schreiffautje

Uitgerekend vandaag moet ik voor de eerste keer naar een vergadering over het schrijven van een soortement column voor het blad van Ziekenzorg... Net nu, nu ik van vriend Walter een vriendelijke opmerking kreeg over een fout in mijn blog van gisteren...

djudedju
Heel mijn zelfvertrouwen naar de knoppen.

tommetoch...

Het doet me denken aan mijn schooltijd... Ik schreef weinig fouten, en werd daar regelmatig over geprezen, maar op een examen dictee schreef ik er iedere keer weer massa's... Dit viel zo op, dat er leraars waren die mij deze fouten niet aanrekenden, gewoon omdat het duidelijk te wijten was aan de stress van het examen. Eéntje vertelde dit zelfs publiek in de klas, waarbij de meningen van mijn medeleerlingen uiteraard verdeeld waren over dit ingrijpen. Uiteraard, want wellicht zou ik het ook niet hebben genomen als het over een ander ging.
Maar ik wil maar zeggen, ik schrijf meer fouten als ik bewust ga opletten. Als ik ga redeneren over d, t of dt... Als ik ga nadenken over ij en ei. (Als West-Vlaming zou ik daar eigenlijk niet mogen kunnen tegen zondigen, want in ons dialect hoor je duidelijk het verschil tussen de ij en de ei, maar ik heb geen echt zuiver dialect meer... En soms zit ik dan te twijfelen... (erg hé))...

Maar och, gewoonlijk denk ik er niet over na, en dan schrijf ik niet zo veel fouten. En staat er dan al eens eentje tussen, en je hebt het opgemerkt, geef dan je zelf een pluim, je bent slimmerderderder dan ik ben ! En als je het me laat weten, dan  weet ik eigenlijk niet goed hoe ik me dan moet houden. Aan de ene kant ben ik kwaad op mezelf (Hoe heb ik dat in hemelsnaam kunnen doen!) en aan de andere kant blij en kwaad dat je het me zegde... Blij dat ik er op gewezen werd en kwaad omdat je het me door wreef. (Zout in de wonde, weet je wel)... Kortom, ik weet niet goed hoe ik me voel.

Misschien denk je: "Als je je schrijfsels eens zoudt overlezen, dan zag je die fouten wel!", maar dan denk je verkeerd ! Het is gek, maar de meeste fouten van jezelf zie je niet eens, je leest er over zonder ze te bemerken. Tenzij het een stukje betreft die al enkele weken of maanden oud is, dan zie je ze wel, want dan lees je ze als zijn ze van een ander.

Met schetsen heb ik ook zoiets... Ik heb jaren al mijn schetsen in de vuilemmer of bij het oud papier gezwierd, tot ik plots een pak van die oude schetsen terug vond, en zag dat ze eigenlijk best wel goed waren en vol zaten met frisse ideeën... Sindsdien hou ik die krabbeltjes allemaal bij.
Zo lees ik soms ook eens in mijn oude blogjes, en dan schaam ik me over de vele fouten, maar stel ik vast dat de inhoud wel nog steeds leuk is, en daar gaat het eigenlijk om.

Dus, beste vrienden en vriendinnen, mochten jullie nog eens fouten vinden, laat het me dan gerust weten, en weet dat ik dan beschaamd ben en kwaad en blij en vol goede voornemens, maar dat het daar wellicht bij zal blijven... Ik zal wellicht ook in de toekomst fouten blijven schrijven, maar zolang het leesbaar, en leuk of droef is, blij of pessimistisch, treurig of content, giftig of sarcastisch, dan heb ik mijn doel bereikt: ik vertel je iets, iets wat je blijkbaar de moeite vindt om te lezen, met of zonder fouten... En weet je, straks ga ik naar die vergadering, en ik zal ze zeggen dat ze maar een goede corrector moeten inhuren, om mijn fouten er uit te puren. Maar ik hoop dat ik wel nog mag gebruik maken van mijn bewuste fouten, en mag blijven leuteren over een kwampjoeter en mag blijven gebruik maken van een mondje dialect... als me dat beter lijkt voor het verhaal. Ik schrijf geen literatureluur, ik schrijf van uit mijn hart en mijn overvolle kop... En dus schrijf ik geen Nederlands, maar Vlaams, zoals ik gebekt ben. (Mocht ik een vink zijn: suskewiet !)

... en ik denk met weemoed terug aan veel van mijn leraren en leraressen... Hoe moeten ze hebben afgezien met die koppige dikkerd die er steeds op uit was om weer eens de klas op stelten te zetten. Kwetsend was het nooit, en de beste leraars waren zij die mee lachten, en zo de klas zonder echte dwang weer in het gareel duwden... Als ik de ogen sluit, dan zie ik er zo enkelen terug...met weemoed en dankbaarheid. (Er zijn er ook enkele waar ik nog nijdig op ben ! Mensen die niet konden lachen, azijnpissers en die hun job deden tegen hun gedacht,of die doodsbang waren dat ze hun "gezag" zouden verliezen..)...

Tot de volgende ?