Maar ja, zo kun je niet buiten !
Het minste windje waait je weg, en altijd in de richting die je net niet wou ! Je zou grabbelen naar iedere lantaarnpaal of de takken van de bomen... maar de speelse wind jaagt je juist wat te veel naar rechts of naar links, en zie, daar komt een vrachtwagen, die wanhopig met zijn koplampen naar je seint van "Ga weg !" in een soort dreigende morse.
Nee, ik zou heel mijn weg een soort reling moeten kunnen vasthouden... en dan kun je hoogstens één blokje om !
Nee, zet me waar weer met die pijnlijke voet (en) op de grond... Laat me dan maar weer de pijn voelen in voet en rug. Maar dan weet ik tenminste waar ik naartoe wil, ook al raak ik wellicht niet zo ver.
"Weet je nog, mama? Weet je nog hoe we de rugzak aangespten, jij ene van zowat 12 à 13 kilo, ik ene van 16 à 18 kilo... En daar trokken we mee door Haute Auvergne, bergop en bergaf, stonden we onder de beroemde brug waar Eifel zijn roem aan te danken had (Garabit), waardoor hij de kans kreeg die toren te bouwen in Parijs... We zagen over die brug een trein, heel traag en heel behoedzaam rijden... Nu nog steeds, nar al die tijd."
"Nu kunnen we -zelfs zonder die rugzak- niet eens een tochtje doen van een kwart van wat toen een dagetappe was..."
Ik buig het moede hoofd, en blader door het fotoboek, met het verslag van de tocht van toen... De foto's doen me wegdromen, ver buiten het kader van het beeld... Ik zie de mensen weer die we ginder ontmoetten, één keer, leuk en aangenaam, maar wetende dat het éénmalig was. De klagende boer (ook ginder ver klagen boeren altijd), de vrolijke opa met zijn zelfgestookte alcohol ("Combien de dégrés?" "Cinquantecinq, soixantecinq..." met dat leuke accent van de Languedocienne... Ik hoor het warempel weer.
Ik zou willen vliegen... Naar het verleden, weer genieten van al die dingen van toen, me weer kunnen boos maken, weer kunnen vechten, weer kunnen lachen, weer kunnen spelen, weer kunnen fluiten naar de meisjes... van hoog, onzichtbaar hoog uit de lucht, veilig om het niet echt weer te moeten doen, om niet echt weer ziek te moeten zijn, niet echt weer te moeten wenen van de pijn van de rammeling die ik kreeg, niet weer te moeten ...
Nee, het lijkt wel of er ook in het verleden een wind waait, die je niet altijd toelaat te dwalen waar je dwalen wil... Die je er op wijst dat het toen echt niet allemaal mooi en goed was, en dat het echt niet beter was dan nu... De rugpijn waren toen kopzorgen, pijn, onmacht, oeverloos vechten voor alle en nog wat... Dingen die je liever niet herinnert... Dingen die je liever niet meer zien wil, beleven wil...
Laat mij maar hier, met de pijn in mijn voet en de pijn in mijn rug... Ik herinner me dingen die véél erger waren...
Ik sta voorzichtig op, zet mijn voet neer zodat ik de knobbel zenuwen het minst voel, hou mijn rug zo dat ik hem het minst voel en stap zo dat het het minst... Maar ik stap nog, ik leef nog, ik lach nog - ik lach zelfs met mijn eigen ellende... Ik ben content, en we houden elkaar eens vast, lachen eens "Ziet ons eens gaan, precies Manten en Kalle !" We lachen en doen voort.
zonder zweven.
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten