De dokter deed me dan allerlei onderzoeken ondergaan, maar alles was normaal, ik had wat je noemt een "sporthart"...
En dan werd ik plots, van de ene op de andere dag pijnpatiënt, rugpatiënt... en het was gedaan met het lopen. De kilo's kwamen er zo weer bij, zonder dat ik veel eet (Ooit moest ik naar een diëtiste, en die kwam tot de conclusie dat ik niet te veel at...). Ik werd weer de oude dikke Toon.
En met dat dik worden en noodgedwongen stil zitten, verhoogde mijn hartslag weer tot zo'n 48 in rust. Nog behoorlijk laag, maar binnen de normale termen. Onderzoeken wezen uit dat er wel wat normale sleet was, maar globaal gezien een gezond hart voor mijn leeftijd. Oef. Mijn rug-dokter stuurde mij om de twee jaar naar de hartspecialist, maar sinds hij overleden is, stuurt niemand me daar meer naartoe, en dus is het nu al heel wat jaartjes geleden dat ik mijn hart liet controleren. (Ik mankeer immers niets!)
Tot gisteren...
Eén van de dingen die overgebleven zijn van mijn tijd als jogger, is dat ik nu en dan eens mijn hartslag meet in rust. Zo maar, haast gedachteloos.
Twee, drie keer herbegon ik, want het lukte me precies niet om mijn pols deftig te voelen, tot ik besefte dat ik het wel degelijk voelde, maar dat mijn polsslag helemaal niet normaal was. Normaliter voel je dan een regelmatig boenk, boenk, boenk, boenk... in een eindeloze gelijkmatige reeks slagen. Maar gisteren was dat plots anders.
Ik voelde boenk, boenk, boenk,... , boenk, boenk, boenk,... boenk, boenk, boenk, boenk,... Boenk.
Om de drie, vier slagen was er geen slag!
Ik betrouwde mezelf niet, en dus herbegon ik, maar weer dat bizarre bonken en stil staan. Ik deed Anny mijn pols nemen...
Help ! Er mankeert iets aan mijne moteur !
Ik voelde niets, maar stelde vast dat mijn hart "raar" deed...
Ik naar de telefoon, bellen naar de huisarts. Hij bleek daar zeer laconiek op te reageren, wat op zich al geruststellend was, en zei dat ik die avond om 17.15' maar eens naar de zitdag moest komen... Dan zou hij eens kijken.
Hij stelde laconiek dat ik een harteklop had.
(Eigenlijk dacht ik dat ik die nu en dan niet had, maar ja, ik ben geen dokter)
Ik was plots maar een heel klein Toontje meer.
Je hart, als dat stilvalt, dan valt alles stil.
Maar het is niets om je ongerust over te maken. Op de cardiogram zie je dat je hart niet echt stil staat, maar dat er een andere soort klop is. Dat komt omdat er blijkbaar nu en dan een andere zenuwknop het impuls geeft om te kloppen. Als je het niet voelt, moet je niets doen. Als je het wel voelt dan kun je bètablokkers nemen, waardoor je het minder voelt. (Het blijkt dat bij sommigen de eerste klop na het niet-voelen extreem hard is, zodat men het voelt, zomaar. Moet wel een gek gevoel zijn, nu en dan je hart voelen slaan.)
Maar ik moet dus niets doen, niets nemen... Het is niets om je ongerust over te voelen.
Kortom, je bent nog niet van me af.
Ik ben er me plots wel bewust van geworden dat ik helemaal niet gehaast ben om mijn viool aan de muur te hangen, mijn schup af te kuisen, de eindklokken te horen luiden.
Ik was maar een bang persoontje.
djudedju
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten