Duif is dood

Herinner je je nog de sketch van Toon Hermans, met zijn "Doif ies dood, minheer"
Naar het schijnt vind je nu zowat overal dode duiven en dode roofvogels, beiden geveld door dezelfde ziekte.

Dat er een ziekte is uitgebroken onder de houtduiven, dat verwondert me geen zier. Er is immers een grote overbevolking, en het slechte weer, minder eten voor veel te veel magen, maakt de dieren gevoelig voor besmettelijke ziektes. Dat de roofvogels daar ook bij vallen, komt omdat zij ook zieke duiven op eten.

Wij hebben een scheefgegroeide natuur.
Heel wat van de groene jongens huiveren als je spreekt over ingrepen op het bestand van een of andere soort, maar het onevenwicht is er nu eenmaal, en is te danken aan een natuur die niet meer als geheel functioneert.
Dat we steeds minder zangvogels zien, is niet alleen te wijten aan sproeistoffen en dergelijke, het is ook te danken aan een explosieve groei van het aantal kraaiachtigen, die met graagte een nest vogeljongen op eten.

De houtduiven zijn er in een te groot aantal, de kraaiachtigen en de vossen zijn er in een aantal die niet door de bestaande natuur gedragen wordt.

Ik ben geen jager, verdenk mij dus niet dat ik belust ben op jagen, maar de groene jongens werken in deze niet logisch.

Ik heb al meerdere keren gesteld, dat het kunstmatig in stand houden van de heide geen natuurbescherming is, maar een bescherming van een bepaald landschap, waarbij men de natuurlijke evolutie tegenhoudt, om de heideplanten in stand te houden. Van mij mag dat, maar dat men een dergelijk optreden dan niet natuurbeheer noemt! Dat men een kat een kat noemt, en zegt dat ze bezig zijn met het bewaren van het landschap zoals het er nu uitziet, zoals het er een eeuw geleden uitzag. Ik heb daar op zich geen problemen mee, maar men moet zich er van bewust zijn, dat men dit slechts kan bereiken, door ingrepen in de natuurlijke ontwikkeling.

Wat kan dan de reden zijn om die natuurbeheersing niet toe te passen op de levende have?

We zitten in een situatie, waarin de natuur zichzelf niet meer in stand kan houden, toch niet de natuur zoals wij die kennen uit het verleden. Mocht men de boel zijn gang laten gaan, dan zouden wij wellicht met tijd en boterhammen weer komen tot een nieuw evenwicht, maar waarin een heleboel dieren die we nu hebben, niet meer voorkomen.

Met andere woorden, als we willen dat we niet alleen de natuur qua uitzicht bewaren, maar ook willen pogen de fauna die er bij hoort te behouden, dan moeten wij weten dat wij, net zoals voor de flora, ook bij de fauna moeten ingrijpen.

Net zoals we grazers zetten op de heide, moeten we bepaalde diersoorten ook wat in toom houden. Daar zijn onder meer houtduiven bij en vossen bij. Niet dat ze de vossen moeten uitroeien, nee, ze moeten pogen het aantal draaglijk te maken voor de natuur die er nog rest, en wetend dat die natuur ook in stand moet worden gehouden.

Dat men exoten die hier floreren probeert weg te krijgen, vindt men normaal, maar dat men dat zou doen met dieren die hier van nature voorkomen, dat zou niet mogen, terwijl zij net zo goed bezig zijn, door de scheefgroei van onze natuur, de normale bevolking te decimeren.

Natuurlijk moeten we verder inspanningen doen tegen het gebruik van bepaalde sproei- en meststoffen, moeten wij blijven maatregelen nemen tegen luchtvervuiling en fijn stof, maar als we kiezen voor het behoud van stukken natuur uit de tijd van toen, dan moeten we ook durven stellen dat we niet alleen bepaalde planten moeten kort houden, maar ook bepaalde diersoorten !

Bij mij in de tuin broeden ieder jaar heel wat vogels, merels, pimpelmezen, koolmezen, mussen (jaja !), roodborstjes, heggenmussen, winterkoninkjes en wellicht vergeet ik er nog een paar, maar gewoonlijk zit er ook ieder jaar wel een paartje houtduiven en een paartje Turkse tortels in mijn lindenboom (waar ook een nestkastje zit met pimpelmezen !).

Iedere winter zit mijn tuin vol met vogels die heel goed weten dat hier meer dan één voederplaats is, dus ik hou van vogels en doe er ook wat voor. Ik kan het niet over mijn hart krijgen de houtduiven hun nest te vernietigen, maar ik ben me er van bewust dat het eigenlijk wel zou moeten.

Als je houdt van de natuur, dan moet je optreden als een geneesheer: zachte heelmeesters maken stinkende wonden.

Dit is niet aan mij, wellicht ook niet aan u als individu, maar men zou als gemeenschap moeten bewust zijn van het feit dat we de natuur ook door actief ingrijpen moeten helpen.

Tot de volgende ?

Voor het te laat is

wil ik iedereen die ik nog niet zag een Zalig Nieuwjaar wensen, ik geef je virtueel de traditionele drie kussen, en wens je een goed jaar, in blakende gezondheid, welzijn en welvaren !
Mocht je nog willen antwoorden, morgen is het de laatste dag volgens dezelfde traditie, want eens januari voorbij hoor je geen Nieuwjaar meer te wensen.
Maar misschien ben je dan al druk bezig aan het voorbereiden van het feestje en het geschenkje voor Valentijn?
Oh, je hebt geen lief ? Nu, daarna komt dan wel weer moederdag, en vergeet niet dat carnaval er ook zit aan te komen...

Heb je het ook al eens bekeken? Het lijkt wel of we van feestje naar feestje leven... Bijna allemaal dingen die nog niet eens bestonden in mijn kinderperiode, of waar alleszins veel minder rond te doen was. Zelfs een verjaardag werd toen niet gefeest. De enige dag waarop je een proficiat kreeg thuis, dat was op je naamdag, als de Heilige naar wie jij je naam kreeg op de kalender prijkt.
En net dat is nu weg gevallen.
Het minder kerkelijke in ons leven heeft die feestdag laten verdwijnen !
Nu ja, feestdag... Je kreeg gewoon een "proficiat", en dat was al. Meer was er niet.
Wij hadden heel weinig echte feestdagen toen. Zelfs de kerkelijke feestdagen beperkten zich tot het bijwonen van de Heilige Mis, en meestal stond er een zondags menu op tafel, ook al was dat niet echt zo erg verschillend van het dagdagelijkse...
Echt feesten dat was er alleen met kerstdag.
En natuurlijk als er een Plechtige Heilige Communie was voor een van de kinderen...
Maar voor de rest... ???

En soms zit ik mezelf af te vragen of het hebben en vieren van al die feestdagen  een verrijking is, of net wijst op een verschrikkelijke geestelijke armoede... En ik neig naar het laatste. Het lijkt wel of het gewone leven niet meer genoeg biedt, en men telkens weer een ankerpunt moet uitzetten, waarheen men dan de boot van het dagelijkse leven naartoe sleurt, met man en macht, en dan gaat "feesten"... Zichzelf opjutten om kunstmatig te komen tot de verplichte vrolijkheid.

Ik denk niet dat een mens van nature zo vaak naar een feestelijk hoogtepunt kan gaan. Het lijkt mij veel te overdadig, en veel te artificieel ! Het is niet ECHT !

Ik denk niet alleen dat wij van feest naar feest gejaagd worden, ik denk dat dit ergens nodig is, om de geestelijke armoede van de moderne mens te verbergen.
Hoe gaat het leven vandaag ?
De wekker loopt af (of het licht gaat zachtjes aan om je zachtjes wakker te maken). Je staat op, gaat je wassen (bij velen is dat een dagelijkse douche, om goed wakker te raken), je gaat naar de eettafel, drinkt een kop koffie, want 's morgens heb je echt geen lust in een ontbijt.
Je gaat naar de garage, haalt de wagen uit en rijdt naar het werk (soms naar het station, om daar de trein te nemen). Je zit te sakkeren op het drukke verkeer, of je zit in de file (en je bent al zo laat), of je kunt weer eens niet zitten op die klote-trein.
Je komt aan op het werk.
Je begint heug tegen meug je vervelende dagtaak te vervullen, er op hopend dat het vlug middag wordt en je eventjes dat klote-werk kunt laten staan.
Je eet 's middags een vlugge hap en drinkt een tas koffie
Je gaat weer aan dat saaie vervelende werk, regelmatig kijkend naar de klok van de verlossing
Je rent terug naar je auto of trein en haast je naar huis. Sakkert op de file.
Thuis begin je alvast aan het avondmaal. Je haalt voer uit de diepvries, zet dat in de microgolfoven, steekt ondertussen de TV aan.
Het belletje gaat, eten uithalen, borden op tafel, en lepels, messen vorken er naast gekwakt.
Eten.
Geen praat tegen elkaar, want de TV staat aan, en je volgt die soap.
Schotels wassen en terug op de plaats zetten, TV luid, want je wilt het nieuws niet missen
Haastig met de stofzuiger door de woonkamer
Oef, de zetel en de TV
Kijken tot het programma uit is, ook al zit je bijna te slapen.
Rechtstaan, je glas en de resten van de snoep, of chips weg doen.
Naar bed.c
Veel te moe om je vrouw nog eens echt te beminnen. Soms eens vlug de lichamelijke behoeften stillen, maar meer niet.
Licht uit
slapen
tot
de
wekker je weer naar het werk roept...

Er is steeds minder arbeidsvreugde. Je maakt niets meer, je vijst hoogstens één of twee onderdelen vast, telkens en telkens weer dezelfde twee vijzen in de twee zelfde gaatjes, of dag in dag uit over dezelfde formulieren gebogen wachtend op de klok die maar niet tot het verlossende uur komt.

Geen beroepsfierheid... Kijk eens, daar die Ford ! Daar heb ik twee vijzen in vastgezet !

sleur
verveling
steeds hetzelfde
steeds dezelfde vrouw
dezelfde vervelende kinderen
dezelfde slechte schooluitslagen
dezelfde brief van steeds gelijkklinkende leraars
verveling

Waar is dat feestje ?
Hier is dat feestje

Je zelf opjagen tot de verplichte vrolijkheid, met de verplichte drank en verplichte tabak

djudedju

Hoe heerlijk is het, heel rustig en kalm, je potlood te pakken, te tekenen, te schilderen, te...

Iets maken, iets moois, iets van jezelf

Leven !


tot de volgende ?

Reclame

Ik krijg er de rietepetiet van !
Tegenwoordig, wat je ook opent op Internet, op TV, op de radio, in een tijdschrift, in de krant tot zelfs in Kerk en Leven, bots je op reclame...

Nee,ik eet geen margarine waarvan je cholesterol daalt als je dagelijks begint te bewegen (Wat zit er in die margarine waardoor je begint te bewegen - vraag ik me dan af?), nee, ik eet geen iekselzit om het hongertje te stillen, nee, ik heb geen behoefte aan aabeecee om mijn huid te hydrateren onder de douche, dat doet het water zo ook wel, en ik heb al een matras waarop ik behoorlijk slaap, dank je.
Nee, ik heb geen interesse in jabbedabbedoe omdat er plots een onbekende juffrouw mij daarover alle voordelen wil vertellen langs de telefoon...

Integendeel !

Ik begin meer en meer dwars te zijn !
Als ik producten zie liggen in de winkel, die ik herken van een van die vervelende reclames, dan zoek ik naar een equivalent product die me niet heeft geambeteerd ! Nah, ze moeten me maar niet hele dagen liggen lastig vallen.
Op TV kun je dat nog beschouwen als een plaspauze, maar begot, ik ga echt geen drie keer gaan plassen in een half uur, weten ze dat daar niet ?

Nee, ik heb iets tegen al die zinloze reclame. Ik kan het net nog hebben dat ze me iedere week een heel pak pub in de bus stoppen, daar kijk ik naar als ik dat wil, en ik kan me beperken tot het invullen van de kruiswoordraadsels en de sudoku's (nee, ik stuur de uitslag nooit op met toevoeging van zoveel postzegels of het betalen van zoveel bij het telefoontje of het SMS-je... Ik doe daar niet aan mee. Heb je al eens gerekend hoeveel ze wel betaald krijgen op die manier voor een prul van twee keer niets ? Van mij geen cent !

Daarom deze oproep: Laat ons met zijn allen de producten waarvoor ze ons iedere dag weer ambeteren gewoon vermijden. Zodat de economen gewaar worden, dat reclame net het omgekeerde effect heeft... Dat is de enige methode om onze ogen, onze oren en vooral onze zenuwen te sparen.

Bovendien zouden die reclamebedrijven eigenlijk moeten beschouwd worden als nefast voor de gezondheid ! Iedereen weet dat snoep, suikers, zout, vet en gewoonweg te veel eten op termijn nadelig zijn voor de gezondheid en de levensduur. Onderzoeken hebben uitgewezen dat het tonen van chips of snoeprepen, het verbruik ervan doen stijgen. Dus plegen die reclamemakers een rechtstreekse aanslag op onze gezondheid. Weg er mee !

Voortaan geldt dus het parool: niets waar ze reclame voor maken !

(Ik vind het bovendien héél pijnlijk dat sommigen nog eens het mes in open wonden draaien ! Opel sloot hier haar vestiging ten voordele van de Duitse vestiging, en hier maakt men dan reclame met Opel: das auto... djudedju !)

Dat zegt me dat we misschien, ook al zitten we in Europa, we misschien beter wat chauvinistischer moesten worden: voorkeur voor producten die hier vervaardigd worden, werk in eigen streek !

Maar vooral: LAAT ME GERUST, ik heb echt geen behoefte aan berichten over wittere was met zeepsop van welke oorsprong ook... (Als er me één ding interesseert over die zepen, dan is het de kostprijs in mijn portemonnaie en aan de natuur !)

tot morgen?
enne:
EET WITLOOF van EIGEN Bodem !
Om een politieke slogan te parafraseren: Eigen witloof eerst !
djudedju

Triest

De lucht zit vol met een donkergrijze massa regenwolken. De grond ligt nat, de blaren liggen vastgekleefd in én vol modder, de wereld weent...
Straks ga ik naar de trieste begrafenis van Melissa, een mooi kind van 25...
Uit het leven gestapt... nog voor het echt begon.

Ik voel een beetje weerzin om naar de begrafenisplechtigheid te gaan... Ik hou niet van de trieste sfeer, ik hou niet van het geluid van onderdrukte snikken, ik hou niet van de holle frasen die je daar hoort, en die bedoeld zijn als troost, maar alleen woorden zijn.

Ik ga weer denken aan onze Koen, en zijn begrafenis. Dat doe ik immers op zowat elke begrafenis.

Ik denk niet dat ik zal bidden, gewoonlijk lukt me dat niet op zo'n dagen. Dan voel ik weer de onmacht, het immense verdriet en de eenzaamheid in een zee van mensen.
Mensen die met een gezicht vol medeleven je veel sterkte wensen, hun medeleven uitdrukken, maar je weet dat ze nooit echt kunnen mee-leven... Jouw verdriet zit in je begraven en wordt niet geraakt door al die frasen van medeleven.

Toch is het goed dat het er is, want achteraf, eenmaal je weg bent uit die plechtigheid, eens je het gevoel krijgt dat de bladzijde kan gedraaid worden, ben je dankbaar voor al die steun, en dan pas, voel je dat het je wel raakte, dat het wel helpt.

Net alsof troost met vertraging arriveert op zo'n dagen.

En dan komen de dagen vol verwerking.
Dagen waarop je overal weer de overledene ziet, hoort ja voelt.
Dat slijt .
Langzaam, maar dat slijt.
Er blijft alleen een diep gekerfd litteken dat bij iedere harteklop te voelen is.
Iedere keer er iets is dat je herinnert aan het verlies, trekt dat litteken tegen.
Bij ieder begrafenis, bij ieder familiefeest, bij ieder verjaardag, bij ontelbare zaken die je aan hem of haar doen denken.

Verlies.

Iedere morgen ga ik turnen in de kamer van Koen, iedere morgen zie ik zijn zaken, zie ik zijn bed... Iedere morgen is hij er even weer. Nee, ik ga niet naar het kerkhof, ik zie hem iedere dag.
Vandaag zie ik weer verdriet...
Weet ik dat voor mensen weer dat eindeloze leed staat.
Slijten?
Ja... de scherpe kantjes gaan er af.

Ik ga strak s ook weer mijn leedwezen betonen, sterkte toe wensen, echt diepgemeend, en wetend dat het toch iets betekent, een heel klein drupje water op een gloeiende pijn.

Straks...

tot de volgende ?

een spraakje...

Toen ik vanmorgen, een beetje moeizaam, mijn benen het bed uit zwaaide, hoorde ik plots mijn broek " Oh nee, daar is hij weer !" en mijn pullover kreunde mee "jaaa"...

Ik dacht eerst dat ik nog niet goed wakker was, en liet broek broek wezen, en trui pull zijn, en wandelde voorbij, ik moest immers nog mijn morgengymnastiek doen...
Eerst de rolluiken op halen in de knutselkamer en van de kamer van Koen, waar ik ga turnen, de radio aan op radio 2, eens tikken op de barometer... "Oei ! een heel pak streepjes naar links, naar slecht weer !"

Ik heb rustig geturnd, ben dan mijn pyjamajasje gaan uitdoen, en het op bed gelegd, even op de weegschaal staan... en dan naar de badkamer. Wat zout water gemaakt om mijn neus te spoelen, wassen, tanden poetsen, en dan naar mijn kamer.

Pyjamabroek uit, kast open, en daar hoor ik de onderbroeken roepen: "Jij bent aan de beurt!" en de bovenste onderbroek ligt zo waar te beven van schrik ! Om dwars te zijn, neem ik een onderbroek midden uit het pak, wat heel wat verontwaardigde kreten uitlokt, en een zucht van bevrijding bij de bovenste onderbroek. Toen ik de onderbroek naar boven trok, langs mijn dijen omhoog, hoorde ik de onderbroek zowaar kreunen en zuchten. Het geeft je echt geen leuk gevoel, als je protesterende kleren moet aantrekken, en dat zei ik hem ook! "Maar je bent zo dik !"... Tja, dat kan ik niet ontkennen, maar ik kocht de onderbroek net in die maat omdat ik zo dik ben ! Blijkbaar horen onderbroeken je ook denken, want hij reageerde dat er wellicht wel nog grotere maten waren, en dat hij er helemaal niet van hield om zo tegen mijn vel aangespannen te zitten !

Ondertussen zette ik me op de boord van het bed, en hoorde de onderbroek gesmoord snikken, onder mijn billen. Ik trok de lade open, nam een paar kousen "Mij niet, neem die zwarte maar" Neenee, je hebt de goeie vast " Djudedju, ook mijn kousen vonden me niet leuk ! . "Bek toe!" gromde ik, en trok de eerste kous over mijn voet. En toen ik de tweede begon aan te trekken, draaide die zich, zodat mijn hiel dreigde aan de bovenkant van mijn voet te zitten. Ik gaf er een snok aan, en schoof de sok op de plaats, en zette mijn voeten op de grond.

Ik nam mijn broek vast... Wist je dat een broek kan praten uit de twee pijpen en uit de de opening waar je gewoonlijk je derrière zit, als je je broek aan hebt?
Ik wist het ook niet, en het gekste is dat ze het meestal niet eens zijn met elkaar. De ene pijp verweet de andere dat hij wijder was, en dus niet mocht klagen... Ik legde zelfs eventjes mijn broekspijpen op elkaar, en warempel, de ene leek wel een millimeter of zo breder te zijn ! Op de stoel lag de trui met hen te lachen, en schold ze uit voor lelijke jeansbroek, uit gemeen katoen, waar op de broek uit drie monden huilde dat hij altijd pretendeerde dat hij van wol was, maar dat er een groot percent van die scheikundige brol in hem geweven zat !

Ik wou niet meer luisteren, trok haastig mijn broek omhoog, de rits toe, de riem dicht getrokken (je moest dan eens de broek horen janken !!!), greep mijn trui, trok hem over mijn hoofd en armen, stak mijn voeten in mijn protesterende sloefen, en gin naar het hoofd van mijn bed, zette mij neer, greep mijn bril van het nachtkastje "Je mag me eerst wel eens poetsen!" Ik keek, en warempel, hij had gelijk. Maar hij moest maar wachten tot ik beneden was, daar heb ik van die poetsdoekjes.

Heb jij ook wel eens last om de sluiting van je uurwerk dicht te krijgen? Lijkt het je ook dat je nooit dat gaatje kunt passen? Vergeet het ! Geef je uurwerk zo nodig een pets op zijn kop, zodat hij stopt met tegen wringen, en zie, het gaat vanzelf !

Ach, natuurlijk is dat onzin... Kleren kunnen niet praten... Maar soms heb ik echt het gevoel dat ze wel degelijk tegenwerken. En ze doen dat vooral als ik pijn heb, en moeilijker aan mijn voet kan om daar de sok op te trekken... als ik last heb om dat tweede been in de broekspijp te krijgen, omdat bewegen pijn doet, en je probeert het te doen, op een manier waarbij je je been eigenlijk niet hoog genoeg heft... En door dat gepruts verlies je dan halvelings je evenwicht, en door de beweging om dat tegen te gaan, doe je jezelf nog meer pijn...

Ik weet het wel, het ligt aan mij... Maar het is veel leuker dat op iemand anders te steken, en de kleren zijn dan de eerste partij in het bereik van je slechte humeur... En kijk, dan zie je beneden dat de filter van het aquarium ook niet meer werkt zoals het hoort... Ja, gisteren schoten de vissen vechtend van de ene kant van het aquarium naar de andere kant...

Er was blijkbaar weer een vrouwtje bereid tot eieren leggen  en dan vechten de mannen onderling om die eitjes te kunnen en te mogen bevruchten.  En dan waaieren ze hele wolken stof op, en dan slibben de filters dicht...

En dan heb je al pijn, en dan zucht je... Alles zit tegen !
Eerlijk? Nee, er is eigenlijk niets abnormaals... Het ligt aan je zelf, aan de pijn en je daar bij horend humeur...
djudedju

tot de volgende ?

Uit het leven stappen...

Volgende week moet ik naar de begrafenis van een jong meisje van zo'n 25 jaar... Ze is uit het leven gestapt, zoals men dat nu zegt. Vroeger had men daar een veel wredere term voor: zelfmoord.

Een mens kan het niet vatten...
Maar ik heb ondertussen al heel wat vrienden en bekenden geweten, die deze stap hebben gezet, en als je het nuchter bekijkt, wie euthanasie pleegt, kun je eigenlijk ook in dat rijtje zetten.
En eigenlijk gaat die vergelijking méér op dan we wellicht denken.
Als je ooit een hond of een kat had, die ongeneeslijk ziek was, heb je wellicht ook, in zijn plaats besloten dat het beest niet langer meer moest lijden, en heeft de veearts het verlossende spuitje toegediend...
In dat geval oordelen wij over het leven van de ander, waarbij we eigenlijk niet weten of dat wel de goedkeuring wegdraagt van de hond of kat in casu.
Maar we zijn van mening dat je het dier niet nodeloos en uitzichtloos moet laten lijden.

Wie euthanasie pleegt, doet eigenlijk net hetzelfde, maar nu over zijn eigen persoon. Hij of zij kan het uitzichtloze lijden niet meer aan, en besluit uit het leven te stappen. Via TV zagen we dat al in loco gebeuren... Een beetje ongepaste sensatiezucht als je het mij vraagt, maar wat me wel iedere keer opvalt, is de rust van de persoon die uit het leven stapt.

Het is een bewuste keuze, een echt niet verder meer kunnen.

Het jonge meisje dat nu uit het leven is gestapt, heeft schriftelijk afscheid genomen van al haar beminden, en schreef zelfs uit hoe haar begrafenis moest geregeld worden...

Het lijkt héél sterk op het beeld dat we zagen van de persoon die euthanasie pleegde.
En ik denk dan ook, dat het eigenlijk ook een soort euthanasie is, in de betekenis die wij momenteel aan dat woord hechten.

Ik dank dat iemand die op die manier uit het leven stapt, voor zichzelf heeft uitgemaakt dat hij of zij niet verder meer kan leven. het is uitzichtloos, ze kon het niet meer aan, ze zag geen enkele oplossing meer.

Als we spreken over iemand die terminaal ziek is, of, zoals we ooit zagen, iemand die wist dat hij de pedalen aan het verliezen was, en in de eindeloos diepe put van Alzheimer aan het vallen was, waar ook geen oplossing voor is, en die zichzelf dat oeverloze bestaan wou besparen... En dat aanvaarden we, dat vinden we, hoe meer we er mee geconfronteerd worden, des te meer "normaal".

En als ik denk aan de honden en de katten die ik al liet inslapen, dan is het ook normaal. Waarom zouden wij het leed, wat we niet kunnen verdragen bij een dier, moeten opleggen aan een mens?

Als het gaat om zelfmoord, uit het leven stappen, dan hebben wij daar meer moeite mee, omdat wij de situatie niet als uitzichtloos zien... Maar hoe kunnen wij daarover oordelen? Wij weten niet hoe zij of hij zich voelde, wij weten niet hoe ook geestelijke druk zo erg kan zijn, dat er geen uitweg meer lijkt te zijn. En misschien is er ook geen echte uitweg meer... We kennen ook allemaal wel ergens iemand voor wie het leven een eindeloze reeks van diepe ellende is. Zelfs als wij het niet zo zien, voor het slachtoffer is het duidelijk een voortdurende afgrond links, rechts, voor en achter zich...

Ik kan me indenken dat het voor iemand een eindeloos lijden lijkt. En laat ons eerlijk zijn, ook voor wie terminaal ziek lijkt, kennen we gevallen waar plots een of ander gebeurde, en waar de patiënt, tegen alle medische wetenschap in, nog jaren leefde op een behoorlijke manier, het leven waard.

Het is dus eigenlijk voor niemand echt zeker dat het eindeloos lijden is...
Maar het kan alleen met een mirakel... en dit gebeurt zo zelden, dat we er een speciaal woord voor bedachten. Het is zo onwaarschijnlijk dat we het alleen mogelijk achten bij een rechtstreekse tussenkomst van een Heilige of van God...

Met andere woorden, het is zo onwaarschijnlijk, dat wie in het dal zit, niet in staat is de bergtop te aanschouwen.

Wellicht was dus ook voor dat jonge meisje, de redding niet meer in zicht, het was uitzichtloos, en alles wat er gebeurde leek de zaak alleen maar erger te maken, de put alleen maar dieper te maken. Het dal waarin we de bergtop niet meer kunnen zien is nauw en eng.

Ik prefereer dan ook dit geen zelfdoding te noemen, dit geen uit het leven stappen te noemen... Het is haar manier om euthanasie te plegen...
En het lijden, dat wensen we geen hond toe.
Haar dus zeker niet.

Maar dat neemt niet weg dat voor wie achterblijven, er alleen verdriet rest. Ik hoop dat ik hen misschien een beetje begrip mocht brengen... Dat maakt het iets makkelijker !

tot de volgende ?

Economie

Nee, ik ga hier geen nieuwe verse economie op poten zetten, ik ga zelfs niet eens pogen de huidige economie te be- of veroordelen...
Ik wil het gewoon eens hebben over... economie, als ding, als gegeven...

Ooit, in een heel ver verleden zal er wel een tijd geweest zijn waar er geen of toch geen echte economie was. De tijd waarin de mens rondzwierf zoekende naar eten, en nu en dan jagende op een prooi. Economie zal er eigenlijk al heel snel gekomen zijn, vanaf het moment dat er eentje op het idee is gekomen om aan landbouw te doen...

Het probleem van de mensheid was dat ze ook de droge periode, of wat verder weg van de warme streken, de winter moesten door komen. Droogte en/of winter, dat was een hongertijd. Ze konden wel een tijd lang noten en wat zaden stockeren, en ze konden pogen te jagen, maar er waren in de droogtetijd of wintertijd ook minder dieren, want ook die trokken weg.

Mensen konden zo makkelijk niet gaan trekken, want dan kwamen ze op het terrein van een andere groep, en dan was het vechten voor de suprematie over het gebied. Geen aantrekkelijke optie.

Maar toen de landbouw er kwam, toen konden ze voorraden kweken en stockeren.
Het probleem zal al heel snel geweest zijn, dat die landbouwproducten van één persoon of gezin kwamen, of dat men begon ruzie te maken over wie er het meest voor gewerkt had. Dat zal al heel snel aanleiding hebben gegeven tot het afpalen van gronden... Het landeigendom was geboren, en meteen ook de economie.

In het begin zal dat vooral een soort ruilhandel zijn geweest. De jager ruilde vlees voor graan. De prijs zal echter wel steeds bepaald zijn door "eten"... Hoelang zou je moeten kunnen eten voor de huid van een schaap? En toen men kon weven: voor een lap wollen stof ?

Daarom is de boer, de visser en de jager de primaire factor in de economie. daar draait immers alles rond: een mens moet eten hebben om te overleven.
Het begrip jager zal kleiner worden, naargelang meer gronden in cultuur werden gebracht, en er minder plaats was voor het dier.

Vele eeuwen lang bleef dit in feite het economische stramien. Er verschoof nu en dan wel iets, er kwamen grote landeigenaren, die volk (slaven, lijfeigenen) in dienst hadden, maar principieel veranderde er weinig.

De eerste grote breuk kwam met het ontstaan van de steden. Er vestigde zich een grote groep mensen in één gemeenschap, die echter geen of amper zelf beschikten over de primaire economie. Kortom, een enorme groep mensen die op een of andere manier toch aan voedsel moesten geraken.  En dan kwam men in feite tot een sterke secundaire economie: de productie van goederen. Het bestond eigenlijk al, maar nu werd het gestructureerd... Men had een Gilde van smeden, een gilde van wevers... Die op hun beurt de prijzen bepaalden, en er voor zorgden dat de kwaliteit gegarandeerd was, en dat er geen overproductie kwam. Dat was nodig om de prijzen te handhaven en op die manier eigenlijk weer aan de primaire economische goederen te geraken.

Ook dat systeem liep eeuwen lang.
Er kwamen wel langzame verschuivingen, waardoor bijvoorbeeld zowat alle wevers weefden voor een of enkele kooplui, die dan instonden voor de verhandeling. Kortom het was geen ruilhandel meer, er kwamen tussenpersonen aan te pas, die handel dreven. Er kwam geld die het idee van goederen in zich droeg, maar het niet echt was.  Ik stel het hier heel simpel voor, want geld bestond al heel lang, maar de gilde van de kooplui, van de diensten, die kwamen er pas na een tijd door als gevestigde structuren. Voorheen was het eerder in de zin van een soort ruilhandel. Een munt had de waarde van een schaap, een schaap dat was een jaar melk of een paar schoenen...  De weversgilde stelde een of enkele mensen aan om het weefsel van hier naar daar te brengen en het daar te verkopen voor X waarde. In het begin betaalde de weversgilde de man die instond voor de verhandeling, later kwam het zo ver dat dit een handelaar werd, en die kocht het weefsel bij de wever, en verkocht het aan anderen.
De tertiaire sector was geboren.
Er kwamen mensen die hun brood verdienden met scheren en haar kappen, iets wat vroeger zelf gedaan werd, elk naar eigen kunnen. Toen kwam er dus een haarstijl.

En de kapper kreeg daarvoor geld, en verwierf een positie met zoiets triviaals als haarknippen...

Diensten...

De grote breuk kwam er echter met de industriële revolutie.
Dan kwamen er fabrieken, waar één baas honderden mensen tewerkstelde, hen betaalde en door de kostprijs van het product alle handenarbeid onmogelijk maakte.

Je moest wel in de fabriek gaan werken, anders had je gewoon geen inkomen. Geen inkomen was geen eten.

Laat ons nu eventjes teruggaan in de tijd...
Er was het dorp... en de dorpsgemeenschap. In het dorp had je een smid, een meubelmaker, een pottenbakker, een groep boeren, en grotere groep arbeiders die meestal tewerkgesteld waren bij de boeren, bij de brouwer en da andere "stielmannen". Het was een economische entiteit. Ze hadden omzeggens geen anderen nodig, ze bedruipten zichzelf.

Er was in die tijd geen sprake van overbevolking. Je kon een dorp bekijken, en doorheen de eeuwen heen bleef het inwonersgetal eigenlijk grosso modo gelijk. Er was geen pil, maar toch werd er aan een soort kinderbeperking gedaan. Vrouwen die de borst gaven raakten minder snel opnieuw zwanger, dus werd de borstvoeding behoorlijk lang doorgetrokken. De geneeskunde stond veel minder ver, hygiëne was er ook niet of heel summier, dus was het aantal kindersterften behoorlijk hoog, en ook bij de volwassenen was de gemiddelde leeftijd een stuk lager.

Het systeem bedroop zichzelf, was stabiel en eeuwen lang bleef alles zoals het altijd was geweest.
Nee, ik spreek niet over ons eigen platteland... Ik spreek over de dorpjes in Zwart Afrika, en in al die andere landen, waar wij de blanken zo nodig onze beschaving moesten gaan brengen...
We brachten helemaal geen beschaving ! Alles wat we deden, was onze economie opdringen. We hadden werklui nodig en we hadden afzetmarkten nodig.
Heel het bestaande systeem daar vernietigden we, net zoals de industriële revolutie ook hier eertijds de maatschappij had vernietigd. Hier kwam geleidelijk een nieuw evenwicht, maar grotendeels gebaseerd op de onderdrukking van de rest van de wereld.

Dat die landen zich na een tijdje ontworstelden aan de bezetting, veranderde eigenlijk niets meer aan het systeem. Ze bleven net zo goed gegijzelden van onze economie.

Die landen zijn geen hongerlanden ! Wij, onze economie, maakt er hongerlanden van !

En toch zijn er stilaan ook daar landen die zich ontworstelen aan de opgelegde armoede en honger. Daar groeit nu een nieuwe economie... Nieuw ? Nee niet echt, in feite gewoon een verschuiving van de stukken op het economische schaakbord. De grote manitoe's verzetten hun stukken, en kijk, de eerste tekenen zijn zichtbaar dat stilaan wij naar de situatie aan het glijden zijn van wat wij nu de derde wereld noemen.

De enige redding is dat wij een nieuwe economie maken, een economie voor de mens, voor alle mensen, en niet meer een economie voor enkelen, voor de grote machthebbers.
En kijk, er is hoop... We zien hier en daar stilaan weer systemen ontstaan die eigenlijk veel meer op het idee ruilen gebaseerd zijn dan op geld, geld die steeds fictiever wordt, steeds meer en meer de waarde heeft die de machthebbers er aan geven.
Je werkt met geld die er op dat moment niet is, via girale betalingen maar ook telkens je betaalt met de kaart, je betaald met iets wat er dan niet is, wat er wellicht nooit in werkelijkheid zal zijn, omdat met dat fictieve geld weer echte goederen worden gekocht en verhandeld.
Het gaat steeds verder, de bitcoin, een volkomen fictieve muntwaarde, waar geen enkele echte dekking voor bestaat, krijgt steeds meer en meer echte waarde toebedeeld. Je kunt nu al naar de casino gaan met je bitcoin, munten die alleen bestaan bij gratie van het internet...

Luc, als ik je haakjes aan je onderlijntjes zet, dan haal jij voor mij de maden in de winkel... Ruilhandel.
Echte waarden.
Echte economie op mensenmaat.

tot de volgende ?

De bekentenis

Hijgend keek hij mij aan, met brandende ogen. Zijn gelaatskleur was grauwgeel, zijn lippen leken al bijna bloedeloos.
"Ik moet het iemand vertellen..." Hij hijgde en hoestte verscheurend. "Ik moet het iemand vertellen voor ik de pijp uit ga..."
Weer verscheurde de rauwe hoest zijn lichaam, uit zijn mondhoek liep een dun straaltje helderrood bloed. Hij snakte wanhopig naar lucht.

Hij keek me aan, en greep, verrassend stevig, mijn hand vast. "Blijf nog even, ik moet het vertellen !"
Ik kende de man niet eens. Ik was op bezoek gekomen naar de man in het bed ernaast, maar die was niet in de kamer. De man had me gezegd dat hij weg was voor onderzoeken.

" Ik heb mijn wijf vermoord !" Hij wist iets schreeuwends in die fluisterstem te leggen.
"Ik hield van haar, meer dan ik ooit kan zeggen, ze was mijn leven, mijn alles..." Weer die hoest, hij snakte weer enkele keren wanhopig naar lucht...
"We waren pas twee jaar getrouwd, toen iemand me vertelde dat ze te doen had met de beenhouwer. Ik geloofde het niet, dat kon niet, ik hield van haar en zij hield van mij... (hoest)... Maar toch gaat zoiets aan je knagen, en op een middag vroeg ik mijn baas om naar huis te gaan, ik voelde me ziek. Dat was niet waar, maar ik wilde het weten !" Hij zweeg even, hoestte weer, en toen hij weer adem had, vervolgde hij: "Het was maandag, de sluitingsdag van die beenhouwer... ik dacht dat dit misschien de meeste kans bood om zekerheid te verkrijgen." Hij zweeg een hele tijd, moeizaam ademhalend...
"Ik ben niet eens naar binnen moeten gaan ! Zijn auto stond voor de deru, en ik hoorde hen bezig tot op de straat..."
Even zonk hij weg in herinneringen. Hij schudde het hoofd. Hoestte.
Van die dag af groeide mijn wrok, mijn haat ! Je kunt je niet inbeelden wat het is, als de persoon waarvan je meer houd dan van jezelf, je verraad. Met een ander het bed in duikelt.!"
Hij hoestte verscheurend, en de tranen lekten langs zijn kaken. Van het hoesten?

"Ik heb nadien een paar keer gecontroleerd, en telkens weer zag ik zijn auto, en een paar keer hoorde ik hen weer. Ik ben één keer binnen gegaan terwijl hij daar was, maar ik had niet de moed om naar boven te gaan en hen te betrappen. De confrontatie schrikte mij meer af dan mijn kwaadheid, ik zou het niet aankunnen haar in zijn armen te zien!"
"Die dag ben ik voor het eerst op het idee gekomen om haar te vermoorden. Ik kon het niet meer verdragen, ik kon haar niet meer zien..."
Hij hoestte en zweeg even, naar adem snakkend...
" Weet je, het is makkelijk iemand te vermoorden, maar het is niet makkelijk dat te doen zonder dat het uitkomt. " Zijn ogen lichtten even op "Ik heb de perfecte misdaad gepleegd !"

"Ze had de gekke gewoonte om in het bad liggend, te luisteren naar de radio. In het vensterraampje stond een kleine radio, geen portatiefje, een echte radio, en ze luisterde steeds naar klassieke muziek terwijl ze languit in het bad lag." (Hoest)
"Weet je, vandaag zou ik die moord niet meer kunnen uitvoeren. Er zitten nu van die plastieken ramen in mijn huis, met dubbel glas...(hoest) Maar vroeger waren het houten ramen, en misschien herinner je je dat niet meer, maar toen was er aan de binnenkant van het raam een gootje, om het condenswater in op te vangen. In dat gootje was een gaatje, waardoor het water naar buiten kon lopen..."
Hij hoestte weer verschrikkelijk en duwde op zijn borst op de pijnpomp...
" Het was eigenlijk best simpel... Ik ben visser, en ik nam een kopspeld, maakte daar een nylondraad aan vast, op de manier zoals je ook een haakje aan de lijn knoopt. Je draad en naald blijven dan in elkaars verlengde... " Ik knikte, "Ik stak de speld vast in de rug van het radiootje, ging met de draad over het toestel en dan er onder door, en duwde voorzichtig de quasi onzichtbare draad door het gaatje in het raamkozijn..."
"Buiten maakte ik de draad vast in de klimop op de muur." Hij grijnsde voorwaar. "Je kon de draad niet zien ! En toen ze weer in bad lag, te luisteren naar de muziek, heb ik gewoon de draad ingehaald.. de radio gleed van de vensterbank, recht het bad in, de naald gleed makkelijk uit de rug van de radio, en door de manier waarop ik hem had vastgemaakt, kon ik hem zonder moeite door het gaatje heen naar buiten trekken"...

"Ik heb geweend, want, verdomme, ik hield zo verschrikkelijk veel van haar..."

... Hij zweeg een hele tijd, mijn hand vasthoudend... Amper ademhalend.
"Ik heb geen spijt, ik heb alleen verdriet dat ik haar kwijt was, ik hied zo van haar. Maar ik laat me niet bedriegen ! Van niemand niet! " De laatste woorden schreeuwde hij bijna, en meteen snakte hij naar adem, zijn beide handen klauwden naar zijn borst. Hij leek te gaan hoesten, en toen zakte hij ineen...

dood

Ik duwde op de alarmknop. De verpleegster kwam kijken. "Is het gedaan?" Ze vroeg het met een zakelijke stem, vertrouwd met de dood was het voor haar niet meer schokkend. "Het is best, hij leed verschrikkelijk ! Hij zat vol kanker..." Ze schudde het hoofd en zei dat ze de dokter en een paar collega's ging halen, om het nodige te doen. "Bent u familie ?" "Ik schudde het hoofd, "ik kwam voor Lowie " zei ik, en wees op het andere bed...

Ik ben maar weggegaan...
Ik had een moordenaar ontmoet.
de perfecte moordenaar.

Hoeveel mensen zouden er vermoord worden zonder dat het ooit uitkomt ?
djudedju

tot de volgende ?
(de foto? Van een echte moordenaar ! Goering...)

De Hof van Eden

Morgen, als het niet regent, komen ze mijn tuin opknappen. Dat is hoognodig, want mijn wilde tuin is plots aan het woekeren geslagen, en veranderd in een soortement van oerwoud. Natuurlijk is dit leuk voor de vogeltjes, en wellicht ga ik ze nu, met die opkuis, van enkele schuilplaatsen verlossen, maar daar is niets aan te doen... Het is de bedoeling dat we van de tuin kunnen genieten, en dat kan momenteel niet meer, er zijn stukken bij waar ik haast niet meer doorheen raak.
Wonderlijk, want de tuin is jaren mooi en wild gebleven. Wat de oorzaak is van de plotse woekering van voornamelijk alle klimplanten, is mij een raadsel, maar het is wel een feit.

Dus moeten al die klimplanten er uit.

Ze hebben bewezen dat ze niet horen in die kleine tuin van mij. Dus moeten ze gaan.
Voor de rest mag de tuin rustig "wild" blijven... Ik ben niet van plan over te gaan tot nette boorden met bloemen netjes op een rij... Nee, en er mogen rustig zelfs wat wilde planten tussen zitten, als ze mooi zijn van blad of van bloem, dan horen ze er bij... zolang ze niet woekeren.

In zo'n tuin leeft van alles... Ik zie veel vlinders, kevertjes, soorten bijen en soorten hommels, en nu en dan vind ik dat een nest van de aardhommel of een van zijn neefjes... Als je heel stil zit zie je zelfs wel eens een woelmuisje of zo die rustig op iets zit te knagen.

Het is dus geen steriele tuin. En toch staan er heel wat bloemen in, die je ook in "gewone" "beschaafde" tuinen ziet. Ik denk dat ik, op mijn manier en in een kleine tuin, een beetje de Engelse tuin terug heb uitgevonden.

Dat wil ik niet verloren laten gaan. Ik moet nu en dan wel eens een of andere soort in toom houden, of een andere soort wat ondersteuning geven, en de planten die hem dreigen te verdringen wat kort houden, maar eens ze hun plaats veroverd hebben, gaat het wel zonder dat je er veel omkijken naar hebt. En het leeft !

Dat ik mijn klimplanten moet wegdoen, doet me wel wat pijn... Er zijn er bij die heerlijk bloeiden en geurden... Maar zoals gezegd... plots zijn ze als gek gaan woekeren...

Het zijn niet de eerste planten die we moeten verwijderen, maar door mijn ziekte en ons stilaan oud worden, moet ik nu voor het eerst de tuin in handen geven van anderen...

Als het morgen niet regent, zullen ze hier met man en macht de opkuis doen...

Ik moet er bij zijn, om toe te zien en te kijken dat ze niet aan planten gaan zitten die wel moeten blijven... Want tuinmannen zijn niet zoals ik van mening dat een tuin wild mag zijn... Die mensen zijn opgeleid om een tuin te bouwen, niet te laten groeien en zichzelf te ontwikkelen. Wellicht hebben zij nooit het probleem van plots woekerende planten, maar ja, had ik dat niet gehad, dan hadden zij nu geen werk...

Als ze het goed doen, naar ons gedacht, dan gaan we hen vragen om twee in het jaar langs te komen, om de tuin te doen... Zodat wij alleen nog maar moeten genieten.
Zonder besognes.

Weet je, soms is het pensioen niet alleen oud worden, soms is het ook heerlijk.

Morgen is er dus wellicht geen blog... wegens een inval van tuinmannen...

tot de volgende ?

Delete

Ik ben eindelijk ook toegetreden tot de gilde van de smartphone-bezitters... Mijn oude gsm had zijn beste tijd gehad, en ik moest hem of heel de tijd afzetten om de batterijen te sparen, of voortdurend zitten opladen...
De telefoon ging nog perfect, maar de batterij was dus "op".

En smartphones kun je ook al kopen in goedkope versies, dus kon ik net zo goed een smartphone kiezen in plaats van een gewone gsm.

En dus zit ik nu al een week regelmatig te zoeken hoe ik dit of dat kan doen, hoe ik zus en zo kan uitschakelen, en vooral hoe kan ik een sms-je deleten.
Gisteren was Bart er... Die heeft een smartphone (zijn zoveelste in de rij), en hij wist me te tonen hoe ik aan "wissen" kan toekomen, want gek genoeg, een smartphone is veel Vlaamser dan mijn computer.

Ach, het zal nog wel een tijdje duren voor ik alle toeters en bellen zal kennen (en bijna zeker zal ik nooit alle mogelijkheden kennen, gewoon omdat ik er geen behoefte aan heb ! Ik kan me niet voorstellen dat ik er ooit zal zitten spelletjes op spelen... In ieder geval is Bart er in geslaagd om het vervelende fluittoontje uit te schakelen, telkens er een e-mailtje arriveerde... Want Internet zit dus heel prominent aanwezig op mijn telefoon.

Ik had al een paar uurtjes zoek gemaakt met het kijken hoe ik daar mijn "telefoonboek" in kon krijgen... Je weet wel, naam en telefoonnummer...  Ik vond het dus niet, tot ik plots het licht zag ! Gans mijn adressenbestand van mijn e-mail stond in dat telefoontje !!! Dus heb ik mijn computer opgestart, en naast alle namen op mijn adressenbestand van mijn mail-adres, nu ook het telefoonnummer gezet, en ik heb er namen bijgevoegd, zonder mailadres, met alleen een telefoonnummer... en ja hoor ! Alles is nu perfect.

En dan zit ik zo te denken...
(Dat is een teken van oud-worden)
Mijn eerste computer was een serieuze kast, en daar kon ik minder mee doen, dan met dit piepkleine telefoontje... Er zit meer geheugen in dat ding dan in die computer van toen. Ik ga zo maar op Internet, iets wat ik niet deed vroeger, want dat was toen nog heel duur en heel traag.

Maar nu snap ik ietsje van de jeugd, die heel de dag met dat ding in de hand zit, en van de wereld niet meer weet! Er zit een hele wereld op dat ding !

En stel je voor dat je als puber kunt uitwijken naar een wereld zonder ambetante ouders, die je heel de tijd commanderen dat je dit moet doen en dat net niet moogt... Nee, ze vluchten naar hun eigen wereldje, en vechten hele virtuele oorlogen uit met hun vrienden. Nu ja, vrienden, het is een beetje als met facebook... Ik heb daar ook een heel pak vrienden staan, die ik van haar noch pluimen ken ! Ze doen wel aan keramiek, en zetten regelmatig hun werken op facebook, wat voor mij dan weer een bron van inspiratie is... Er zijn er heel wat bij, waarvan ik letterlijk geen letter kan lezen, want ze schrijven in een alfabet dat ik niet ken, er zijn er bij waar ik geen woord van snap, want ik weet niet eens welke taal dat dan weer is... Maar dat kan me niet echt schelen, ik zie hun werken, ik krijg inspiratie. En heel beleefd stuur ik hen ieder jaar een korte wens bij hun verjaardag... (Gek, nu denk ik er aan, het kan best zijn dat er bij zitten die niet elk jaar op dezelfde dag verjaren, omdat ze werken met een ander kalender ! Bizar hé ?)

En wat het belangrijkste is: ik heb het vast voornemen gemaakt om die smartphone nu ook echt te gaan gebruiken... Dat wil dus zeggen dat ik, net als de meeste van mijn medemensen bijna altijd en bijna overal zal bereikbaar zijn... Nee, niet in de auto, want ik bel niet al rijden, en koop geen zo'n ding om in de wagen te zetten, maar voor de rest wellicht meestal... (In de academie zal dat ding wellicht in mijn jas blijven zitten, en de kans is groot dat ik het dan niet hoor...)

Kortom, ik doe een poging om eindelijk weer eens wat meer "in" te zijn, in deze wereld.
Al geloof ik niet echt dat dit zo'n grote verbetering is.

Maar als het me verveelt, nu weet ik tenminste al hoe ik dat kan "wissen", je weet wel: Delete...

tot de volgende ?

Roodkapje

Heb je er al eens bij stil gestaan, hoe wreed de meeste van onze sprookjes zijn? Neem nu Roodkapje... Haar ouders zenden haar alleen door het woud, waar wolven zitten, ze moet helemaal alleen naar haar oude grootmoeder, die in een huisje woont waar niet eens een deftig slot op de deur zit. Haar grootmoeder en zijzelf worden opgevreten door de wolf. De jager dood de wolf en snijdt hem helemaal open in woest bloedbad... Leuk sprookje, echt iets voor kindertjes...

Maar zijn wij het niet die verkeerd zijn? Waren sprookjes echt wel bedoeld als lieve verhaaltjes? Of waren het veeleer levenslessen die je niet vroeg genoeg kon aanleren?

Ik denk het laatste... Natuurlijk zijn de beschrijvingen van de misdaden niet helemaal meer zoals wij ze zien, maar het geheel is nog steeds actueel...Alleen...
Wij weten al heel lang dat die histories geen happy ending hebben in onze wereld...

Roodkapje nu, zou een meisje zijn, die met een tas vol boodschappen naar haar zieke grootmoeder moet, ze kreeg de sleutel mee van het huis van oma, en ze moet langs die en die straat gaan, want daar is het druk, en in de massa ben je altijd veiliger dan op eenzame wegen.
Roodkapje zou geen kind zijn, als ze niet van de gelegenheid profiteerde om toch maar eens langs dat kleine straatje te gaan, want daar is zo'n leuk winkeltje, waar ze van die leuke kleren verkopen, met heerlijke kleuren, zoals ze dragen in verre landen... Ze staat wel een kwartier te turen naar al dat moois, en plots spreekt haar een man aan: "Mooi hé ?" Ze knikt een beetje schrikachtig, maar de man praat door alsof hij dat niet zag "Dat zijn kleren uit Afghanistan, en dat daar, die komen uit Nepal - Zie je die leuke mutsen ? En daar, dat is Indisch, dat is van echte zijde geweven !"
Onwillekeurig luistert ze, en stelt zelfs enige vragen aan de man die zoveel van die mooie dingen lijkt te weten... En van het een komt het ander...
Roodkapje wandelt samen met de man de weg naar het huis van Grootmoeder. "Hé, moet jij ook die richting uit ? Ik ook !" " Waar moet je precies naartoe ?" Naar mijn zieke grootmoeder, in de XXXstraat" " Hé, daar moet ik ook langs !"
Ze lopen babbelend de hele weg tot aan het huis van grootmoeder, en het lijkt helemaal niet verdacht als hij wel eens kennis wil maken met die zieke grootmoeder...

We lazen het in de krant: Ouder vrouw en haar kleinkind vermoord teruggevonden in de woning. De dader had eerst het meisje ook nog maar eens verkracht, en had alles wat maar enigszins waarde had mee genomen...

Het gerecht vond wel sporen, maar het duurde nog een hele lange tijd voor de dader gesnapt werd, en dat was nog te danken aan het feit dat ze hem betrapten bij een andere misdaad...

Dan komt het gerecht... De rechtvaardigheid.
Waar de bandiet, en moordenaar en verkrachter veroordeeld wordt tot 20 jaar... (Hij had zo'n slechte jeugd gekend...)
Na 15 jaar loopt hij weer rond in de straten.

De ouders van Roodkapje kregen levenslang. Levenslang verdriet.
Levenslang wrok tegen de maatschappij die hen levenslang geeft, en de dader 15 jaar...

Sprookjes lopen vandaag niet goed af.
Sprookjes van nu zijn bitter.
Misschien zelfs nog wreder dan de levenslessen van vroeger...En ondertussen loopt een nieuw Roodkapje ergens langs de straten, en er loopt ook wel weer een dader rond...

En nu zeggen de ouders " Loop maar langs de stille straten, want waar er veel volk is, is er meer kans op bomaanslagen...
Maar ja, juist in die drukke straten zijn de mooie winkels, is er zoveel te zien...

maar dat is weer een ander sprookje..
djudedju

tot de volgende ?

Roodvlees

Ik heb vandaag weer iets bijgeleerd... Er is weer eens heisa over onze voeding, en nu staat het roodvlees volop in het vizier...
Tot mijn verbazing gaat het hem helemaal niet over vlees dat er rood uit ziet, dat je niet volledig uitgebakken verorbert, nee, het gaat eigenlijk over alles wat vlees is, met uitzondering van kip (Maar dat eet je beter niet te veel in verband met andere zaken)...
Als je meer dan 500 gr roodvlees (daar zit dus ook salami en hesp en hoofdvlees en paté en consorten bij !) eet, dan verhoogt de kans op kanker aan de dikke darm...

Als ik alles laat staan wat ze mij afraden, om de meest diverse redenen, dan ga ik ongetwijfeld binnen de kortste keren dood, bij gebrek aan voeding.

Maar dat wil niet zeggen dat ze geen punt hebben ! Wij eten inderdaad veel te veel vlees. Als ik denk aan de tijd dat ik als kind thuis aan tafel zat, dan waren de porties véél kleiner, en wij hadden echt geen honger, en waren heel tevreden en behoorlijk gezond. Zelfs heel zware ziektes spartelden wij door, met veel minder straffe medicamenten en veel minder van al die soorten eten die ons nu ter beschikking staan.

Misschien moeten we weer leren eten zoals toen... Of toch een heel stuk in die richting gaan. Er hoeft echt niet op elke boterham een snede (of enkele van die ragfijne sneetjes) te liggen... En lekker brood zonder iets bij, blijft lekker brood.

Toch ben ik ook ergens gevoelig aan al die mededelingen die we krijgen van uit de wetenschap en zelfs de semi-wetenschap... Ik eet iedere dag een koffielepel goji bessen  en ik neem iedere dag wat lijnzaadolie en iedere morgen slik ik wat van die Zweedse kruiden... Ik ben dus nog straffer dan wijlen ons moeder indertijd met haar Haarlemmer Olie...
Maar baat het niet, dan schaadt het niet... en ik voel me er goed bij.
Sommige van die alternatieve dingen hebben hun degelijkheid in deze familie al bewezen ! Anny moest na een behandeling met acupunctuur niet geopereerd worden aan een tenniselleboog, en ik heb eindelijk geen nood meer aan al die soorten neusdruppels en neusverstuivers om adem te hebben, dank zij dagelijks één keer neusspoelingen te doen. (Meer zelfs, toen Anny een verkoudheid had, toen Bart hier over en weer kwam met een valling, toen heb ik niet de minste last gehad... Het lijkt er inderdaad op dat je door die neusspoelingen ook vrij blijft van snotvallingen !)

Dus, ik ben wel niet helemaal een adept van het alternatieve, maar een deel ervan heeft blijkbaar zijn degelijkheid bewezen.

Maar toch heb ik bedenkingen bij al de heisa over onze voeding. Ik maak me véél ongerusterderderder over alle vreemde stoffen die onze voeding insluipen door kunstmest, door besproeiing en dergelijke en ook door de manieren waarop men momenteel dingen bewaart. Ik denk hier bijvoorbeeld aan een doodgewone lekkere appel, die ze nu zo nodig bedekken met een laag was. Welke was ? Wat doet die was met mijn lijf ? Hoe krijg ik dat er af, en kan ik veilig de appel eten met pel en al ?

Hoe weet ik dat mijn stukje vlees hormonen- en antibioticavrij is ?
Hoe weet ik of er geen plastic in de mossels op mijn bord zit? En hoe zit dat met die kwik?
En zo kan ik wel blijven doorgaan...

Maar het blijft een feit: we leven langer, we hebben veel meer variatie in onze voeding, ondanks al die doemberichten...
Ik weet het eventjes niet meer ?
Weet u het nog ?

tot de volgende ?

zoals verwacht,

zit ik nu met veel pijn... Het geven van Crea is soms wel heel zwaar. Bovendien hebben we nog voor de aanvang van Crea broodjes staan smeren en beleggen, om, naar jaarlijkse gewoonte, het jaar in te zetten met een gezellig samen eten.
Vroeger, toen we nog in de kantschool logeerden, hadden we beschikking over enkele kookvuren, maar dat is er nu niet echt meer (nog ééntje is er ter beschikking)... Bovendien was Monique dan nog in blakende vorm, en maakte een heerlijke schotel klaar, zodat die alleen moest worden opgewarmd in de verschillende ovens die we daar hadden. En Yolande en Robert stonden dan aan een paar frituurketels om de kroketten te bakken.
Maar Monique kan dat niet meer aan, en Robert is niet meer in staat nog iets dergelijks te doen...
We zijn dus noodgedwongen, door diverse redenen overgeschakeld van warm eten naar broodjes...

Nu ja, het gaat hem niet in de eerste plaats over wat we eten en drinken, maar over de gezellige sfeer.
En die sfeer was er.

Ik heb dus tekenles gegeven... En na enkele voorbeelden zelf getekend te hebben, zette ik iedereen aan het werk, om nu eens zelf die bloemen die we geleerd hadden, te tekenen. Dat liep nog niet van een leien dakje. Ik had hen geleerd hoe je in een vierkant makkelijk een cirkel kunt tekenen, in een rechthoek makkelijk een ovaal, als je eerst het vierkant en de rechthoek onderverdeeld met diagonalen en middellijnen... Ze tekenden dat allemaal netjes, eerst het vierkant, dan de middellijnen en de diagonalen, daarin de cirkel... en dan tekenden ze een vierkante bloem... Blijkbaar had ik die stap te vlug gemaakt, want bijna allemaal maakten ze dezelfde fout.

Nu ja, alles kwam goed, en na het tekenen hielden we koffiepauze, met lekkere taart van de jarige Benigna. Na de koffie deelde ik penselen uit, en verf, en gaf nog eens les, met zelf een bloem te schilderen. Voor een eerste les hielden we het op het simpele margrietje... witte bloemblaadjes, en met een heel klein tikkeltje blauw de schaduwen leggen... Hen uitgelegd dat ze moesten rekening houden met de lichtval, en dat schaduwen dus logisch moesten vallen.

Opnieuw was het doodstil toen ze allen aan het werk waren. Het vergde heel wat moeite en steeds weer individueel tonen en uitleggen, hoe je héél voorzichtig moest zijn met dat tikkeltje blauw voor de schaduw, zodat het geen blauwe streep wordt, maar een schaduw.

Ik heb er vannacht nog liggen op verder denken... Er zijn er bij die zo traag werken, dat de eerste bloemblaadjes in het wit, al droog zijn, voor ze met het blauw aan het werk komen. Daardoor is het nog veel moeilijker om met blauw echt een schaduw effect te bekomen... Misschien moet ik ze aanraden om blaadje per blaadje af te werken, én wit én schaduw vooraleer naar het volgende blaadje te gaan... Dat zal voor de traagste werkers dan ook nog nat op nat zijn...

Je ziet, het is soms een beetje zoeken hoe je het best technieken aanleert, en aanpast aan de leerlingen. Sommigen lukt het van de eerste keer, bij anderen moet je zoeken naar een werkwijze die zij ook aankunnen.

Rond 16.30' uur stopten we de werkzaamheden, en kuisten de tafels af, om de broodjes op te dienen, voor wie dat wou met een glas wijn (van de jarige Chantal) of iets anders om er bij te drinken.
Het smaakte, en het was gezellig.

Het was al iets na 18 uur voor we weer thuis raakten... Een deel van het gerief hebben we meteen uit de auto gehaald, een deel ligt er nog in. We waren alle twee moe.  Anny heeft geholpen met het bereiden van de broodjes, maakte dan de koffie en de thee klaar, zette de tassen en bordjes bij iedereen, diende op en haalde dan alle vaat weer op, waste alles af. Dan de broodjes opdienen en nadien weer alles netjes maken. Oh ja, we moesten eerst ook nog de tafels en de stoelen zetten, en 's avonds allemaal weer op de geëigende plaats terug zetten...

Vroeger zouden we daar ons handen niet voor hebben omgedraaid, nu zijn we doodmoe en hebben we pijn... djudedju
Oud worden is niets, maar oud zijn !!!

tot de volgende ?

Crea Ziekenzorg

Van Gogh Painting (Photo credits: Giphy)

Deze namiddag beginnen we voor de tweede keer (Na de icoon van Ste Amelberga), weer aan een groot project.
We gaan een stap zetten op het vlak van de volkskunst. Ik schat dat we daar zeker 4 à 5 sessies zullen voor nodig hebben, en vermits we maar één keer per maand bij elkaar komen, spreken we al van een groot stuk van het jaar...

Het is geen makkelijke opdracht. U kent het wel, soms zie je ze nog wel eens in antiekzaken of in musea: van die oude meubeltjes, die geverfd werden, en versierd met geschilderde bloemen. We gaan voor de lessen geen meubels heen en weer sleuren, we werken met een plank van 30 cm op 40 cm.

Maar de bedoeling is dat we wel degelijk de techniek leren.  Dat moet de mensen toelaten om thuis die oude stoel of dat oude kastje zelf eens op te fleuren, en er een mooi ding van te maken.

Vandaag gaan we de plank in het groen verven als basiskleur. Dat is een ven de veel gebruikte basiskleuren, maar je ziet ook werkjes op een blauwe achtergrond, en zelfs op een zwarte !
Iedere basiskleur veroorzaakt zijn eigen voordelen en zijn eigen nadelen. Aan het groen hebben we als nadeel dat we alle groen dat bij de bloemen hoort, veel donkerder moeten maken dan natuurlijk is. Maar de meeste bloemen doen het wel goed op groen.

Nadat we de plank hebben geverfd, gaan we leren tekenen. Daar komt wel een en ander bij kijken. Je moet leren welke bloemen bruikbaar zijn, hoe je ze moet tekenen en schilderen. Ik vermoed dat we daar wel meer dan één lesuur gaan mee bezig zijn ! Dan moet je hen leren hoe ze symmetrisch moeten werken. Dat klinkt eenvoudig, maar dat is het niet echt. Het makkelijkste is een blad in twee plooien, en op de ene helft tekenen, en dan overbrengen naar de tweede kant. Dat is simpel, maar er zijn heel wat valkuilen. Iets wat heel mooi lijkt als compositie op één helft, dan lelijk, te druk of veel te kaal zijn, of gaten vertonen als je het overbrengt naar een symmetrische figuur.
Bovendien gaan we de bloemen schilderen in een vaas.
Ook die vaas moet logisch zijn, en een mooi model hebben. Je moet het zelf maar eens proberen ! Het klinkt allemaal véél makkelijker dan het in werkelijkheid is.

En dan moet je alles nog leren schilderen. Heel veel schaduw gebruikt men niet (tenzij op de vaas), maar men werkt wel veel met licht (wit), om de bloemblaadjes aan te duiden en de bloemen volume te geven. Bij witte bloemen werken we met blauw.

Voor wie kan schilderen, ervaren is in tekenen, is dat allemaal makkelijk te overwinnen, maar we hebben te doen met mensen die daar nooit echt mee bezig zijn geweest. De meesten hebben wel gevoel voor kleur en voor mooi en voor compositie, maar hebben dat nog nooit gedaan op een plat vlak. Hat wordt voor hen een beetje als bloemschikken, maar dan in één dimensie.

Ik vrees dat ik heel veel zal moeten uitleggen, en heel veel zal moeten voor tonen en her-voor tonen. Misschien vraag je je dan af waarom we beginnen met dergelijke dingen.
Voor mij is dat duidelijk !
Ik wil me niet beperken tot dingen die iedereen kan, ik wil de mensen een beetje omhoog trekken, uit hen halen wat er in zit. Ik wil bekomen dat ze fier zijn op zichzelf en hun kunnen. Ik wil hebben dat ze straks die oude keukenstoel weer eens vast pakken en zich zitten af te vragen of dat eigenlijk geen mooie stoel zou zijn als ze deze eens zouden versieren...En dat ze dan ook daadwerkelijk aan de slag gaan !

Ik wil niet zo maar een hobby-clubje zijn, ik wil hen iets meegeven waarmee ze zelf kunnen bezig zijn, thuis, waarmee ze zelf mooie dingen kunnen maken voor zichzelf.

En als achterliggende reden zie ik het ook als een therapie !
Ik weet uit eigen ervaring dat je minder pijn hebt als je bezig bent. En met bezig denk ik niet aan activiteiten die je gedachteloos kunt doen, maar dingen die je helemaal benemen, waar je echt ook met je verstand moet mee bezig zijn.

Natuurlijk, als de pijn allesoverheersend is, dan lukt dit niet. Maar veel mensen die chronische pijnpatiënten zijn, weten dat de pijn er wel altijd is, maar veelal kan op de achtergrond geduwd worden door bezig te zijn. Ieder pijnpatiënt weet dat, als hij aangenaam bezoek heeft, de tijd voorbij vliegt, de pijn wat vergeten wordt, omdat je met je gedachten bij het gesprek, bij de ambiance bent. Dat is de therapeutische werking van bezoek. Welnu, bezig zijn met iets wat je beneemt en wat je graag doet, dat heeft net dezelfde werking op pijn.

Dat is mijn grote droom ! Ik wil deze heerlijke ervaring ook aan anderen geven.

Daarom staan er na deze volkskunst, ook nog andere dingen op de lijst... Ik droom er van om hen te leren beelden maken. Op een eenvoudige manier, maar hen leren te observeren, te vereenvoudigen en weer te geven.

Crea is geen minderwaardig broertje van al die dingen die Ziekenzorg doet ! Het is een volwaardige aanvulling op het pakket. Ik heb bewondering voor de mensen die een deel van hun eigen tijd op offeren om zieken te gaan bezoeken, zelfs als ze die zieken maar een beetje kennen, als buur van een simpele goeiendag en goeienavond... Ik heb enorm veel bewondering voor de mantelzorgers, die een heel stuk van hun leven opofferen voor het verzorgen van een zieke medemens. Wie zijn of haar oude moeder of vader thuis verzorgt, of een gebrekkige broer of zus, weet waarover ik praat. Ik heb bewondering voor alles wat een mens doet voor zijn medemensen.
En ik geloof heel sterk in het verenigingsleven als cement van een maatschappij.
Maar daarnaast geloof ik even sterk in het belang van de creativiteit !!! Ik vind het enorm belangrijk dat de mens echt creatief bezig is, dingen maakt, dingen doet die  net buiten de gewone zaken liggen. Ik heb een hekel aan het misbruiken van het woord kunst...
Als ik die oude meubeltjes zie, die veelal in de wintermaanden, als er geen veldwerk was, werden beschilderd door de boer of de boerin, met hun grove knuisten onwennig een penseel vasthoudend, zoekend naar een manier om die roos er te laten uitzien als een roos... dan zie ik kunst ! Het gaat hem immers niet om opleiding, het gaat hem niet om technische vaardigheid, het gaat er hem om dat zij hun gevoel voor schoonheid lieten spreken.

En denk er niet te min over ! In de geschiedenis is wat nu kitsch wordt genoemd ooit kunst genoemd, en wat nu duur verkocht wordt op antiekbeurzen is wellicht ooit verguisd en verwezen naar een stoffige zolder ! Eén van de werken van Vincent Van Gogh werd ontdekt in een kippenhok ! Het had jaren dienst gedaan om 's nachts de uitloop van de kippen af te dekken...

Het idee van schoonheid, dat is UW idee, niet dat wat je wordt opgedrongen door media of critici...  Het is niet uw smaak omdat Hoet het mooi zegt te zijn !

Als jij het graag ziet, dan IS het ook mooi, zelfs al zou je helemaal alleen staan met je mening.
Als kunst de aller individueelste expressie is van de aller individueelste emotie, dan is uw ervaring van mooi-zijn dat ook !

tot de volgende ?

Een tevreden mens...

Ja, ik ben content !
Ik heb voor het eerst eens een lang verhaal "gepleegd", en het lukte wonderwel. Toen zelfs onze pastoor er voor in zijn pen klom, zag ik mijn lezersaantal plots verdubbelen. Merci Meneer pastoor!

Maar ook zonder dat feit zag ik een hoger lezerstal dan voorheen. Het lijkt er dus op, dat vervolgverhalen inderdaad een beetje dwingen om verder te lezen.

En ik heb eindelijk ook het gevoel dat ik, mocht ik dat willen, en mocht ik een leuk onderwerp vinden, ik ook wel een boekje zou kunnen schrijven. Velen hadden me dat al gezegd, maar het is een grote stap om van een kort stukje, de stap te maken naar een langer verhaal.

Ik heb niet gewerkt volgens het boekje... Ik heb niet eerst netjes een schema opgemaakt, niet eerst de volledige draad van het verhaal uitgestippeld, nee, ik had gewoon een globaal beeld in mijn hoofd, en ieder hoofdstukje was ook voor mij weer een beetje zoeken. Met uitzondering van het eerste en het laatste, die stonden ongeveer vast. Ongeveer, want alleen de start en het einddoel stonden vast, niet de manier van het beschrijven.

Maar ik vond het heerlijk... En het kwam uit de grond van mijn hart. Ik heb het er inderdaad moeilijk mee, dat heel het fundament van onze maatschappij nu ondergraven wordt, zonder dat er echter een plaatsvervanger opduikt. En ik heb de kerk als voorbeeld gebruikt, omdat de kerk wellicht het meest geviseerde is. Maar ik kon net zo goed de vakbonden nemen.
Er is geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt te stellen dat kerk, vakbonden en andere organisaties die het maatschappelijke leven richting gaven, vrij te pleiten van zonden. Maar wij zouden zeggen: Hoge bomen vangen veel wind... Of om het eens te zeggen met een mooiere uitdrukking die ik ergens las: Mensen werpen alleen met stenen en stokken naar bomen die vruchten dragen, naar bomen die geen vruchten dragen werpt men geen stenen...

Maar het lijkt momenteel wel mode om alles te verguizen. De wetgever probeert dat dan op te vangen met steeds meer betuttelende wetten, tot en met de GAS-boetes, waarmee ze helemaal de hoofdvogel hebben afgeschoten.

Ik heb in enkele vorige stukjes al gesteld, dat het vroeger anders ging... En ik gaf het voorbeeld van de Rijkswacht. De Rijkswacht was in ons land in feite een onderdeel van het leger, en dus golden er ook de specifieke wetten van het leger. Als een rijkswachter iets had mispeuterd, dan werd hij voor het militair gerecht gehaald, en daar, in besloten kamer, zonder pers, zonder publiek, werd hij gestraft, en het was zo dat de straffen daar meestal een stuk strenger waren dan in de burgerlijke procedure het geval zou zijn.

Dat was ook logisch, ze hadden een voorbeeld-functie, en als ze dat schonden dan schonden ze het imago van de Rijkswacht als geheel.
Het was in besloten kamer, onder meer om te vermijden dat fouten, tekortkomingen niet zouden bekend worden, en het imago van het korps zou bewaard blijven...

Ik vind dat geen slecht systeem, in ieder geval beter dan de "openheid" die ze nu prediken. Want in werkelijkheid is dat geen openheid, maar sensatiezucht, en afbreek-mentaliteit. Men gaat zelfs niet eens de misdaad belichten, maar wel het feit dat de misdaad is begaan door een priester, door een politieagent, door een vakbondsleider...  Kortom, het is voor iedereen die aandachtig leest en luistert, zonneklaar dat het hem niet gaat over de misdaad, maar over de dader en vooral over de organisatie die de fout heeft begaan.  Meer zelfs, dat men vroeger de was deed in eigen midden, wordt nu verweten en voorgesteld alsof er helemaal geen sanctie was.

Ik heb het niet zo op die vorm van openheid. En ik zou willen dat men vanuit de organisaties een duidelijk stelt dat er wel degelijk inwendige procedures waren, en dat die niet van de poes waren. Natuurlijk gaat het er op een andere manier dan in een burgerlijke rechtbank, maar daarom niet minder hard. Ik heb feiten meegemaakt waar men zou van schrikken, maar steeds werden deze feiten intern gehouden, men wou niet dat de betrokkene, en zijn gezin en de organisatie het slachtoffer zou worden van de daden.

In de kerk weet ik niet hoe ze het deden, maar ik ben er van overtuigd dat zij op een soortgelijke manier te werk gingen. En steeds kwam daarbij ook als eerste het feit dat men de organisatie wou "rein" houden. Was dat verkeerd ? Ik meen van niet. Natuurlijk had men gevallen waar de dader herviel in het kwaad, en dat zal in alle organisaties het geval zijn geweest, dus ook in de kerk. En in de vakbond kon men zo iemand verwijderen uit de organisatie, in de kerk ging dat, door het sacramentele, niet zo makkelijk, en hoe minder geestelijken men had, hoe groter de druk was om steeds weer nieuwe kansen te bieden. Dat was wellicht fout, maar je kunt dat ook maar achteraf vast stellen.

Als we uitgaan van een vermoeden, van een kans op, dan zijn we als maatschappij wel heel verkeerd bezig. Ik zie dan voor mijn ogen een maatschappij, waar men de mens screent, en als daaruit blijkt dat er een neiging tot diefstal bestaat, men deze mens gewoon opsluit, uit de maatschappij verwijdert als preventieve maatregel. (Mocht men de man die een stylo van het werk mee brengt naar huis bekijken als een mogelijke "dief", dan zouden er wellicht heel veel preventief moeten worden opgesloten.)

Toch is het voorbeeld van de stylo niet helemaal zonder betekenis, we vinden het steeds minder erg. En vandaag de dag ligt geen mens er nog van wakker een stylo mee te nemen naar huis.

En ergens is dat een bewijs hoe rekbaar ons geweten wordt.

De normen vervagen.
De handhavers van de orde liggen onder vuur.
Ik denk dat we ons toch eens eventjes moeten gaan beraden !

tot de volgende ?

Angelo Het einde - Het begin

Plots was het allemaal uit.
Een of enkele reporters waren nieuwsgierig geworden, waarom zij nooit zelf ergens iets konden mee maken van Angelo, en waren een onderzoek gestart naar de feiten achter het verhaal... Uiteindelijk bleek dat een viertal journalisten van diverse krantengroepen, samen met enkele nerds inzake photoshoppen en het maken van fake-filmpjes, de boel volledig hadden geënsceneerd.

Er was nooit een kleine Angelo, en alhoewel er in het land enkele agenten waren met de naam Vansteenkiste, was er geen een die betrokken was in het gebeuren. Er was ook nooit een specifiek Universitair Ziekenhuis genoemd, en de vage foto's uit het lab waren blijkbaar van buitenlandse origine.

Het grote nieuws van de dag was uiteraard het interview met de daders...

Het bleek dat zij het moe waren dat de kerk of de kerken, de religies, de laatste tijd alleen maar op een negatieve manier in de pers verschenen, en zij vonden dat dit eens anders moest. Dat de kerk ook eens op een andere manier mocht belicht worden. Dat de religie wel degelijk antwoorden bood, ook al leken die veelal niet echt goed uit de verf te komen in het gewone dagdagelijkse bestaan. Zij wilden iets los weken, wilden de religies doen reageren...

Gek genoeg was het verhaal op een gegeven moment een eigen leven gaan leiden... In diverse Universitaire ziekenhuizen was het vertrouwen blijkbaar gegroeid, en was er een veel positievere instelling bij de mensen, waardoor er ook betere en vlottere genezingen kwamen. In de kerken waren er plots mensen die het aandurfden vragen te stellen... En er kwamen verhalen in de pers die niet van de vier journalisten kwamen, verhalen die duidelijk niet voorbereid waren...

Daarover gevraagd verklaarden de journalisten dat dit wel een beetje hun bedoeling was geweest... Eentje verklaarde: " Kijk, de laatste tijd komt de religie, de kerk niet meer in het nieuws, tenzij door schandaaltjes of door zaken die eigenlijk alleen negatief werken voor de religie. En daar die verhaaltjes nooit de kans bieden op weerwerk of antwoord, blijven de mensen met vragen zitten en wordt de religie stelselmatig ondergraven.
Als vroeger de mensen met een vraag zaten inzake religie, dan wisten ze dat ze wel eens de kans kregen daar over te praten, de parochiepriester kwam immers wel minstens ieder jaar op bezoek. Maar de maatschappij veranderde, beide partners gingen werken, waren minder bereikbaar voor de parochiepriester. Ondertussen steeg de welvaart, groeide de kennis en leek het wel of religie geen antwoord meer bood, maar alleen iets was om plechtigheden in het leven net dat tikkeltje meer te geven.
Mensen hebben steeds minder echt contact met elkaar, nog even en ze gaan sms-jes uitwisselen terwijl ze naast elkaar op één bank zitten in het park.
Het gebrek aan echt contact tussen de mensen en tussen de religie en de mensen was een gedroomde kans voor vijanden van de religie, om een grootscheepse aanval in te zetten.
Die aanval op een gevestigde instelling is en was maar de eerste in de rij... We zien nu krek hetzelfde gebeuren tegen de vakbonden, waar ook het rechtstreeks contact tussen vakbond en leden steeds meer weg valt. En we voelen nu al dat straks de mutualiteiten ook aan de beurt komen, de eerste signalen zijn al zichtbaar.
Wij vrezen voor een maatschappij zonder skelet. Want de gevestigde instellingen, de religie, de vakbonden, de mutualiteiten, zijn de kapstokken waaraan het maatschappelijke leven vast hangt. Als men straks politie en regeringen, besturen ook nog afbreekt, dan komen wij tot een volledige wanorde, of -minstens even erg - een totalitair regime.
Wij wensen dat niet. Wij denken dat het skelet waaraan onze maatschappij is gegroeid tot wat het nu is, een goed skelet is. Er kunnen best hier en daar een operatief ingrijpen nodig zijn, een nieuwe heup of een nieuwe knie moeten geplaatst worden, maar het blijft een goede houvast, die we niet zo maar kunnen verwerpen. Zeker niet als er geen passend vervangen skelet is.

Er is nog nooit en nog nooit met zoveel mensen onderling contact geweest als nu, via sociale netwerken, smartphones, computers en zo meer... En er in nog nooit minder echt contact geweest tussen de mensen. Nog nooit was er zoveel eenzaamheid.

Wij hebben willen bekomen, dat de noodzaak van echt contact er weer komt. Dat het skelet weer aanvaard wordt en vast gegrepen wordt als houvast voor de maatschappij. En één van de middelen die wij daar toe zagen is bekomen dat er weer gesproken wordt tussen kerk en gelovigen. Het feit dat een pastoor in de pen vliegt om te reageren tegen een uitspraak van een Angelo uit het volk, bewijst dat er bij het volk misverstanden heersen, en dat er net zo goed bij de kerk een onbegrip is ten opzichte van wat de mensen denken, voelen, menen. Je moest eens in de herberg gaan luisteren naar de reacties toen een Helmuth Lotti zijn kerkelijk huwelijk mocht overdoen met een nieuwe echtgenote...

Vroeger bleven die dingen allemaal beperkt in omvang. Niemand zou het weten, buiten de dichte entourage, maar nu zijn alle zaken behorend tot het gemeengoed. Nu moet je als organisatie, als kerk, voortdurend je zelf verantwoorden wil je je positie behouden. Zeker gedurende deze tijd, waar men voortdurend alles wat gevestigd is wil ondergraven.

Waar vroeger de schandalen niet verder gingen dan het dorp, gaan ze nu de wereld rond. En ze worden veelal veel breder en veel smeuïger uitgesmeerd dan ze in werkelijkheid beteken.

Die zaken kun je niet negeren. Je moet je niet alleen voortdurend verantwoorden als instelling ! Het is noodzakelijk dat je ook in de aanval gaat !
Je moet je leerstellingen weer verkondigen, duidelijk maken, je moet je bewijzen.

Ik geloof nooit dat bij het ontstaan van de kerk, alles groeide rond een pastoor die een keer per week een homilie gaf ! Nee, hij moest de mensen overtuigen ! Noem het bekeren of noem het overtuigen, dat doet er niet toe. We zitten midden in een tijd waarin zelfs de katholieken in het rijke westen, in ons zo katholieke Vlaanderen, niet meer echt geloven.
De pastoors moeten weer aan overtuigingswerk doen.
Ik neem aan dat ze, gezien hun veel kleinere aantal dan vroeger, dat niet meer meer kunnen doen in rechtstreeks contact, van huis naar huis, maar ze kunnen wel aanwezig zijn waar de mensen ook bijeen zijn. Ze kunnen weer, net als vroeger het woord richten tot de mensen, hen iets meegeven om over na te denken, om steun te geven... Ze moeten weer overtuigen !
In de kerk bereiken ze alleen diegenen die de oude overtuiging nog hebben, of nog vasthangen aan oude gewoonten. Ze moeten weer naar de mens toe.
Wij hebben dit naar de kerk toe geschreven, maar we konden net zo goed een dergelijk epos hebben gecreëerd over de vakbonden... Ook zij moeten zich bewust zijn dat ze terug de mens op de werkvloer moeten gaan benaderen, dat zij zich weer moeten gaan bewijzen. Ook in deze steeds sneller evoluerende maatschappij...

De reporter zweeg... en aanwezige journalisten zwegen ook... nadenkend.

Ik, heb dit verhaal niet zomaar geschreven.
Het is ook een persoonlijke wanhoopskreet.
Ook ik voel het skelet van de maatschappij in elkaar storten.
Ook ik zoek naar het houvast van vroeger, van toen alles nog veel simpeler was. En ik denk dat het alleen terug kan komen als het zich aanpast aan de nieuwe maatschappij...

Daarom hoop ik dat dit verhaal niet het einde is van Angelo, maar het begin...

tot de volgende ?

Angelo - Hoofdstuk 5

Langzaam begon het gerucht zich te verspreiden, dat Angelo in de gebedsdiensten van verschillende religies niet alleen aanwezig was, maar dat hij zich ook roerde. Meer zelfs, hij nam hier en daar het woord, tot ontsteltenis van de aanwezigen, want in de meeste religies is er een aangestelde om het woord te voeren, een pastoor, een dominee, een priester, een rabbijn, een imam of hoe ze allemaal in al die verscheidene religies heetten...

Soms werd hij hardhandig buiten gezet, soms kwam het tot een boeiende discussie, soms haalde hij velen over tot zijn standpunten.

Van enkele kreeg ik uitgebreid verslag. Ik excuseer me dat dit uitsluitend gaat over erediensten in de katholieke kerken, maar ik kom nu eenmaal uit dat nest, en zowat al mijn kennissen en vrienden komen uit dat nest, zoals bijna iedereen in Vlaanderen...

In een kleine parochie ergens diep in West Vlaanderen, in een klein kerkje, waar een tweehonderd aanwezigen waren, verhief Angelo (tenminste wij vermoeden dat het Angelo was) het woord...

Het was na de homilie, op het moment dat de priester terug naar het altaar wou stappen...
"Mijnheer pastoor !, klopt het dat een vrouw die uit de echt is gescheiden niet meer ter communie mag gaan?" De pastoor, een oudere minzame man, keek eerst verrast op, maar glimlachte dan minzaam: " Jonge man (voor de pastoor was bijna iedereen "jong"), het is niet de gewoonte dat men de diest onderbreekt. "Dat weet ik, Heer Pastoor, en ik verontschuldig me hiervoor, maar is het juist dat een gescheiden niet meer ter communie mag gaan?"
De pastoor probeerde nog de man te sussen met te beloven dat hij met de man zou spreken, onmiddellijk na de dienst, maar de man hield vol dat hij de vraag niet voor zichzelf stelde, maar voor de ganse gemeenschap...
Eerst een beetje aarzelend, besloot de pastoor dan toch maar te antwoorden, misschien was hij er zo vlugger vanaf. "Ja, mijn zoon, dat is zo." Maar mijnheer pastoor, dat is toch regelrecht in tegenspraak met het evangelie ? Kijk, je vind niet zo veel plaatsen in het evangelie waar specifieke zonden besproken worden, maar dat is er net een ! Men wou een overspelige vrouw stenigen, we mogen rustig veronderstellen, dat in een dorpsgemeenschap, de menigte pas zou overgaan tot een publieke tuchtiging, als de echtgenoot haar had buiten gesmeten. We spreken hier dus van een duidelijk scheiding, met duidelijke schuld bij de vrouw... en toch hield de Heer de massa tegen met "Wie zonder zonden is, werpe de eerste steen !", en niet alleen dat, het verhaal gaat verder ! De Heer veroordeelde de vrouw niet, hij vergaf haar, en sprak: "Ga heen, en zondig niet meer". Hij vergaf ze niet alleen, maar gaf haar ook de goede raad naar een ander gehucht te verhuizen, ga heen, en daar het leven opnieuw op te nemen, zonder te zondigen...
Waarom passen jullie dan het woord van de Heer niet toe ?

Het was naar het scheen doodstil in het kerkje... De pastoor zweeg en bleef sprakeloos staan. Nu en dan hief hij de handen op, als wou hij iets gaan zeggen, maar dan liet hij ze weer zakken...

Ik hoorde nog een ander verslag, maar dat hoorde ik niet rechtstreeks van iemand die het heeft meegemaakt, dus kan ik niet instaan voor de juistheid er van... Je weet immers hoe het gaat met verder vertellen, hier valt er wat weg, daar komt er een woordje bij... Toch wil ik het niet nalaten het u mee te delen, omdat het mij belangrijk lijkt in dit verhaal over Angelo, je weet nog wel, het kleine engeltje...

Daar zou de discussie gegaan zijn over woorden, punten en komma's... De letterlijke toepassing van de teksten, zowel die van het evangelie als de voorschriften van de Kerk... Angelo ging daar fel tegenin, en verwees er naar, dat de Heer, in het Evangelie slechts een paar keer zijn wrevel had geuit over bepaalde groepen van mensen, namelijk de kooplui in de tempel en de farizeeën...
En de Farizeeën, die verweet hij net dat ze zich vast pinden op teksten, op punten en komma's en niet op de geest van de voorschriften. Hij verweet hen dat ze witgekalkte graven waren, wij zouden zeggen van boven blinken en van onder stinken...
Maar uiteindelijk deed de kerk net hetzelfde, meer zelfs, schreef nog steeds meer en meer wetten voor, en gaf het uit eigen macht, de draagkracht van onverbrekelijke wet, van dogma en dies meer.
En dat terwijl het heel duidelijk is, dat de heer vijand was van al die strikte wetten, van al die woordenwijsheid. Uiteindelijk zei hij dat "Bovenal bemin één God, en je naaste als je zelf" de volledige wet was, en al wat er over kon verteld worden afhing van die éne tekst, dat éne begrip: Bovenal bemin God, en bemin je naaste zoals je jezelf bemint"... Al de rest is aanvulling, omschrijving.

Als we dus oordelen over wetten en voorschriften, dan moeten wij die wetten en voorschriften bekijken van uit dat standpunt. Want dat is het standpunt waaraan alle vast hangt.
De discussie werd niet tot het einde gevoerd, want de pastoor had zijn GSM gepakt, en de politie gebeld. En halverwege een zin stopte Angelo zijn betoog, en verliet de kerk, een minuutje voor de politie verscheen.

Maar het moge duidelijk zijn, dat in beide gevallen, Angelo de houding van de Kerk afkeurde, en steeds weer terug greep naar de oorspronkelijke woorden, de oorspronkelijke geest van het Evangelie. Ik hoorde dat hij dat ook deed bij de Hindoe's, de Joden, de Jaïnisten, de Moslims, en bij al die andere religies die je in ons landje kunt tegenkomen... Voortdurend wees hij er op dat de grondteksten veel milder waren dan wat er gepredikt werd door de Priesters, Rabbijnen, dominees, Imams en dies meer. Wees er op dat de Kerken als instellingen hun invloed hadden uitgebreid met Macht en Invloed in plaats van met geloof en beleving...

Morgen geven we nog een paar van Angelo's opmerkelijke tussenkomsten...

tot morgen.

Angelo - Hoofdstuk 4

Zoals te verwachten viel, gaf de onderzoeksrechter aan de politie de opdracht om Angelo terug te halen uit het laboratorium.
Daar was helemaal geen verzet tegen, want blijkbaar had Angelo niet alleen invloed op de genezing van kinderen, geen enkel onderzoeksdier reageerde nog normaal op de behandelingen.

Dus was het met een brede glimlach dat de dienstdoende prof de politie voor ging naar de afdeling waar Angelo verbleef...
De man opende de deur, heel beleefd "Na U !" en volgde de agenten naar binnen in het lokaal, waar in lange rijen kooien stonden met cavia's, apen en zelfs enkele honden. De prof ging rechts langs de kooien, dan het hoekje om, en stond abrupt stil...
"Hij is weg !"
"Wie is weg? Angelo ? Wat hebben jullie er mee gedaan ? Zo niet hé ! Niet beginnen hé" De beide flikken riepen het door elkaar, maar de prof stond daar als vast geroest te staren in de gang.

Angelo was inderdaad weg !

De flikken, helemaal in hun gewone doen als ze onderzoek mochten doen, schoven de prof aan de kant, bekeken de gang op sporen, vroegen uitleg in welke kooi Angelo zat "Hij zat niet in een kooi, hij had daar zijn bed en een tafel en een stoeltje" wees de prof, naar het einde van de gang. Plots schoot hij in actie, en doorliep alle gangen van het lokaal... Niets !

Na enig speurwerk wees een van de flikken op een camera: "Werkt dat ding?" Natuurlijk werkte dat, observatie was een van de sleutelwoorden in het onderzoek op levende dieren ! Dus vroegen de flikken om de tape te mogen zien.

Daaruit bleek, dat er geen spoor was van Angelo. Ze zagen alleen een onbekende man, in een gewoon kostuum, "net hetzelfde als het mijne" zei de prof, het lokaal verlaten had, terwijl hij er blijkbaar nooit was binnen gekomen.
Dus moest die man Angelo zijn !
Het bizarre wezen, waar de geleerden geen enkel uitleg voor hadden, was wellicht ook in staat om plots van kleuter te veranderen in volwassene, van naakt kereltje in een geklede burger... Helaas liep hij op alle beelden met het hoofd naar de grond gebogen, zodat men geen goede beschrijving kon geven van zijn uiterlijk.
Angelo was weg, verdwenen !

De commissaris werd verwittigd, de commissaris verwittigde agent Vansteenkiste, en die ging op zijn beurt zijn vrouw verwittigen.
Dat was geen gemakkelijke karwei ! Probeer maar eens het moederinstinct te stillen met loze woorden, met onmogelijke uitleg ... Vansteenkiste zweette er van, maar op de lange duur kon hij de woordenvloed van zijn echtgenote doen stoppen. Niet dat ze tevreden was met de uitleg, maar omdat ze besefte dat er niets anders te vertellen was.

Child Focus werd verwittigd, maar die wilden niet optreden! Het ging niet over een kind, het ging zelfs niet over een mens. Men kon zelfs geen beschrijving geven, want uit het relaas bleek dat de verdwenen Angelo van gedaante en uiterlijk kon veranderen, hoe moeten wij dan een signalement verspreiden. Ze hadden natuurlijk gelijk !
Ik zie zo de affiches al voor me "Kind of volwassene vermoedelijk van het mannelijk geslacht, laatst gezien als volwassene in een net grijs maatpak... "
Nee, dat ging niet.
Het was een hopeloze taak. Angelo was weg, en zou wellicht wel weg blijven.
De politie en de BOB (Bijzondere Opsporingsbrigade) zou een oogje in het zeil houden, en hopen via regelmatige controles van identiteitskaarten en het opvolgen van daklozen en zwervers nog ooit misschien iets te vinden van of over Angelo... Maar veel hoop was er niet.

Als wij vooruit zouden lopen op het verhaal, dan zouden we vaststellen dat er heel veel mensen waren die hem hadden gezien, maar hij zag er zo normaal uit, zo gewoontjes, dat niemand er ook maar enige aandacht aan had besteed.

Maar hij had blijkbaar de eredienst bijgewoond in de Moskee te Anderlecht. Daar had men wel eens gekeken naar de onbekende, maar toen hij net als iedereen neerknielde, net als iedereen boog en de heilige teksten reciteerde, was er niemand die nog enige aandacht aan hem schonk. Men had wel een vreemdeling gezien in de 10-uren mis in Koekelberg, maar je zag daar wel eens meer een vreemdeling, en hij volgde de dienst net zoals iedereen, en hij zong zelfs de psalmen mee...
Wellicht was hij ook de vreemdeling die de Oosterse ritus volgde, en was hij het die in de tempel van de Jaïnisten de dienst mee deed, was hij het die in de tempel meezong tot Krisjna...
Kortom, hij volgde blijkbaar alle aanwezige, alle mogelijke en onmogelijke religies op, en toen dit ter sprake kwam, dachten de vrijzinnigen dat hij ook op een van hun bijeenkomsten aanwezig was...

Maar heel zeker was dit allemaal niet, en niemand kon een echt goede beschrijving geven. De beste kwam nog van een oud dametje: "Hij zat naast me in de kerkdienst. Ik heb hem in het begin eens bekeken, maar hij zag er zo gewoontjes, zo net als iedereen, niet te groot, niet te klein, niet te dik, niet te dun... Zo gewoon als maar kon zijn. Een mens waar je geen moment aandacht aan geeft..."

Waar was Angelo ?
Wat was hij aan het doen?

morgen het vervolg...