De zon

Vanmorgen schijnt de zon...
De wereld ziet er meteen een heel stuk vriendelijker uit. Kleuren zijn dieper en hebben allemaal iets van het goud van de zon gekregen.
Eén nadeel is er wel aan: hoe sterker het licht, hoe donkerder de schaduwen zijn.
Bij een bewolkte hemel, als het maar niet klaar lijkt te worden, zie je amper schaduwen.
Maar misschien zijn die donker schaduwen net wel nodig om de kleuren nog echter te laten lijken.

Misschien is dat ook wel zo bij mensen...
Iedereen kent wel een of enkele van die kleurloze individuen, die nooit en nergens lijken op te vallen, die geen echte gaven hebben, maar ook geen echte fouten... Mensen die je amper ziet in een zaal vol mensen.
Je vraagt je zelfs soms af: "Hoe doen ze het toch, om onzichtbaar te blijven?", want soms is dat iets om jaloers op te zijn, maar meestal vraag je je niets af, want je hebt ze niet echt opgemerkt.
Mensen echter die uitblinken, hetzij in gaven hetzij in kwaden, die vallen des te meer op.
Sommige doen er veel voor, om dat imago hoog te houden, anderen proberen angstvallig om net niet op te vallen, en nog anderen geven er niet om, en spreiden hun licht en schaduw kwistig uit.

Je kent ze wel, diegenen die alle aandacht op zich trekken, en die aandacht daar ten alle prijze willen houden. Ze vertellen moppen, ze doen gewichtig, ze vertellen schijnbaar wijze dingen, ze lopen steeds over van begrip...
Die mensen lopen het gevaar in hun eigen diepe schaduw te vallen... Ze gaan vervelen, en hoe druk ze ook doen, ze weten geen echte binding te maken met anderen.

Als ik tussen de mensen loop, bij voorbeeld op een rommelmarkt, dan heb ik soms lust om de mensen allemaal in een kleurtje te steken, maar dan zie ik dat de meesten in het grijs zouden moeten gezet worden, en dan lijkt het me beter ze maar te laten zoals ze zijn.

Dat de meeste mensen kleurloos lijken in een massa mensen, komt door dat ze zich veelal kunstmatig pogen weg te cijferen. Het is immers onbeleefd om zich op te dringen, het staat niet om op te vallen, het is niet getuigend van respect om feller te schijnen dan de echte zon, het is kortom onbeleefd, het staat niet... Je moet stil zijn, niet opvallen, je waardig maar ongezien te bewegen...

Herken je ze ? Herken je misschien jezelf in deze beschrijving? Dikke kans dat het zo is, want we worden zo opgevoed, we worden geleerd zo te leven, onopvallend, stilletjes...Grijs.

Als ik naar buiten kijk, dan zie ik in de zon alle kleuren oplichten, en meteen is de wereld véél en véél mooier... Als ik wandel door de zonovergoten velden, dan is zelfs dat kleine vergeet me nietje plots een juweeltje. Nochtans, zonder zon valt het blauw amper op in het groen, de kleuren zijn zo verwant dat ze in elkaar lijken te smelten.

Moeten we daar geen les uit trekken? Moeten we niet leren meer en meer onszelf te zijn ? Zonder anderen in de schaduw te stellen, maar toch, gewoon, onszelf zijn? Zo, dat we, net als dat kleine vergeet me nietje niet meer versmelten in de ons omringende mensen, maar ons stralende zelf tonen.

Klinkt het een beetje moeilijk? Het is het niet...
Kijk eens hoe een mens die het aan durft te glimlachen (laat staan te lachen) opvalt !
Kijk eens hoe de mens die in de wachtzaal van de dokter durft te spreken opvalt !
Kijk eens hoe je het gezicht van je medemens kunt doen oplichten door een simpele glimlach, door een vriendelijk woord, door een zoekende automobilist te zeggen dat jij gaat wegrijden, en dat hij in je plaats kan parkeren...
Allemaal gratuite dingen...
en toch brengen ze zon, brengen ze kleur in het bestaan.

Breng kleur: glimlach !

tot de volgende ?