Met andere woorden, het bestaat !
Blijkbaar bestaan er motortjes die zo klein zijn, dat ze verborgen kunnen worden in de naaf van het fietswiel.
Waarom rijden onze mensen hier dan rond met zo'n kloef van een batterij op het fietsstoeltje, en een duidelijk zichtbare motor op het wiel ?
Om eerlijk te zijn, of je nu bij uw en mijn fiets kunt zien dat er een motortje zit in dat achterwiel, dat kan mij geen biet schelen, maar ik zou gelukkig zijn, mocht die grote en zware batterij verdwijnen. En vervangen worden door iets wat zo klein is, dat het onzichtbaar is... En zo sterk dat je er in een verscheurend tempo de steilste bergen mee kunt op fietsen...
Met andere woorden, het model van de motor kan me niet schelen, wel de macht er van, en het feit dat de batterij zo klein en zo onzichtbaar is. En neen, ik wil niet "verscheurend snel" gaan fietsen, ik wil wel een motortje dat sterk genoeg is om die heuvels hier makkelijk op te rijden...
Je ziet steeds meer mensen die hier rondrijden met zon zwarte doos op het stoeltje: "Ach daar is er weer ene met een motor op de fiets!"... Ik vind het eerlijk gezegd een fantastische uitvinding. Het verplicht je van mee te fietsen (zonder eigen inbreng vertikt de motor te werken), en het maakt het fietsen plezant en licht. Zeker hier in onze Vlaamse Ardennen kunnen oudere, en minder getrainde mensen dat steuntje goed gebruiken. Dat het je desalniettemin verplicht om mee te trappen is een winst voor de gezondheid van de betrokken fietsers.
Mocht Anny nog kunnen fietsen (ze heeft een letsel aan haar staartbeen, waardoor het zitten op een fietszadel ondraaglijk wordt!), dan kocht ik meteen een paar van die elektrische fietsen. En zouden wij gezellig wat gaan rondtoeren. Mooi op het fietspad, of uiterst rechts en niet naast elkaar, want ik wil het korps van de automobilisten-pesters niet vervoegen, ik wil wel fietsen.
Maar alleen? Nee, laat het dan maar.
Of eens mee rijden met de mannen van Okra? Nee, ook dat spreekt me niet zo aan, want ik ben er haast zeker van dat ze daar wel aan automobilistenpesten doen... In groep is het haast onvermijdelijk dat er zijn die niet achter elkaar, maar in trosjes gaan fietsen.
Maar het is dus uitgesloten... Alleen ga ik niet fietsen, en ergens bij een groep gaan rijden weiger ik pertinent.
Het zal dus bij mijn dagelijkse turnoefeningen moeten blijven.
Nu ja, dat is niet erg. Ik zal dat fietsen niet missen. Het zou erger zijn, mocht ik al jaren fietsen en dan plots niet meer kunnen. Dan pas zou je van missen kunnen spreken.
Hé, die redenering is een beetje typisch ! Als je iets niet kunt (om welke reden dan ook), maak er dan geen drama van, zet het bewust uit je gedachten, schrap het van je verlanglijstje. Be Happy ! Want mensen die zich vastpinnen op één of meerdere verlangen(s) die onvervulbaar zijn, die maken zichzelf ongelukkig. Wat niet kan zet je gewoon uit je gedachten, en je vervangt het door iets wat wel kan. De formule van het geluk.
Het is ook de formule tegen jaloersheid, want jaloersheid is ook iets verlangen wat een ander wel kan of heeft en wat jij zelf niet kunt of kan kan hebben.
Geluk is héél simpel !
Tevreden zijn.
Dat wil niet zeggen dat je niet kunt streven naar iets, maar je mag het niet laten overheersen.
Sereniteit...
Zo gelijkmoedig zijn als je maar kan. Geluk zit niet in hoogtepunten.
(En dus werken bij mij de meeste reclameboodschappen helemaal niet ! )
Geluk ligt niet ver weg, je hoeft amper je hand uit te steken om het vast te pakken.
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten