Matth. 8:25

Ostend's Hazegras district, under demolition (Photo credit: LHOON)

Toen ik klein was, gingen we met het gezin meestal naar de kerk op het Hazegras, een wijk in Oostende. De kerk is er niet meer, hij is ondertussen afgebroken, omdat hij steeds dieper en dieper wegzakte in de bodem...

Wij gingen steevast de kerk in langs de rechtse deur, de kant van de mannen, en als je bij het binnenkomen opkeek, dan zag je daar een maquette van een oude vissersschuit, zo'n dikke meter lang, en met zeilen opgetuigd... Iets wat je niet eens meer vond in de vissershaven. Het was duidelijk een oud ding.

Blijkbaar was het aan de kerk geschonken, als teken van dankbaarheid voor een redding bij zware storm, want op het voetstuk stond in mooie gotische letters, met rode kapitalen: "Heer, redt ons, wij vergaen" en daarachter Matth 8:25...

Dat laatste wist ik niet meer van buiten, en ik heb zo net wat in mijn bijbel zitten bladeren om het terug te vinden...

Had ik gekund, ik had dat scheepje gepikt, want het leek een echt knap ding om op de vijver in het bosje te zetten, en te laten varen op de wind...

Ik vrees dat mijn devotie heel dikwijls geschonden werd, door te dromen over dat schip en vissers die ooit in een ver verleden gered waren uit de storm...

Vannacht lag ik daar op te peinzen... Ik was al lang in een diepe slaap verzonken, toen enkele feestvierders het hier in de wijk nodig vonden om vuurwerk af te schieten. Je bent op slag (letterlijk) wakker ! En dan hoorde ik naderhand weer de wind, het rammelen van het rolluik in de badkamer... Storm... En dan plots dat opgetuigde schip in de kerk. Ik zag het zo voor mijn ogen.

Voor ons was een dergelijke redding een heel aanvaardbaar gegeven. Wij hadden in huis immers ook nog palmtakjes hangen, en ik herinner me nog vaag dat bij een zwaar onweer ons moeder met zo'n takje palm in huis rondging, zegenend... Maar het is zo'n wazige herinnering dat het wellicht of maar één keer, of alleen in mijn dromen is gebeurd. Maar de verhalen over reddingen uit zee, die waren ons vertrouwd.

Ook in de school bij Zuster Hubertine hoorden wij allerlei wonderlijke verhalen. Mirakels waren voor ons een heel vertrouwd gegeven, bijna iets alledaags.

Het geloof maakte een werkelijk, tastbaar gedeelte van bestaan uit. Ik kan er geen datum op plakken wanneer dat allemaal is veranderd, maar ik denk dat het laatste Vaticaans Concilie, die heel de liturgie weer op mensenmaat bracht,  daar mede schuld aan heeft.  Plots was de godsdienst niet meer dat verhevene, dat onbegrijpelijke, dat etherische stuk van ons leven, maar werd het omlaag gebracht tot mensenniveau en dus heel wat minder hoogstaand...

De priester sprak in de kerk niet meer tot God, maar stond plots met zijn gezicht naar ons, tegen ons, mensen, te babbelen... Het was geen taal der Goden meer, maar gewoon Vlaams... De hostie was niet meer onaanraakbaar, maar we moesten hem in ons hand aannemen...

Ik denk dat ik onbewust een van de mensen was, die heel die sfeer, dat plechtige, dat ceremoniële heb gemist. Ons Lieve Heer, was plots geen onmetelijk groot iets meer, maar een mens die je op zijn schouder klopte, een kameraad.

Het voelde als een bevrijding. De kerk was plots ook van ons.
En toch... Toch heb ik het gevoel dat dit mede de ontluistering heeft ingeluid. Het is makkelijker afscheid te nemen van een vertrouwd iets, dan van die God van toentertijd. Het was gedaan met de donderpreken der Dominicanen tijdens de vastenperiode, waarna wij heel stil en heel bang in het donker van de kerk naar huis gingen, vol vreze des Heren...

Ik zie de visser in de storm echt niet meer grijpen naar het palmtakje en zegenend rondgaan op zijn schip... Ik hoor hem en zie hem wel vechten voor zijn leven, vloekend op de dingen die tegengaan...

Ik denk niet dat er nu nog een bemanning van zo'n scheepje een maquette in de kerk zou gaan zetten uit dank voor de redding... Ik vrees dat er zelfs heel weinig pastoors zouden zijn, die een stuk van de kerkmuur zouden ter beschikking stellen van zo'n rare ex voto's...

Het mag gek klinken maar het eigen worden van de ceremonie luidde de vervreemding in...

Weet je waarom de politie een uniform draagt, de rechter een toga?
Om onderscheid te maken, gezag uit te stralen door zijn anders zijn, zijn duidelijke herkenbaarheid.

toch iets om eens over na te denken

en dat op nieuwjaarsdag...
djudedju

tot de volgende ?