Koetong met maderasaus

Church of the Assumption of Mary in Zottegem, East Flanders, Belgium. (Photo credit: Wikipedia) Op de voorgrond zie het standbeeld van Hoorn (Egmont en Hoorn)

Dinsdag laatst mochten wij de beentjes onder tafel steken op de jaarlijkse feestmaaltijd van de kaarters van Okra Mater... Op het menu tomatensoep, witloof in een sneetje gerookte zalm in een jasje van bladerdeeg, koetong met maderasaus en kroketjes, een stuk taart na...

Een echt heerlijk ouderwets Vlaams feestmenu, zo klassiek als maar zijn kan... en alles overgoten met lekkere Okra-wijn...

Wat moet een mens meer hebben? Wel, dat was er ook bij !!! Een gebabbel en gekeuvel en gelach ten allen kante. Ondanks het feit dat het feest op het laatste nippertje moest verhuizen van de Kantschool naar de Drie Sleutels (Zie een der vorige schrijfsels van uwen nederige dienaar), was de stemming opperbest... En weet je wat er gebeurt als het eten voorbij is? Allee, het zijn kaarters ! Kaarten natuurlijk.
Maar voor één keer niet serieus, de wijn en de gezelligheid maakte dat we meer zaten te lachen dan te kaarten. Er werd publiek "gezeurd", en niemand maakte zich boos, het was allemaal een bron van gelach, niet alleen door de kaarters, maar ook door hen die er zaten op te kijken. Ik heb mee gezeurd...

en lawaai gemaakt als ik een ander zag foefelen... En gelachen dat ik bijna de kaarten niet meer zag.

De afspraken voor het Sinterklaasfeest zijn ook al weer gemaakt, hier in Mater voor de Okra, en in Zottegem voor de Academie, want ik moet zien dat de Sint niet op het eigenste moment in Mater èn in Zottegem moet optreden hé...Kortom, het was een goed feest !

Maar vooral het menu deed me dromen... Waarschijnlijk is er in Vlaanderen geen feestmenu zo vaak opgediend als koetong in Maderasaus met kroketjes... Dat was HET feestmenu bij uitstek voor de modale Vlaming van toen. Misschien ook voor de modale Waal, maar in die tijd kende ik geen Walen van dichtbij. Maar ik weet wel dat dit voor ons de obligate feestmaaltijd was, en waar het in mijn thuis stilaan werd vervangen door andere feestmenu's, bleef het blijkbaar nog jaren doorgaan in mijn schoonthuis. Als we daar naar toe gingen dan was het of koetong, of kalkoenrollade... Onze kinderen zaten al voor we vertrokken naar ginder te zagen over het feit dat ze weer koetong of kalkoen zouden moeten eten...

Met andere woorden, koetong was geen feestmenu meer..., maar een gewoon menu geworden. Het ging zo ver, dat onze kinderen dit helemaal niet meer associeerden met feest. Het gevolg is, dat het voor mij nu al heel lang gelden was dat ik koetong in maderasaus had gegeten. Varkenstongetjes met een heerlijke bruine jagerssaus met massa's champignons, dat eten we nog wel eens, maar een koetong is véél te groot voor ons twee, en als de kinderen komen moeten we dat ook al niet maken, want dan vragen ze of we gaan vervallen in de "ziekte" van "moetje" zaliger...  Wellicht was het daardoor dat het nu zo lekker smaakte ? Het was al zo lang geleden...

Ook de omvang van de maaltijd was "ouderwets"... Vroeger waren de maaltijden veel copieuzer dan nu... En bij Okra was het weer zoals in de tijd van toen, waar je de mannen ostentatief hun bovenste broekknoop zag losmaken... Ik vond het heerlijk, en zeker gepast voor Okra, waar de meeste mensen nog het feestmaal uit hun jeugd herinnerden, en even gretig als toen uitgebreid tafelden.

Ach, kijk, ik word oud... Zelfs bij het eten dwaal ik terug naar de tijd van toen. Herinner ik me mijn Plechtige Communie, waar heel de familie bij elkaar zat in de "voorplaats" en "salon", aan een lange tafel, en hoe voor de eerste keer een vreemde regeerde in moeders keuken, een zekere Julma, iets wat ons luidkeels deed zingen ven " Heb je ons Zulma niet gezien?" Gek, dat is ook een naam die ik al jaren niet meer tegenkom.
Op dat feest werden moppen getapt, waarvan ik als kind de helft niet snapte. Wij waren toen nog niet zo "vlug" als de jeugd van nu. Voor ons was alles wat sex benaderde taboe, en "aangebrande" moppen werden nooit in ons bijzijn verteld. Als je nu luistert naar de moppen die een kind van twaalf vertelt, dan worden wij rood in hun plaats.
Wij werden te dom gehouden en nu weten ze te veel, veel te vroeg...

Misschien zijn het al die dingen samen die een mens nostalgisch maken.
We hebben een heel leven vol gestapeld met herinneringen netjes in de ladekasten van onze hersenen gestopt, en bij alles wat er gebeurt, schuift er een of meer laden open, en zie je het verleden terug.
Heel nuttig, want je hebt ervaring zat... Heel ambetant, want je ziet de kinderen en kleinkinderen dan denken: "Opa is blijven hangen in te sixties..."

Maar weet je, ik vind dat niet eens erg...Voor mij zijn al die zaken uit het verleden mijn privé-bibliotheek... en lezen, dat is nog steeds mijn hobby numero Uno !

tot de volgende ?