Ik heb voor het eerst eens een lang verhaal "gepleegd", en het lukte wonderwel. Toen zelfs onze pastoor er voor in zijn pen klom, zag ik mijn lezersaantal plots verdubbelen. Merci Meneer pastoor!
Maar ook zonder dat feit zag ik een hoger lezerstal dan voorheen. Het lijkt er dus op, dat vervolgverhalen inderdaad een beetje dwingen om verder te lezen.
En ik heb eindelijk ook het gevoel dat ik, mocht ik dat willen, en mocht ik een leuk onderwerp vinden, ik ook wel een boekje zou kunnen schrijven. Velen hadden me dat al gezegd, maar het is een grote stap om van een kort stukje, de stap te maken naar een langer verhaal.
Ik heb niet gewerkt volgens het boekje... Ik heb niet eerst netjes een schema opgemaakt, niet eerst de volledige draad van het verhaal uitgestippeld, nee, ik had gewoon een globaal beeld in mijn hoofd, en ieder hoofdstukje was ook voor mij weer een beetje zoeken. Met uitzondering van het eerste en het laatste, die stonden ongeveer vast. Ongeveer, want alleen de start en het einddoel stonden vast, niet de manier van het beschrijven.
Maar ik vond het heerlijk... En het kwam uit de grond van mijn hart. Ik heb het er inderdaad moeilijk mee, dat heel het fundament van onze maatschappij nu ondergraven wordt, zonder dat er echter een plaatsvervanger opduikt. En ik heb de kerk als voorbeeld gebruikt, omdat de kerk wellicht het meest geviseerde is. Maar ik kon net zo goed de vakbonden nemen.
Er is geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt te stellen dat kerk, vakbonden en andere organisaties die het maatschappelijke leven richting gaven, vrij te pleiten van zonden. Maar wij zouden zeggen: Hoge bomen vangen veel wind... Of om het eens te zeggen met een mooiere uitdrukking die ik ergens las: Mensen werpen alleen met stenen en stokken naar bomen die vruchten dragen, naar bomen die geen vruchten dragen werpt men geen stenen...
Maar het lijkt momenteel wel mode om alles te verguizen. De wetgever probeert dat dan op te vangen met steeds meer betuttelende wetten, tot en met de GAS-boetes, waarmee ze helemaal de hoofdvogel hebben afgeschoten.
Ik heb in enkele vorige stukjes al gesteld, dat het vroeger anders ging... En ik gaf het voorbeeld van de Rijkswacht. De Rijkswacht was in ons land in feite een onderdeel van het leger, en dus golden er ook de specifieke wetten van het leger. Als een rijkswachter iets had mispeuterd, dan werd hij voor het militair gerecht gehaald, en daar, in besloten kamer, zonder pers, zonder publiek, werd hij gestraft, en het was zo dat de straffen daar meestal een stuk strenger waren dan in de burgerlijke procedure het geval zou zijn.
Het was in besloten kamer, onder meer om te vermijden dat fouten, tekortkomingen niet zouden bekend worden, en het imago van het korps zou bewaard blijven...
Ik vind dat geen slecht systeem, in ieder geval beter dan de "openheid" die ze nu prediken. Want in werkelijkheid is dat geen openheid, maar sensatiezucht, en afbreek-mentaliteit. Men gaat zelfs niet eens de misdaad belichten, maar wel het feit dat de misdaad is begaan door een priester, door een politieagent, door een vakbondsleider... Kortom, het is voor iedereen die aandachtig leest en luistert, zonneklaar dat het hem niet gaat over de misdaad, maar over de dader en vooral over de organisatie die de fout heeft begaan. Meer zelfs, dat men vroeger de was deed in eigen midden, wordt nu verweten en voorgesteld alsof er helemaal geen sanctie was.
Ik heb het niet zo op die vorm van openheid. En ik zou willen dat men vanuit de organisaties een duidelijk stelt dat er wel degelijk inwendige procedures waren, en dat die niet van de poes waren. Natuurlijk gaat het er op een andere manier dan in een burgerlijke rechtbank, maar daarom niet minder hard. Ik heb feiten meegemaakt waar men zou van schrikken, maar steeds werden deze feiten intern gehouden, men wou niet dat de betrokkene, en zijn gezin en de organisatie het slachtoffer zou worden van de daden.
In de kerk weet ik niet hoe ze het deden, maar ik ben er van overtuigd dat zij op een soortgelijke manier te werk gingen. En steeds kwam daarbij ook als eerste het feit dat men de organisatie wou "rein" houden. Was dat verkeerd ? Ik meen van niet. Natuurlijk had men gevallen waar de dader herviel in het kwaad, en dat zal in alle organisaties het geval zijn geweest, dus ook in de kerk. En in de vakbond kon men zo iemand verwijderen uit de organisatie, in de kerk ging dat, door het sacramentele, niet zo makkelijk, en hoe minder geestelijken men had, hoe groter de druk was om steeds weer nieuwe kansen te bieden. Dat was wellicht fout, maar je kunt dat ook maar achteraf vast stellen.
Als we uitgaan van een vermoeden, van een kans op, dan zijn we als maatschappij wel heel verkeerd bezig. Ik zie dan voor mijn ogen een maatschappij, waar men de mens screent, en als daaruit blijkt dat er een neiging tot diefstal bestaat, men deze mens gewoon opsluit, uit de maatschappij verwijdert als preventieve maatregel. (Mocht men de man die een stylo van het werk mee brengt naar huis bekijken als een mogelijke "dief", dan zouden er wellicht heel veel preventief moeten worden opgesloten.)
Toch is het voorbeeld van de stylo niet helemaal zonder betekenis, we vinden het steeds minder erg. En vandaag de dag ligt geen mens er nog van wakker een stylo mee te nemen naar huis.
En ergens is dat een bewijs hoe rekbaar ons geweten wordt.
De normen vervagen.
De handhavers van de orde liggen onder vuur.
Ik denk dat we ons toch eens eventjes moeten gaan beraden !
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten