denken aan...

Gisteren moesten wij naar de specialist, voor de zesmaandelijkse controle van Anny's borst. Dan denk je weer terug aan die dagen waarin je alleen maar aan die verschrikkelijke ziekte kon denken, en liegen dat je daar helemaal niet moest op denken... Er werden gelukkig geen kwaadaardige cellen gevonden, en alles blijft normaal, na de operatie waarbij alle verdachte weefsel categoriek verwijderd werden...

Maar denken doe je toch.

Je gaat op bezoek bij een man die nog niet zo lang geleden zijn vrouw verloor. De vrouw in kwestie was altijd wat ziekelijk geweest, en ik kende haar niet anders dan als een mens waar je angstvallig moest voor zorgen. Als buitenstaander ben je dan misschien geneigd te denken dat ze eindelijk verlost is, maar weet dat het verlies voor haar man wellicht nog veel groter is dan voor een ander. Een mens waar je hele dagen zorg voor gedragen hebt, die je heel de tijd hebt verzorgd, waar je hele dagen op waakte, alert voor ieder teken dat het weer wat slechter zou gaan, daar heb je een veel sterkere band mee opgebouwd dan met de vrouw die je gewoon graag ziet als vrouw. En dan denk je aan de mensen die in zo'n geval waren, en die je dat inzicht hebben bezorgd... Die je geleerd hebben dat het verlies van een zorgenkind (of zorgenechtgeno(o)t(e)) nog veel zwaarder is dan het verlies van een geliefde.

Je hoort, met een beetje tegenzin, dat hij een van die mensen is, die iedere dag naar het kerkhof gaat, en je denkt aan de mensen die je gekend hebt, die dat ook deden. En je vindt voor jezelf dat dit niet gezond is, niet goed is, dat het een cultiveren van het verdriet is... maar je weet ook dat je woorden daar niets aan kunnen verhelpen... Verdriet is er in vele vormen. Sommigen verbijten het in stilte, andere schreien hun oogputten uit, anderen gaan dagelijks naar het graf... Allen proberen zij het verdriet een plaats te geven. En helaas behoor je tot diegenen die weten dat verdriet niet verdwijnt, het verliest hooguit de scherpe kantjes... Je weet dat en je denkt er aan terwijl je probeert de vriend te helpen met woorden...die niets zeggen, niet echt doordringen bij iemand die treurt.

Je gaat met de auto naar een winkel, om 150 badhanddoeken te gaan kopen, voor Ziekenzorg, het verjaardagsgeschenk voor volgend jaar.

Ja, ik weet het, het is nog lang voor dat volgende jaar er is, maar je moet zo'n aanbieding meepikken als je de kans krijgt, want het budget is niet zooo groot. En je krijgt bij het naar de auto brengen van die twee karren vol, hulp van een winkelmeisje, een stagiaire vertelde ze ons, je laadt heel de wagen vol handdoeken, en dan rij je daarmee naar Bertine, die voor de verjaardagsgeschenken instaat... We gaan even kijken naar de duiven, en naar de tuin. We praten over thym, en hoe wij dat niet kunnen houden, terwijl zijn tuin vol staat... Marcel belooft enkele jonge plantjes uit te zetten voor ons... En dan denk je aan wijlen nonkel Julien, die ons ook nu en dan een plantje bezorgde...

Ach, ik wil maar zeggen...
Alles wat je doet, alles wat je ziet, alles wat je hoort, doet je denken aan andere dingen, dingen uit jouw ervaringswereld.
Wij vergelijken de wereld van anderen, met wat wij kennen en ervaren hebben.
En we delen onze ervaring met de hunne en de hunne met de onze, en gaan weer verder, soms iets wijzer, veelal zonder dat dit echt iets fundamenteels bijbracht, buiten het belangrijkste van alles: leren leven in een samenleving, weten dat je leven niets is, zonder die gemeenschap.
Wij zijn sociale wezens.
Zelfs hij die zich afkeert van zijn medemens, beseft niet dat hij op dat eigenste ogenblik in feite erkent dat hij samen leeft...

Religie en a-religie en anti-religie zijn ook zo'n blijken van leven in een samenleving, en in iedere groep vind je fanatici die de anderen willen bekeren tot hun visie, hun overtuiging...
De mens is een bizar wezen, die veel te veel denkt, en veel te dikwijls denkt dat hij het allemaal beter weet... terwijl we eigenlijk helemaal niets zijn, hooguit bizarre vormen samengesteld uit massa's cellen, bewoond door miljarden bacteriën en virussen, die allemaal samen iets vormen waarvan wij dan denken dat het HET middelpunt is van het heelal... De mens.
Denkend.

tot de volgende ?