 |
| Nederlands: Groepsfoto 50-60 jaar chiro (Photo credit: Wikipedia) |
Het regent niet zo maar, het regent zonder pauze, onafgebroken in een gestaan tempo... Toen ik naar huis reed van de bijeenkomst, zag ik langs de kleine straten en holle wegen, het water in beken op de baan stromen !
Heel veel met ferme erosie ! Je ziet dat aan de kleur van het voorbij vlietende water: bruin als de aarde.
Dat doet mij op de Chiro denken: "Bruin als het lied van de lokkende aarde", zongen we dan, in een verwijzing naar de kleur van ons uniformhemd. De Chiro van nu draagt kleurige T-shirts, geen echt uniform meer. Wij liepen in dat bruine hemd, met een gele das, met lederen dasknoop, een blauw-zwart vloeren broek (geribbeld), hoge schoenen met grijze kousen en grijze sokken (jaja ! sokken én kousen !)en een riem met metalen koppel waarop het kenteken van de Chiro...
We trokken fier marcherend door de straten, met onze banier voorop, en zelfs met een muziekkorps... Ik speelde klaroen. (Tot spijt van de rest van ons gezin)
Wij liepen zomer en winter in die korte broek. dat was vooral lastig eens wij in de week een lange broek gewoon waren... Dan was het precies veel kouder dan vroeger. In de voorbije week kreeg ik nog een knipsel uit "De Zeewacht", met een artikeltje over de winter 62/63, toen de zee was dichtgevroren. Er stond een fotootje bij waarop we met enkele leden van de Chiro te zien waren. Je zag onze benen niet, maar ik kan je verzekeren dat wij zelfs toen in korte broek rondliepen !
Als ik nu de Chiro zie, dan herken ik ze maar aan hun kenteken, niet meer aan het uniform, ze hebben per groep een verschillende kleur... Jammer ? Ik weet het niet... De Chiro van toen had wel iets militaristisch qua uiterlijk, nu niet meer. Alhoewel...
Alhoewel !
Want als ik nu kijk naar de militairen, naar de politie, naar de postbodes... dan mis ik dat uniform van vroeger... Nu lijken ze allemaal wat op elkaar, en hun kleren stralen geen gezag meer uit. Vroeger met die kepie op hun hoofd, en die strakke uniformen met duidelijke uiterlijke kenmerken, was er al een soort gezag, nog voor ze hun mond open deden. Nu met hun baseballpetjes...
Vroeger waren er een heleboel beroepen die duidelijk herkenbaar waren, en die daardoor bijna automatisch de banier waren van hun beroep. De pastoor in zijn soutane, de man van het water met zijn vest met zilveren knopen en zijn kepie, de man van de gas, de pompier, de postbode... je kunt ze niet bedenken, of ze hadden een uniform... Ook de gewone arbeiders waren veel herkenbaarder !
De metser, de mechanicien, de visser hadden een werkpak aan, en in dat werkpak trokken ze van huis naar het werk, en van het werk kwamen ze zo naar huis. Je zag gewoon aan de kleren dat dit een bouwvakker was, en dat daar, dat was duidelijk iemand die met de smeerolie van de machines te maken had...
Nu loopt iedereen, zelfs de zogenaamde geüniformeerden, in een net pak, die zo weinig mogelijk opvalt...
Ik vind dat nog steeds een beetje jammer...
Het is precies of het wegvallen van de beroepsfierheid heeft met zich de uiterlijkheden ook maar weggeveegd...
Want beroepsfierheid, dat is er ook bijna niet meer... Welke metser hoor je nu nog stoefen over het mooie metselverband dat hij in die gevel wist te verwerken? En een arbeider uit een autofabriek werkt niet meer aan auto's, maar aan één of enkele onderdelen, aan een lopende band, 1000 keer hetzelfde stuk...
Dan toon je ook niet meer met fierheid het uniform van je bedrijf, dan trek je vlug je burgerpakje aan, om in de anonimiteit te verdwijnen...
Het regent nog steeds
en met de regen spoelen de laatste sporen van waar ooit de sneeuw op hopen lag, ook weg...Geen sporen meer, de wereld trekt zijn winterpakje uit en loopt weer in zijn anonieme burgerpakje. Het Belgische burgerpakje: regenkledij...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten