Storing

Gek, maar de radio doet het niet. Is het toestel stuk, of hapert er iets met de atmosfeer ? Kan best, want het blijft hier donker. Je kunt niet zeggen dat er wolken zitten, het ganse hemelgewelf is egaal grijs en somber...
Anny zit te prutsen aan de radio, maar zonder gevolg.
Ik wijs haar op de mogelijkheid om gewoon radio te luisteren via de TV... Eventjes zappen en daar heb ik radio 2 Oost Vlaanderen voor haar. Daar is muziek, dus is het wellicht de radio ?

Gek, maar de klankkleur is anders. Onze radio is al een oud beestje, heeft nu en dan kuren, maar ja, we zijn er aan gehecht, het is de radio die wij in het begin van ons huwelijk kochten, en dat was dan voor ons een duur ding... Je vindt ook dergelijke radio's niet meer. Nu zijn het allemaal veel kleinere dingen, of wel van die retro-bakken, die er oud uit zien, maar vanbinnen wel zo'n modern ding zijn.

Straks, na mijn blog en het lezen van mijn mailtjes, ga ik ook eens op alle knoppen van de oude radio duwen, hopende dat het slechts een tijdelijk gebrek was, dat het de atmosfeer is, en dat ons oude vertrouwde bakje nog langer mee kan. Maar wellicht zijn we ongeweten geconfronteerd met het einde van de oude radio. En dan gaan we een nieuwe radio moeten aanschaffen, zo'n klein ding die evenveel klank of zelfs meer in zich heeft, dan ons oude toestel. Wellicht gaat het kwalitatief beter zijn, maar het zal onze radio niet meer zijn, want onze radio, die slepen we al heel wat jaartjes en woningen met ons mee... Hij is gekocht in Brugge bij Tuyttens (sorry als ik de naam niet juist schrijven mocht...). Hij heeft luide muziek geschald in ons huis in de Heidelbergstraat te Loppem, hij heeft zich, na de geboorte van Koen moeten wennen aan zachtjes spelen. Hij is mee verhuist naar Oudenaarde in de Stationsstraat, en staat sinds 1976 hier in Mater, waar hij de opgroeiende jeugd, de loeiharde heavy metal moest doorstaan (als we er niet waren en de kinderen baas waren), en heeft al die jaren trouw door de huiskamer heen geklonken. Hij heeft het stof van een grote verbouwing ongestoord doorstaan, en lijkt nu op zijn laatste benen te lopen...

Als ik de voorgaande alinea overlees, dan lijkt het wel de tekst van een doodssanctje, een bidprentje voor de overledene...

Het lijkt wel of de radio niet alleen maar een ding was, maar een stukje leven, een stukje van ons leven.

Het is weer iets wat verdwijnt uit onze levensloop.
En dan dwaal ik in gedachten door alles wat hier staat en hangt... En de binding die al die dingen hebben met ons leven, met ons verleden, met het verleden van heel wat dierbaren, met herinneringen, met verdriet, met plezier... een heel huis vol ... vol met ons leven. Misschien is het echt het einde van de radio, wellicht zal het zo zijn, en dan is dat weer een stukje dat je moet loslaten. Nu is het maar een ding, een stukje materie, maar we hebben al zo veel mensen ook moeten loslaten, één keer zelfs uit ons eigen nestje... en heel wat keren in de familie, in de vriendenkring, de kennissenkring... We hebben ook heel wat dieren die een plaatsje veroverd hadden moeten loslaten, een ekster, een kauw, een kraai, papegaaien, katten, honden, vogels en vissen, die tijdelijk deel hebben uitgemaakt wan ons leven.
Er waren zelfs dieren die we kweekten voor de slacht, kippen en konijnen, die we dan met pijn in het hart, zo pijnloos mogelijk moesten doden, om op te eten.

Velen zijn op een of andere manier "vereeuwigd", staan hier of daar op een fotootje of een dia, en krijgen iedere keer we die weer eens bekijken, een memento... Mensen en dieren. Mensen doen wat meer pijn, maar sommige dieren waren ook echt een stuk van het gezin.

Afgeven... Iedere keer weer
Iedere keer een stukje, een beetje afgeven.
Weet je, ik heb het gevoel, dat als je het geluk hebt dat je ouder moogt worden, dat het sterven dan niet in één keer gebeurt, maar stilletjes, beetje bij beetje, stukje bij stukje, afgeven...

De leegloop van het leven.
En toch, zolang je leeft lijkt het leven op zich vol, zo vol en volledig dat al die dingen van vroeger er niet echt uit kunnen, en blijven zwemmen in de zee van herinneringen, plezier, verdriet, inzet, luieren, nietsdoen, creatief zijn, pijn, goed gevoel... alles door elkaar.
Ik las ooit dat de indianen hun kookpot nooit helemaal leegden, dat ze steeds maar de nieuwe ingrediënten in de ketel bij de oude deden... Ze aten dus nooit echt iets nieuws, ze aten steeds van heden en verleden... Ik weet niet hoe dat smaakt, maar ik vind het een heerlijk beeld van het leven.
Eten uit de pot met alle ingrediënten van het leven.
Soms proef je het zout van de tranen bij dat van de gulle lach.
Zo moet het zijn.
Zo is het ook.
Heerlijk leven, waar dingen uit gaan, maar nooit helemaal... Het volle leven, met alle dingen die je mocht beleven...

tot de volgende ?