moord

"gotferdegotferdegotfer !!!"
Het was zijn gewoonte niet, maar Max was woedend !
Heel zijn leven had hij dienst gedaan als bewaker van het terrein van "censuur" in de haven van Antwerpen. Het was een behoorlijk groot terrein, en bij een paar inbraken was Max zelfs een paar maal gewond geraakt, eenmaal zelfs getroffen door een kogel. Gelukkig was het maar een oppervlakkige vleeswonde geweest...
En nu !
Gotfer !
Van vandaag op morgen was hij afgedankt en meteen ook dakloos geworden, want Max woonde en werkte op het bedrijf, zijn bedrijf, noemde hij het...
Maar nu, nu hij oud werd, niet meer zo snel, last had van artritis en artrose, werd hij hij zomaar, van vandaag op morgen afgedankt !
Ze voerden hem naar een soortement rust- en verzorgingstehuis... Klootvis ja !
Dit was hier geen rusthuis, dat was hier een gevang, en een moordhol !

Max bromde naar de verzorger die hem eten gaf. Sinds hij eenmaal gedreigd had aan te vallen, schoof de schijthaas het eten via een luik naar binnen.

Max zat in een kamer alleen.
Nu ja, kamer... Noem jij een hok met tralies voor een kamer ?
Naast hem zaten ze met z'n drieën.
Tenminste tot gisteren...
Gisteren kwam een van de verzorgers, greep de kleine oude  Fedor beet, zo maar bij de nek, en sleurde hem de kamer uit en de gang door. Max keek hem na, zover hij kon...
Fedor kwam niet meer terug.
In de plaats van Fedor kwam een oud krikkemikkig onding er wonen bij de twee overblijvenden.

Max vermoedde dat Fedor vermoord was !
Hij zat er als langste, en er was plaats tekort.
Fedor was niet de eerste ! Haast dagelijks werden oudjes meegesleurd, en kwamen niet meer terug.

Wanhopig poogde Max zich tussen de tralies door te wringen, maar dat lukte niet. En in de grond een put maken, zonder materiaal door een betonnen vloer ... Vergeet het...

Het eten was ook maar zo en zo, iedere dag hetzelfde, samen met een pot water voor de dorst.
Op die koude vloer slapen deed hem geen deugd.
Hij werd volledig stijf en stram en verging van de pijn in spieren en gewrichten.

Toen kwam de verzorger, samen met de veearts... Ze keken naar Max "Tja, niets meer aan te doen ! We doen er beter aan hem te verlossen uit zijn lijden !"

De verzorger greep Max, met een lus aan een stok, wurgde hem haast om hem stil te houden, de veearts kwam nader, een prik...

Geef toe, zolang je dacht dat het over een mens ging, was je verontwaardigd...
Toen het over een hond ging vond je het al veel normaler, maar is het dat wel ?

Als het over een huisdier gaat, beslissen we in zijn plaats over het al dan niet toepassen van euthanasie. We denken er niet aan of we daarmee wel handelen in overeenstemming met de wil van het dier. Misschien hangt ook het dier wanhopig vast aan het leven, hoe pijnlijk dat ook is.
Ik zit al twintig jaar thuis, met een pijnlijke rug, kan haast niets meer doen. Moest ik een hond zijn... Maar ik wil wel nog leven ! Ik voel me, met pijn en al, toch nog een gelukkig mens.
Maar de hond, de kat? Daar kan men de mening niet vragen en we beslissen in zijn plaats. Och, we doen het meestal uit echt medelijden, omdat we zijn leed niet meer kunnen aanzien... Doe je dat straks ook met Opa ?

tot de volgende ?