ZotEngels

Statue of Lamoral, Count of Egmont. Bronze version on the market square of Zottegem. Zottegem, East Flanders, Belgium. (Photo credit: Wikipedia)

Ik zit ook op facebook.
Ik ben dus een hippe Opa. (Cool zegt mijn kleinzoon)

Maar ik volg dus ook mijn kleinkinderen op facebook.
En dat is leerrijk !

Ik ga me beperken tot de oudste. Die doet allerlei pogingen om maar eens aan een echt , vast lief te geraken en schreeuwt voortdurend zijn liefde en zijn liefdesverdriet uit op Facebook...

Maar de jongeren doen dat niet in het Vlaams (ook niet in het Nederlands mocht je dat denken), maar in een taaltje dat ergens ver weg roots heeft in het Engels. Maar dan aangepast aan het taaltje dat ze gewoonlijk onder elkaar praten. En dat is in de school, en de school staat in Zottegem, dus schrijvelt hij zijn liefdesweeën in het Zottegems Engels, kortweg het ZotEngels...

Soms moet ik die berichtjes wel drie keer lezen voor ik ze snap. Soms zijn ze behoorlijk leesbaar. Hangt wellicht al van the mood of de ijver ?

Ik volg die dingen met veel binnenpretjes, en soms schrijf ik een grinnikende opmerking op zijn berichtjes. Zelden krijg ik daar antwoord op, wel soms reacties van medeleerlingen die dan ook grinniken. (Ik zie dan zo zijn boos gezicht voor mijn ogen, en wellicht ben ik dan helemaal niet "cool" meer...)

Ik zou niet graag leerkracht zijn voor een hele klas van die puberende wezens !
Die voortdurend stoer willen doen (de jongens) en voortdurend aantrekkend en afstotend (de meisjes). Maar zo, van op een Facebook-afstandje is het best leuk om volgen. En ik ben gelukkig nog niet zo oud, dat ik mij mijn pubertijd niet meer herinner. Wat gek is, door het feit dat ik zo'n druk werk had, heb ik van de pubertijd van mijn eigen kinderen niet zo veel gezien. En wellicht was de wondere kracht van mijn vrouw daar ook niet vreemd aan. (En misschien had ik wel kinderen die minder last hadden van de puberteit ? (pubertijd ?)


Maar die telkens wisselende "lieven", dat afstoten en aantrekken van die meisjes, dat herinner ik me nog als de dag van gisteren. En ook de ontdekking, dat, toen ik het moe was, en "Foert" zei, en de meisjes meisjes liet, en er niet meer naar omkeek, toen leek het plots of alles vanzelf ging...

Wellicht was gewoon mijn pubertijd voorbij, en stabiliseerde alles zich plots... Maar het was wel een heel andere wereld, zonder al die voortdurende wisselvalligheden, dat vallen van torenhoge vreugde in diepe dalen van verdriet, allemaal voorbij.

Ik ben benieuwd als ik dat ook zal herkennen in mijn kleinkinderen... Wellicht wel, want ik krijg steeds meer en meer de indruk dat de kinderen van nu heel erg leken op het kind dat ik zelf was. (Ik heb medelijden met de ouders van mijn kleinkinderen ! - Maar troost je, het gaat voorbij , echt !)

Eén ding is er anders, duidelijk anders. Wij leden veel meer in het geheim, en men zag ons leed (of onze vreugde) alleen, door dat we altijd in contramine waren, zegden de ouderen wit, dan dachten wij zwart, maar waarom we nu weer zwart dachten, daar had de nijvere opvoeder het raden naar. Wij moeten alleen eens gaan kijken op Twitter en op Facebook...

Weet je, Facebook, dat waren in onze tijd de bomen.
Wij sneden moeizaam met een bot pennenmesje een hartje in de schors van een boom, en kerfden daar dan ook nog de voorletter in van het meisje van onze dromen. Nu schrijven ze hele gedichten ( in het ZotEngels) op Facebook. Heel wat makkelijker dan dat bot pennenmes van ons. Maar eigenlijk is het krek hetzelfde, alleen de manier is veranderd. En de bomen zijn ondertussen heilig verklaard, daar snij je niet meer in !

Als ik zo zit na te denken, dan moet ik zeggen dat ik van al die mooie deernen uit den tijd, er bijna geen een meer bij naam weet te noemen, laat staan te zeggen hoe ze er uit zagen... Ze zijn letterlijk verdwenen in de nevelen der tijd. Nu ja, dat is geen wonder. Als ik een klasfotootje in handen krijg van toen, dan weet ik er hooguit nog een paar te benoemen, en van sommigen vraag ik mij af: "Zaten die ook in mijn klas ?"...
Voor zo'n dingen heb ik blijkbaar een slecht geheugen.
in het licht van mijn blog van gisteren over dementie, is dat een goed of een slecht teken?

tot de volgende ?