Maar blijkbaar hadden mensen zoals een of andere prof, of iemand uit zijn entourage er heel wat uitleg bij gegeven, want de beschrijving van de vaststellingen was behoorlijk accuraat.
Natuurlijk had iedere krant daar zijn eigen mening over. Kranten die het label "katholiek" droegen hadden een gans andere uitleg dan de kranten van niet religieuze komaf. Kortom, je kon je leesvoer afstemmen op "Engel" of "bedrog". Niet dat dit er veel aan toe bijdroeg, want wat wist je dan eigenlijk meer of minder ? Niets toch ? Of je nu geloofde in "het bedrog", dan bleef de vraag hoe het kon, hing je meer de theorie "Engel" aan, dan bleef je net zo goed met vragen zitten. Misschien uitgezonderd die gelovigen die zo sterk in hun geloof stonden dat ze alles geloofden wat ook maar enigszins leek op de termen die ze in de bijbel vonden.
De tweede dag echter, citeerden bijna alle kranten (nu al op pagina twee of drie, het verhaal dat ze vonden op internet, op twee sites van Ufologen. Daar beweerde men dat er "honderden" mensen op die dag dat de engel verscheen een Ufo hadden gespot in de omgeving van Brussel. Verschillende mensen zouden ook onverklaarbare motorpech hebben gehad toen de Ufo overvloog.
Volgens hen was er dus geen sprake van een Engel of van bedrog, maar had men te doen met een eerste officiële ontmoeting met een buitenaards wezen.
Op de derde dag zag men alleen nog een vermelding van het fenomeen in de rubriek "Lezers schrijven"...
Toch bleven er enkele journalisten hangen op het terrein van het Universitaire Ziekenhuis, die nieuwsgierig blikten in alle wagens die het terrein verlieten. Hopende dat ze misschien toch nog een foto konden maken van het wezen (De term "Engel" was ondertussen niet meer wenselijk, te partijdig.)
En Angelo ?
Hij zat in een kinderbedje, in de kinderafdeling. Hij lag in een kamertje wat men gewoonlijk gebruikte voor besmettelijke gevallen, goed uit het zicht van de mensen die hun kind kwamen bezoeken.
Toch was er iets vreemds aan de hand!
In de kamers palende aan zijn kamertje, lagen voornamelijk kindjes die leucemie hadden, of een andere vorm van kanker, en die niet alleen afgezonderd lagen, maar ook nog eens afgeschermd met een plastic-afsluiting, zodat elk lichamelijk contact onmogelijk was.
Waar anders die kinderen of heel stilletjes lagen te liggen, of lagen te huilen, of met zichzelf geen weg wisten, lagen ze nu allemaal sereen te glimlachen. Toen men hen, doorheen het plastic vroeg waarom ze zo gelukkig keken, vroegen ze verbaasd "Hoor jij dan die heerlijke muziek van kristallen klokjes niet?"...
Het aantal genezingen lag ook veel hoger en kwam er veel sneller, en wie het niet haalde, die stierf sneller, na minder lijden.
De specialisten hadden geen uitleg voor dit fenomeen.
Maar men besloot, als proef, Angelo op een andere verdieping te leggen. Er kwam alleen een uitbreiding van het aantal kinderen die verklaarde de klokjes te horen.
Men kwam met experts die poogden vast te leggen of er sprake was van een zekere vorm van stralen, of van een soort radiogolven of zoiets... Ze bleven extreem vaag, want ze konden niet echt iets vaststellen. Iedere keer ze dachten iets te hebben, bleek dat er toevallig op dat moment ook een GSM of een of ander toestel aan het werk was.
Ook dat onderzoek bloedde dood. Alleen verlegde men Angelo herhaalde keren, zodat op den duur bijna heel de kinderkliniek onder zijn invloed was. Het aantal van de "bereikte" kinderen verminderde niet de sterkte van het geluid, en het aantal genezingen nam spectaculair toe. Zo fenomenaal, dat de profs er alle soorten wetenschappers over alarmeerden, en je wel overal groepjes academici zag die met de meest bizarre apparaten opmetingen stonden te doen, want die manier van genezen moest toch ook door hen kunnen "gemaakt" worden ??? Of niet soms ?
In een laboratorium begon men met het uitzenden van ultrasone geluiden die ze hadden gepuurd uit het opgenomen geklingel van kristallen klokjes, maar de proefdieren kregen alleen verschrikkelijk jeuk aan de oren na enkele dagen van dat geluid.
Het aantal profs van binnen- en buitenland dat een bezoek bracht aan de kinderafdeling van het UZ werd steeds maar groter, en de mensen begonnen het verschrikkelijk vervelend te vinden dat ze nooit meer alleen waren om hun kind te zien, er was wel altijd een of andere "pippo" die er bij stond te luisteren, te studeren...
Het was vooral de druk van de ouders die de leiding van het UZ er toe noopte om Angelo toch maar te verwijderen. Maar waar heen ?
Niemand was bereid hem los te laten. men moest en zou hem "analyseren", men moest en zou de aard van zijn "gaven ? Machten?" ontleden. Het kon immers niet dat er iets zou bestaan dat ze niet konden vinden, erkennen, de hand op leggen, zelf produceren... Hun kennis was immers zo groot...
Dus werd Angelo naar een afdeling van de universiteit gevoerd, waar ze hem naast het lokaal met de proefdieren ook een plaatsje gaven. In de kinderafdeling van het UZ stelde men vast dat de kinderen die onder invloed waren van Angelo, ook bleken onder zijn invloed te blijven, maar nieuwe kinderen niet meer.
In het proeflokaal begon men Angelo aan allerlei onderzoeken te onderwerpen. Mocht het een normaal levend wezen zijn, zoals wij levende wezens kennen, dan zou dit voor hem een lijdensweg zijn geweest. Nu weten we het niet, want wat men ook deed, niets leek hem te raken. Men prikte hem met naalden, men voerde meerdere biopsies uit, waarbij de gevonden stof geen enkele eigenschap vertoonde. Het was een volkomen inerte stof. Scheikundige ontleding bleek alleen te bestaan uit een blanco resultaat. Er was een stof, maar men kon er zelfs geen atoom in vinden, laat staan een herkenbare stof. Het was er, maar het leek te bestaan uit het perfecte niets.
Het raadsel Angelo bleek alleen maar groter en groter te worden...
Ondertussen was er echter ook iets gaande in het gezin van agent Vansteenkiste ! Maria had haren Jef al gecommandeerd om het kindergerief terug naar de zolder te doen, toen het daar was, deed ze het hem weer naar beneden brengen. Ze ging naar de commissaris om te vragen of men dat kind zomaar kan in het ziekenhuis houden als het niet ziek was (Maria, noch de commissaris wisten van de verhuis naar het labo...).
De commissaris, om van het gezaag af te zijn, legde de zaak voor bij de gerechtelijke diensten.
Daarop ging Maria daar dagelijks over de vloer, om te zagen en te klagen dat men een kind toch niet kon opsluiten, toch niet het recht op opvoeding kon ontzeggen...
Dus begon het gerecht ook maar te reageren... Maria was een vrouw waar je liever geen ruzie mee maakte...
Morgen het vervolg...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten