Image by mikebaird via FlickrIk ben Jan met de pet, een doodgewoon mannetje uit een doodgewone straat in een doodgewoon dorpje. Ik ben naast die functie ook nog fulltime grootvader. Ik heb onder meer drie kleindochters, twee van net geen veertien en eentje van nog geen dertien.Meisjes zowat in de leeftijdscategorie van Laura Dekker.
Ik mag er niet aan denken dat er eentje zou zijn die plots zou besluiten om helemaal alleen de wereld rond te zeilen.
Ik heb bepaalde ideeën over de ouders van dat kind en hun besef over verantwoordelijkheid, maar die durf ik hier niet te uiten, om het peil van deze blog niet naar beneden te helpen.
Ik heb ook gedachten over dat kind zelf, en over de manier waarop ook zij tegen het leven aankijkt.
Ik hoop van harte dat er niets misloopt, en dat ze goed en wel weer thuisraakt, na een al of niet geslaagde tocht.
Ik heb ideeën over de wereld en vooral over de media die dergelijke exploten ophemelen! Het moest hun kind/kleinkind maar eens zijn !
Maar het is sensatie Isabelle A bloot op de cover en Laura Dekker alleen in een zeilscheepje voor een solotocht om de aarde.
Voor een beetje vergankelijke roem.
Enkele maanden geleden was er een Engelse of Australische freule die dit al eens voordeed, weet jij nog haar naam ? Nee? Ik ook niet. Zo vergankelijk is het dus.
En daarvoor laat je dan je kind helemaal alleen over de oceaan zeilen, in goed maar ook in slecht weer, met golven van tientallen meters hoog, veel hoger dan de mast van dat piepkleine bootje.
Voor vijf minuten roem.
Voor heel wat verloren tijd, want het kind zal geen werk vinden op basis van het feit dat ze ooit, in een ver verleden helemaal alleen... Vergeet dat maar. Haar schooltijd zal met x tijd verlengt worden, en lastiger worden.
Ik weet wel, het is niet aan ons om te oordelen, maar soms lijkt me die houding ook wel wat op het ontlopen van verantwoordelijkheid, of, nog slechter, op het stilzwijgend goedkeuren.
Soms is het niet reageren, om wille van de lieve vrede, ook niet echt een oplossing. Soms moet men aansturen op een confrontatie, om alsnog de houding te bepalen op een eerlijke en eervolle manier.
Verdraagzaamheid is niet gelijk aan laksheid.
De man die ons zei dat je bij een kaakslag je andere wang moet aanbieden, is ook de man die de kooplui uit de tempel ranselde...
Och, ik wil geen ruzie maken, maar dat wil niet zeggen dat ik hen in alles moet volgen, in alles moet gelijk geven, en niet mag opkomen voor mijn waarden en mijn ideeën.
Als we dat met zijn allen niet meer doen, dan mag alles, dan wordt alles stilzwijgend toegelaten, alles verdragen... en lijkt de norm verdwenen en iets uit een verleden, iets uit de tijd van de pezewevers en de mierenneukers.
Nee, ik vecht nog steeds voor het behouden van normen, rechten én plichten!
Ik hou niet van een verdraagzaamheid die eigenlijk laksheid is verworden.
Ik erger me dagelijks over wat ik in de media zie en hoor, en die ons wordt voorgeschoteld als normaal, en normaal komt dan van "binnen de normen!!!, en die zachtjes aan de norm ondergraaft. Veel mensen die zich vroeger ergerden aan bloot op het scherm op tijdstippen waar ook de kinderen kijkers waren, stellen zich nu allang geen vragen meer, en kijken niet meer op, en protesteren is er helemaal niet meer bij... Dit is vervagen van de norm.
Dit is geen grotere vrijheid, integendeel !
Hun norm, of hun gebrek er aan, wordt ons opgedrongen.
en dan gaat een veertienjarige gewoon, helemaal alleen, beslissen om op haar dooie akkertje de Oceaan rond te varen...
djudedju
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten