Roodkapje

Heb je er al eens bij stil gestaan, hoe wreed de meeste van onze sprookjes zijn? Neem nu Roodkapje... Haar ouders zenden haar alleen door het woud, waar wolven zitten, ze moet helemaal alleen naar haar oude grootmoeder, die in een huisje woont waar niet eens een deftig slot op de deur zit. Haar grootmoeder en zijzelf worden opgevreten door de wolf. De jager dood de wolf en snijdt hem helemaal open in woest bloedbad... Leuk sprookje, echt iets voor kindertjes...

Maar zijn wij het niet die verkeerd zijn? Waren sprookjes echt wel bedoeld als lieve verhaaltjes? Of waren het veeleer levenslessen die je niet vroeg genoeg kon aanleren?

Ik denk het laatste... Natuurlijk zijn de beschrijvingen van de misdaden niet helemaal meer zoals wij ze zien, maar het geheel is nog steeds actueel...Alleen...
Wij weten al heel lang dat die histories geen happy ending hebben in onze wereld...

Roodkapje nu, zou een meisje zijn, die met een tas vol boodschappen naar haar zieke grootmoeder moet, ze kreeg de sleutel mee van het huis van oma, en ze moet langs die en die straat gaan, want daar is het druk, en in de massa ben je altijd veiliger dan op eenzame wegen.
Roodkapje zou geen kind zijn, als ze niet van de gelegenheid profiteerde om toch maar eens langs dat kleine straatje te gaan, want daar is zo'n leuk winkeltje, waar ze van die leuke kleren verkopen, met heerlijke kleuren, zoals ze dragen in verre landen... Ze staat wel een kwartier te turen naar al dat moois, en plots spreekt haar een man aan: "Mooi hé ?" Ze knikt een beetje schrikachtig, maar de man praat door alsof hij dat niet zag "Dat zijn kleren uit Afghanistan, en dat daar, die komen uit Nepal - Zie je die leuke mutsen ? En daar, dat is Indisch, dat is van echte zijde geweven !"
Onwillekeurig luistert ze, en stelt zelfs enige vragen aan de man die zoveel van die mooie dingen lijkt te weten... En van het een komt het ander...
Roodkapje wandelt samen met de man de weg naar het huis van Grootmoeder. "Hé, moet jij ook die richting uit ? Ik ook !" " Waar moet je precies naartoe ?" Naar mijn zieke grootmoeder, in de XXXstraat" " Hé, daar moet ik ook langs !"
Ze lopen babbelend de hele weg tot aan het huis van grootmoeder, en het lijkt helemaal niet verdacht als hij wel eens kennis wil maken met die zieke grootmoeder...

We lazen het in de krant: Ouder vrouw en haar kleinkind vermoord teruggevonden in de woning. De dader had eerst het meisje ook nog maar eens verkracht, en had alles wat maar enigszins waarde had mee genomen...

Het gerecht vond wel sporen, maar het duurde nog een hele lange tijd voor de dader gesnapt werd, en dat was nog te danken aan het feit dat ze hem betrapten bij een andere misdaad...

Dan komt het gerecht... De rechtvaardigheid.
Waar de bandiet, en moordenaar en verkrachter veroordeeld wordt tot 20 jaar... (Hij had zo'n slechte jeugd gekend...)
Na 15 jaar loopt hij weer rond in de straten.

De ouders van Roodkapje kregen levenslang. Levenslang verdriet.
Levenslang wrok tegen de maatschappij die hen levenslang geeft, en de dader 15 jaar...

Sprookjes lopen vandaag niet goed af.
Sprookjes van nu zijn bitter.
Misschien zelfs nog wreder dan de levenslessen van vroeger...En ondertussen loopt een nieuw Roodkapje ergens langs de straten, en er loopt ook wel weer een dader rond...

En nu zeggen de ouders " Loop maar langs de stille straten, want waar er veel volk is, is er meer kans op bomaanslagen...
Maar ja, juist in die drukke straten zijn de mooie winkels, is er zoveel te zien...

maar dat is weer een ander sprookje..
djudedju

tot de volgende ?