Visparadijs

Nederlands: De Schietsjampettermolen in Wannegem-Lede (België) (Photo credit: Wikipedia)

De Schietsjampettermolen... deze molen werd teruggeplaatst, na en met heel wat strubbelingen van voor- en tegenstanders, waarbij de veldwachter (=sjampetter) zelfs een schot loste... vandaar de naam 

Zoals je al we eerder las in deze blog, ik ga liefst vissen bij Pepé in Wannegem-Lede... Daar zit je midden in de prachtige natuur, op je dooie akkertje aan de waterkant te genieten... Wat kan er nog beter zijn?
Datte ! Dat van vandaag ! Anny gaat mee vissen. Ze ging reeds eenmaal eerder mee, en ook zij is verliefd op dat stukje grond met de waterplas in Wannegem-Lede... Het is er zalig, en zeker met zijn tweetjes.

Niet dat we daar dan zitten te babbelen, nee, Anny gaat ergens in de schaduw van een boom zitten, en ik zit daar ergens aan de waterkant, en we houden een wedstrijd in het stil genieten.
Zalig !

Ik hoor sommigen al denken: "Is dat alles ?"
Ja, dat is werkelijk en letterlijk alles...
Het geluk, het paradijs, dat is geen paleis vol zilver en kristal, vol rijkdom en glorie, het paradijs, dat is het mooie van moeder Aarde, de zon, de waterkant, het bos...
De geur van de aarde, het gezang van de vogels, het nu en dan opspringen van een vis...
Niet veel ?
Nee, maar meer moet dat niet zijn. Gelukzoekers doen het verkeerd, zij zoeken het geluk, terwijl het gewoon voor hun voeten ligt.
Eigenlijk nog dichter dan voor je voeten, het geluk, dat ligt gewoon in je zelf. In je binnenste, in het aanvaarden van het leven zoals het komt, in het savoureren van alle dingen, het kwade en het goede, het verdriet en de lach... Je kunt er toch niet omheen, dus aanvaard het zoals het komt, en geniet er van.
Ook van het verdriet? Ja, zelfs van het verdriet.
Nog nooit gehoord dat het deugd kan doen om eens te wenen?
Dat benadert wat ik zeggen wil.

Het zit er hem in dat je niets mag vasthouden, je moet het loslaten, zijn gang laten gaan. Heb je verdriet? Laat het verdriet dan rustig over je komen, en zodra het mindert, laat het dan los. Wentel je niet in dat verdriet... Laat het gaan.

Wij hebben een kind verloren, en dat is wellicht een van de ergste dingen die er bestaan. Dat verlies blijft als een verlies aanvoelen, ooit noemde iemand het een amputatie. Ik ken mensen die iedere dag weer naar het kerkhof sjokken, om het afscheid uit te stellen, om wanhopig vast te houden. Ik denk dat dit verkeerd is, je moet juist laten gaan. Het verlies blijft, maar het verdriet moet je loslaten.

Het mag gek klinken, maar het is wellicht vooral door dat grote verlies, door dat immense verdriet, dat ik ontdekt heb dat je moet loslaten. Of ik verdronk in dat verdriet, of ik moest het loslaten.
En kijk, daar ontdekte ik dan het stille geluk. Want geluk is niet uitbundig, is geen gevoel van luid jubelen, geen korengezang... Nee, het is stil genieten, stil tevreden zijn met wat je hebt, wat je bent, wie je bent.
Aanvaarden.

Nee, dat is geen fatalisme, dat wil niet zeggen dat je niet kunt, moogt, moet streven naar verbetering, maar leer vooral dat dit streven niet eenzijdig op jezelf mag gericht zijn, maar dat het uitdelend moet zijn, anderen laten mee delen.

Ik heb in mijn tuin meer dan tien soorten daglelies, die allemaal staan te bloeien in al die verschillende kleuren en zelfs vormen. Dat brengt mij vreugde. Ja, die stomme bloemen, door hun verscheidenheid en in hun eenvoud. Ik heb die bloemen niet alleen, ze staan in mijn voortuin, heel de wereld kan er van genieten... weinigen doen het.
Een bloem is zo nietig zo...onbelangrijk.
Maar ze zijn net als het geluk, onbelangrijk tot je het niet meer hebt.

Er is wellicht geen tijd geweest waar men meer over het geluk praat dan deze tijd. En toch is het voor de meesten van ons een tijd van welvaart, een tijd waarin de maatschappij zorgt voor geneeskundige verzorging, voor een inkomen voor wie niet meer kan werken, werkloos valt, oud wordt..  Enkele generaties terug was dit nog niet zo, was je afhankelijk van het werk van je handen, of van het werk van de handen van je kinderen voor je oude dag. Anders viel je uit de boot.

En toch, nu we dus in een veel betere situatie zitten, net nu lijkt het geluk verdwenen.
Materieel bezit vervangt het geluk niet.
Het lijkt wel dat het geluk in het hebben van al die dingen lijkt te verdwijnen.
Dat doet het niet, maar je schat het veel te groot in, je denkt bij geluk aan gejubel, feest, overstelpend gevoel...
Dat is het niet.
Geluk is een heel klein maar heel belangrijk iets.
Geluk, dat lijkt een beetje op dat kleine plantje met dat kleine blauwe bloempje: het vergeetmenietje... Let op, ruk het niet uit als onkruid.
Laat het niet verkommeren onder al dat bezit en al die luxe...

tot de volgende ?