Heb je ook al de feestverlichting gezien, in uw stad of gemeente ?
In Mater hebben wij alleen een verlichte bril (Van het wapenschild van Oudenaarde), maar in de stad hangt het vol met mooie verlichting.
Ik zie weinig feestelijks in die kunstmatig opgepepte boel waarmee ze ons om de oren slingeren.
Hele dagen zien we allerlei filmpjes en beelden en folders en kaartjes om u aan te moedigen tot het kopen van... het eten van... het eten bij... het feesten bij... het drinken van... en ga zo nog maar eventjes door. Ik heb het dan nog niet eens over de diepzinnige psychologische verhalen die uw vrouw er van moeten overtuigen dat de aankoop van een stofzuiger door uw eega wel degelijk een teken van liefde is...
In de bus vind ik pakken kaartjes van mensen die na een maand of wat geleden stil te staan bij de doden, nu ook eens willen stilstaan bij de levenden. Bij de doden gaan ze nog even op bezoek, bij de levenden sturen ze een kaartje. Ik weet wel, ze menen het niet zo, het is een blijk van sympathie, het is goedbedoeld, maar nu en dan ben ik een zwartstezwartkijker...
In ons aller parochieblad vind ik meerdere slogans en artikeltjes om de bezitters van een wagen op te roepen om anderen mee te brengen naar de mis... de Kerstmis. Dit is nieuw, en komt door het sluiten van ettelijke kerken. Wie nu nog naar de mis wil, moet soms vele parochies verder zijn heil gaan zoeken. (In dit geval is dat voor hen een letterlijk te nemen zin).
Jààààààààààààààààren geleden, toen ik nog gezond was van lijf en leden, stond ik verbijsterd te kijken naar de gesloten kerken in La Douce France... Dat was toen nog ondenkbaar in het katholieke Vlaanderen. En ik vertelde dat ik soms het gevoel had ergens in de brousse te zitten, wachtend op de komst van de missionaris... Nu is het hier net zo.
Toen ik kind was, waren er kerken met één pastoor en wel drie onderpastoors... Nu heb je zeventien kerken die het mbataklanoeten stellen met één pastoor. Wij konden kiezen tussen de vroegmis over een hele gamma andere missen tot en met de slapersmis om 11 of zelfs om halftwaalf... Nu is je keuze veelal bepaald door bereikbaarheid, en past het uur niet, dan heb je pech.
Oudere mensen vertellen dat ze nu de zondag kijken naar de mis op tv... Hoelang zou die er nog zijn? Want als de groep gelovigen, kijkers steeds kleiner wordt, zal dit programma sluiten om reden van "niet-rendabel"... zoals zoveel andere dingen.
Ik heb de ontwikkeling meegemaakt van kerstfeest, als een familiefeest, waar we knus bijeen zaten, eens lekker aten, en dan met zijn allen naar de nachtmis gingen. Nu gaat het hem veel meer over het feestmaal en de pakjes dan over het kerstfeest... Eindejaarsfeesten, een soort feestmarathon. Wie houdt het uit, lichamelijk en financieel ?
Het enige wat voor mij nog echt waarde heeft, is dat we op die manier nog eens echt met heel het gezin, kinderen, kleinkinderen en heel de bataklan samen kunnen zitten. We eten samen (en dat is veel belangrijker dan wat we eten), en zijn weer voor een keer een echt gezin. (We missen er wel onze Koen, maar daar is niets aan te doen, in gedachten nemen we hem er ook bij)
Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat vroeger de familiegeest sterker was dan nu. Maar ja, vroeger woonden we haast allemaal in dezelfde stad of hooguit een stad verder. Nu in de moderne economie is dat niet meer het geval. Kijk eens in je straat, en als je de mensen al kent, hoeveel zijn er nog die echt in de gemeente wonen waar ze ook opgroeiden?
Het is allemaal zo anders.
Nee, niet slechter of beter, anders... En we leven anders, veel meer naast elkaar.
Dat komt mede door de mogelijkheden van deze tijd...
Vroeger moesten we naar de buur om hem iets te vragen, nu sturen we een sms-je...
En kijk naar dat tafeltje waar jonge mensen bijeen zitten, lekker in de zon, met een glaasje wijn... Allemaal gebogen over hun smartphone... Zouden ze zo met elkaar praten?
djudedju
tot de volgende?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten