terroristen

Al een paar dagen zijn alle Belgische en wellicht ook de Nederlandse TV-zenders aktief met het tonen en het bespreken van het filmpje van De Terroristen...
Iedere keer als ik die muziek van het filmpje hoor, kan ik mij niet ontdoen van de indruk dat het een leuk melodietje is. Vreemd, wij zijn die oosterse klanken niet zo gewoon, maar leuk en wat meeslepend. Zo'n soort Arabisch meezingertje, zeg maar.
Nu hebben ze ook de vertaling van het liedje gegeven (eindelijk) en is plots alles duidelijk.
Het is gewoon de Arabische versie van een oud oeroud Vlaams melodietje, die wij wel eens zongen uit pure jeugdige baldadigheid...
"En we gaan 't hier al in stukken slaan, tsjoelalala, tsjoelalala, en we gaan 't hier al in stukken slaan, tsjoe - la - la!"
Maar dan in 't Arabisch, en met die vreemde wat nasale klanken.
Er was indertijd geen mens die ongerust werd toen wij dit liedje luidkeels zongen!
Nu zit heel de politiemacht te schudden en te beven, en ik hoorde dat men in de oudejaarsperiode de alcoholcontrole zal uitbreiden met explosievencontrole.
Dat lijkt mij héél nuttig!
Ik ken verscheidene personen, die als ze met alcohol belast en beladen zijn, duidelijk explosiever zijn dan in nuchtere toestand.
Eén ding snap ik niet. Snappen die mannen niet dat zij met al die acties en dreigementen, en jammer genoeg zelfs met aanslagen, niet direct de meest populaire groep zijn?
We worden hier overstelpt met allerlei initiatieven om het racisme in te dijken, om eerbied en begrip voor elkaar te bewerkstelligen, en dan komen er enkele van die leukerds die bommen gaan liggen leggen in een groot station, of in een voetbalstadion, of ergens anders waar veel volk is... en joep, alle inspanningen voor de integratie zijn weer de verdoemenis in geholpen.
Wellicht zouden ze véél méér begrip krijgen, als men vanuit de Arabische wereld het initiatief nam, om aan alle inwoners van de straat die een vreemdeling in hun straat mochten verwelkomen, een bon te geven voor zegge twee jaar gratis mazout (die mannen schijnen daar toch zat petrol te hebben)... Maar nee, ze komen hier wonen, en zingen dan een liedje met vierendertig strofen waarin ze onze ondergang zweren...

Nee, ik lach er maar wat mee, omdat dit mijn enige wapen is tegen de anonieme boosaardigheid die enkele van die mannen etaleren. Want dat is het erge! Je kent de vijand niet eens! Je weet wel dat hij wellicht van die of die bevolkingsgroep komt, maar dat is zelfs niet eens zeker, en zij gaan om een of andere reden hier onschuldigen gaan doden en verminken.

Dat de Afghanen een regelrechte guerrilla voerden tegen de Russische bezetters, en nu weer tegen de Amerikaanse "bevrijders", daar kan ik nog ergens inkomen. Ik ben er geen voorstander van, maar net zo min voorstander van de bezettingslegers of bevrijdingslegers of hoe je die bietekwieten moet noemen. En daar gaat het over een strijd tussen legers, misschien op een wat onorthodokse manier, maar het zijn soldaten ondereen.

Maar het terrorisme, dat is andere koek. Hier in ons Absurdistan worden de stakers van de spoorweg al bekeken als mensen die misbruik maken van de onmacht van de onschuldige reizigers, maar terroristen doen dat echt!
Een terrorist, dat is als iemand die zoutzuur werpt in het gezicht van de mensen die toevallig op de roltrap staan in de Makro, omdat zijn schoenen, die hij in de shoepost kocht, versleten zijn. Twee dingen die niets, maar dan ook niets met elkaar te maken hebben.
Als ze ginder de daar gelegerde soldaten aanvallen, dan valt dit onder de noemer oorlog. Dat is op zich al erg genoeg, want in werkelijkheid zijn die mannen daar ook niet omdat zij het zo graag doen, maar omdat zij een opdracht moeten uitvoeren. We kunnen hoogstens gaan debatteren over het feit dat zij dit beroep zelf hebben gekozen, maar in het geval van dienstplichtigen gaat dit argument zelfs niet meer op. En dan zijn het gedwongen slachtoffers van de machtswellust van een verre regeerder, die er wel voor zorgt dat hij uit de vuurlinie blijft.
Mocht een terroristische aanslag dan gericht zijn tegen die machtswellusteling, dan zou je er nog ergens wat begrip voor kunnen opbrengen, maar een bom leggen op een druk marktplein, vol mensen die je niets misdaan hebben??? Nee, daar heb ik geen begrip voor. Ik kan geen enkel zinnig argument vinden om dat goed te praten...

De eerste die op die manier de wereld begon onder druk te zetten was Yasser Arafat... En de grote fout was dat men een dergelijk sujet dan later ook nog op een piedestalleke zette, en er een soortement heilige van maakte... Daar heeft men een soort officiële goedkeuring gehecht aan die manier van "vechten"... Daar heeft men de deur wijd open gezet om die manier van vechten als rechtvaardig te benoemen.

Ik heb alle begrip voor de onmogelijke positie die de Palestijnen toen hadden en nu nog steeds hebben, maar zij vormen het levende bewijs dat die manier van oorlogvoeren op termijn niet rendeert. Arafat zag dit in, en wijzigde zijn strategie, maar zijn vroegere daden zijn nu nog steeds het GROTE voorbeeld voor talrijke adepten. Het feit dat de van strategie veranderde Arafat dan aanvaard werd, was meteen de verrechtvaardiging van het terrorisme.

Het meest ergerlijke van alles, is dat je al deze moeilijkheden onder een noemer kunt vatten: Geld en Macht.

Och, we moeten niet ver gaan zoeken, hier in ons piepkleine apenlandje presteren we het zelfs politiekers aan te duiden waarvan we weten dat hun hoofddoel is de andere helft van het land af te stoten... Niet dat ze daar iets aan hebben, maar het geeft zo'n goed gevoel dergelijke beslissingen te kunnen nemen...

Wat is het toch dat de mens zo'n machtshonger geeft?
Wat is het toch dat de mens er kan staan op toekijken dat een ander honger heeft?
Wat is het toch dat de mens nooit tevreden is met wat hij heeft?

Gewoon, het verkeerde beeld van Geluk...
Geluk is niet het grotere huis dan de buren, niet de dikkere auto, niet het meer geld, niet het leven voor het lichamelijke genot...
Geluk, dat is in vrede leven met jezelf en de wereld.
Aanvaarden wat je bent en hebt, en daar tevreden mee zijn.
Aanvaarden wat de anderen hebben, en daar niet de minste behoefte aan hebben.
Geluk, dat is vrede
en Vrede, dat begint in jezelf.
Hoe kun je met anderen overeenkomen, als je het nog niet kunt met je zelf ?

tot de volgende ?