"Ik moet het iemand vertellen..." Hij hijgde en hoestte verscheurend. "Ik moet het iemand vertellen voor ik de pijp uit ga..."
Weer verscheurde de rauwe hoest zijn lichaam, uit zijn mondhoek liep een dun straaltje helderrood bloed. Hij snakte wanhopig naar lucht.
Hij keek me aan, en greep, verrassend stevig, mijn hand vast. "Blijf nog even, ik moet het vertellen !"
Ik kende de man niet eens. Ik was op bezoek gekomen naar de man in het bed ernaast, maar die was niet in de kamer. De man had me gezegd dat hij weg was voor onderzoeken.
" Ik heb mijn wijf vermoord !" Hij wist iets schreeuwends in die fluisterstem te leggen.
"Ik hield van haar, meer dan ik ooit kan zeggen, ze was mijn leven, mijn alles..." Weer die hoest, hij snakte weer enkele keren wanhopig naar lucht...
"We waren pas twee jaar getrouwd, toen iemand me vertelde dat ze te doen had met de beenhouwer. Ik geloofde het niet, dat kon niet, ik hield van haar en zij hield van mij... (hoest)... Maar toch gaat zoiets aan je knagen, en op een middag vroeg ik mijn baas om naar huis te gaan, ik voelde me ziek. Dat was niet waar, maar ik wilde het weten !" Hij zweeg even, hoestte weer, en toen hij weer adem had, vervolgde hij: "Het was maandag, de sluitingsdag van die beenhouwer... ik dacht dat dit misschien de meeste kans bood om zekerheid te verkrijgen." Hij zweeg een hele tijd, moeizaam ademhalend...
"Ik ben niet eens naar binnen moeten gaan ! Zijn auto stond voor de deru, en ik hoorde hen bezig tot op de straat..."
Even zonk hij weg in herinneringen. Hij schudde het hoofd. Hoestte.
Van die dag af groeide mijn wrok, mijn haat ! Je kunt je niet inbeelden wat het is, als de persoon waarvan je meer houd dan van jezelf, je verraad. Met een ander het bed in duikelt.!"
Hij hoestte verscheurend, en de tranen lekten langs zijn kaken. Van het hoesten?
"Ik heb nadien een paar keer gecontroleerd, en telkens weer zag ik zijn auto, en een paar keer hoorde ik hen weer. Ik ben één keer binnen gegaan terwijl hij daar was, maar ik had niet de moed om naar boven te gaan en hen te betrappen. De confrontatie schrikte mij meer af dan mijn kwaadheid, ik zou het niet aankunnen haar in zijn armen te zien!"
"Die dag ben ik voor het eerst op het idee gekomen om haar te vermoorden. Ik kon het niet meer verdragen, ik kon haar niet meer zien..."
Hij hoestte en zweeg even, naar adem snakkend...
" Weet je, het is makkelijk iemand te vermoorden, maar het is niet makkelijk dat te doen zonder dat het uitkomt. " Zijn ogen lichtten even op "Ik heb de perfecte misdaad gepleegd !"
"Ze had de gekke gewoonte om in het bad liggend, te luisteren naar de radio. In het vensterraampje stond een kleine radio, geen portatiefje, een echte radio, en ze luisterde steeds naar klassieke muziek terwijl ze languit in het bad lag." (Hoest)
"Weet je, vandaag zou ik die moord niet meer kunnen uitvoeren. Er zitten nu van die plastieken ramen in mijn huis, met dubbel glas...(hoest) Maar vroeger waren het houten ramen, en misschien herinner je je dat niet meer, maar toen was er aan de binnenkant van het raam een gootje, om het condenswater in op te vangen. In dat gootje was een gaatje, waardoor het water naar buiten kon lopen..."
Hij hoestte weer verschrikkelijk en duwde op zijn borst op de pijnpomp...
" Het was eigenlijk best simpel... Ik ben visser, en ik nam een kopspeld, maakte daar een nylondraad aan vast, op de manier zoals je ook een haakje aan de lijn knoopt. Je draad en naald blijven dan in elkaars verlengde... " Ik knikte, "Ik stak de speld vast in de rug van het radiootje, ging met de draad over het toestel en dan er onder door, en duwde voorzichtig de quasi onzichtbare draad door het gaatje in het raamkozijn..."
"Buiten maakte ik de draad vast in de klimop op de muur." Hij grijnsde voorwaar. "Je kon de draad niet zien ! En toen ze weer in bad lag, te luisteren naar de muziek, heb ik gewoon de draad ingehaald.. de radio gleed van de vensterbank, recht het bad in, de naald gleed makkelijk uit de rug van de radio, en door de manier waarop ik hem had vastgemaakt, kon ik hem zonder moeite door het gaatje heen naar buiten trekken"...
"Ik heb geweend, want, verdomme, ik hield zo verschrikkelijk veel van haar..."
... Hij zweeg een hele tijd, mijn hand vasthoudend... Amper ademhalend.
"Ik heb geen spijt, ik heb alleen verdriet dat ik haar kwijt was, ik hied zo van haar. Maar ik laat me niet bedriegen ! Van niemand niet! " De laatste woorden schreeuwde hij bijna, en meteen snakte hij naar adem, zijn beide handen klauwden naar zijn borst. Hij leek te gaan hoesten, en toen zakte hij ineen...
dood
Ik duwde op de alarmknop. De verpleegster kwam kijken. "Is het gedaan?" Ze vroeg het met een zakelijke stem, vertrouwd met de dood was het voor haar niet meer schokkend. "Het is best, hij leed verschrikkelijk ! Hij zat vol kanker..." Ze schudde het hoofd en zei dat ze de dokter en een paar collega's ging halen, om het nodige te doen. "Bent u familie ?" "Ik schudde het hoofd, "ik kwam voor Lowie " zei ik, en wees op het andere bed...
Ik ben maar weggegaan...
Ik had een moordenaar ontmoet.
de perfecte moordenaar.
Hoeveel mensen zouden er vermoord worden zonder dat het ooit uitkomt ?
djudedju
tot de volgende ?
(de foto? Van een echte moordenaar ! Goering...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten