere spelers weren en zou het ontaarden van een heerlijk spel naar een competitie... hard en helemaal niet leuk meer...
Je ziet dat aan het toernooi kaartspelen... Het gaat hem over een toernooi, waarbij de punten telkens zorgvuldig genoteerd worden, om te komen tot een eindwinnaar een koning... En terwijl kaarten best leuk kan zijn, zie je nu dat het spel bikkelhard wordt gespeeld. De ene speler scheldt de andere uit omdat hij iets fout zou hebben gedaan (gewoonlijk weet ik op geen jaar na welke kaart ik op dat moment heb gespeeld...het interesseert me niet, en ik speel voor de gezelligheid, niet om ten alle prijze te winnen...)
Waarom wil de mens eigenlijk altijd de eerste zijn, altijd de beste zijn, records breken, eindwinnaar worden of wat dan ook ?
Heb je al eens bedacht dat je jezelf heel wat stress en heel wat gevoel van onvrede verschaft op die manier ?
Heb je al eens jezelf bekeken als je met je kleinkind speelt? Hoe je dat kleinkind wilt leren dat het ook moet leren verliezen, dat sportiviteit belangrijker is dan het winnen ?
Waarom doe je het dan zelf niet ?
Als ik het nu over het vissen heb, als sport die ik beoefen, dan heb ik je al meerdere keren beschreven hoezeer ik zou willen dat Luc nu ook eindelijk weer eens een grote karper zou pakken! Kijk, dat is wat ik sport noem... dat is niet de kunst van het winnen, maar de kunst om te spelen, en plezier te hebben in het spel omwille van het spel. Daarom wil ik dat ook Luc die grote karper zou pakken. Tenslotte heb ik daar niets minder om, en heb ik zeker niet minder plezier gehad, in tegendeel, het is even leuk te kunnen helpen om de vis te landen dan om hem zelf te vangen. Want dan ben je vlak bij een man die echt diep geniet, en dan straalt dat genieten ook wat tot in jezelf.
Ik weet wel je speelt om te winnen, dat is inherent aan het idee van het spel, maar verliezen maakt het spel, het spelen toch niet minder ?
Probeer eens op die manier het leven, want ergens is dat ook een "spel", op die manier te benaderen. Je doet je best om te winnen, maar verliezen is geen ramp, je hebt mogen meespelen en genieten van de spanning en het spel op zich.
Vannacht heeft het weer geregend, water gegoten ! En in Halle was er een windhoos of zoiets, waardoor vele bomen sneuvelden... De linde voor mijn raam heeft zijn laatste kleren aangetrokken... Kijk maar, op de uiteinden der takken zitten geen nagelnieuwe frisgroene blaadjes meer, ieder blad is gewoon het groen van de linde. De zomer loopt op zijn einde. De dagen zijn al weer ferm aan het korten. Straks staan we weer op in een wereld die nog moet ontwaken en gaan we slapen in een wereld die al lang slaapt...Helemaal niet meer levend met de natuur en de seizoenen... de winter hangt al ergens in de lucht te loeren om nabij te komen.
tot de volgende