Senioren

Ik kan verkeerd zijn, maar het woord senioren heeft voor mij iets eerbiedwaardig. Misschien heb ik ergens iets van de Japanners, waar ouderdom en oude mensen vereerd worden. Dat ik er zelf bij behoor, dat heeft iets onwaarschijnlijk.  Ik voel mezelf helemaal niet eerbiedwaardig. Ik voel mezelf amper een senior.

De afgelopen drie dagen mochten Anny en ik deelnemen aan een bijeenkomst van de gepensioneerden van mijn werk. Of van waar ik ooit werkte. Hard werkte.

Het is leuk om weer samen te zitten met je collega's van toen. En waar je zou verwachten dat het dan gaat over de tijd van toen, daar vergis je je deerlijk. De senioren van nu, leven nu. Het verleden is alleen de lijm die de groep bindt.

Het was leuk. We hebben veel te veel gegeten, veel te veel gelachen, veel te veel gedronken en veel te weinig geslapen. Kortom, het waren toffe dagen. Ik heb niet alle uitstappen meegedaan, daar ik dat helaas niet meer aan kan, maar een bezoek met de bus naar de Haven van Zeebrugge, dat kon er wel bij, en ik heb vol bewondering de haven bekeken en bewonderd.

's Anderendaags hebben Anny en de anderen een geleid bezoek gebracht aan Gent, met al zijn pracht en zijn praal, naar mijn gevoel de mooiste stad van België en omstreken. Ondertussen heb ik een bezoek gebracht aan mijn twee zussen en hun respectievelijke wederhelften.  In ieder geval was ik 's avonds fris als een hoentje om de afgepeigerde Gent-bezoekers te verwelkomen.
Het bezoek aan Gent was immers voornamelijk te voet gebeurd, en kijk, plots zag je wel dat de senioren oude mensen waren... Dus toch.

Gisteren was het de laatste dag, en men zou de vismijn gaan bezoeken. Met de tram. Ik ben afkomstig van Oostende, en ken dus de vismijn, en weet ook dat de tram daar niet passeert, en dat er hen dus opnieuw een wandeling te wachten stond. Ik ben met Anny gaan wandelen op het strand, in een strakke frisse bries... We hebben heel wat borstbenen van inktvissen geraapt. Als kind noemden we dat "zeeschuim", die witte ovalen stukken kalk zijn geliefd bij alle vogelliefhebbers. Als je thuis een kanariepietje hebt staan, dan heb je wellicht al nu en dan zo'n stuk kalk tussen de tralies gestopt, zo dat piet er in kon pikken en de nodige kalk kon opdoen... In de winkel betaal je dar voor, op het strand kun je na een wat stormachtige zeewind, bij laag water die dingen zo verzamelen. Ze liggen nu in een kom met water om het zout en het zand er af te halen, en straaks leggen we ze te drogen.

Het is mij wel opgevallen dat we geen enkel echt groot stuk hebben gevonden... Misschien is het met inktvissen net als met de kabeljauw, en zijn volwassen dieren in onze overbeviste Noordzee zeldzaam geworden... In ieder geval, wij hebben weer voor jaren kalk voor onze twee vogels...

Gisteren voor het eerst in drie dagen ook weer eens TV gekeken... En de programma's zijn nog steeds even slecht. Ik ga toch eens moeten kijken naar 4, of daar nu iets verbeterd is...

Dit maar om te zeggen dat die drie dagen afwezigheid niet hebben veranderd aan de wereld. Zelfs ons gewicht is geen gram toegenomen. Ik snap er geen bal van, al dat eten en drinken... djudedju

tot de volgende ?