't Zal wel aan mij liggen, en wellicht zal er gedeeltelijk een prikkelhoest bij zitten, want als ik druk bezig ben, dan heb ik het niet of veel minder.
Zenuween zouden ze hier zeggen... Met nadruk op ween.
Buiten ziet het er goed uit, het is vandaag redelijk klaar, ook al is het geen open hemel. Gisteren was het gans de dag veel meer overtrokken en bewolkt.
Straks ga ik met Anny naar de kinesist, en daarna gaan we de inkopen voor de ganse week gaan doen, zo is dat ook gedaan. We doen niets speciaals met kerst, dus moeten we ook geen speciale dingen in huis halen... Het is voor ons een week zoals de andere. Met oudejaar komt Veerle met de kinderen en Fre, en pas een heel eind daarna gaan we eens samenkomen met alle kinderen en kleinkinderen samen. Dat wordt steeds moeilijker, je moet met steeds meer rekening houden, zodat we besloten hebben de eindejaarsperiode uit te sluiten, en te kijken in een periode waar alles weer wat rustiger is.
Voorlopig wordt het de laatste beurt bij de kinesist. We gaan eens kijken hoe het gaat, en gaat het niet, dan doen we nog een "kuur" van zes weken... Maar we zijn door de specialist verwittigd dat het een hopeloze zaak is, iets wat haast niet geneesbaar is, en wat telkens zal verergeren door het feit dat ze niet "normaal" meer kan stappen door de rugpijn met uitstralingen in de benen... We zijn er goed mee.
Maar we leven nog. Gisteren is de sociale assistente van de mutualiteit langs geweest, om te kijken waar we eventueel zouden recht op hebben... Gezien onze penibele lichamelijke situatie. We horen wel van haar.
Ons grootste probleem is in feite de zelfredzaamheid... We kunnen een deel dingen niet meer zelf doen, en moeten hulp zoeken. De Sociale assistente drukte haar verwondering uit dat we nog zo optimistisch waren, ondanks alles wat we hebben aan pijn en klachten. Ik wees haar er op dat het niet helpt om bij de pakken neer te zitten, we moeten vooruit, want niet meer vechten is heel rap achteruit gaan. Ze beloofde alles zo goed mogelijk te bekijken, en na te zien en te zorgen dat we krijgen waar we recht op hebben... Meer kunnen en mogen we niet vragen.
Het is natuurlijk een flauwe troost, maar er zijn er die er veel slechter aan toe zijn dan wij... Maar ergens heb ik het meest medelijden met hen die niet meer vechten, die zich laten gaan... Dat is een snelweg naar het einde !
We blijven bezig, met wat we nog kunnen. De beperkingen zijn geen grens, het zijn alleen omwegen naar andere dingen. Een mens mag zich niet vastpinnen op wat men vroeger kon, dan maak je jezelf ongelukkig. Je moet binnen je mogelijkheden doen wat je wel nog kunt.
Als ik ga vissen, wat ik dolgraag doe, dan heb ik steeds meer schrik dat ik een grote aan de haak zal slaan, want daar weet ik dat ik soms over de grens van mijn kunnen ga... Soms doe ik dan mezelf te veel pijn om nog leuk te zijn. Ik weet dat zowat alles wat we doen een keuze is: "Hoeveel pijn is dat waard", maar soms ga je echt te veel over de grens, en dan zit de kans er in dat je weer met vastzittende pijn komt te zitten, en een hele tijd haast niets meer kunt... Ik weet dus dat de tijd nabij is, dat ik niet meer op karper ga kunnen vissen, maar dan blijf ik op bliek gaan ! Zie je, dat is de manier waarop we eigenlijk alles afmeten... en toch actief blijven.
Ik wens je uiteraard geen ziekte of pijn toe, maar ik wens je wel toe, mocht je ooit ziek of gehandicapt worden, toe dat je ook de spirit behoud om bezig te blijven en blijft vechten !
Tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten