terug...

Ik kreeg al mailtjes om te informeren naar mijn gezondheid... Nee, ik ben niet ziek geweest ! Vrijdag zijn we met vrienden gaan shoppen naar Floralux, voor de laatste keer om een bloemstukje voor het graf van onze Koen, dan eens lekker gaan eten, een bezoek aan Dupont Zoo en terug naar huis... Zaterdag was er een initiatief van CM MiddenVlaanderen voor Crea, waar we in de voormiddag de zaal klaar hebben gezet en leuk versierd (Halloween), en 's namiddags kwamen er een dikke 70 deelnemers aan het gebeuren. Er waren lessen in emailleren, lessen in het maken van bloemen met tape, en verscheidene mensen gaven dan ook nog eens demonstraties (ik gaf demo in het weven van mandala's...)

Zondag was er rommelmarkt te Merelbeke... Een beetje een tegenvaller: er waren zoveel kraampjes in de zaal opgesteld, dat het niet meer te doen was. Een mens met een rolstoel of een kinderwagen en de gang was hopeloos versperd. Ik heb er luidop de vraag gesteld wat er zou gebeuren bij een brand of bij een persoon die onpasselijk werd, en waar de ambulance moest bij kunnen??? Zelfs de marktkramers zelf gaven me 100 % gelijk, ook zij voelden het aan als niet veilig !
En de activiteiten stoppen nog niet !
Vandaag is er ons Herfstfeest Ziekenzorg Mater-Welden. Rond het middaguur gaan Anny en ik er al naar toe: Ik smeer er de boterhammen voor een dikke 70 aanwezigen, en Anny maakt er tot twee keer toe koffie voor...
... en morgen moet ik naar de tandarts... Ik mocht al vroeger, maar moest het weigeren omdat ik niet kon gaan wegens al die andere activiteiten... Het leven van een gepensioneerde...

Maar dat houdt ons jong !
We blijven bezig, we zitten niet neer bij de pakken, we blijven actief, binnen onze mogelijkheden.
Gisteren op de rommelmarkt een volledig gewei van een edelhert kunnen op de kop tikken, dat geeft me weer de mogelijkheid om weer eens zelf wandelstokken te maken ! (Ik heb er nog niet genoeg!)

Zaterdag of zondag, we moeten de mogelijkheden nog bekijken, gaan we alvast naar de tentoonstelling Kleinvee te Merelbeke... Kippen en konijnen bekijken... Ook eens leuk.

Voorlopig is de rest van de week nog vrij... Maar ik moet de boekhouding van ziekenzorg weer op punt stellen, want we hebben de laatste weken heel wat activiteiten gehad. Daar zal ik ook wel een paar uur mee zoet zijn... (Ik heb alles netjes bijgehouden tot na het feest, zodat ik dan weer een periode minder schrijfwerk heb aan dat boekhouden... (Wie heeft er in hemelsnaam het idee gekregen om net mij daar mee op te zadelen !!!))

We (Anny en ik), behoren tot de grote groep van de pijnpatiënten, mensen die de gelukkige bezitters zijn van chronische pijnen...  Maar zolang we het kunnen, vechten we daar tegen, en blijven actief, tot aan de grenzen van ons kunnen. Soms gaan we er wel eens over, en dan beklagen we ons dat, want dan kan het dat we gestraft worden voor onze overmoed, en dat we enkele dagen tot een paar weken niets meer kunnen, omdat de pijn te overheersend is... Bezig zijn is een zeer goede pijnstiller, maar zoals alle pijnstillers, heeft het ook zijn beperkingen.

Buiten is het echt herfstweer... donker, nat, kil.
Wellicht komt ook de wintertijd er aan, en zullen we ons weer eens moeten aanpassen aan die nieuwe uurregeling, heel ons systeem zal weer een paar weken ontregeld zijn, we zullen honger hebben op de verkeerde uren, en op het uur van etenstijd heug tegen meug moeten eten, omdat er ergens ver weg een deel idiote politici het nodig vinden ons zelfs te ambeteren met de klok !
Ik hoor hier steeds meer mensen zeggen dat ze zullen verhuizen (of zouden verhuizen mochten ze jonger zijn of hier nog niet een eigen huis verworven hadden) naar Wallonië... Vlaanderen wordt steeds duurder en duurder, Wallonië blijft veel betaalbaarder.

Bovendien valt het op dat men in Wallonië ook veel meer leeft in een samenleving, iedereen spreekt tegen iedereen, de mensen leven er nog echt in gemeenschappen. Wij gaan er regelmatig naar rommelmarkten, die meestal samenvallen met de plaatselijke kermis. Daar doet werkelijk iedereen mee aan het gebeuren. Men leeft er veel meer met elkaar dan hier. Wij, die hier hier vlak bij de taalgrens wonen, zien dat verschil wellicht beter dan de mensen die een heel end van Wallonië wonen, en die er zelden of nooit komen.

Zelfs tegen ons, die er als vreemde bezoekers rondlopen, wordt er gepraat, en is men er dienstvaardig. Het valt werkelijk op ! Dat is voor ons niet nieuw ! Toen we - lang geleden- nog met de rugzak op pad gingen, en Wallonië doorkruisten, hebben we dat ondervonden. Meerdere keren mochten we ervaren dat de mensen ons binnen riepen in hun huis, ons te drinken gaven, probeerden ons te helpen als we de weg eens kwijt waren, zelfs bereid waren ons tot daar te voeren (hebben we nooit gewild)... Dat waren dingen die we in Vlaanderen nooit ondervonden hebben. Jammer maar waar.

Ach, we zitten ongewild weer verzeild in "de politiek"... Erg hoe zich dat moeit met het mens zijn, met het samen leven...
djudedju

tot de volgende ?