Niet dat ik er zoveel heb geschreven, er zijn er ook wel eens verschenen met alleen een filmpje of een tip naar een ander bericht, en er zijn zelfs een paar keer blogs verschenen die er twee keer staan, of die er half op staan (tedju, op een verkeerde knop geduwd !), maar al bij al, ik zit dus al een eind boven de 3.000...
Mijn eerste blog is verschenen op 15 februari 2006, dus straks is het tien jaar dat ik aan het bloggen ben...
Ik moet eerlijk bekennen dat ik er een beetje verslaafd aan ben. Op een gegeven ogenblik heb ik de beslissing genomen om niet meer te bloggen op de dagen dat ik naar de rommelmarkt ging, omdat ik dan met blog en nakijken van de berichtjes en zo, gans de rest van de dag zat te computeren... Maar zelfs dat was in het begin een aanpassing, met de nodige ontwenningsverschijnselen...
Ik heb niet zo een enorm aantal lezers, en vermoedelijk lezen de meesten niet iedere dag het verse blogje, maar ik heb het vermoeden dat er enkelen zijn die dan iedere keer al de gemiste blogjes in één keer, alles na elkaar lezen. Ik heb ook de indruk dat ik een behoorlijk trouw publiek heb...
Enkelen reageren regelmatig op mijn schrijfsels, sommigen op de geijkte weg, anderen sturen me gewoon een mailtje, en soms krijg ik een anonieme reactie...
Ik antwoordt zelden op die reacties... Ik heb voor mij het gevoel dat ik in de betreffende blog mijn ding heb gezegd, en dat reageren een beetje dubbel gebruik zou zijn. Soms voel ik me heel vereerd door de reactie, en heel soms een beetje gekrenkt... Maar dat hoort er nu eenmaal bij.
Heel soms ga ik zelf eens in mijn blogjes van lang geleden lezen... Zomaar willekeurig ergens beginnen en dan lees ik er gewoonlijk wel enkele na elkaar. Ik stel vast dat mijn manier van de dingen bezien in de loop der tijden veranderd is, dat ik, en wellicht dus ook iedereen, willens nillens beïnvloed worden door de media, ook al weten we dat ze ons heel wat wijsmaken en heel wat waarheden verwringen of het ons anders doen geloven door het uit zijn verband te trekken, of door er slechts enkele beelden van te tonen, helemaal uit de context... Dat bewijst dat ze hoe dan ook succes hebben met hun strategie, en dat wij niet in staat zijn om echt onze eigen mening te vormen. (Jammer, maar helaas...)
Maar het bewijst ook dat het bijhouden van zo'n blog, en het nu en dan doorbladeren verfrissend werkt, en ons helpt om toch min of meer op de rechte weg te blijven met ons eigen gedachtegoed.
Soms, heel soms, denk ik er toch aan om maar te stoppen met dat bloggen... Maar naast het feit dat het een verslaving is, is het een van de weinige wegen die ik heb, om vanuit mijn situatie als minder mobiel wezen, met mensen te babbelen. Meestal eenzijdig, maar toch, het laat me toe om eens mijn mening te ventileren, om eens te vertellen, om wat zin en soms wat onzin te brengen, om soms gewoon een verhaal op papier te zetten, om... nog duizenden kleine redenen meer...
Ik heb fictie gebracht en zelfs wat science-fiction, ik heb soms de draak gestoken met zaken, ik heb soms heel heftig gereageerd en soms (heel zelden) heel koel.
Maar dat ben ik, zo zit ik in elkaar...
Ik heb nood aan het ventileren van alles wat in me opborrelt... Zinnig en onzinnig, leuk, droef, bitter, sarcastisch, wat er op dat moment in me leeft. Ik kan niet alles schrijven, sommige zaken zijn te persoonlijk of zouden te erg bepaalde mensen raken, schaden... Maar dan ventileer ik soms op andere dingen, omdat ik toch iets nodig heb om op af te geven..
Maar trouwe lezers zullen me op de duur wel kennen, en wellicht zelfs aanvoelen dat ik eigenlijk iets anders vertel dan wat ik op dat moment op papier zet...
Kortom, mijn blog is ook een soort zelfportret...
Het is geen foto, het is veeleer een schilderij. Een goed portretschilder weet immers niet alleen een duidelijke gelijkenis op doek te zetten, nee, hij schildert ook de persoonlijkheid, het karakter, de persoon achter dat gezicht.
God, nu ben ik al een heel blad lang bezig over "de" blog te zeveren...
Heb je dat gehoord van dat lieve kind dat opeens verscheen met een hoofddoek op ? Hoe ze van haast iedereen werd verlaten, uitgestoten, hoe de mensen haar probeerden "terug te halen" met de bedreiging dat ze nooit meer aan deftig werk zou geraken...
Ergens vind ik dat een schitterend initiatief van dat meisje ! En tot mijn spijt moet ik vaststellen dat ik tot die kleine minderheid behoor die niet negatief sta tegenover moslims en moslima... Dat ik behoor tot een minderheid die de mens blijft zien, en niet zijn kleur, zijn religie, zijn taal... Maar wat wil je ? We leven in een klein, miniem hoekje van de wereld, waar ze ons leren dat wij apart zijn, speciaal zijn en dat we niet thuis horen in dit land, dat we moeten opkomen voor onze eigenheid, voor onze eigen taal en onze taalgemeenschap... Hoe kun je tegen zo'n opvoeding in gaan en zeggen dat alle mensen broeders zijn???
djudedju
tot de volgende ?
(Foto: zelfportret van Antoon Van Dijck onze grootste portretschilder...)
1 opmerking:
Nou, ik hoop dat je nog een tijdje blijft bloggen want ik bekijk mezelf wel als één van jouw trouwe lezers.
Ik spendeer vaak meer tijd aan het herlezen van mijn eigen blog dan het schrijven van nieuwe blogs. Soms denk ik, waar ben,ik mee bezig? Dan zie ik weer zaken waarvan ik denk, hop, schop onder je kont en verder doen.
Bloggen doet deugd, maar het vraagt inderdaad wat tijd.
Een reactie posten