bleek zonneke

Vanmorgen kon ik, al turnend, genieten van een leuk zicht op onze prachtige Vlaamse Ardennen. De grond was weg, je zag de witte wolken langzaam drijven over de grauwe grond, en je had het gevoel alsof je uit het raampje van een vliegtuig naar buiten keek, op de wolkenmassa. In de verte zal ik plots de kruinen van de bomen op de wolken drijven. Mooi !
Rechts zag ik de zon, nu ja, wat daarvoor doorgaat, want het leek eerder een maantje dan een zon, zo bleek en vaal.
Gek is dat je in zo'n atmosferische omstandigheden ook een veel grotere zon ziet dan normaal. Blijkbaar kijk je door die wolken als door een lens, en haal je de zon iets naderbij.
Je hebt ook voor één keer de kans om naar de zon te kijken, zo maar, zonder veel bescherming, want die wolken zijn niet alleen een dik pak witte ouate (ja, watte), ze hangt ook voor de zon, en vormt niet alleen een vergrotende lens, maar ook een soort verdoezelaar.
Ooit zag ik hier, iets naar rechts op de weiden van boer Henri, vliegende koeien... De nevel hing laag over de velden, en de koeien hadden precies geen poten meer, maar dikke lijven die als ballonnen boven de velden hingen.
Zolang je er niet moet doorrijden kan nevel best leuk ogen.
Moet je er door, dan is het andere koek. Het ergst denkbare is wel als de grond witgesneeuwd ligt en de rest in een dikke mist is gehuld, dan is het precies of je in het niets ronddwaalt. Je weet dat er grachten zijn langs die baan, maar je ziet ze niet, en je hoopt alleen maar dat je op het tracé van de baan zit, want zien is er niet bij... Ooit kwam ik zo eens van Kruishoutem gereden, mist, sneeuw en donker... Ik kroop langs de baan, en toch reed ik blijkbaar nog rapper dan anderen, want plots zag ik vaagweg twee rode lichtjes opdoemen. Ik hield me heel voorzichtig daarachter...Hopend dat ik zou zien als er iets met de voorligger gebeurde, zodat ik het kon vermijden (je ziet het hé, heel menslievend)...Plots verdwenen de lichtjes volkomen. Ik denk niet dat ik ooit nog trager heb gereden dan die keer... Plots zag ik de wagen staan, gewoon, langs de vermoedelijke kant van de al even vermoedelijke weg... Ik kroop voorbij, en meteen gingen de lichten van de auto weer aan...Het was zijn beurt om eens achter mij te rijden.

Nevel... ze hebben er een gemeente van gemaakt...Nevele.

In West Vlaanderen zijn ze wijzer daar maken ze van Werken een gemeente!

In het Oostends is (was?) er een verwijtwoord: oh gij lotenhulle. Hier niet zo ver vandaan ligt de gemeente Lotenhulle. En het is nog niet zo lang geleden dat ik, bij het bekijken van oude postkaarten op het internet, vaststelde dat dit oorspronkelijk Lo Ten Hulle was... Je kunt als je dat interessant vindt, de betekenis van al die namen van gemeenten terugvinden. Je leert er niet alleen iets bij, in veel gevallen kun je er ook bij vaststellen hoe oud die leefgemeenschappen wel zijn, want soms is het duidelijk een keltische, soms een germaanse naam, en soms een mengvorm.
Ook stel je vast dat sommige gemeenten in de loop der tijden wel eens herdoopt werden. Nu denk je misschien bij je zelf dat dit je geen moer interesseert, maar toch ... het vertelt iets over onze voorgeschiedenis, en l'Histoire se répète... om het in 't schoon vlaams te zeggen.
Net zoals de betekenis van de woorden, het ontstaan ervan, de wijziging van betekenis door de eeuwen heen... allemaal kleine dingen die ons verklaren wie we zijn, en waarom we zo zijn.
Geschiedenis is niet een dode letter op oud papier, het is de basis van ons huidig bestaan en zijn.
Alleen... we leren in de school veelal de verkeerde geschiedenis! Niet alleen leren we alleen de grote trekken, we leren het nog gekleurd door de maatschappijvorm waarin we opgroeien, maar bovendien leren we nooit de geschiedenis van de gewone mensen... Het was toendertijd, net zoals nu, de massa die de echte geschiedenis schreef, maar er verschijnt alleen iets op papier over de toplaag, en niet over de brede stroming van het plebs.
Onze geschiedenislessen kun je vergelijken met een brede stroom. We zien alleen de oppervlakte van het water, maar al het interessante, al het leven zit onder die oppervlakte, en die zien we niet. Alleen als er eens een heel felle rimpel ontstaat, zoals de guldensporenslag, de oktoberrevolutie en dergelijke, zie je plots een stukje van het leven onderin, maar zodra het weer geëffend loopt, zie je weer alleen de blinkende laag van de oppervlakte van de brede rivier... Je ziet een Lenin, een Stalin, en je hoort hier dan wel geruchten over het onderwaterleven, maar in de geschiedenisboeken van ginder zul je dat wel niet, of verbloemd terugvinden, tenzij er plots een enorme ommezwaai komt van de politiek en men het nodig acht om de oude fouten van het oude bewind aan de kaak te stellen...
Soms hebben we heel andere ideeën over dingen dan de inwoners van dit of dat stukje wereld...Wij zien in een Gorbatsjov een soort verlosser uit het communisme, de Russen zelf zien hem als de vernietiger van de oude sovjetunie...
Dit toont aan dat het heel moeilijk is, zo niet onmogelijk, om een echt beeld te hebben van de geschiedenis. Dat is het ook die toelaat de geschiedenis her en her te misbruiken als verrechtvaardiging van dingen die wellicht nooit zo gebeurd zijn...
Of die heel anders ervaren werden door de onderliggende lagen van de rivier op die plaats op dat specifieke moment...
Met andere woorden, men leert ons te oordelen over dingen die we niet echt weten, en die we bekijken vanuit het standpunt dat is ons opgelegd op een bepaalde plaats in een bepaald moment van de voortstromende geschiedenisstroom.
Nee, ik ben niet de persoon die bepaalde feiten en bepaalde gebeurtenissen ontkent, feiten zijn feiten, maar ik stel me steeds de vraag waarom dergelijke dingen gebeuren op een bepaalde plaats op een bepaald moment. Dit is geen verrechtvaardiging van bepaalde dingen, maar leert ons wel om schuld en onschuld niet zo maar als een etiket op te plakken op mensen van toen van daar...
De Belgische revolutie zal wel een heel ander tintje hebben in de Nederlandse geschiedenisboekjes dan in de onze, en de slag der gulden sporen zal wel heel iets anders zijn in de Franse geschiedenisboekjes dan bij onze Hendrik Conscience... En het gelijk ligt ook voor een heel stuk anders, naargelang de hoek waaruit je de dingen bekijkt.
Ook de afstand verandert de dingen ! Zowel de afstand in kilometers, als de afstand in tijd. De geschiedenis van een Juul Caesar is door de tijden heen ontdaan van de meeste nationale gevoelens, en wordt veel nuchterder bekeken. Het enige wat ons daar verhindert de werkelijkheid te zien, is het feit dat documentatie uit het andere kamp gewoon ontbreekt. En anderzijds, Afghanistan is plots veel dichterbij gekomen, nu er ook Belgische militairen zitten...
Daardoor ook is geschiedenis zo boeiend, en zal het ook steeds een onderwerp zijn, met veel meer facetten dan een diamant.
Mijn grote interesse voor geschiedenis is hoofdzakelijk gewekt toen ik van het katholieke onderwijs plots in het officiële terechtkwam, en bepaalde inzichten zag verschuiven...
Dan is voor mij voor het eerst de vraag gekomen: "Hoe heeft de gewone mens in de straat, die dingen dan daar ervaren?" Want dat zou pas de echte geschiedenis geven. En die zou wellicht soms heel anders luiden dan de officiële versies.
Probeer maar eens de ervaring te meten van de metser op de werf ten opzichte van de huidige financiële crisis. Dat is geschiedenis, ervaringsgeschiedenis...
Oh, die metser heeft onvoldoende inzicht ? En toch zal het de druk van die massa zijn die de grootste uiteindelijke invloed zal gehad hebben op het ogenblik dat de financiële crisis echt voorbij is, echt tot de geschiedenis zal gaan behoren... Maar dat zal weer nergens te vinden zijn.
We zien alleen de oppervlakte, de spiegel van de rivier.

Bij iedereen leeft duidelijk het besef dat de situatie niet goed is. Iemand die dit goed aanvoelt, zal, als hij verkozen wil worden, dan ook steeds weer en weer herhalen dat het moet veranderen. Zo word je president !
Want het is het levende, onder de spiegelende oppervlakte, die het signaal geeft, en het weer opvangt.
Dat is wat momenteel, onder meer in ons eigen Absurdistan ontbreekt... Er is te weinig doorstroming vanuit de basis naar de top. En het is een algemene kwaal, heus niet alleen naar de regering toe, maar in alle instanties.
Dat is dan ook de reden waarom het volk, het leven, geen vertrouwen meer heeft in de politiek, in de banken, in de patroonsorganisaties, in de vakbonden... De schaal waarop die werken is te groot geworden, de afstand van basis naar top ligt te ver uiteen...
There is something rotten...

Tot de volgende ?