Verduistering

Dormition Cathedral in Omsk, Russia. Français : La cathédrale de la Dormition, à Omsk, en Russie. Русский: Успенский собор в городе Омске, Россия. Српски / Srpski: Катедрала Христовог васкресења у Омску, Русија. (Photo credit: Wikipedia)

Español: Logo Vectorial de YouTube (Photo credit: Wikipedia)

De plotse warmte heeft een gek gevolg: de huizen worden verduisterd. Overal zie je de rolluiken naar beneden gerold, of de overgordijnen dicht getrokken, niet -zoals in een oorlog - om het licht binnen te houden, maar om de zon buiten te houden, en de temperatuur binnen draaglijk te houden.

Gek een dikke week terug zaten we nog te smeken om zon, nu steken we hem (Haar ?) buiten. Maar ze geven al weer een eind aan dit mooie weer, dus de kans zit er dik in, dat we ergens volgende week weer zitten te zagen om die zon terug te krijgen.

Wij leven nu eenmaal in een gebied met wisselvallig klimaat. Dat is een groot voordeel ! We kennen en krijgen alles wel een keer. Dat is een groot nadeel, we krijgen het maar zeer zelden als het ons past.
Maar het grootste voordeel van dat wisselvallige weer is ongetwijfeld dat we een onuitputtelijk gespreksthema hebben...
De opener bij uitstek is hier steevast: "'t Is wel een weer hé !" (Uitroepteken zeker niet vergeten !)
Het voordeel van dat zinnetje is, dat het net zo goed kan slaan op slecht, op goed, op uitstekend, op uitzonderlijk, op gewoon, op nat, op droog, op koud, op warm of wat voor weer dan ook. Het enige juiste antwoord op die opener is dan evengoed geijkt: "'t Is wreed hé !"
Dat wreed is meestal -gelukkig maar- helemaal niet letterlijk te nemen, maar is gewoon een uiting van de eeuwige onvrede met Het Weer.

Persoonlijk heb ik niet zoveel last van het weer. Ik heb alleen een hekel aan te lang, te veel regen, aan mist en aan de donkerte van de winterdagen (die niet alleen aan het weer op zich te danken zijn.). Mij kan het niet zo veel schelen dat het heet is, of koud, want al bij al valt het hier qua temperaturen echt wel mee. Ik zou wellicht anders denken over kou moest ik in Omsk wonen, en over warmte mocht ik in de Sahara verblijven...

Om het anders te stellen, ik hou wel van de afwisseling. Dat is typisch Belgisch. Te lang regenen is nefast voor het humeur, te lang zon is nefast voor het humeur, te lang kou, te lang.... Eigenlijk zijn we pas echt gelukkig als het weer heel frequent wisselt, al is dat op zich ook een reden om er over te zagen en te zeveren.

Voor vanavond en vannacht geven ze onweer...

En gek genoeg doet mij dat denken aan ouder worden.

Vraagtekens ? Ik weet niet of het een algemeen verschijnsel is, maar ik stel bij mezelf vast, dat er steeds meer dingen zijn waar ik angst voor heb. Fysieke angst, angst die ik voel aan mijn lijf, ik voel mijn buik (een heel belangrijk onderdeel in mijn geval) zo samentrekken van angst. Angst voor dingen waar ik vroeger geen grein schrik van had.

Het zal dus wel een verschijnsel zijn die samenhangt met mijn ouder worden. Een voorbeeld ? Vroeger had ik geen of bijna geen last van hoogtevrees. Ik herinner me dat Anny en ik in Madeira een Nederlandse toerist hielpen om zijn vrouw weer op begane grond te krijgen. De dame stond op een smalle richel, tegen de rots aangedrukt, een panische schrik in de ogen, niet meer in staat ook maar één spier te bewegen, buiten haar tong... Ze liet een heel bizar extreem klagend jammerend geluidje horen. Hoe haar man ook trok, sprak, smeekte... Geen beweging in zijn madam te krijgen. Ik heb dan haar ene hand van de rots geplukt, haar man de andere, en voetje voor voetje hebben we haar - voortdurend sussend op haar insprekend-  begeleid tot de weg voor haar weer breed genoeg was...

Er was wel een gek gevolg aan dit verhaal. Mijn vrouw wilde dat pad ook niet meer op, wellicht bang dat de schrik ook bij een van ons zou toeslaan, want dat schrikbeeld was echt niet leuk om zien. Paniek in de hoogste graad is beangstigend.

Om maar te zeggen dat ik geen schrik had... Nu dus wel. Ik moet maar op TV, of in een van die YouTube - filmpjes iemand zien vallen, iemand zien springen, iemand zien neerkomen op een rare manier, om mijn buik te voelen samentrekken in schrik.

Maar dat is niet het enige gevoel dat veranderd is met ouder worden... Ik stel vast dat ik nu, bij het bekijken van een film of een gebeuren op TV, zo ontroerd kan worden, dat ik er bij zou kunnen huilen. Ik hou dan krampachtig mijn tranen in, maar ik ben een gevoelig mensje geworden.

Ik zou eens moeten vragen aan andere ouder geworden medemensen, of zij dat ook hebben...
Wellicht wel, want ik ben maar een heel gewoon mensje, dus zal ook dit wel gewoon zijn, met dit verschil misschien, dat een heleboel mensen hun gevoelens niet echt durven te uiten. (Ik dus ook niet, anders zou ik die tranen niet wanhopig proberen binnen te houden)...
djudedju
de mens, een complex ding hé ?


tot de volgende ?