Fredor

Fredor Dewaele, 106 jaar jong, is 's nachts gevallen en zeer kort daarna overleden.
Tot zijn 104 woonde hij nog in zijn huisje in Meerse, Kluisbergen.

Een heel kort berichtje, over een heel oude mens.
Een mens die al bijna weg gedeemsterd was, maar bijna haast per ongeluk hier nog rond liep.
Alleen zijn familie en enkele goede kennissen gaan van dat bericht even wakker liggen. Aan die leeftijd zijn de meesten al lang via exit afgemarcheerd.
Dat er een bericht over zijn verscheiden in de krant verscheen, had niets met Fredor van doen, maar met zijn haast onwaarschijnlijke leeftijd, en aan het feit dat hij zo lang goed was en tot zijn 104 in zijn huisje bleef wonen.

Als je zijn portret bekijkt in de krant, dan doet mij dat op een of andere manier op een mummie denken, hij leek al een beetje tot de eeuwigheid te behoren, nog voor zijn verscheiden.

We lazen onlangs dat men goed op weg is om de gemiddelde leeftijd van de mens een stuk omhoog te jagen, en 100 jaar zou dan wellicht een gemiddelde leeftijd worden.

Oh ja ?
Mij lijkt dat helemaal niet nodig, tenzij men er ook systeem zou bij voegen, waardoor we allemaal tot die gezegende leeftijd ook "goed" zouden blijven, in staat onszelf te verzorgen en haast onafhankelijk te kunnen leven en nog te kunnen genieten van dat leven. Als ze mij tot 100 in leven houden, om daar stil in een hoekje te zitten, vol pijn en weemoedige gedachten, dan hoeft het niet.

Fredor heeft dus blijkbaar op een goede manier kunnen leven, en volgens het artikeltje kon je lezen dat hij de dag voor zijn dood nog had zitten babbelen en lachen, want hij was nog steeds "goed".... Ik heb hem niet gekend, ook al was hij duidelijk de oudste man van heel de regio, en wellicht nog een stuk daar voorbij.

Ons vader was nog geen 58, onze Koen nog geen 32 toen ze het tijdelijke wisselden met het eeuwige. Dat was véél te jong. Fredor was er 106, en als hij echt zo goed was als men in het berichtje laat uitschijnen, dan was dat geen dag te lang. Ook al was het ver voorbij het gemiddelde.

We kiezen het niet. We ondergaan het.
Sommigen krijgen een groot deel, andere enkele kruimels.
Willekeurig.
Zonder aanwijsbare reden.
Maar dat is een typisch Westerse reflex...
Als je geboren wordt in een van de hongerlanden, of oorlogslanden, dan is de kans dat je leven op een drastische manier, van buiten uit, door gebrek aan eten, door een bom of een kogel plots wordt afgesneden. En in de meeste gevallen opteer je dan voor plots... Want sterven van honger of/en dorst, dat is niet genadig snel, en een buikwond is niet snel en genadig...

Daarmee zeggen we eigenlijk duidelijk dat de dood ook welkom kan zijn.

En uit die reactie kwam ook wellicht de euthanasie voort.

Wij hebben onze Bobbie een spuitje laten geven, het beestje verging van de pijn, kon haast niet ademen, en kon zich niet meer neerleggen of hij had geen adem meer... Die euthanasie vinden we allemaal normaal, genadig... Als het over opa gaat, dan is het een heel ander verhaal.

Ik ga niet moraliseren, ik heb er zelf veel te veel vragen en bedenkingen over, en lees met veel bewondering dat er mensen zijn die hun hondje niet euthaniseren, maar een haast palliatieve zorg en liefde geven, tot de laatste snik.

Maar of dat de beste oplossing is?
Ik weet het niet.

Ik zal wellicht mijn leven lijden tot het bobijnte t'enden is ... Ik weet niet wanneer de ende komt, en dat is maar goed ook. Ik hoop alleen dat ik niet moet afzien, dat men zich de vraag niet moet stellen, of de bedenking maken... of dat ik zo erg afzie dat ik zelf schreeuw om de dood.

Fredor kende blijkbaar een lang en goed leven en een kort einde...
Heerlijk voor hem.
ik wens het iedereen toe.
... maar ik weet dat er velen zijn die gaan sterven in pijn, in afzien, in honger, bloedend door een verdwaalde kogel of een splinter van een kwaadwillige bom...
djudedju

tot de volgende ?