Dat is groot nieuws, dat wil zeggen dat er mogelijks leven is op Mars EN op Pluto.
Op Mars zijn sporen gevonden waar ooit water stroomde, wat er op duidt dat er wellicht ooit veel water aanwezig was, en dus wellicht ook een veel dichtere atmosfeer...
En dan gaat ik nadenken, fantaseren, dromen...
Ik kan alleen vertrekken van wat ik ken, van wat me vertrouwd is. De Aarde.
De "Global Warming" is ondertussen al een "vertrouwd" idee. We geloven er nog niet echt in, iedere periode van koud weer doet ons weer zeggen "Is dat nu de opwarming", maar we kunnen niet ontkennen dat er iets aan de hand is met het weer.
Laat ons eens aannemen dat er werkelijk sprake is van Global Warming, laat ons aannemen dat het weer steeds extremere vormen aanneemt... Hoe ver gaat dat dan uiteindelijk? Er zijn onrustwekkende berichten over woestijnvorming, en woestijnen hebben de onprettige gewoonte uit te breiden. Er zijn steeds meer meldingen over abnormale wind, tornado's en dergelijke. Ik herinner me, dat er omstreeks 1966 of daaromtrent, een windhoos was in Oostmalle... Dat was zo'n uitzonderlijk fenomeen, dat het me is bijgebleven. Maar de laatste jaren zijn er haast ieder jaar wel ergens in ons zo kalme en rustige landje een of meerdere van die weerfenomenen...
Naast de woestijnvorming zien we een sterke toename van abnormale regenval. Enkele dagen geleden nog in de streek van Nice en omgeving... Ook dat is een steeds vaker voorkomend fenomeen. Het gevolg van al die extreme zaken is vernieling.
En dan gaat mijn fantasie weer met me op de loop... Dan laat ik gewoon in mijn gedachten die extremen de gewoonste zaak van de wereld worden. Dan krijgen we steeds meer en meer te maken met woestijnvormingen, met overstromingen en vloedgolven op andere plaatsen, dan lijken de winden steeds sterker en steeds maar erger en frequenter te worden, en lijkt het wel of niets tegen de kracht van de ontketende natuur bestand is...
Steeds meer verdwijnen de bomen, steeds meer wordt de landbouw vernielt, weggewaaid, weggespoeld, bedolven onder meters zand of wat dan ook. De wereld hongert, en steeds meer mensen hebben geen schuilplaats meer tegen dat extreme weer, omdat niets bestand lijkt tegen de ontketende krachten van de natuur.
De mensen sterven als vliegen, de wereld wordt door water, wind en vuur als het ware platgeschuurd, gepolijst door wervelend zand. Bouwwerken vervallen in puin en door wind, water en het rollen over de bodem lost uiteindelijk alles op in een bruin-grijzige massa zand en stenen...
De wereld is alleen nog maar zand en water... De winden schuren alles steeds fijner, de winden nemen op de wereld zonder hindernissen steeds meer en meer toe in kracht. De opwarming verandert in een ijzige temperatuur, doordat het fijne zand steeds meer in de hogere atmosfeer terecht komt, en de warmte van de zon weerkaatst voor het de grond kan bereiken. Alle water bevriest, de laatste sporen van leven verdwijnen... Eeuwen en eeuwen hevige kou doet het laatste water opdrogen en verdwijnen. Het fijne stof uit de atmosfeer daalt langzaam terug op de aarde of verdwijnt in het niets van het heelal... De aarde, onbeschermd door een verdwijnende atmosfeer is een dode planeet geworden...
In mijn droom, mijn fantasie zie ik uiteindelijk wat het lot van Mars misschien ooit was... En heel misschien zijn er ooit, in de nevelen van de tijd, Marsmannetjes geweest, die hun stervende planeet zijn ontvlucht, en hier op een jonge aarde zijn terechtgekomen... (Het zou meteen een antwoord zijn op heel wat onverklaarbare vondsten uit het verre verleden)...
De oude Marsianen hebben hun wereld eerst kapotgemaakt, nu de onze opnieuw, en straks vluchten er misschien weer enkelen om opnieuw ergens een planeet te gaan verkloten...
Het mensDOM.
djudedju
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten