het einde

Vandaag loopt 2015 af...om middernacht zitten we plots, van den enen moment op den anderen, in het nieuwe jaar... Heel wat mensen gaan daarvoor op blijven, vreten, drinken, dansen, kussen en wat weet ik nog allemaal, en velen gaan er - legaal of niet - vuurwerk afsteken en de dieren zich rot laten schrikken. Morgen gaan we weer via de sociale media oproepen doen om uit te kijken naar Mirza, Bella, Bobbie, Joske en Blackie....

Morgen, dat is dan de eerste dag van het nieuwe jaar.
De eerste dag van de maand van Janus, de man met twee gezichten. Ik heb de indruk dat hij veel adepten heeft, ik ken er heel wat met twee gezichten.

Morgen zijn we nieuwjaar in dat kleine landje aan de Noordzee, waar we de laatste tijd horen brullen en roepen dat we moeten zorgen dat onze eigen cultuur niet verloren mag gaan onder druk van de binnenstromende vluchtelingen.  We beginnen het jaar met maanden die hun namen danken aan de Romeinen, maar de dagen hebben toch nog wat van onze eigen oude goden, al zweren we nu dat onze eigen cultuur gaat over het behoud van een zwarte piet en het kerststalletje, dingen uit een geloof dat eigenlijk uit het Midden Oosten komt... Ik wil maar zeggen: zever niet, we hebben geen eigen cultuur, en we doorspekken zelfs onze eigen taal steeds meer met Engelse woorden...  Kortom, we zijn wat we zijn, en zelfs al zouden we wat woorden opnemen uit de taal van de vluchtelingen, dan is dat niet eens nieuw... Alcohol, dat dinges waar je vanavond en vannacht dik kans loopt te veel van te drinken, is niet alleen een Arabische uitvinding, het is ook een Arabisch woord, net zoals algebra en nog heel wat andere woorden... (Die algebra zou je bij mij wellicht kunnen gebruiken om me te overtuigen tot racist... Ik haat wiskunde, maar ja, dat komt niet alleen van de Arabieren, ook van de Grieken en zo... De Stelling van Pietje van 't Hazegras (in het Grieks van toen: Agoras) is iets waar ik nu soms nog nachthengsten van heb) (da's nog erger dan nachtmerries !). (voor niet Oostendenaars: het Hazegras is een Oostendse wijk)

We zijn Vlamingen, een heerlijk volkje ontstaan uit een mengelmoesje van alles en nog wat. We hebben een eigen taal, verwant aan het Duits, maar toch heel eigen, en zelfs een subtaal: het West Vlaams, net zoals je in Nederland Fries hebt. Op de Nederlandse tv zie je onderschriften staan bij het Fries, net zoals hier bij het West-Vlaams...  Momenteel is dat West Vlaams zelfs een hype. (Mooi woord hé, echt eigen...)

Ach, laat me toch eens zeveren, ik jon me zo !

Als ik buiten kijk, dan zie ik zo dat het jaar oud en versleten is, ik zie niets dan grijs en grijstinten. (Ik voel eens verstolen aan mijn baard... djudedju)... Om Rodenbach te parafraseren: Onder een vlagenzwangere lucht ijlen wanhopig vluchtelingen voorbij... Oh Wanhoop !

Er is vandaag geen zonnegloren, alleen grijze lucht en een natte wereld, al is het hier gelukkig niet zo nat als in Engeland, of zo droog als in Australië of zo warm als op de Noordpool... Kortom het valt hier allemaal nog mee. Onze zevenenveertig regeringen (min of meer, Eerwaarde Vader) zorgen goed voor ons en nog veel beter voor zichzelf en het patronaat. Maar we mogen niet klagen (er is tegenwoordig heel veel wat we niet mogen).

Heb je mijn blog nog niet vergeten over de onzin van wapens??? De twee would-be terroristen die ze hebben aangehouden, zouden gekleed in militaire kledij, gewapend en wel, zich mengen tussen de bevolking... Waarmee de onzin van bewapening duidelijk bewezen is !

Maar laat me het jaar positief afsluiten... Ik wens je en al de jouwen een goed uiteinde, een nog beter begin, een heerlijk jaar, vol gezondheid... en veel geld om de belastingen te kunnen betalen !

tot de volgende ?

terrorisme

Het kan zijn dat het kan zijn, maar ik twijfel heel sterk...
Soms kan ik me niet ontdoen van het gevoel dat "het terrorisme" wel heel goed in het kraam past van de regering, die op die manier alles en iedereen meteen monddood maakt.
Betogen "kan" niet meer, mag niet meer, en een staking is asociaal...

Er rijzen stemmen om de vakbonden te muilkorven, en dan komt dat terrorisme - echt of fictief - wel heel goed van pas. Ik noem het dan gewoon muilkorven !

Ik had al een raar gevoel toen, in Verviers, waar men meteen maar de verdachten doodschoot, zonder kans op proces, en die ene die wel aangehouden werd, werd in alle stilte, zonder commentaar na een tijdje weer losgelaten. Was er eigenlijk wel iets? Of heeft men er voor "de goede zaak(?)" zomaar enkele jonge mensen opgeofferd ?

Ik weet het niet, maar het feit dat ik het niet weet, en het feit dat het allemaal zo goed te pas komt in het kraam van de regering doet me op zijn minst twijfelen.

Nu heeft men opnieuw een raid uitgevoerd, gelukkig zonder doden, maar wel met enkele aanhoudingen. Ik ben benieuwd of we er nog iets van zullen horen, of er een proces komt, of dat ze binnen een paar weken in alle stilte weer zullen worden losgelaten...

Goed, we hebben in het Westen al een paar keer te maken gehad met terrorisme, dus het zou kunnen. Maar ik zou echt graag zeker weten of het wel echt zo is, of zo was, hier in ons landje. De link naar België werd wel heel gretig aanvaard en gebruikt om hier meteen een soort staat van beleg in te voeren. En omdat het misschien nog net niet genoeg indruk maakte, werkt men aan een systeem waarbij de staat van beleg nog een tandje gaat kunnen bij zetten... Wat dan ? Alleen nog buiten tijdens daglicht, en met een speciaal pasje ? Overal controle en gewapende soldaten en flikken - op die manier hebben we echt geen bezetters nodig om ons onveilig te voelen.

Ik heb nog maar één keer zo'n schrik gehad in mijn leven, dat ik het haast in mijn broek deed, en dat was toen rijkswachters met het geweer op mij richten om me tegen te houden... (Ze waren op zoek naar een ontsnapte moordenaar).

Ik wil maar zeggen dat bewapende mannen in het straatbeeld me alles behalve een veilig gevoel bezorgen.  Ik herinner me heel goed dat we in Rome, op het vliegveld plots geconfronteerd werden met een honderdtal bewapende blauwe mannekes... Wat de reden toen was is me niet bekend, maar het gaf me helemaal geen veilig gevoel !

Wapens zijn er niet om te beschermen, wapens zijn gemaakt om te doden of op zijn minst uit te schakelen, tijdelijk of voor altijd... De wapenwedloop ligt gelukkig al een tijdje achter ons, maar laat het duidelijk zijn, ook dat gaf geen gevoel van zekerheid, en de grootste manifestatie ooit was tegen die wapens ! We zien dat we nu stilaan weer naar een wapenwedloop aan het groeien zijn, men spreekt weer van blokvorming, en men heeft om escalatie te voorkomen maar een gemeenschappelijke vijand gezocht, waar ze samen hun wapens wat kunnen uit proberen, zodat ze weten of ze al dan niet kans hebben om de ander uit te moorden...

Wapens zijn er NOOIT voor de vrede ! Ze dienen op zijn minst om te dreigen, en geef toe, dreigen is niet iets waar de mens rust en vrede uit haalt.

Economisch gezien moeten er oorlogen zijn ! Wat doe je anders met die wapens en wat doe je met de bedrijven die wapens fabriceren? De soldaten die nu tegen IS gaan vechten, vechten veelal tegen wapens die geleverd werden door hun eigen land of door bevriende landen. (Ook België !)
Oorlog is - zo zei mijn wijze vader - economie...
en zo kom ik weer aan de drie G's, die het kwaad in de wereld vormen. God, Geld en Gat (met dat laatste word het vrouwelijke geslachtsdeel bedoeld - anders kom je niet aan die drie G's )... Maar inderdaad, het meeste kwaad kun je terugbrengen tot religie, geld (macht) en seks...

Nee, voor mij hoeven die wapens niet.
Of ik getroffen wordt door een vijandelijke kogel of door bevriend vuur...
Nee, laat mij maar mens zijn met de mensen.
... Weet je, de winkel waar ik het vriendelijkst word ontvangen en bediend, is de Marokkaanse winkel waar ik wel eens ga... Ik heb er echt geen onveilig gevoel.
te contrarie

tot de volgende ?

collectief ?

De uitspraak van De Kesel is meteen op de korrel genomen... Hebben instellingen het recht om abortus en/of euthanasie te weigeren, als deze in de wet zijn ingeschreven als een recht?

Dit is geen gemakkelijke vraag...
Zelfs afgezien van religie, moeten we vaststellen dat men hier over het beëindigen van een leven praat, en dat is - hoe we het ook bekijken - een zaak van het geweten.
De vraag waar het hier eigenlijk over gaat, is het geweten in individuele zaak, of collectief ?

De wetten zijn er, je kunt dat betreuren, maar het feit blijft dat ze er zijn. Dus kun je van een wettelijk recht spreken, wat heel iets anders is dan het individueel recht. Men heeft dit bij het opstellen van de wetteksten ook ingezien, en men heeft duidelijk gesteld dat de dokter die de abortus/ euthanasie uitvoert, niet verplicht kan worden dit te doen. Het recht op het geweten van de dokter is dus gevrijwaard.

De Kesel gaat hier duidelijk een stap verder, en breidt dit recht op geweten uit tot instellingen. Hier zegt hij in feite dat de instelling kan beslissen dat onder haar dak (daken) er geen euthanasie noch abortus zal gebeuren, omdat dit ingaat tegen het geweten van de instelling.

De instelling dat is in feite een vereniging van mensen die samen het beleid bepalen van de instelling. Indien alle leden van dat beleid het eens zijn, zou je dus ook hier kunnen spreken van Het Geweten, ook al gaat het hier over een collectief en niet het geweten van de individuele dokter.
Je zou nog een stap verder kunnen gaan als instelling, en deze beslissing nemen in overleg met alle dokters, en als die allemaal eensgezind zijn, spreken van een werkelijke beslissing van het geweten, zowel collectief als individueel.

We weten allemaal dat dit theorie is... En zelfs de meest objectieve en neutrale instelling zal geneigd zijn het beleid van de instelling min of meer door te drukken. Dat heeft niets met religie te maken, maar met macht.  Als "het beleid" iets wenst, iets wil, dan lopen de werknemers in de pas. Het is nog steeds "Wiens brood men eet, diens woord men spreekt", of om het anders te stellen: de wil van de werkgever is noch min noch meer wet. Ook al zou een rechtbank anders spreken, dan zal de instelling de boete betalen en haar beleid gewoon verder zetten.

Met andere woorden, je kunt in werkelijkheid niet anders dan vaststellen dat het beleid van een instelling geen rekening houdt met het individuele geweten.

Dus als je de wet wil doen respecteren, dan moet je de individuele gewetensvrijheid ook werkelijk individueel houden. We weten echter allemaal dat er klinieken zijn, die met hand en tand zich verzetten tegen de uitvoering van deze wet.

Het is dus logisch dat de makers van de wetten niet akkoord zijn of kunnen zijn met de stelling van De Kesel.

Een andere vraag is natuurlijk of er wel een recht op euthanasie, of op abortus moet zijn... Ik kan me heel makkelijk inbeelden dat er situaties bestaan waar het lijden ondraaglijk is, of waar de geboorte van een ongewenst kind ondraaglijk is... maar de vraag is uiteindelijk of er een recht moet bestaan op het mogen doden van een mens. (Hier bij stel ik dat de vrucht een mens is, het kan immers niets anders zijn. Je kunt uit een kippenei geen aap tot ontwikkeling laten komen. De vraag wanneer het ei een kip is, is een eerder bizarre vraag. Is de uitgebloeide en bevruchte appel geen appel vooraleer hij rijp en tot wasdom is gekomen? Als je tomaten onrijp plukt en laat rijpen op de vensterbank, zijn dat dan geen tomaten?)

Bij euthanasie kun je nog stellen dat de persoon oordeelt over zijn eigen leven, bij abortus gaat het nog veel verder, daar oordelen anderen over het beëindigen van een leven. Maar goed, laat ons gemakshalve stellen dat het in deze duidelijk is, dat het hier een individueel recht is, en dat in geval van abortus de moeder beslist. Ik weet dat ik hiermee heel wat cruciale vragen ontwijk, maar laat ons deze buiten de discussie houden. Het gaat er hier immers over, of een collectief kan oordelen, kan beslissen over het al dan niet toepassen van abortus/euthanasie.

Mag ik de vraag eens omkeren? Soms geeft dit een helderder beeld op...
Laat ons een stellen dat de instelling het recht heeft, zich het recht toe-eigent om abortus/euthanasie op te leggen en uit te voeren... Dan gaan we meteen op onze achterste poten staan, en krijsen woedend dat dit niet kan, dat dit moord, willekeur en wat al meer zou zijn... Met andere woorden, het lijkt heel duidelijk dat we niet aanvaarden dat een instelling voor ons zou beslissen.
Dus, afgezien van de discussie over abortus of euthanasie op zich, lijkt het zonneklaar dat we hier geen beslissing van een collectief aanvaarden, en dat we het willen houden bij de individuele beslissing.

De discussie over het mogen van euthanasie en abortus laat ik over aan uw geweten. En aan de feitelijkheden van het moment waarmee u daar ooit mee zoudt geconfronteerd worden.

Maar we stellen vast dat we steeds meer  geconfronteerd worden met wetten die eigenlijk handelen over individuele gewetensvragen... De grote vraag is dan ook: kan een regering, een bewind een regel opleggen die gaat over individuele gewetensvragen? Het onderzoek op de instellingen leert ons dat dit NIET kan, en de regering, het bewind is niets anders dan een grote instelling...

Hoe dan ook, uw geweten blijft uw zaak, niet dat van de regering !

tot de volgende ?

shopping

Als 100% anti-militarist, ken ik alleen de bloem in de loop van een geweer als sterker symbool dan een soldaat met een boodschappentasje in zijn hand.... Maar geef toe, als er al één soldaat in slaagde om de mensen een gevoel van veiligheid te geven, dan was het veeleer die soldaat met zijn boodschappentasje dan wel zijn grimmig kijkende en gewapende collega's.

Dat boodschappentasje lijkt mij veel efficiënter dan die Uzi of Kalasjnikov...

In mijn gezin heeft niemand militaire dienst gedaan, en daar ben ik fier op. Ik geloof niet in bewapenen voor de vrede, en het is alleen in het hoofd van een bezettende keizer dat het opkomt te stellen dat "Wilt gij de vrede? Bereidt dan de oorlog voor !".

Vrede komt niet uit de loop van een kanon.

Ik behoor tot de generatie die met schrik leefde voor de dreigende kernoorlog, kernoorlog die een paar keer heel dichtbij was, onder meer met de Cuba-crisis. In die tijd kon je reclames zien over het bouwen van een schuilkelder tegen atoomgeweld.

Kortom, de mensheid leefde met schrik.
En de zever dat die atoombommen er net waren om de vrede te bewaren??? Dikke bullshit ! We zijn, ook in die tijd geen moment zonder oorlog geweest op de aarde.

Ik behoor ook tot de generatie die hier nooit de oorlog heeft gekend. Ik hoorde er veel over vertellen, las er veel over, voelde de spanning en de schrik bij mijn ouders met de Korea-oorlog, maar ik was zo gelukkig nooit echt een oorlog te moeten beleven.

Ik heb dus heel mijn leven het anti-militarisme kunnen blijven hoog dragen. Want als men in oorlog is, dan kun je geen antimilitarist meer zijn. Dan ben je laf of men beschouwt je als een halvelingse meeloper met de vijand. Er is geen andere optie dan partij kiezen, ook al is het dik tegen je gedacht. In iedere oorlog heeft alleen de winnaar gelijk. Let op, mispak je niet, denk niet te vlug "DAT is de winnaar!"... Want net zoals in de koers telt alleen de zege op de eindmeet. In de laatste oorlog zou het heel makkelijk zijn geweest om te denken dat Duitsland de winnaar was, maar door het feit dat ze nooit tot een eind aan de gevechten toe kwamen, delfden ze uiteindelijk nog het onderspit.

Best kun je dus heel voorzichtig zijn, en je voorkeur niet echt uiten.

Ik geloof in de vrede... Niet in de oorlog.
Geen enkele oorlog heeft ooit geleid tot vrede. Er zijn altijd brandhaarden blijven bestaan, en de gevolgen van de laatste wereldoorlog zijn nu nog steeds voelbaar. Als  je een analyse maakt van de huidige moeilijkheden en het terrorisme, dan kom je uiteindelijk terecht bij de laatste wereldoorlog en het kolonialisme... Alleen vrede zou vrede baren... Maar er is geen vrede.

Nee, er is geen vrede...en wellicht is die er ook nog nooit geweest. Volgens de bijbel sloeg in het allereerste gezin de ene de andere al dood. Het is ook niet echt gemakkelijk... Want de vrede bekom je alleen als je echt de stelregel gaat toepassen die je uiteindelijk in haast iedere religie terugvind: Bemin je naaste als jezelf... Maar dan gebruikt men diezelfde religie nogal eens als basis om over dit principe te gaan vechten...

Wie is je naaste ?
In de tijd van toen was dat een stuk makkelijker dan nu. De wereld dat was haast beperkt tot de huizen onder de kerktoren. Je wereld was héél klein, het was al haast een expeditie als je de dichtstbije stad wilde gaan bezoeken. Je kon dat alleen te voet doen, of misschien, als je bij de gelukkigen waart, meerijden op de kar van de boer. Toen waren je naasten een heel beperkt groepje: de parochie waar je woonde. Met de kermis kwam er wel eens bezoek van de jeugd uit omliggende parochies, maar die behoorden duidelijk niet tot de naasten, en het was toegelaten daar op te kloppen.

Toen kwam de trein en de auto, en plots was je parochie maar een klein deeltje meer van de wereld, wereld die plots veel groter werd. Wereld waar je plots kon gaan werken in de fabriek of de mijnen. Waar het begrip naaste plots heel sterk uitgebreid werd, en het gebod véél moeilijker was om toe te passen.

Nu zijn er geen afstanden meer... Waar we in 1958 nog op de wereldtentoonstelling gingen kijken naar die zwarte mensen, lopen nu alle rassen, kleuren en religies in onze straten, en gaan we skiën in hoge bergen, en zonnen aan verre stranden... De naasten, dat zijn plots alle mensen geworden, en dat zijn er ondertussen miljarden !

Vroeger waren vele oorlogen totaal onbekend, later waren het artikels uit de krant, nog later hoorde je wel eens iets op de radio en nu zie je het iedere dag voor je ogen gebeuren op je tv: "Zie Marie, dat stukgeschoten gebouw, hebben we daar niet gelogeerd, toen we op vakantie waren in 't jaar..."

Vrede...

djudedju

tot de volgende ?

Kerst nummer 2015

Klopt eigenlijk niet, want de datum van Kerst werd pas na een hele tijd christendom ingevoerd, onder meer om een heidens (?) feest te beconcurreren... Bovendien is men er steeds meer van overtuigd dat ook de bepaling van het jaar van de geboorte verkeerd is, maar wie maalt daarom?
Op tv tonen ze een bevraging van het plebs "Weet je de betekenis van het kerststalletje?"... Mensen van onze leeftijd zien verbaasd dat bijna niemand dat nog weet.
Ik werd opgevoed in een christelijk gezin, ging naar een christelijke school en stuurde mijn kinderen naar een christelijke school, overtuigd dat dit het beste circuit was...

Deze morgen bij het ontwaken wensten we elkaar een "Zalige hoogdag" en ik wens jou hetzelfde. Ben je niet gelovig, laat dat zalig dan duiden op de lichamelijke genoegens van deze dag. Ik heb er geen problemen mee dat je wel of niet gelovig bent, of lid van een andere religie... Voor mij ben je allereerst een medemens. En dat is het belangrijkste. De rest vul je maar persoonlijk in. En laat het daar aub.

Ik heb geen nood aan bekering in een of andere richting, ik voel me goed bij het beeld dat ik me heb gemaakt van de wereld en van de schepping. En ik hoop dat jij je er ook gelukkig bij voelt, en niet zit waar men het zo nodig acht anderen te gaan bekeren... Nee, ik hou van dat beetje vrijheid... Ik weet niet of mijn beeld correct is of niet, maar het voldoet, dank u. Ik hoop dat jij je evengoed voelt, en je persoonlijk gelukkig voelt bij jou invulling.

Mocht iedereen denken zoals ik doe, dan was er vrede.
En daar gaat het over.
Voor mij is ieder mens gewoon een mens. Ik geloof niet in onderscheid. Een domme mens is evengoed mens als een genie, een gelovig mens net zo goed als een ongelovige, een geleerde evengoed als een ongeletterde, zolang ze elkaar gerust laten en niet gaan betuttelen of gaan commanderen of gaan koeioneren, zijn het voor mij allemaal gewoon medemensen. Als ze nu ook nog eens allemaal mens worden met de medemensen, dan is alles in orde, en hebben we een hemel op aarde. Want ik wil geen hemel met rijstpap en gouden lepeltjes, of met zeventig maagden of wat dan ook, ik wil gewoon van de tijd dat we hier mogen rondlopen, een hemel maken. En een hemel kun je niet maken voor jezelf alleen ! Je kunt pas een hemel hebben als je die kunt delen en mee kunt delen.

We zijn niet gemaakt om alleen te leven. We kunnen pas leven in een gemeenschap.
Het moeilijke van de dag van vandaag is dat we niet meer mogen en kunnen samenleven. We worden door duizenden wetten en wetjes betuttelend in die of deze richting gedwongen, we kunnen en mogen niet meer leven zoals we willen voor onszelf en onze medemens.
Je kunt geen mens overtuigen met dwang.

Er is geen beter middel om tabak te propageren dan het te verbieden. Dan pas gaan we het als mens willen doen, willen proberen... Of de wet goed is of niet, speelt eigenlijk geen rol, het feit dat het verboden is, maakt het net aantrekkelijk. Dat is zo voor kinderen, maar dat is ook zo voor volwassenen. We willen niet betutteld worden !
Veel beter is het als men ons kan overtuigen van het nefaste van tabak voor onszelf. Dan pas kan men echt gemotiveerd stoppen met roken, en het volhouden. Ook al praten we hier over een verslaving, zowel lichamelijk als geestelijk verslaafd zijn.

Als men echter probeert je te overtuigen van de slechtheid van de tabak, dan moet men dat niet alleen doen met het aantonen van de negatieve gevolgen, nee, men moet het ook op het goede ogenblik doen, een ogenblik waarop betrokkene eigenlijk al neigt tot stoppen...

Wellicht kunnen we dat een beetje voor ogen houden als we mensen willen overtuigen van het doen van iets... Je moet het aanbrengen op het moment dat hij of zij zelf al over dat punt aan het denken is, en aan het twijfelen is over zijn eigen mening terzake... Niet makkelijk !
Daar zitten we op het knelpunt der knelpunten !
We zijn alleen mens als we met medemensen zijn, maar we hebben in ons iets wat ons tot verdomde individualisten maakt.
We weten het wel dat eendracht macht maakt, maar dat doen we liefst op onze manier...
... en we zijn er zeker van dat onze manier de beste is...

djudedju

tot de volgende ?

en 't miek er zo koud...

Buiten is het nog stikkepikkedonker... Ik zit hier voor mijn computer op een wit blad te staren, en denk aan gisteren...
Gisteren, toen we na de kine gingen winkelen "'t Gaat nu nog zo druk niet zijn" zei Anny, "Morgen zou het veel slechter zijn..." Blijkbaar had iedereen dat lumineus idee, en dus kon je haast over de koppen lopen (Mag niet van onze dokter).

Bij het inkopen is Anny de baas... Nu en dan mag ik eens iets gaan zoeken... "Oei, ik heb het afwasmiddel vergeten, ga dat eens halen...". Nee, dat is geen bevel, dat is een vraag, en ik ga op zoek naar het afwasmiddel. In welke rij zou je dat vinden. Ach, daar is er een mens van de Colruyt, vlug even vragen. Even later sta ik kwispelstaartend met de bus afwasmiddel in mijn bek pootjes te geven.

Ik ben gek.
Nee, gisteren had ik vooral oog voor de karren van anderen...
Soms kreeg je het gevoel dat ze nood hadden aan een tweede of derde kar, als aanhangwagen. Liters drank, kilo's eten...
Geen waspoeder of wasverzachter, geen pampers, geen gewone dingen van alledag, nee, nu is het allemaal bestemd voor De Feesten. Met hoofdletters.

We staan daar tussen met enkele gewone producten, en er zijn er warempel die kijken naar onze kar. Wellicht in de zin van "Zie je die arme mensen daar????"... Wij zijn gelukkig niet arm (ook niet rijk), maar wij gaan nu niet feesten. Voor ons zijn dat dagen zoals de andere dagen, of toch niet helemaal, want we gaan weer de beesten mogen gaan voederen in Lierde... Daar gaan ze er een weekje tussenuit. Gelijk hebben ze. En wij hebben weer een dagelijkse uitstap. Gelukkig is het nu niet glad, we hebben andere jaren gekend.

De distilleerderijen en de veeboeren, slachthuizen en beenhouwers maken overuren, bakkers raken niet weg van de oven, het is feest, Vlaanderen Vreet... In gedachten zing ik "Maria die soude naer Betlehem gaen, Kerstavond voor de noene... " Een beetje een absurde tekst. Hoe kon Maria nu op kerstavond ergens naar toe gaan, op een moment dat kerstdag nog niet eens uitgevonden was ??? "... Het miek er zo koud..." Nu niet, het is eerder warm voor de tijd van het jaar, en het ziet er steeds meer naar uit dat we weer eens geen winter gaan hebben. Voor mij niet gelaten, bespaar ik netjes op de mazout. Heb je er op gelet dat men zingt "Het miek er..." In die tijd was maken nog een sterk werkwoord. Nu is maken een zwak werkwoord geworden, nu ja, wat ze tegenwoordig maken is niet veel soeps meer, vandaar wellicht dat zwakke?

(In het Oudenaardse dialect hoor je nog dat geven vroeger ook veel sterker was, daar zegt men nog gegoven... Maar ja, geven gaat ook al achteruit hé)

Ach, ik moet eens leren mijn rond dwarrelende  gedachten in toom te houden. Maar ja, de winterperiode met zijn donkere dagen, de feestperiode, het schoolverlof, de rustdagen en vakantiedagen... het is een periode waardoor je uit je gewone doen bent, ook al doe je niet echt mee met die heisa.

Anny doet de rolluiken omhoog, het is halfnegen, maar het is nog donker buiten...
In het zwart zie ik de witte vlekken van de bloeiende camelia... Helemaal uit zijn doen. Net zoals de mensheid...
Vrede op Aarde, 't Belgiekske koopt oorlogstuig als kerstcadeau voor Europa...
djudedju

tot de volgende ?

Hoest

Mijn valling komt los, en nu en dan zit ik hier te hoesten dat de tranen uit mijn ogen lopen en het snot uit mijn neus. Ik zweet er van, en mijn hoofd doet pijn van de inspanning. Maar 's nachts slaap ik als een roosje. Gek.
't Zal wel aan mij liggen, en wellicht zal er gedeeltelijk een prikkelhoest bij zitten, want als ik druk bezig ben, dan heb ik het niet of veel minder.

Zenuween zouden ze hier zeggen... Met nadruk op ween.

Buiten ziet het er goed uit, het is vandaag redelijk klaar, ook al is het geen open hemel. Gisteren was het gans de dag veel meer overtrokken en bewolkt.

Straks ga ik met Anny naar de kinesist, en daarna gaan we de inkopen voor de ganse week gaan doen, zo is dat ook gedaan. We doen niets speciaals met kerst, dus moeten we ook geen speciale dingen in huis halen... Het is voor ons een week zoals de andere. Met oudejaar komt Veerle met de kinderen en Fre, en pas een heel eind daarna gaan we eens samenkomen met alle kinderen en kleinkinderen samen. Dat wordt steeds moeilijker, je moet met steeds meer rekening houden, zodat we besloten hebben de eindejaarsperiode uit te sluiten, en te kijken in een periode waar alles weer wat rustiger is.

Voorlopig wordt het de laatste beurt bij de kinesist. We gaan eens kijken hoe het gaat, en gaat het niet, dan doen we nog een "kuur" van zes weken... Maar we zijn door de specialist verwittigd dat het een hopeloze zaak is, iets wat haast niet geneesbaar is, en wat telkens zal verergeren door het feit dat ze niet "normaal" meer kan stappen door de rugpijn met uitstralingen in de benen... We zijn er goed mee.

Maar we leven nog. Gisteren is de sociale assistente van de mutualiteit langs geweest, om te kijken waar we eventueel zouden recht op hebben... Gezien onze penibele lichamelijke situatie. We horen wel van haar.

Ons grootste probleem is in feite de zelfredzaamheid... We kunnen een deel dingen niet meer zelf doen, en moeten hulp zoeken. De Sociale assistente drukte haar verwondering uit dat we nog zo optimistisch waren, ondanks alles wat we hebben aan pijn en klachten. Ik wees haar er op dat het niet helpt om bij de pakken neer te zitten, we moeten vooruit, want niet meer vechten is heel rap achteruit gaan. Ze beloofde alles zo goed mogelijk te bekijken, en na te zien en te zorgen dat we krijgen waar we recht op hebben... Meer kunnen en mogen we niet vragen.

Het is natuurlijk een flauwe troost, maar er zijn er die er veel slechter aan toe zijn dan wij... Maar ergens heb ik het meest medelijden met hen die niet meer vechten, die zich laten gaan... Dat is een snelweg naar het einde !

We blijven bezig, met wat we nog kunnen. De beperkingen zijn geen grens, het zijn alleen omwegen naar andere dingen. Een mens mag zich niet vastpinnen op wat men vroeger kon, dan maak je jezelf ongelukkig. Je moet binnen je mogelijkheden doen wat je wel nog kunt.

Als ik ga vissen, wat ik dolgraag doe, dan heb ik steeds meer schrik dat ik een grote aan de haak zal slaan, want daar weet ik dat ik soms over de grens van mijn kunnen ga... Soms doe ik dan mezelf te veel pijn om nog leuk te zijn. Ik weet dat zowat alles wat we doen een keuze is: "Hoeveel pijn is dat waard", maar soms ga je echt te veel over de grens, en dan zit de kans er in dat je weer met vastzittende pijn komt te zitten, en een hele tijd haast niets meer kunt... Ik weet dus dat de tijd nabij is, dat ik niet meer op karper ga kunnen vissen, maar dan blijf ik op bliek gaan ! Zie je, dat is de manier waarop we eigenlijk alles afmeten... en toch actief blijven.

Ik wens je uiteraard geen ziekte of pijn toe, maar ik wens je wel toe, mocht je ooit ziek of gehandicapt worden, toe dat je ook de spirit behoud om bezig te blijven en blijft vechten !

Tot de volgende ?

zie ik de lichtjes...

Vorige week reed ik door de stad, toen het al donker was...
Heb je ook al de feestverlichting gezien, in uw stad of gemeente ?
In Mater hebben wij alleen een verlichte bril (Van het wapenschild van Oudenaarde), maar in de stad hangt het vol met mooie verlichting.

Met de prijsstijging van "den illentriek" zal dat wellicht het laatste jaar zijn dat je daarvan kunt genieten. Van mij hoeft het er echt niet te hangen.
Ik zie weinig feestelijks in die kunstmatig opgepepte boel waarmee ze ons om de oren slingeren.
Hele dagen zien we allerlei filmpjes en beelden en folders en kaartjes om u aan te moedigen tot het kopen van... het eten van... het eten bij... het feesten bij... het drinken van... en ga zo nog maar eventjes door. Ik heb het dan nog niet eens over de diepzinnige psychologische verhalen die uw vrouw er van moeten overtuigen dat de aankoop van een stofzuiger door uw eega wel degelijk een teken van liefde is...

In de bus vind ik pakken kaartjes van mensen die na een maand of wat geleden stil te staan bij de doden, nu ook eens willen stilstaan bij de levenden. Bij de doden gaan ze nog even op bezoek, bij de levenden sturen ze een kaartje. Ik weet wel, ze menen het niet zo, het is een blijk van sympathie, het is goedbedoeld, maar nu en dan ben ik een zwartstezwartkijker...

In ons aller parochieblad vind ik meerdere slogans en artikeltjes om de bezitters van een wagen op te roepen om anderen mee te brengen naar de mis... de Kerstmis. Dit is nieuw, en komt door het sluiten van ettelijke kerken. Wie nu nog naar de mis wil, moet soms vele parochies verder zijn heil gaan zoeken. (In dit geval is dat voor hen een letterlijk te nemen zin).

Jààààààààààààààààren geleden, toen ik nog gezond was van lijf en leden, stond ik verbijsterd te kijken naar de gesloten kerken in La Douce France... Dat was toen nog ondenkbaar in het katholieke Vlaanderen. En ik vertelde dat ik soms het gevoel had ergens in de brousse te zitten, wachtend op de komst van de missionaris... Nu is het hier net zo.

Toen ik kind was, waren er kerken met één pastoor en wel drie onderpastoors... Nu heb je zeventien kerken die het mbataklanoeten stellen met één pastoor. Wij konden kiezen tussen de vroegmis over een hele gamma andere missen tot en met de slapersmis om 11 of zelfs om halftwaalf... Nu is je keuze veelal bepaald door bereikbaarheid, en past het uur niet, dan heb je pech.

Oudere mensen vertellen dat ze nu de zondag kijken naar de mis op tv... Hoelang zou die er nog zijn? Want als de groep gelovigen, kijkers steeds kleiner wordt, zal dit programma sluiten om reden van "niet-rendabel"... zoals zoveel andere dingen.

Ik heb de ontwikkeling meegemaakt van kerstfeest, als een familiefeest, waar we knus bijeen zaten, eens lekker aten, en dan met zijn allen naar de nachtmis gingen. Nu gaat het hem veel meer over het feestmaal en de pakjes dan over het kerstfeest... Eindejaarsfeesten, een soort feestmarathon. Wie houdt het uit, lichamelijk en financieel ?

Het enige wat voor mij nog echt waarde heeft, is dat we op die manier nog eens echt met heel het gezin, kinderen, kleinkinderen en heel de bataklan samen kunnen zitten. We eten samen (en dat is veel belangrijker dan wat we eten), en zijn weer voor een keer een echt gezin. (We missen er wel onze Koen, maar daar is niets aan te doen, in gedachten nemen we hem er ook bij)

Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat vroeger de familiegeest sterker was dan nu. Maar ja, vroeger woonden we haast allemaal in dezelfde stad of hooguit een stad verder. Nu in de moderne economie is dat niet meer het geval. Kijk eens in je straat, en als je de mensen al kent, hoeveel zijn er nog die echt in de gemeente wonen waar ze ook opgroeiden?

Het is allemaal zo anders.
Nee, niet slechter of beter, anders... En we leven anders, veel meer naast elkaar.
Dat komt mede door de mogelijkheden van deze tijd...
Vroeger moesten we naar de buur om hem iets te vragen, nu sturen we een sms-je...
En kijk naar dat tafeltje waar jonge mensen bijeen zitten, lekker in de zon, met een glaasje wijn... Allemaal gebogen over hun smartphone... Zouden ze zo met elkaar praten?

djudedju

tot de volgende?

winter

We zijn vandaag winter... De kortste dag van het jaar...
Ik weet het wel, het voelt niet als winter, en om een of andere reden deert mij dit jaar de duisternis niet zo erg als anders... Tenzij ik er door moet met de auto. Ik heb een hekel aan het rijden in het donker.

De laatste dagen hoorden we - jammer genoeg - weer van fietsers die doodgereden werden...
Daarbij moet me iets van het hart.
Wie als voetganger of fietser de baan op gaat in duister weer, zou moeten verplicht zijn om fluoriderende kledij te dragen ! Ik heb ooit bijna onze Bart doodgereden die zijn hond aan het uit laten was. Bart in zwarte kledij, met een zwarte hond , en ik met de auto, ik kwam juist uit de bocht en zag pas toen ik al heel dicht was die twee donkere gedaanten...  Ik denk dat Bart ook geschrokken was, want hij reageerde niet op mijn donderpreek...

Stel je voor dat ik hem pas nog een meter of wat later zag, dat ik niet meer kon stoppen, ondanks het feit dat ik niet snel reed... Je mag er niet aan denken. Ooit hoorde ik van een man die zijn eigen kind doodreed op zijn eigen oprit... Het kind had zich verstopt in een kartonnen doos...

Ik heb het hier dus duidelijk over zichtbaarheid.
Ik zag een filmpje, een advertentie, van Volvo, over een nieuwe soort verf. De verf kan overal worden opgespoten, zonder hinder, want hij is onzichtbaar... Tenzij in de duisternis ! Als er een licht op schijnt, dan veranderd de verf plots in een hel oplichtend voorwerp ! In het filmpje bespoten ze fietsen, rugzakken, kledij...
Gek, maar buiten het filmpje zag ik nog niets... Is de verf zo onmenselijk duur, of is anonimiteit, onzichtbaarheid zoveel belangrijker dan veiligheid?

Trouwens, hoe onzichtbaar zijn we nog?
We zouden in ons land voortdurend in de gaten worden gehouden door meer dan 300.000 camera's... Ik weet niet of dit alleen de openbare camera's zijn, maar ik vermoed van wel, want als men de camera's op opritten, in winkelruimten, in banken... gaat meetellen, dan zijn er wellicht nog veel meer elektronische ogen die je in de gaten houden ! En dan spreek ik nog niet van al de sporen die je bewust of onbewust gaat achterlaten, dagdagelijks... Betalen met de kaart, bingo! datum, uur, tijd en plaats zijn bekend. Telefoneren, sms-en met je smartphone, met je gsm... Allemaal sporen.

Eigenlijk snap ik het niet goed dat ze zo lang moeten zoeken naar die verdachten van de terroristische aanslagen in Parijs... Er zijn zelfs al verschillende programma's die mensen kunnen herkennen in de menigte... Ze moeten die programma's toch ook wel kennen bij de politie? Of lopen die echt hopeloos achter ?

Nog nooit heeft men meer gezeverd over privacy, en nog nooit is er minder privacy geweest. Je kunt op geen enkele normale manier nog te weten komen waarheen je vriend Jan is verhuisd, als hij er niet op dacht je te verwittigen... Tenzij misschien, die gemeenschappelijke vriend wel weet...  Vragen op de dienst bevolking is niet toegelaten, dat gaat in tegen de privacy... Als wij, van Ziekenzorg, niet toevallig horen dat x zwaar ziek is, dan komen wij het gewoon niet te weten, want dit zijn vertrouwelijke gegevens, en die dienen tot bescherming van de levenssfeer... Toffe sfeer als je zo veroordeeld wordt tot eenzaamheid !

Eigenlijk hebben we het nog steeds over zichtbaarheid...
Waarom gaat Jan niet meer werken? Hij ziet er toch niet ziek uit ?
Soms zien wij ook niet de echte werkelijkheid, en hier helpt geen fluo-vestje of Volvo-verf...

... en soms willen wij niet zien... Willen we niet zien dat er ergens leed is, miserie...

Mijn hekel aan duisternis gaat niet alleen over de donkerte van de winterperiode, mijn hekel gaat vooral naar het donker waarmee wij zelf de dingen omhullen die we liever niet zien, niet horen...

21 december, winter, een paar dagen voor Kerstmis ... Feest van het licht.
Geen toeval als je het mij vraagt.

tot de volgende ?

vliegen

Ik zou willen vliegen... Niet hoog, 10 centimeter is me al meer dan genoeg, want ik heb wat hoogtevrees. 10 centimeterkes, juist genoeg om de grond niet meet te voelen, om te zweven, om geen druk van mijn lijf meer te hebben op die pijnlijke plaats in mijn rug, en in mijn voet...

Maar ja, zo kun je niet buiten !

Het minste windje waait je weg, en altijd in de richting die je net niet wou ! Je zou grabbelen naar iedere lantaarnpaal of de takken van de bomen... maar de speelse wind jaagt je juist wat te veel naar rechts of naar links, en zie, daar komt een vrachtwagen, die wanhopig met zijn koplampen naar je seint van "Ga weg !" in een soort dreigende morse.

Nee, ik zou heel mijn weg een soort reling moeten kunnen vasthouden... en dan kun je hoogstens één blokje om !

Nee, zet me waar weer met die pijnlijke voet (en) op de grond... Laat me dan maar weer de pijn voelen in voet en rug. Maar dan weet ik tenminste waar ik naartoe wil, ook al raak ik wellicht niet zo ver.
"Weet je nog, mama? Weet je nog hoe we de rugzak aangespten, jij ene van zowat 12 à 13 kilo, ik ene van 16 à 18 kilo... En daar trokken we mee door Haute Auvergne, bergop en bergaf, stonden we onder de beroemde brug waar Eifel zijn roem aan te danken had (Garabit), waardoor hij de kans kreeg die toren te bouwen in Parijs... We zagen over die brug een trein, heel traag en heel behoedzaam rijden... Nu nog steeds, nar al die tijd."

"Nu kunnen we -zelfs zonder die rugzak- niet eens een tochtje doen van een kwart van wat toen een dagetappe was..."

Ik buig het moede hoofd, en blader door het fotoboek, met het verslag van de tocht van toen... De foto's doen me wegdromen, ver buiten het kader van het beeld... Ik zie de mensen weer die we ginder ontmoetten, één keer, leuk en aangenaam, maar wetende dat het éénmalig was. De klagende boer (ook ginder ver klagen boeren altijd), de vrolijke opa met zijn zelfgestookte alcohol ("Combien de dégrés?" "Cinquantecinq, soixantecinq..." met dat leuke accent van de Languedocienne... Ik hoor het warempel weer.

Ik zou willen vliegen... Naar het verleden, weer genieten van al die dingen van toen, me weer kunnen boos maken, weer kunnen vechten, weer kunnen lachen, weer kunnen spelen, weer kunnen fluiten naar de meisjes... van hoog, onzichtbaar hoog uit de lucht, veilig om het niet echt weer te moeten doen, om niet echt weer ziek te moeten zijn, niet echt weer te moeten wenen van de pijn van de rammeling die ik kreeg, niet weer te moeten ...

Nee, het lijkt wel of er ook in het verleden een wind waait, die je niet altijd toelaat te dwalen waar je dwalen wil... Die je er op wijst dat het toen echt niet allemaal mooi en goed was, en dat het echt niet beter was dan nu... De rugpijn waren toen kopzorgen, pijn, onmacht, oeverloos vechten voor alle en nog wat... Dingen die je liever niet herinnert... Dingen die je liever niet meer zien wil, beleven wil...

Laat mij maar hier, met de pijn in mijn voet en de pijn in mijn rug... Ik herinner me dingen die véél erger waren...

Ik sta voorzichtig op, zet mijn voet neer zodat ik de knobbel zenuwen het minst voel, hou mijn rug zo dat ik hem het minst voel en stap zo dat het het minst... Maar ik stap nog, ik leef nog, ik lach nog - ik lach zelfs met mijn eigen ellende... Ik ben content, en we houden elkaar eens vast, lachen eens "Ziet ons eens gaan, precies Manten en Kalle !" We lachen en doen voort.

zonder zweven.

tot de volgende ?

kippen?voer

Gisteren ben ik twee zakken kippenvoer gaan halen.
Straks gieten we deze zakken in een ton, met deksel er op, zodat het eten onbereikbaar is voor muizen en ratten.
Toch gaat een behoorlijk groot deel van het voeder naar andere dieren dan mijn kippen !

Als je 's morgens het kippenhok binnengaat, dan hoor en zie je het gefladder van een heel pak vogels: mussen, ringmussen, heggenmussen (vogel van het jaar), roodborstjes en bij echt koud weer komen daar zelfs nog wat merels, lijsters en zelf één keer een koperwiek bij.

Zij komen er schuilen voor de regen en de kou (al is dat laatste dit jaar niet echt nodig). Ondanks het feit dat er een voedertafeltje staat, met heel wat vogelvoeder, vinden ze het kippenhok ook heel interessant.

Als er weer een vogelgriep zou opduiken, dan zou ik de kippenren moeten afschermen, zodat wilde vogels niet meer in de ren (en het hok!) kunnen, want zij worden beticht van het overbrengen van de vogelgriep. Als het moet, dan moet het, maar ik zou er eerlijk gezegd moeite mee hebben die diertjes in de kou te zetten.

- heb je bij dit relaas ook al eens gedacht op de vluchtelingen en daklozen? -

Het prachtige verhaal van de herberg zonder plaats van zo'n tweeduizend jaar geleden, is nog steeds actueel. Jammer genoeg.
Waarom bekijken we dat kippenhok anders dan onze ontbijttafel? Waarom zouden we de dakloze en/of vluchteling geen koffiekoek gunnen en wat warmte? En de mussen van het veld wel?
Gekke mensen.

Ons huis is een soort heiligdom, een plaats waar we niet zomaar iedereen binnen laten, laat staan dat ze aan mijn brood en mijn confituur gaan zitten. Een kippenhok, dat staat toch altijd open, daar kun je de dieren niet buiten houden, dan met drastische ingrepen. In mijn huis moet ik bewust de deur gaan openen. Met andere woorden, ik moet een daad stellen, het gaat niet van zelf.

Ik ken een braaf mensje dat honden red van het euthanasiespuitje, en de lijdende dieren nog probeert een mooi en waardig einde te geven. Dat is een bewuste daad, iets wat niet vanzelf komt, iets waar je veel meer dan je hart moet voor open zetten. Je moet je tijd en wat geld gaan opofferen voor dat lijdende dier.

Wij hebben daar bewondering voor, en voelen veel sympathie voor die dame. Doe het maar eens ! We zien het onszelf nog niet meteen doen.

En moeten we dan niet ergens eerst de reflex hebben om voor onze eigen soort eerst te zorgen, dus voor de daklozen/vluchtelingen ?

De enige godsdienst die we kennen, waar nooit godsdienstoorlogen zijn gevoerd uit naam van die godsdienst, is het Jaïnisme... Voor hen is ALLE leven heilig. De strengste belijders kijken waar ze stappen om toch zeker niet per ongeluk een kevertje te vermoorden, lopen met een mondkapje op om geen vliegje in te slikken.

Alle leven is heilig. Zij zijn louter veganisten, niets dierlijks mag gegeten worden. Voor hen is er dus geen verschil tussen het redden van een hond of een vluchteling: het is leven.

Ik  hou van alle leven, maar als ik een leliehaantje mijn lelies zie opvreten, dan haal ik de spuitbus er bij !

Maar geef toe, het is allemaal niet gemakkelijk... En ik begrijp heel goed dat er mensen zijn die het gezeur over de vluchtelingen beu zijn, en wijzen op het feit dat de daklozen daardoor wat in de vergeethoek sukkelen... Wat ik weiger te begrijpen is dat wij een scheiding maken tussen mensen op basis van huidskleur, taal, godsdienst...
Eigenlijk zijn we een beetje gek. Laatst liepen we op een grote tentoonstelling van vogels. En we keken vol verbazing en bewondering naar de kanarie...  Je hebt rassen die haast zo groot zijn als een kleine zanglijster, en soorten die kleiner zijn dan ons winterkoninkje, soorten waar  pluimen "en frisé" staan, en tientallen kleuren...
Als het over mensen gaat, dan willen we maar één soort, onze eigen soort, eigen kleur, eigen zang...
Gek !

tot de volgende ?

Warm ?

Toen ik gisteren omstreeks 17.30 uur van de vergadering naar huis reed, was het buiten al donker, maar de temperatuur bedroeg nog steeds 15 graden ...
Dat is geen normale temperatuur voor de tijd van het jaar. De weermannen vermoeden, op basis van de huidige weerkaarten, dat we tot eind januari nog steeds geen wintertemperaturen zullen hebben.
Voor mij niet gelaten, het is goed voor de rekening van de verwarming, en minder verwarming is op zich dan weer goed voor het milieu, en een goed milieu is dan weer goed voor het klimaat, wat op termijn zou moeten leiden tot weer normalere temperaturen in de toekomst.

Maar dat is allemaal toekomstmuziek... en wie weet hoe het allemaal evolueren zal...

Maar nu is het (te) warm. Op tv zagen we warempel mensen op terrasjes zitten met een ijsje... En straks gaan ze voor de zwembeurt van de ijsberen ijsblokjes moeten in het water doen.

In de tuin bloeien er nog steeds fuchsia's en verschillende lentebloemen komen al in bloei. Onder meer op de camelia bespeurde ik al een bloem !

Twee jaar geleden hadden we ook geen winter, dan bleven de fuchsia's heel de winter door bloeien. Wie nu nog niet gelooft dat er iets aan de hand is met het klimaat, die is ziende blind.

En toch... Als je met Jan met de pet praat, dan zijn er nog steeds die weigeren te geloven dat er iets aan de hand is.

Natuurlijk is het voor ons niet mogelijk om de gevolgen van de klimaatsverandering in te schatten. We horen allerlei elkaar tegensprekende berichten, maar wat mij het meest overtuigt, dat zijn de beelden die ik zag van die eilanden ginder ver, die steeds meer van hun grond zien verdwijnen door het wassende water. Als het water daar stijgt, dan stijgt het hier uiteraard ook, alle oceanen hangen immers aan elkaar, en je kunt niet de ene oceaan laten stijgen terwijl je de andere doet dalen. Deze zin klopt niet helemaal, want je moet rekening houden met het feit dat de aantrekkingskracht van de aarde niet overal even groot is. Op de oceaan kan het water op de ene plaats een meter of meer hoger zijn dan op een ander gebied. Ook de getijden moet je in kaart brengen, en daar moet je dan rekening houden met de maan... Maar globaal gezien stijgt het water, want je ziet die mensen hun grond verdwijnen in zee.

Men spreekt nu van een vluchtelingenprobleem, maar als er gebeurt wat men verwacht, dan zijn er straks 250.000.000 klimaatvluchtelingen ! Dat is heel wat anders dan wat we nu kennen tengevolge van de oorlogen.

Het is dus ook in ons profijt dat we zelf ook proberen bij te dragen aan een beter klimaat, aan minder vervuiling.

Zorg dat je verwarming goed is afgesteld, dat je wagen goed is afgesteld, en als je een nieuwe wagen moet kopen, ga dan niet voor een SUV, maar kijk naar de wagens die minder vervuilen ! Tenslotte dient een wagen om je van a naar b te brengen... en dat is aales. Of het dan een grote auto of een kleintje is, heeft eigenlijk weinig belang, tenzij je een groot gezin hebt, of materiaal moet vervoeren.
Probeer plasticverpakkingen en draagtassen te vermijden... en zo voort...

Tot de volgende ?

kaal

De linde voor mijn raam is eindelijk kaal. Er hangen wel nog een paar blaadjes, maar ik heb de indruk dat die veeleer ergens gevangen zitten tussen het takkenwerk dan echt nog aan de tak hangen.
Nu is het voor mijn bomen pas winter.
Voor mijn raam staat ook een lantaarnpaal, en als het regent, dan zie je 's morgens, in de goudgele gloed van de lamp de takken van mijn linde opblinken als ware het een meesterwerk in edelsmeedkunst.

Zo is er altijd, aan alles ook wel een mooie, een goede kant... Ook al zien we die niet meteen.

Gisterenmorgen, na een slapeloze nacht opgestaan, zwaar hoestend, tedju! ik heb een valling vast. Bij mij is een valling altijd meteen eerder een bronchitis dan een neusvalling. Ik denk dat dit een van de gevolgen is van mijn medisch verleden: ik lag drie keer op sterven voor mijn 2 jaar, aan longontsteking... Was de penicilline niet uitgevonden, dan was ik er wellicht niet meer geweest.

Zat ik dan hoestend aan mijn computer, door mijn tranende ogen te turen naar het scherm, en las ik daar toch wel dat gember een van de beste geneesmiddelen was tegen vallingen, hoest, blaasontstekingen, lever en zelfs tegen kanker zou zijn. Anny drinkt hier al een hele tijd Indische thee, nu een variëteit waar gember in zit... Niet verlet, een grote pot thee gezet, er nog wat verse gember bovenop gedaan (Gember is een heerlijk kruid !) en zoet gemaakt met honing... Al na de eerste slokjes voelde ik het weldoende effect. Ik heb gisteren meerdere koppen gedronken, en geloof het of niet, mijn bronchitis komt al los, en ik ben eigenlijk niet ziek geweest er van (Wat ik anders altijd wel ben!) Ik ga straks nog wat thee zetten met verse gember er bovenop... Het smaakt lekker en het is inderdaad een goed middel tegen de hoest en de vallingen ! Probeer het maar eens zelf ! Je hoeft er geen Indische thee voor te zetten (Tulsi kun je in België niet kopen, Bart brengt het mee uit India voor zijn ma ! (en nu dus ook voor mij !)).
Maar je ziet, zo is er zelfs aan de computer en het hebben van een valling, een goede kant ! Ontdek je de ongekende geneeskracht van gember !

Menslief, ik wil maar zeggen, ga niet in een hoekje zitten, voel je niet altijd en overal het slachtoffer van alle denkbare en ondenkbare tegenslagen... Zelfs in een tegenslag zit er altijd wel iets goeds, ook al zien we het niet meteen. Toen ik plots, haast volledig geblokkeerd zat door mijn rug, zat ik ook in zak en as. Maar ik heb altijd het vermogen gehad om bezig te zijn, bezig te blijven. Dus zocht ik dingen die binnen mijn mogelijkheden lagen.Ik stelde vast dat er een heel pak mogelijkheden verdwenen waren, maar er bleven er nog over. En daar heb ik mij dan op geworpen, wetende dat bezig zijn héél belangrijk is als pijnbestrijder.

En ja, ik heb pijn terwijl ik die dingen doe, maar het is telkens weer het maken van een bewuste keuze. Is het me waard wat pijn bij te krijgen, als ik dingen kan doen die ik graag doe? Ja ! En in veel gevallen is het zelfs zo dat de pijn vermindert door het bezig zijn ! Ook al is dat in feite belastend. Natuurlijk zijn er ook momenten waar ik met meer pijn uit de bezigheid kom, maar ik heb ondertussen behoorlijk mijn grenzen leren kennen, en stop voor het te erg wordt. (Rommelmarkten moet ik soms halverwege het parcours verlaten, maar dan ga ik weg met het besef dat ik toch van die ene helft deugd heb gehad.

Nu zit Anny ook op de sukkel, en omdat ik weet wat het is, kan ik haar bijstaan met alle mogelijkheden die ik heb. We bouwen samen aan een nieuwe wereld binnen de mogelijkheden. Misschien lijkt dat gek als je niet ziek bent, geen pijn hebt, maar toch is het zo.

Dat is ook de formule naar en van het geluk ! Tevreden zijn met wat je hebt, met wat je kunt. Het hebben van onmogelijke verlangens, dat is de poort naar niet-geluk !

Ik heb de indruk dat we Geluk, Liefde, Hoop (en wellicht ook Geloof), een veel te hoge waarde toekennen. We schatten het veel te hoog in, we streven veel te veel naar onhaalbare hoogtepunten... En in feite ligt het gewoon voor ons voeten. Je moet haast opletten om er niet over te struikelen. Geluk is aanvaarden en er het beste van maken, Liefde is graag zien, en dingen doen voor de ander, gewoon om hem of haar gelukkig te kunnen zien, hoop is niet een verlangen naar het onbereikbare, maar pogen telkens een stap dichter te komen bij het doel... Het is allemaal niet zo groot, het is eigenlijk heel klein, zo klein dat velen er overheen stappen zonder het te zien. Ziek zijn is voor mij geen ongeluk, haast integendeel, het heeft me zo traag gemaakt dat ik ook die kleine dingen voor mijn voeten zie, dat ik nederiger ben geworden en blij ben met een goede dag. (Zowel een groet als een dag zonder pijn zijn welkom).

Streef niet te veel, het is niet gezond om de lat telkens weer net niet bereikbaar te gaan leggen. Een heel leven op de toppen van je tenen lopen moet verschrikkelijk zijn voor de geestelijke kuitspieren !

tot de volgende ?

moord

"gotferdegotferdegotfer !!!"
Het was zijn gewoonte niet, maar Max was woedend !
Heel zijn leven had hij dienst gedaan als bewaker van het terrein van "censuur" in de haven van Antwerpen. Het was een behoorlijk groot terrein, en bij een paar inbraken was Max zelfs een paar maal gewond geraakt, eenmaal zelfs getroffen door een kogel. Gelukkig was het maar een oppervlakkige vleeswonde geweest...
En nu !
Gotfer !
Van vandaag op morgen was hij afgedankt en meteen ook dakloos geworden, want Max woonde en werkte op het bedrijf, zijn bedrijf, noemde hij het...
Maar nu, nu hij oud werd, niet meer zo snel, last had van artritis en artrose, werd hij hij zomaar, van vandaag op morgen afgedankt !
Ze voerden hem naar een soortement rust- en verzorgingstehuis... Klootvis ja !
Dit was hier geen rusthuis, dat was hier een gevang, en een moordhol !

Max bromde naar de verzorger die hem eten gaf. Sinds hij eenmaal gedreigd had aan te vallen, schoof de schijthaas het eten via een luik naar binnen.

Max zat in een kamer alleen.
Nu ja, kamer... Noem jij een hok met tralies voor een kamer ?
Naast hem zaten ze met z'n drieën.
Tenminste tot gisteren...
Gisteren kwam een van de verzorgers, greep de kleine oude  Fedor beet, zo maar bij de nek, en sleurde hem de kamer uit en de gang door. Max keek hem na, zover hij kon...
Fedor kwam niet meer terug.
In de plaats van Fedor kwam een oud krikkemikkig onding er wonen bij de twee overblijvenden.

Max vermoedde dat Fedor vermoord was !
Hij zat er als langste, en er was plaats tekort.
Fedor was niet de eerste ! Haast dagelijks werden oudjes meegesleurd, en kwamen niet meer terug.

Wanhopig poogde Max zich tussen de tralies door te wringen, maar dat lukte niet. En in de grond een put maken, zonder materiaal door een betonnen vloer ... Vergeet het...

Het eten was ook maar zo en zo, iedere dag hetzelfde, samen met een pot water voor de dorst.
Op die koude vloer slapen deed hem geen deugd.
Hij werd volledig stijf en stram en verging van de pijn in spieren en gewrichten.

Toen kwam de verzorger, samen met de veearts... Ze keken naar Max "Tja, niets meer aan te doen ! We doen er beter aan hem te verlossen uit zijn lijden !"

De verzorger greep Max, met een lus aan een stok, wurgde hem haast om hem stil te houden, de veearts kwam nader, een prik...

Geef toe, zolang je dacht dat het over een mens ging, was je verontwaardigd...
Toen het over een hond ging vond je het al veel normaler, maar is het dat wel ?

Als het over een huisdier gaat, beslissen we in zijn plaats over het al dan niet toepassen van euthanasie. We denken er niet aan of we daarmee wel handelen in overeenstemming met de wil van het dier. Misschien hangt ook het dier wanhopig vast aan het leven, hoe pijnlijk dat ook is.
Ik zit al twintig jaar thuis, met een pijnlijke rug, kan haast niets meer doen. Moest ik een hond zijn... Maar ik wil wel nog leven ! Ik voel me, met pijn en al, toch nog een gelukkig mens.
Maar de hond, de kat? Daar kan men de mening niet vragen en we beslissen in zijn plaats. Och, we doen het meestal uit echt medelijden, omdat we zijn leed niet meer kunnen aanzien... Doe je dat straks ook met Opa ?

tot de volgende ?

jeuk

Al heel wat jaartjes heb ik last van winterjeuk. Wellicht zal daar  ook een wetenschappelijke naam voor bestaan, misschien zelfs ergens een goed Nederlands equivalent, maar ik ken het niet.
Ieder jaar weer krijg ik in de winter, om god weet welke reden, jeuk aan mijn onderbenen.
Het eerste jaar heb ik het, bij gelegenheid van een jaarlijks bezoek, aan de dokter gevraagd, hij heeft het bekeken, geen naam genoemd en gezegd dat ik het dagelijks moest inwrijven met een vochtinbrengende zalf "Is uiervet dan ook goed?" "Ja, dat is ook goed."
Ik had er daar nog een grote pot van staan, onze Koen gebruikte dit wel eens voor zijn droge huid.
Dus, zodra de jeuk begint, begin ik te smeren.
De eerste pot uiervet is allang op, maar ik heb in de melkerij een nieuwe pot gekocht. Weer een van groot formaat met zo'n liter zalf in.
Ben ik weer voor jaaaaaaaaaaaren goed.
Sinds een paar dagen ben ik weer smerende.
En iedere keer denk ik dan ook aan Koen. Dat hij moest smeren leek en lijkt me nog altijd ergens logisch, hij had een extreem droge huid, maar ik, met een eerder vet vel ? Maar toch, het helpt ! Zodra ik maar een zweem van jeuk voel, begin ik de smeerprocedure.

Twee keer daags.
Eén keer 's morgens bij het wakker worden, één keer 's avonds bij het slapen gaan.
Met mijn vingertoppen in de zalf, rondom een onderbeen aan dippen, en dan smeren, smeren tot de zalf verdwenen is, en je niet meer glijdt over je been, maar weer stroef wrijft. Ander been idem dito.
Dan eens goed mijn handen wrijven, om daar ook het laatste spoor van de zalf in de huid in te werken. De zalf ruikt nog lekker ook.
Zelfs nadat ik me gewassen heb, ruik ik nog vaag iets van zalf aan mijn handen.

Ik heb nu geen jeuk meer, maar ik weet dat ik, mocht ik het smeren vergeten, ik binnen de korstste keren weer jeuk krijg. Als de lente al aan het zomeren gaat, kan ik het smeren laten, dan komt de jeuk niet terug, toch niet voor de volgende winter. Ik denk dat het iets te maken heeft met de centrale verwarming...

Zuchtend overdenk ik de procedure die ik iedere morgen moet volgen...
Om zo'n zes uur in de morgen, knip ik het lichtje naast het bed aan, pak mijn boek en lees nog enkele minuten. Dan ga ik naar het toilet, zet me neer (staande kun je moeilijk genieten van je boek), lees de rest van het hoofdstuk terwijl ik aan alle natuurlijke behoeften voldoe die je daar normaliter voldoet. Dan ga ik weer naar mijn bed, zet me neer op de rand van het bed, behandel de dagelijkse acupuntuurpunten (acupressuur weet je wel) om een lang en gezond leven te hebben. Dan snuit ik mijn neus, en ga turnen in de kamer van Koen.
Na een kwartier, twintig minuten kom ik terug naar de slaapkamer, doe mijn pyjamavest uit, snuit nog eens mijn neus, ga op de weegschaal staan. (Djudedju.)
Naar de badkamer, laat de kraan lopen tot het water lauwwarm is, doe ondertussen zeezout in mijn neusspoeler, zodra het water niet meer koud is, vul ik de neusspoeler, en schud ik de fles tot het zeezout helemaal is opgelost in het water.

Ik ga op de rand van het bad zitten, mijn gezicht boven de lavabo, en houd de neusspoeler in mijn rechter neusgat. Laat het water door mijn neusholten stromen, zodat het via het andere neusgat weer naar buiten stroomt (Komt uit de oude Indische geneeskunst Adjurveda). Dan dezelfde procedure voor het andere neusgat...
Fles uitspoelen met heet water.
Rechtstaan, en overgaan tot het poetsen van de tanden. (met koud water)
Tandenborstel naderhand uitspoelen met heet water.
Zeep nemen, en me wassen.
Afspoelen met koud water.
afdrogen...
Licht uit doen in de badkamer, en het rolluik omhoog trekken.
Nu ga ik terug naar de slaapkamer.
Ik maak het bed op.
Doe mijn kleren aan en daal de trap af.
Ik kijk even door het raampje op de trap, om te zien welk weer het is.
Ik ga aan tafel zitten.
Anny heeft ondertussen alles al klaargemaakt  en klaar gezet voor het ontbijt. Ik drink een glas fruitsap, en met het laatste beetje slik ik meteen ook mijn pillen van 's morgens door. Neem mijn kop yoghurt met fruit, en lepel dit op.
Dan is het tijd om met de kop koffie naar de computer te trekken. Even het nieuws verticaal door nemen, hier en daar iets wat me interesseert helemaal lezen...
Naar de bladzijde gaan waar ik deze blog op typ...
Na het afreageren van wat ik las, of net niet las, of met zomaar dagdagelijkse dingen reageer ik wat me nog restte aan zorgen en besognes af... en ben ik weer klaar om de dag te vullen met wat er allemaal op het drukke programma staat van een gepensioneerde met rugpijn.
djudedju

tot de volgende ?

Warm Ziekenzorg

Gisteren was het een heerlijk grootse dag voor Ziekenzorg Midden Vlaanderen... Honderden medewerkers kwamen er samen in een groots feest, een feest van dank, vol vreugde en plezier, met aandacht voor wat verwezenlijkt is, en voor de toekomst.

Een ganse namiddag met zielsverwanten, mensen die ook oog hebben voor anderen, en ook proberen iets voor die anderen te betekenen.

Wij, Anny en ik, waren er al van in de voormiddag, want ik moest er mijn versierde rolstoel gaan klaarzetten en optuigen met diverse mandala's. Ik was niet alleen, we hadden met verschillende medewerkers dergelijke rolstoelen versierd, elk naar eigen inspiratie en eigen kunnen. Ze waren grandioos, en heel verschillend, wat het nog mooier maakte, en een duidelijk beeld gaf van wat Crea allemaal in huis heeft.

De ganse namiddag gaf ik een demonstratie in pyrografie (tekeningen branden in hout), en her en der zag je nog collegae van Crea die demonstreerden wat er allemaal kan. Waar ik eerder een technisch moeilijk iets presenteerde, waren er ook die bewezen dat je ook voor heel erg gehandicapte mensen toch nog een creatieve bezigheid kunt bedenken, en hen kunt begeleiden in het maken van mooie dingen. Om eerlijk te zijn, daar schiet ik volledig te kort ! Dat zijn zaken waar ik dan weer geen grein verstand van heb. Ik kan me blijkbaar niet inleven in de denkwereld en het vermogen van die zwaar gehandicapte medemensen. Leen is daar naar mijn gevoel een krak in... Ze ontwerpt technieken die zo simpel zijn dat iedereen het kan. Ik vond één idee fantastisch ! Ze laat de mensjes met wasco kriskras kleurenmassa's aanbrengen op een stuk wit karton. De mensen bekomen een veld vol kleur, waar niets in te zien is, maar dan neemt Leen een vooraf er op gekleefde en eerder onzichtbare vlinder weg, en daar heb je plots een kleurig vlak met een onwaarschijnlijk witte vlinder ! Schitterend. De ergst gehandicapte maakt zo "zelf" iets moois ! (Ik denk dat dergelijke techniek ook bruikbaar zou zijn in het peuteronderwijs... ?)

We konden er niet alleen genieten van elkaars aanwezigheid, er waren ook tal van versnaperingen en drank te krijgen. Bij de slotceremonie, met korte en zinnige redevoeringen door medewerkers, kwam er ook een heerlijke groep muzikanten met een fantastisch mooie en leuke show ! Knap ! Fantastische muzikanten en goede performers !

De groep was afkomstig uit Vilvoorde en noemt ZAKDOEK...

Vermits de kosten van de drukker te hoog zijn, zongen ze hun gegevens in een meeslepend deuntje: www.zakdoek.be...
Ze speelden meezingers, maar ook enkele mooie klassieke werken en wisten zelfs de sfeer van echte zigeunermuziek te brengen. Ze wisselden dit af met leuke conversaties, soms met het publiek, en toen ze een goedlachse dame zagen, was dit nu en dan een leuk mikpunt.

Nadien daalden we af tot in de ondergrondse parking van het ICC, zochten er onze auto, en reden naar Mater terug... Uitrusten van een heerlijke maar vermoeiende dag. We lagen alletwee, met pijn in de rug, nog wat naar de TV te kijken... en dan slapen gaan...
slaapwel

tot de volgende ?https://youtu.be/QvjckX6Bexc

Fredor

Fredor Dewaele, 106 jaar jong, is 's nachts gevallen en zeer kort daarna overleden.
Tot zijn 104 woonde hij nog in zijn huisje in Meerse, Kluisbergen.

Een heel kort berichtje, over een heel oude mens.
Een mens die al bijna weg gedeemsterd was, maar bijna haast per ongeluk hier nog rond liep.
Alleen zijn familie en enkele goede kennissen gaan van dat bericht even wakker liggen. Aan die leeftijd zijn de meesten al lang via exit afgemarcheerd.
Dat er een bericht over zijn verscheiden in de krant verscheen, had niets met Fredor van doen, maar met zijn haast onwaarschijnlijke leeftijd, en aan het feit dat hij zo lang goed was en tot zijn 104 in zijn huisje bleef wonen.

Als je zijn portret bekijkt in de krant, dan doet mij dat op een of andere manier op een mummie denken, hij leek al een beetje tot de eeuwigheid te behoren, nog voor zijn verscheiden.

We lazen onlangs dat men goed op weg is om de gemiddelde leeftijd van de mens een stuk omhoog te jagen, en 100 jaar zou dan wellicht een gemiddelde leeftijd worden.

Oh ja ?
Mij lijkt dat helemaal niet nodig, tenzij men er ook systeem zou bij voegen, waardoor we allemaal tot die gezegende leeftijd ook "goed" zouden blijven, in staat onszelf te verzorgen en haast onafhankelijk te kunnen leven en nog te kunnen genieten van dat leven. Als ze mij tot 100 in leven houden, om daar stil in een hoekje te zitten, vol pijn en weemoedige gedachten, dan hoeft het niet.

Fredor heeft dus blijkbaar op een goede manier kunnen leven, en volgens het artikeltje kon je lezen dat hij de dag voor zijn dood nog had zitten babbelen en lachen, want hij was nog steeds "goed".... Ik heb hem niet gekend, ook al was hij duidelijk de oudste man van heel de regio, en wellicht nog een stuk daar voorbij.

Ons vader was nog geen 58, onze Koen nog geen 32 toen ze het tijdelijke wisselden met het eeuwige. Dat was véél te jong. Fredor was er 106, en als hij echt zo goed was als men in het berichtje laat uitschijnen, dan was dat geen dag te lang. Ook al was het ver voorbij het gemiddelde.

We kiezen het niet. We ondergaan het.
Sommigen krijgen een groot deel, andere enkele kruimels.
Willekeurig.
Zonder aanwijsbare reden.
Maar dat is een typisch Westerse reflex...
Als je geboren wordt in een van de hongerlanden, of oorlogslanden, dan is de kans dat je leven op een drastische manier, van buiten uit, door gebrek aan eten, door een bom of een kogel plots wordt afgesneden. En in de meeste gevallen opteer je dan voor plots... Want sterven van honger of/en dorst, dat is niet genadig snel, en een buikwond is niet snel en genadig...

Daarmee zeggen we eigenlijk duidelijk dat de dood ook welkom kan zijn.

En uit die reactie kwam ook wellicht de euthanasie voort.

Wij hebben onze Bobbie een spuitje laten geven, het beestje verging van de pijn, kon haast niet ademen, en kon zich niet meer neerleggen of hij had geen adem meer... Die euthanasie vinden we allemaal normaal, genadig... Als het over opa gaat, dan is het een heel ander verhaal.

Ik ga niet moraliseren, ik heb er zelf veel te veel vragen en bedenkingen over, en lees met veel bewondering dat er mensen zijn die hun hondje niet euthaniseren, maar een haast palliatieve zorg en liefde geven, tot de laatste snik.

Maar of dat de beste oplossing is?
Ik weet het niet.

Ik zal wellicht mijn leven lijden tot het bobijnte t'enden is ... Ik weet niet wanneer de ende komt, en dat is maar goed ook. Ik hoop alleen dat ik niet moet afzien, dat men zich de vraag niet moet stellen, of de bedenking maken... of dat ik zo erg afzie dat ik zelf schreeuw om de dood.

Fredor kende blijkbaar een lang en goed leven en een kort einde...
Heerlijk voor hem.
ik wens het iedereen toe.
... maar ik weet dat er velen zijn die gaan sterven in pijn, in afzien, in honger, bloedend door een verdwaalde kogel of een splinter van een kwaadwillige bom...
djudedju

tot de volgende ?

geheugen

(Voor West Vlamingen: hegeuhen) (Ik kan het weten, ik ben zelf een West Vlaming)

Ik durf er geen eed op te doen, maar ik meen me te herinneren dat mijn eerste personal computer een geheugen had van omtrent 20 mega... En men vertelde ons dat daar een héle bibliotheek kon op gestockeerd worden ! Het was een enorme ruimte die je wellicht nooit vol zou krijgen in één mensenleven...
Nu zitten we al met duizenden keren zoveel geheugen, en nog lijkt het voor sommigen maar krap, en kopen ze sticks en externe harde schijven om toch maar meer en meer programma's te kunnen stockeren. Na de mega kenden we gigs en nu zitten we al aan tera... (of hoe noemen die dingen?)

Ik ga daar niets van zeggen... In het begin dat ik computerde deed ik dat ook, installeerde ik ook allerlei programma's die ik nadien nooit of hooguit een enkele keer gebruikte...
Nu heb ik zeeën van ruimte op de harde schijf, waar nooit iets op komt. Dat komt vooral door het feit dat ik nu heel selectief ben in het installeren van programma's en ook omdat ik mijn vele foto's voor het grootste gedeelte bewaar in the clouds...

Want oh ja, we hebben van her en der ook nog eens zeeën ruimte gekregen ergens ver weg op het WWW... Vraag er mij geen uitleg over, maar het werkt perfect.

Ik heb alles wat ik nodig heb aan programma's, en in het pakket dat ik installeer zitten zelfs al een boel dingen op, die ik nooit ofte nooit gebruik.

Ik heb zo ooit skype gehad, maar ik gebruikte dat nooit, en ik vond het verschrikkelijk vervelend als iemand mij opbelde op skype, terwijl ik net bezig was aan een of ander ... Dus heb ik geen skype meer. Ik heb al een vaste telefoon en een smartphone (waarop ik al de mogelijkheden amper benut). Wat moet ik met al die dingen ?

Ik ben al zo'n twintig jaar of daaromtrent thuis wegens ziekte... Helemaal niets om je over te verheugen, maar toch was er één ding waarover ik tevreden ben: ik ben daardoor net ontsnapt aan de GSM van het werk... Als ik nu niet thuis of niet op het bureel was, dan was ik onbereikbaar, kon ik geestelijk eens afkicken van de werkdruk... Met de GSM blijft die druk er, dag en nacht, waar je ook bent.

Mijn auto was een beetje een "niet-storen-area", maar met die GSM is er geen vrijheid meer. Ik snap niet dat iedereen er op staat dat ze zo een ding moeten hebben, "want we moeten toch bereikbaar zijn"... Och ja? Vroeger waren wij ook niet bereikbaar en zie, we leven nog altijd. En ik vind die GSM veeleer een onding dan wel vooruitgang.

Die GSM is trouwens allang het telefoon zijn ontgroeid ! In feite is dat nu ook een soort computer met wellicht meer mogelijkheden dan mijn eerste computer van toen, lang geleden...
Heb je de jonge mensen al eens bekeken? Het lijkt wel of die smartphone een aangroeisel is van hun lichaam. Je ziet ze nooit zonder. Gelukkig zijn die ondingen niet waterdicht, of ze zaten er mee onder de douche. Je kunt amper nog een zinnig gesprek voeren, want voortdurend zitten ze met dat ding bezig, en als ze het eens uit handen leggen, dan is dat voor enkele seconden... dat hoor je weer een piepje of een deuntje en hop, ze zijn weer afwezig...

Voor hen is bereikbaarheid een must, een noodzakelijk iets geworden.
Voor mij is onbereikbaarheid een heilig goed. Een sanctuarium, een plaats waar je je terug kunt trekken.

Herinner je je nog de tussenperiode? Voor de GSM was er al een eerste vorm van bereikbaarheid in de auto... Dan zag je wagens met enorme antennes er op, en ergens in of aan het dashboard hing dan een radio zender-ontvanger... Op bepaalde bandbreedte mochten de gewone mensen dan met de radio met elkaar in contact komen. Dat iedereen kon meeluisteren was blijkbaar geen hinderpaal, of was misschien zelfs een soort kick... Want je hoorde soms wel héél intieme gesprekken op die dingen. Ook die radio (hoe heetten die ondingen weer ?oh ja CB (spreek uit: siebie)) heb ik nooit gehad, maar toen onze kinderen van Sinterklaas eens een stel Walkie-Talkies kregen, hebben we ons ziek gelachen met wat we allemaal hoorden op de burgerbanden... En meestal wisten we ook perfect wie aan het woord was, want we kenden die stemmen, en we zagen die antennes in hun tuin en/of op hun auto...

Laat mij maar wat onbereikbaarheid, dan kan ik eens heerlijk dwalen in mijn eigen lijfelijke geheugen... Hoeveel giga of tera zou daar al niet gestockeerd zijn? Wat moet ik met een bijkomend geheugen op mijn pc ?
djudedju

tot de volgende ?

Nederlands slagveld

Men heeft -eindelijk- kunnen bewijzen dat Julius Caesar ook in Nederland de beest heeft uitgehangen. Hij heeft er niet alleen een slag gewonnen, nee, hij heeft de ganse bevolking van de stam of stammen uitgeroeid.
Tot zover het brengen van beschaving.

Ik had er geen bewijzen voor, maar ik heb altijd de Romeinse overheersing gezien als een bezetting, een onderdrukking.

Nu komen er eindelijk steeds meer bewijzen boven water (en vooral boven de grond), dat ik gelijk heb. Steeds meer vind men bewijzen dat de Kelten helemaal niet zootje ongeregeld waren, helemaal niet onbeschaafd waren, maar integendeel op veel vlakken een stuk verder stonden dan de roemruchte Romeinen. Ook vindt men steeds meer bewijzen dat de Romeinen hier werkelijk hele bevolkingsgroepen hebben uitgeroeid.

Waarom ik dat al lang vermoedde ?
Waarom zou men het Keltische gebied hebben veroverd? Voor de grondstoffen? Die waren er niet zo erg veel, of toch niet op voor die tijd bereikbare manier. Nee, het ging er hem gewoon over dat de Kelten rijk waren, en dat men zich die rijkdom wou toe eigenen. Bovendien vond men er slaven.
Leuke beschaving die de Romeinen hier brachten !

De Romeinen waren op militair gebied wel superieur aan de Kelten. Kelten leefden in stamverbonden (ook stamverbonden), en als ze vochten, was dat een wild op elkaar afstormen, met zwaard en schild, maar voor de rest naakt, want het bloed moest zichtbaar zijn, dat was een soort ereteken. Het waren geen veroveraars en een getraind en gehoorzaam leger was hen onbekend. De Romeinen hadden een gedisciplineerd en getraind leger, dat in formatie het gevecht aanging met dat ongeregelde zootje Kelten. Toch leden ze her en der nederlagen, vooral door de woestheid en door de persoonlijke moed van de Kelten. De Romeinen stopten dan echter niet, trokken zich terug formeerden de slagorde opnieuw en gingen weer over tot de aanval.

Dat was haast ondenkbaar voor de Kelten, want die waren helemaal niet op veroveren, op oorlog ingericht.

Als wij nu de legers bekijken van deze tijd, dan kunnen wij dus zeggen dat dit nog steeds een restant is van de Romeinse inbreng. Maar noem dat geen beschaving, eerder het tegendeel !

De Romeinen hebben onze gebieden zo'n 400 jaar onder de knoet gehouden, hebben hier talloze Romeinen grond geschonken en het recht op slaven uit de Keltische bevolking. In die eeuwen hebben ze uiteraard banden gekregen met de plaatselijke bevolking, de Gallo-Romeinen zijn daar een duidelijk gevolg van. Wellicht is de onmin met de bezetter wel steeds blijven smeulen, dar zijn ook bewijzen van, maar toch werd het steeds meer en meer een echt deel van het Romeinse rijk.
Dat is logisch, we kunnen in ons bestaan sporen terugvinden van bezetters die hier veel minder lang waren dan de Romeinen. Wat nuttig is en praktisch is wordt overgenomen. Dat is logisch, dat is gewoon nuttig, dus neem je het over.

Bovendien kwam ook het christelijke geloof hier met de Romeinen binnen. Na een tijdje zelfs als staatsgodsdienst. De kerk bouwde zich uit, met steun van de overheid en werd een deel van de georganiseerde maatschappij.
Toen de Germanen hier de boel overnamen, was het geloof al zo sterk, dat de structuur van de kerk grotendeels kon blijven bestaan, en een macht bleef, ook in het nieuwe Germaanse Rijk. Dat kwam voor een stuk ook door het feit dat het Germaanse rijk niet echt hecht gestructureerd was. Het was op het gebied van gestructureerd zijn, een stap terug. Het was het begin van de donkere middeleeuwen. Vooral doordat de structuur er niet meer was.

Een misschien gek voorbeeld is de grootte van de runderen. In de Romeinse tijd werd er bewust en gereglementeerd aan een zekere veredeling gedaan, waardoor de runderen groter en sterker waren. Toen de Germanen hier de plak zwaaiden, viel die reglementering en bewuste veredeling weg, en werden de runderen gewoon ter plaatse geteeld, zonder regelmatige inbreng van nieuw bloed, met als gevolg een sterke verkleining van het rund.

In die zin zou je kunnen spreken van de Romeinse beschaving: we kenden een meer gereglementeerde, georganiseerde maatschappij, op een bijna militaire leest geschoeid. Maar hoe je het ook draait of keert, het was gewoon een bezetting, een onderdrukking. Toen het christendom ook nog eens staatsgodsdienst werd, onderdrukte men ook het eigen geloof van de bevolking, en ook dat zal wel hier en daar mede-oorzaak zijn geweest van opstanden.

Toch was het christendom nog niet echt helemaal de basis, zelfs niet na 4 eeuwen bezetting. En toen de Germanen hier kwamen met hun geloof, dat heel dicht aanleunde bij het oude geloof van de Kelten, zagen wij dat er een opleving kwam van het oude geloof. Karel Martel de redder van het christendom tegen de oprukkende islam, was hoogstwaarschijnlijk een aanhanger van het oude Germaanse geloof. Zijn naam wijst heel sterk in die richting: Martel denk aan het Franse marteau, hamer... Karel met de hamer, en de hamer was het symbool van de hamer van Thor. Aanhangers van dat geloof droegen geen kruisteken, maar een hamer...

We kunnen alleen fantaseren hoe onze wereld er zou hebben uitgezien zonder dat er een militaristisch volk onze wereld veroverde... Misschien hadden we dan geen kolonisaties gekend, geen leegplunderen van verre landen om er slaven en goederen te halen...Misschien zou de wereld er helemaal anders, beter hebben uitgezien !
Bij Thor !
djudedju

tot de volgende ?

Azerty

Misschien wist je het niet, maar de mens(en) die ooit het typemachine hebben uitgevonden, hebben het klavier zo samengesteld, dat je niet te vlug zoudt kunnen typen.
Dat was nodig, anders vlogen de beentjes waar de letters op gemonteerd zijn, telkens weer in een knoop. Dus zocht men uit welke letters er meest gebruikt werden en welke combinaties van letters er meest voorkwamen, en die letters werden op moeilijker bereikbare plaatsen gezet en verder uit elkaar.

Waarom er nog niemand heeft aan gedacht dat dit nu eigenlijk niet meer nodig is op het klavier van een PC ??? Geen idee. Maar wellicht zou men dus, met een logischer klavier, veel sneller kunnen typen dan op het klavier van een schrijfmachine....

Maar blijkbaar is dat klavier zo ingeburgerd, dat we het normaal zijn gaan vinden. Gek genoeg zijn er twee klavieren in omloop. In Nederland en Frankrijk gebruiken ze - naar ik meen te weten- niet het type Azerty, maar dat andere.

Ook daar is geen logische reden voor... In Nederland en hier typen we dezelfde woorden in dezelfde taal, maar met een ander klavier (Qwerty). Gek.

Zo zijn er wel meer van die onlogische zaken. In de meeste landen die ooit onder invloed stonden van het V.K., rijdt men links van de weg. In de rest van de wereld rechts. Waarom? Geen kat die het weet. Trouwens dat is nog niet zolang algemene regel, begin 1900 reed men bv in Gent nog links, daarbuiten meestal rechts... (Iedere stad had zijn eigen reglementen !) Maar door deze twee systemen, maakt men ook twee soorten van auto's, met het stuur rechts en met het stuur links. Wat kost dat niet ?

Wellicht kunnen techneuten een heleboel van die dingen opsommen, waar we blijven hangen zijn aan systemen die nu eigenlijk helemaal niet meer nodig zijn.  Neem nu de centrale verwarming... Wellicht hebben de meeste mensen nog ergens een thermostaat hangen, met een dag en een nachttemperatuur op, die door de klok geregeld worden... Modernere mensen hebben een app op hun smartphone, waarbij ze hun centrale verwarming van op afstand kunnen aan- en afzetten of meerderen en minderen. Veel handiger. Maar waarom men bijvoorbeeld er niet aan denkt de verwarming per kamer te regelen op basis van een bewegingsmelder ??? Geen idee. Dat zou nochtans logischer zijn. Net zoals het logischer is dat men de warmte regelt per kamer, dan wel voor de ganse woning. Dus zou men ook daar met een bewegingsmelder per kamer tot een veel vlotter systeem kunnen komen... Maar daar denkt blijkbaar niemand op.

Als ze voor de zoveelste keer de straat voor je deur openbreken om te werken aan een of andere nutsvoorziening... Heb jij dan ook het idee dat dit toch veel simpeler zou moeten kunnen? Men zou toch het voetpad kunnen omvormen tot een kanaal waarin alle nut-leidingen liggen? Alles toegedekt met een groot formaat van dalles, die men kan wegnemen om aan een of andere leiding te werken? Men zou quasi nooit meer de baan moeten openbreken !

Maar ja, ieder nutsbedrijf zorgt voor zijn eigen leidingen op zijn eigen manier en er is geen kans dat die ooit zullen de koppen bijeen steken om eens logisch te gaan samenwerken...

Ik wil maar zeggen, zou het niet nuttig zijn om eens de oude vertrouwde dingen weer in vraag te stellen, te herdenken?
Ik denk dat veel van de dingen die we gewoon zijn, gebaseerd zijn op ouderwetse dingen, die nu veel beter en veel handiger zouden kunnen... Anderzijds...
Anderzijds zou men ons misschien ook de heel oude technieken moeten leren, de basis, niet alleen als basis, maar ook omdat er situaties kunnen ontstaan, waarbij al die moderne zaken plots niet meer werken... Stel u maar eens uw huis voor zonder elektra... Geen licht, geen verwarming, geen computer, geen tv, geen...
Sommigen zouden zelfs geen conservenblik meer kunnen openen...

Kennis is macht, maar welke kennis moet je dan hebben?
Zoveel en zo breed mogelijk? Of heel specialistisch ?
niet makkelijk.
djudedju

tot de volgende ?

averechts

De opgang van rechts en ultrarechts is iets wat ons moet verontrusten...
Maar het woord rechts heeft in ons taalgebruik helemaal geen binding met slecht, verkeerd. Je vind er de stam recht in, en wij vinden links veeleer een slecht iets (geef eens je schoon handje!) (slinks)...
Misschien moeten we eens in ons verleden gaan zoeken om een beter woord te vinden voor een rechts dat klinkt als slecht?

Zo kwam ik op averechts. We vinden het niet alleen in het breien (één rechts en twee averechts), maar ook in ons eigen taalgebruik, toch zeker in West Vlaanderen: "Je moe were nie averechts zien" wat staat voor "Je moet weer niet tegendraads zijn"...

In zo ver de averechtse politiek staat voor een economisch beleid, vind ik dat ik er nog kan over redeneren, ik ben het er niet mee eens, maar het is niet iets waar ik meteen tegen ten oorlog trek, zonder ook maar eerst verbaal te proberen tot een schikking in der minne te komen. Maar als de averechtsen gaan propageren dat de ene mens beter is dan de andere, dan steiger ik, en trek ik, zonder meer, ten strijde tegen het onrecht. (Misschien is onrechts ook een goed woord?)

Het "wij moeten staan voor het behoud van onze eigen cultuur", vin d ik eigenlijk een goede mop... Plots gaan ze "ons geloof" gaan stellen tegen dat van de Koran, terwijl het alle twee godsdiensten zijn die afkomstig zijn uit het Midden Oosten... We hebben hier in Vlaanderen een cultuur die ontstaan is uit een mengelmoesje van allerlei invloeden. We zijn bezet geweest door Romeinen, Germanen, Fransen, Duitsers, Spanjaarden, Oostenrijkers en noem maar op, veel is niet genoeg... Eigenlijk zijn we omzeggens nooit onafhankelijk geweest, hebben we steeds vreemde invloeden ondergaan.
Dat is net wat ons zo speciaal maakt, wat van ons een wat opportunistisch, genotszoekend volkje maakte. We eten graag, we drinken graag, we werken veel (we hebben dat wellicht geleerd door voortdurend onder de knoet te leven) en men noemt ons Bourgondisch naar één van de bezetters die ik vergeten was in de opsomming... Maar een eigen cultuur? Ja, een eigen mengelmoesje.

En plots zijn wij, net wij, dat mengelmoesje, plots zo bang van nog een stukje andere inbreng??? Te gek !

Nu ja, we gebruiken wel meer gekke uitdrukkingen... We vechten voor het behoud van Zwarte Piet als volkseigen ding (?), voor Kerstmis en de kerstboom (ingevoerd door de Duitsers in wereldoorlog 1 en ook nog wat in wereldoorlog 2), voor het Paasfeest... terwijl ons land massaal aan het seculariseren is... Want eigenlijk willen wij gewoon stellen dat we tegen de Islam zijn... En tegen volkeren met een iets bruiner vel dan het onze. (Dat we iedere zomer wanhopig pogingen doen om er ook bruin uit te zien, wordt liefst niet aangehaald in deze discussie)...

Ik vind het gewoon gek.
Ik zou het zelfs ridicuul vinden, mocht de geschiedenis ons niet leren dat een dergelijke ultra-averechtse houding niet kan ontaarden in extremen, in Holocaust en andere van die heerlijkheden.
Want daar ben ik gewoon bang van.
Extremisme, van welke kant dan ook, is een slecht ding.
Als I.S. extremisme gebruikt om terrorisme te bevorderen, dan is dat gewoon omdat ze de geschiedenis kennen, en weten dat extremisme leidt tot overtrokken reactie, oorlog, extremisme van de andere zijde. Net wat zij willen, want dat is de voedingsbodem waarop zij het best groeien.
Als wij in die val lopen, en inderdaad antwoorden met een zelfde extremisme, dan weten alle weldenkende mensen dat dit niet KAN leiden tot een oplossing.

Mensen die het Midden-Oosten en I.S. kennen, zijn het er allemaal over eens, dat het bombarderen van steden en het doen van aanvallen, niet leiden tot het verdwijnen van I.S., maar net de voedingsbodem zijn waarop I.S. tiert... I.S. is alleen bang van vrede en met elkaar overeenkomen...

Gek genoeg is dat eigenlijk wat je zowel in de Koran als in de Bijbel ook vindt als leidraad !
Maar ja, wie denkt daaraan als hij kwaad is
Bang is
Niet meer denkt maar ageert...
djudedju

tot de volgende ?