English: Don Camillo and his church in Brescello. Polski: Don Camillo i jego kościół w Brescello. Français : Don Camillo devant son église à Brescello (Italie). (Photo credit: Wikipedia)Het prachtige boek, en leuke film met Fernandel in de hoofdrol (Guareschi)... Al heel lang geleden, maar nog steeds grijp ik met plezier het boek vast, en lees het nog eens, en nog...
Toen ik vanmorgen door het raam keek was het "bolle" mist, je zag de overkant van de straat niet meer. En dan dacht ik...
Gek, het is plots een heel kleine wereld geworden.
Vandaar was de link naar het boek wel heel klein...
Heb jij soms ook het gevoel, dat bij felle mist, de wereld plots teruggekrompen is tot een wereld op mensenmaat. Ieder mens zijn eigen wereldje. En daar de mist ook iets lijkt te doen met geluid, is het zelfs een wereldje met (bijna) alleen je eigen lawaai.
Stel je voor dat je eensklaps dat mannetje bent uit de cartoons, een eenzame drenkeling op een piepklein eilandje in het midden van een eindeloze oceaan... Plots is dan de kleine wereldje niet meer op mensenmaat. Het is veel te klein, en vooral veel te eenzaam.
Gek hoe we aan de ene kant zoeken naar rust, naar stilte, naar eenzaamheid, terugtrekken in ons eigen wereldje, en aan de andere kant niet alleen kunnen zijn.
Soms heb ik de indruk dat mens zijn een hele opdracht is. Ik kan verkeerd zijn, maar het leven van een dier lijkt veel eenvoudiger. Een dier slaapt of is wakker, zoekt voedsel of rust, loopt of staat stil... Mensen maken van die simpele levensfuncties heel ingewikkelde handelingen. Alles is heel complex geworden. Als wij willen eten, dan moeten wij niet gewoon beginnen, wij moeten zelfs niet eens gaan jagen of een plaats zoeken met een grazige weide, nee, wij moeten gaan werken, wachten tot het einde van de maand, voor dat werk geld beuren, met dat geld naar diverse winkels lopen om onszelf te voorzien van het nodige.
Slapen is niet meer simpelweg je neerleggen in een quasi veilig hoekje, maar het aanschaffen van een bed, dekens, lakens, hoofdkussen, dikke gordijnen om het te verduisteren.
Kortom we maken alles wat zo eenvoudig lijkt, tot een heel bewerkelijk iets. Niets is nog eenvoudig, alles gaat via een hele reeks van bewerkelijkheden. Dit noemen we dan onze beschaving, onze cultuur.
Onze manier van leven.
Voor mij zit in zijn grote kooi, mijn papegaai. Het is een van zijn stille perioden. Straks, binnen een uur of wat is het etensuur, en als er niet genoeg lekkers in zijn bak zit, dan laat hij dat horen. Dan eet hij en gaat een korte wijle een siesta houden. Nadien komt er een periode van activiteit, dan kruipt hij zijn kooi rond, schreeuwt om aandacht, en begint te praten en gekke toeren te doen. Nadien weer siesta... Zijn dagen lopen volgens een vast stramien van eten, slapen, beweeglijk zijn, eten, slapen... Zonder veel variatie. Heel simpel en je wordt er héél oud bij. Papegaaien halen volgens hun grootte onwaarschijnlijke leeftijden.
Wij moeten als kind naar school, wijsheid opdoen, waarvan het meeste nooit meer nodig hebben. Nutteloos ? Nee, niet in onze wereld. De wereld die allang niet meer gewoon de aarde is, maar een specifiek mensenwereldje, de kleine wereld van Don Camillo.
Don Camillo (er zijn een hele reeks boeken van), dat gaat hem specifiek over de kleinmenselijkheid, de kleine dorpspolitiek, de mens tegenover zijn wereld. Soms is het een knappe parodie over de grote echte wereld, geconcentreerd in een klein Italiaans dorpje, soms is het gewoon milde humor.
Humor over de mens en zijn kleine kantjes.
De kleine wereld...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten