Gisteren zag ik Mario, de eigenaar in de wei, met zijn twee Duitse Schapers. De pony reageerde nogal agressief op de aanwezigheid van de honden, en nu en dan sprong hij er plots naar toe, poogde hen te raken met zijn hoeven.
De honden vonden het een prachtig spel, en kwamen telkens weer terug, uit dagen, en telkens weer schoot de pony er heen, soms met zijn vier poten slaand, en de honden - veel sneller- weer weg, en in één ruk er weer naar toe.
Eén van de honden poogde zelfs even naar een paardenbeen te happen, en dat was het moment waarop het baasje reageerde. Zijn stem sneed als een mes, en de hond zakte ineen en was plots al zijn élan kwijt. Gelukkig stampte het paard dan niet, maar ook dat beest was getroffen door de scherpe klank in de stem van zijn meester, en ook hij stond stil.
Het was mooi om zien.
Het eigenlijk zwakke mensje dat zo'n groot paardenbeest en twee vervaarlijke honden met één kreet stil legt. Wat is het toch dat de mens zo makkelijk kan regeren over dieren... en dat ook voortdurend poogt te doen over zijn medemensen???
In de tuin zit een roodborstje met één witte pen in de vleugel. Daaraan ken ik hem uit de anderen. Maar ik ken hem ook aan zijn gedrag. Hij is de baas. Als er mezen of mussen aan het eten zijn in het voederhuisje, dan komt hij daar aan, en verjaagt al de anderen, gaat pront op het voeder zitten, met een air van bezitter. Als er een meesje poogt te naderen, draait hij zijn kop even naar de boosdoener, die meteen terugtrekt.
Zelfs merels naderen behoedzaam, en als het roodborstje zijn veren opzet, zijn vleugels halfopen om zich groter te tonen dan hij is, dan durven ze ook niet zomaar het voederhuisje binnen. Zevluchten niet echt, blijven op de rand, en pikken van de rand wat zaadjes weg.
Het was mooi omzien.
Het eigenlijk zwakke roodborstje dat zo'n groot merelbeest en de kwetterende mussen met een gebaar stil legt.
Wij vinden het roodborstje agressief, zijn wat kwaad dat hij de kleintjes onderdrukt, bewonderen hem wat als hij zelfs de merel wat weet te imponeren... Wij bewonderen de man die met één woord én paard én honden weet te bedwingen.
Gek eigenlijk.
De honden willen maar spelen, en wellicht ziet ook het paard het veeleer als een spel dan als echte agressie... Bij het roodborstje gaat het over behoud van eten, al het eten, voor mogelijks een lange harde winter.
Agressie
Macht
Bezit
Vrede lijkt niet echt van deze wereld.
Zelfs die mooie vogeltjes, die je zo verblijden met hun hemelse gezang, zitten niet graag dicht bij elkaar. Ze gaan op pikafstand zitten, net ver genoeg om geen pik te kunnen krijgen.
Honden vechten regelmatig ondereen om het meesterschap, om de dominantie om het recht op voortplanting.
Kippen vechten voor de pikorde.
Planten gaan hun bladeren breed uitspreiden op de grond om andere planten te beletten het licht te zien.
Alles en iedereen lijkt wel voortdurend te vechten, om te domineren, om te overleven, om het recht zich voort te planten, voor voedsel, voor macht...
Vrede op aarde...
Welke aarde ?
djudedju
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten