Voor onze huizen (Van mijn buur en van mij) staat momenteel een grote hoogtewerker. Het ding kan 32 meter hoog, en dan nog negen meter ver reiken. Het lijkt nog nagelnieuw... "Neenee," zegt de arbeider die beneden alles stuk voor stuk moet aanhaken om op het dak te installeren als werkstelling, "neenee, we hebben hem al een week of vier..."
Mijn buur en ik hadden de laatste maanden regelmatig stukjes en stukken cement naar beneden zien en horen komen. Bij nazicht bleek dat te komen van de vorstpannen. We hebben dan maar eens samen gezeten, en beslist dat we dat samen in één keer zouden laten herstellen. Het is immers ook één dak. En nu zijn ze dus bezig.
Ik ben al twee keer naar buiten geweest om te kijken, maar het is veel te koud om er lang te staan. Ik weet niet hoeveel graden er nog resten van de zomerwarmte, maar het lijkt wel of het vandaag plots herfst is geworden, een koude wind die dwars door je heen blaast. En we zijn het nog niet gewoon. Gisteren zaten we nog in de hobby te werken met het raam wijd open, omdat het zo warm was, en vandaag rammel ik bijna uit mijn vest van de kou. Vest ? Ik heb zelfs mijn wintervest aangedaan, maar het bleef koud !
De weerman geeft wel weer verbetering aan, maar dat helpt ons vandaag niet.
Nu en dan horen we een zwaar gebrom van boven ons hoofd door het hele huis zoemen, dan zijn ze wellicht bezig met een of ander onderdeel van de stelling vast te zetten. Lap, 't is weer van dat. 't Is telkens maar een korte tijd, en dan nu en dan het geluid van schuiven en slepen. Blijkbaar gaan ze een stelling maken op het dak van beide huizen in één keer. Ik heb verwonderd de zaak zitten bekijken. Nog maar bijna twee decennia ben ik uit dat wereldje verdwenen, en de werkwijze is al weer helemaal veranderd.
Wat wel hetzelfde is gebleven, is de vastheid van voet van die mensen. Ze lopen over dat schuine dak zoals wij over de begane vloer lopen. Bij ons kunnen ze wel niet diep vallen... Het grootste deel van het dak eindigt op een plat dak, en aan de twee uiteinden is er stukje dat doorloopt, maar waar het hoogstens drie meter van de begane grond reikt. Nu ja, je moet van niet hoog vallen om je behoorlijk zeer te doen. Ik denk aan Livin zaliger, die een garage aan het metsen was, en viel van een muurtje van anderhalve meter... Hij kwam kwalijk neer op een hoop stenen en lag maanden in het ziekenhuis...
Niet aan denken. Laat alles maar goed aflopen, zonder glijden en zonder vallen. Ik moet niet gaan zeggen dat hij zich moet vast gorden, het is de baas zelf die op het dak staat... De man met het kleine hondje. Ik kwam hem enkele maanden geleden tegen op een rommelmarkt... De man had zijn hondje bij... Een klein kalf. Een jonge Sint-bernardshond, van zo wat drie maand oud, met poten dikker dan mijn arm. Hij vertelde me dat hij nu al zo hoog komt - hij wijst zowat ter hoogte van zijn heup... Ik zou het hondenvoer niet willen kopen voor dat beest ! Nu ja, elk zijn meug... Maar voor mij is een Sint-bernardshond een maat te groot. Bovendien moet je beloop hebben voor zo'n beest. En mijn tuin is maar een tuintje...
Er wandelen ladders voorbij, met een man onder, en mijn parkiet fladdert verschrikt in zijn kooi rond. Dat is hij niet gewoon.
Ik ben al een paar keer buiten gaan zien naar de werkzaamheden, maar alles zit nog in de fase van de voorbereiding. Bij mijn gebuur zijn ze nu grote platen aan het leggen op zijn veranda... Kwestie dat er geen steen naar beneden valt en dwars door de veranda heen zou gaan. Buur heeft geluk dat de steen die een paar weken terug naar beneden kwam, op mijn terras en niet op zijn veranda terecht kwam...
Kortom, de werken zijn nodig !
Ik ga stoppen en wat gaan kijken, we zien dat niet iedere dag...
tot de volgende?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten