Forum Romanum panorama (Photo credit: Wikipedia)Ik las onder faitsdivers een klein, aangrijpend berichtje... Een weduwe (van Verreth om haar niet te benoemen) heeft, toen ze verhuisde, de as van wijlen haar echtgenoot weer uit de tuin gehaald, en mee genomen naar haar nieuwe huis...
Ik vind dat enerzijds ontroerend, anderzijds... Wat is die asse ?
En ik, met mijn veel te grote fantasie, begon weer eens te denken.
Ik ben ooit al eens in Rome geweest, en heb daar de Forum Romanum staan bekijken. Je kunt het met één blik overschouwen, omdat dat Forum een meter of vier, vijf onder het niveau ligt van het huidige Rome.
Met andere woorden, de grond is daar in minder dan twee milleniums, minder dan 2000 jaar, met vijf meter afval en resten verhoogd.
En dan zit ik mij af te vragen, als ik in mijn tuintje wroet, in hoeveel lijken wroet ik dan?
Want geef toe, wellicht is in de loop der eeuwen de stof van menselijke resten al heel goed verspreid over heel de wereld. Gedenk, Oh mens, dat gij van stof en as zijt, en tot stof en as zult wederkeren !
Toen ze rond de kerk de boel eens weer wat heraanlegden, zagen we nu en dan wat menselijke resten, maar vooral dat er eigenlijk van die resten bitter weinig overbleef. Met andere woorden, stof en as ... En met wat droog weer waait het stof op en verspreidt zich... Wellicht ook in uw en mijn tuintje.
De meeste mensen hebben tegenover de dood een zekere "schrik" een pudeur, een beetje angst, en lijken zijn als het ware de personificatie van de dood. (Ik vind het gek dat we dat alleen lijken aan te voelen bij lijken van onze eigen soort, en niet bij het zien van vlees bij de slager...)
Maar de dood is een deel van het leven. Ooit moeten we allemaal gaan. Ik ben niet gehaast, maar mijn dag en uur komt ooit ook. Dat hoort er nu eenmaal bij.En zowel gelovigen als ongelovigen zijn niet happig op de dood. Blijkbaar is het geloof niet sterk genoeg om dat feit als onafwendbaar gegeven , als overbruggen naar de eeuwigheid, te beschouwen. Iedereen ziet het eerst en vooral als de dood, het einde van het huidige leven, het afscheid van alles en iedereen op deze wereld.
Ik ga hier niet debatteren over het geloof, of over het al dan niet bestaan van het eeuwige leven, maar gewoon over de dood. Over het feit dat wij in feiet leven dank zij de dood.
Want zo is het ! Laat ons eenvoudig beginnen. Laat ons terugkeren naar de kale aarde, helemaal in het begin der tijden. Toen de aarde eenmaal was afgekoeld, en er hier een atmosfeer was en temperatuursverschillen, ook al waren dat niet de atmosfeer en de temperaturen zoals wij die kenden, al heel vlug begon de erosie der rotsen. En dank zij die erosie van de rotsen ontstond er aarde, grond, klei... dat was een noodzakelijke basis voor het ontstaan van planten. Planten moeten wortelen in de aarde. Maar toch, koop eens een pak zuivere klei, want afgebroken rotsen vormen in eerste instantie zuiver klei, en plant daar iets in. Het ding zal na een korte tijd verpieteren, bij gebrek aan voeding. Die voeding, meststoffen zijn in feite niets anders dan ... dode vergane materie. Compost, de meststof bij uitstek bestaat uit verteerde planten. Uit dood materiaal.
Ook de krengen van dieren en de lijken der mensen zijn een deel van dit pakket meststoffen, net zoals compost, na het verteringsproces, de afbraak, dus eigenlijk net zoals de rotsen : erosie als je het zo wilt noemen.
Geloof je me niet? Een klein voorbeeld? Iedereen weet dat mest, dus de afscheiding van het verteringsproces een degelijke meststof is, soms zelfs zo "straf" dat je het moet aanlengen. Eet je vlees ? Waar zit dat dan in dacht je ?
Maar ook gewoon, de krengen in de natuur worden omgezet in voedingsstoffen voor planten, planten die dan op hun beurt voeding zijn voor... dier en MENS... Dus om het heel grof te stellen, ergens zijn we allemaal kannibalen... We eten, zij het onrechtstreeks, de lijken van onze eigen voorouders op.
Ik weet het, dat klinkt cru, maar je kunt het niet ontkennen.
Schokt het je ?
Dat hoeft niet. Want je hoeft er echt niet hele dagen op te denken. Je hebt al heel je leven met graagte je sla gegeten, en de smaak zal echt niet veranderen door het feit dat je nu beseft dat...
De moderne mens staat steeds verder van de natuur af, maar ik heb de tijd meegemaakt dat we nog veel dichter dan nu bij die natuur stonden. Ons vader had een groententuin, en nu en dan stond ons vader 's morgens héél vroeg op, en haalde het deksel van de aaltput, en schepte emmers aalt uit de put. Die droegen we dan naar de tuin, en heel de tuin kreeg een laagje mest.
We werden rechtstreeks geconfronteerd met het feit dat ons eigen afval omgezet werd in lekkere groenten, maar geen een van ons dacht bij het eten van de eigen gekweekte aardappels terug aan dat mest...
Ik woon op de buiten en zie hier jaarlijks de boeren met enorme karren mest aankomen. (Op zijn Maters "een zeikstuk") En als ik nu kijk naar de maïs voor mijn deur, dan zie ik dat het "goede" mest was...
Je kunt dit dus eigenlijk makkelijkheidshalve de kringloop van het leven noemen... Want dat is het...
... en om toch weer een ietsepietsie terug te keren naar dat eeuwige leven... Is er wel een echte dood ? Want eigenlijk is iedere atoom een bewegend iets, en die atomen, ook die van ons eigen lijf, blijven bestaan, ook al vallen ze uiteen tot stof en as... En die atomen worden weer tot leven van al dat leven op onze planeet.
Laat ons dus maar heel goed zorgen voor die planeet, het is gemaakt van ... ons zelf ???
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten