Maar geen enkele rij is eindeloos...
Vader stierf, broer stierf, ma stierf... in die volgorde, en tussen broer en ma stierf ook nog eens onze Koen.
Nee, dit wordt niet opnieuw een stilstaan bij de dood... Integendeel !
Ik wil niet stilstaan, ik leef !
Nu en dan haperen we eens, aan de voorvallen van dat leven, we trekken zelfs soms een scheur in het vel , maar we gaan door, en die scheur die geneest, of die vormt een lelijk litteken. Meer niet. Mensen zetten zelfs tattoos op hun vel, als een kunstig (?) litteken.
Het is goed zo.
Mochten er geen uitzonderlijke dingen gebeuren, dan zou het leven maar saai zijn. Stel je maar eens voor dat je leven een draad is... Als er geen hoogte- of laagtepunten in zitten, dan kun je dat leven voorstellen als een eindeloze rechte draad, waarvan je het begin al niet meer ziet, maar waarvan je het einde makkelijk kunt raden... Gewoon alsmaar rechtdoor... Nee, in het leven horen hoogtepunten en dieptepunten... Ik denk dat dit de punten zijn waaraan we onze draad kunnen vastmaken, punten die stevigheid geven, die de draad toelaten wat minder strak op te spannen, die je toelaten het eens te laten hangen, je hebt immers wat speling met die hoge palen daar...
Laten we dus niet klagen als er wat gebeurd, laten we denken aan Het Leven, aan onze draad...
Meer zelfs, probeer maar eens een draad naaigaren 100 meter lang mooi in een rechte lijn te houden... Wedden dat hij ergens knapt ? Gelukkig moet dat dus niet, kunnen wij de draad vasthechten aan die hoogtes en laagtes... En dan is het duidelijk dat zelfs die laagtes zin hebben. Zo kunnen wij de draad veel langer laten meegaan.
Ach, het is natuurlijk maar beeldspraak, maar toch...
Heb je ook vol verbazing gehoord dat er zoveel depressieve studenten zijn?
Herinner jij je uit jouw jeugd depressieve momenten? Oh ja, toen je lief het uitmaakte, maar zelfs dat was aan die leeftijd meestal vlug vergeten... De wei staat vol blommen. Nee, ik had wel eens verdriet, had wel eens een slechte dag, voelde me wel eens rot slecht, maar depressief? Depressief dat wil zeggen dat je een hele periode aan een stuk door het niet meer ziet zitten... Uitgeblust, terneer gedrukt, je voelen alsof de bobijn op is... Nee, dat kan ik me niet herinneren. (Een beetje gek: als ik tekende of schilderde, dan was dat altijd donker, met mensen met verwrongen gezichten... Ik vermoed dat ik alle negatiefs zo van me afzette.)
Och, ik was niet het zonnetje in huis, ik had een kort lontje, was rap kwaad, maar ook rap weer alles vergeten. Ik heb je al verteld dat ik 's middags in het naar huis fietsen ruzie had met Odiel, we vochten dat het haar stoof, en na het middagmaal ging ik Odiel weer roepen om samen naar school te fietsen... Voor mij is dat hoe het hoort te zijn als kind, je mag niet wrokkig zijn, je moet leven.
Als er nu zoveel depressieve studenten zijn, dan maakt dat me ongerust... Ik denk dat de jeugd te weinig speelt, te weinig ruzie maakt en het dezelfde dag nog vergeten is, dat de jeugd te weinig in het groen kan spelen, dat de jeugd te weinig kans krijgt om eens echt lichamelijk moe te zijn, zij het door sport en spel, zij het door mee te gaan werken op het veld... Maar ja, er is haast geen groen meer voor de jeugd. In de bossen mag je niet meer echt ravotten, mag je niet in de bomen klimmen (en er uit vallen) mag je geen takken meer afbreken om een zwaard te hebben, mag je geen kamp bouwen, mag je niet meer thuiskomen van onder tot boven vol modder, mag je niet meer...
Als ik naar de jeugd kijk, dan heb ik soms de indruk dat hun leven meer "niet" dan "wel" bevat.
Ze kijken naar de tv (dan zijn ze stil)
Ze spelen met hun tablet (dan hoor je ze niet)
Ze sms-en met vriendjes (want echt met elkaar babbelen dat durven en kunnen ze niet meer)
Ik zie de volgende generatie al zo voor me: Stille stugge mensen die recht voor zich uit ziend langs elkaar heen lopen, zonder elkaar te durven bezien, zonder elkaar te durven aanspreken. Geen wonder dat er zoveel eenzamen zijn in een stad vol mensen !
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten