De nieuwjaarswensen vliegen ons deze dagen rond de oren.
Naast me liggen er een heel pak kaartjes, ik kreeg massa's wensen via e-mail, via Facebook en op Twitter. Ook op Google+ lijkt het plots één en al vuurwerk en wensen...
Ik kan dus niet anders dan me daar bij aansluiten, ook al vind ik dat 1 januari een dag is als al de andere dagen.
Maar weet je, eigenlijk wens ik jullie alle dagen alle goeds. Ik beperk me niet tot een dag. Ik hoop dat alle mensen van iedere dag een mooie dag maken, een mooie dag krijgen.
Misschien kunnen we er met zijn allen een klein beetje aan mee helpen: Als je mensen ontmoet, wens hen, ook al ken je ze niet, een goede dag, en laat het vergezeld gaan van een brede glimlach. Misschien zullen sommigen je verbaasd aankijken, want het is tegenwoordig ongewoon om vriendelijk te lijken...
Laat ons, als we vanmiddag eten, en in het vervolg bij iedere maaltijd eens dankbaar denken aan de mens of mensen die dit mogelijk maakten. De boer, de slager, de visser, de visboer, de arbeiders van de melkfabriek... iedereen. Het besef hoeveel mensen er bij je simpele eten betrokken zijn, zal je verbazen, en het zal je echt niet moeilijk zijn dankbaar te zijn dat zovelen zich bezighouden voor jou, voor uw eten. Je hebt toch de mechanieker niet vergeten die de tractor, de melkmachine, de ploeg heeft gemaakt ? De garagist die al dat materiaal onderhoudt ? Erg hé ? En als je een ananas eet, dan komen daar nog een piloot, een hele bemanning van een vliegtuig bovenop, of misschien een banaan, die kwam met een schip, een hele bemanning, maar ook het havenpersoneel die de boot heeft geladen en gelost...
Je kijkt plots heel anders naar dat stukje fruit.
En als je dan nog weet dat de landarbeider die daar in Verwegistan je ananas heeft geoogst, misschien zelf hoort bij het overgrote deel van de wereld, die niet genoeg te eten heeft, dan wordt het zelfs een beetje lastig om van die ananas te genieten.
Maar wij staan gewoon veel te weinig stil bij dat complexe gebeuren dat zorgt dat die aardappel in ons bord belandt.
Nu en dan worden wij toch een beetje met de feiten geconfronteerd. Zoals gisteren. Ik zag dat er niet veel auto's stonden aan te schuiven in de carwash, en ik sloeg het kleine straatje in, om ook nog eens mijn rijdend hondenkot te laten wassen. Een bruine medemens kwam naar mijn wagen, begon er een of ander schuimend product op te spuiten. Greep dat een hoge druk pistool, en begon mijn wagen af te spuiten. Na een tijdje deed hij me teken dat ik iets, een klein beetje, moest vooruit rijden. Handen hoog dat ik al mocht stoppen na een halve meter. Weer product op de wielen, en nog eens de hoge druk er op. Dan nog eens heel de wagen goed inzepen, met een vod een klein vakje leegmaken, zodat ik kon vooruit kijken. Hij deed de antenne van het dak, en deed teken dat ik moest vooruit rijden tot in de "wasstraat". Daar tikte hij op de ruit, en wees op een bordje: Motor stilleggen, handrem aantrekken, in versnelling zetten. Ik deed dat dan maar.
Dan kwam het machine over de wagen heen, met grote borstels die een verschrikkelijk lawaai maken. Nadien komt het machine er ook nog eens blazend overheen, zodat de wagen bijna droog geblazen is.
Dan moest ik vooruit rijden, en de man begon de wagen droog te wrijven. Ik stapte uit, en me herinnerend dat het vorige keer een Afghaan was die me geholpen had, vroeg ik "Afghanistan?" No, Pakistan" en meteen daarop, zowaar in het Vlaams: "Koud hé". Ja, met dat water en in de wind... Hij knikte. Ik vroeg of de Afghaan weg was. Ja, hij werkt in fabriek in Oudenaarde. Baas kwaad.
Wat hij deed in Pakistan? Hij werkte in de fabriek van Toyota.
Ondertussen was de wagen gereed.
Ik betaalde, en hij wenste me een prettig eindejaar een een goed Nieuwjaar. Ik wenste hem hetzelfde.
Plots was de wereld weer heel klein.
Mensen die hun land ontvluchten, om diverse redenen, politiek, honger of wat dan ook, zoeken hier het geluk. Meestal komen ze terecht in jobkes die onze mensen niet meer willen doen. En toch blijven ze vriendelijk, lachen hun witte tanden bloot, en zijn goedgezind en blij als je ze aanspreekt. Want wat ze achter zich lieten was veel erger dan natte broekspijpen en een snijdende wind.
Misschien was hij in Pakistan wel persona non grata, en moest hij vluchten om in leven te blijven. En misschien rij jij wel in een Toyota waar hij aan gesleuteld heeft.
Nog zoiets, die Japanse auto, van waar komt die eigenlijk?
Wie heeft daar allemaal aan gewerkt vooraleer die wagen in jouw garage stond ?
De wereld is plots zo miezerig klein.
Ik schep verstrooid wat rijst op mijn vork. Saïdjah had een buffel... Ik denk aan Max Havelaar.
Gelukkig Nieuwjaar allemaal, ook al die mensen die ik niet ken, nooit zal kennen, maar die zorgend dat al wat ik eet, drink, gebruik in mijn leven, aan allen: Een goed 2014 !
tot de volgende ?
1 opmerking:
Ik ben met het klimmen der jaren toenemnd bij dat de einddecembergekte en leegte weer voorbij is. Ik denk dat we dagelijks aan de vrede op aarde moeten werken in woord en gebaar. In dit verband raak je iets heel wezenlijks aan Toon: iedereen kan door een goed woordje, een helpend handje of een glimlach het verschil maken en een zegen zijn.
Gr. en een gezond 2014 voor jou en Anny gewenst,
Henk
Een reactie posten