Sint Amelberga

St. Amelberga's chapel in Mater, a submunicipality of Oudenaarde, Belgium (Photo credit: Wikipedia)

Het is feest in het dorp !
Vandaag is het immers Sinte Amelberga, en komen ruiters hier de jaarlijkse ommegang doen.
In tegenstelling met veel andere feesten, die telkens gevierd worden op het dichtste weekend, vieren we hier consequent op de naamdag. Het is een oeroud feest, zo oud dat de trommelaar, fluitje en de nar naar de viering van 200 jaar Amerika werden uitgenodigd, als eregasten.
Trommelaar, fluitje en nar... en de penningmeester, want ze zijn niet met drie, maar met vier man, die gaan in de week voor het feest heel de parochie af, om de inwoners uit te nodigen tot Het Feest. Daar hoeft geen naam bij, in Mater is er maar Eén Feest.
Dit jaar had men voorzien dat de mensen een briefje konden voor het raam hangen, dat ze gesteld waren op het bezoek van Trommel en fluitje, want tegenwoordig zijn de meeste mensen gaan werken, en staan ze aan te bellen voor een leeg huis. Ik heb geen affiche gehangen, ze weten dat ze hier welkom zijn, en ja hoor, ze kwamen aanbellen.
Een obligaat stukje fluitwerk, een dansje van de nar, dat stopte zodra de penning was gestort. Hoe oud en mooi tradities ook zijn, ze hangen ook nu af van de penning...

Toen wij hier meer dan 30 jaar terug kwamen wonen, vertelde Gilberte ons dat het op Amalberge (Materse uitspraak) noois regende... Het regent voor het moment nog niet, maar het ziet er maar mottig uit, en als ik opstond, lag de straat nat...  En we hebben in die meer dan 30 jaar al heel wat natte Amelberga's geweten ...

De laatste jaren ga ik er zelden heen... Je kunt er niet met de auto naar toe, en het is net zo ver dat het mij pijn doet, en dan sta je daar om de paarden, ruiters en karren te bekijken, en staan is ook al pijnlijk... Het echte feest is na de ommegang... dan duikelt iedereen de herbergen binnen, en drinkt iedereen met iedereen. Het is gezellig en aangenaam, want Maternaars die hier al jaren weg zijn, komen op St Amelberga terug naar Mater, en de vriendschap wordt hernieuwd en gedoopt... in bier.

En ook dat kan ik niet meer... Met al die medicamenten kan ik nog wel een paar pinten drinken, maar dan is het gedaan, en Sint Amelberga nuchter vieren??? No way ! Dat is - helaas - niet mogelijk.

Maar ik heb ieder jaar weer spijt dat ik er niet bij ben... Het is leuk, je ziet er altijd wel enkele mensen die je al jaren niet meer zag, het bier laat de tongen los, en het gekeuvel is nog veel intenser dan het anders al is in onze kleine parochie... Nu ja, klein... We zijn de grootste gemeente van heel de fusiegemeente Oudenaarde, maar wellicht een met het minste inwoners...

Mater... g'hebt mijn hart gestolen...
Ik wil hier nooit meer weg.
Dat lieflijke dorp op de Vlaamse heuvels, stil en rustig... Landelijk en gemoedelijk.

Toen ik op mijn werk indertijd vertelde dat ik naar Mater ging wonen, bekeken ze me meewarig, "Vind je niks beters ?"... Een tiental jaren later, als ik vertelde dat ik in Mater woonde: "Woonde gij in Mater ?" Met veel ontzag en jaloersheid in de stem, want dat kleine dorpje was plots de "chiquée" geworden... Op den buiten wonen was plots in.
Nu is dat weer aan het keren... De crisis en de prijs van de brandstof maken dat men nu terug opteert voor de stad. Maar ik ben verknocht aan mijn Mater.
Mijn Mater...
Waar ik thuis ben.

Soms vraagt mij wel eens iemand: "Zoudt ge niet terug willen keren naar uw streek?" Nee, ik ken daar niemand meer, ik heb daar geen vrienden meer, ik zou daar niet meer thuis zijn. De enigen die ik daar heb zijn mijn zusters en hun gezin. Hier heb ik een hele leefgemeenschap en mijn kinderen en kleinkinderen.Hier ben ik thuis.

Ik woon in mijn eigen huis, dat we hutje voor mutje bijeen hebben gespaard, hebben aangepast, hebben geïsoleerd (voor de rage en de premies bestonden), kortom, 't is onze, hier zijn we thuis op onze eigen grond...

Laatst was ik in de thuiszorgwinkel van de mutualiteit... Om een BH voor Anny, een BH aangepast aan haar situatie... Daar zag ik ook een van die trapliften. Ik heb dat eens goed bekeken, want ik ben niet van plan om ooit naar een appartementje te verhuizen... Mocht ik de trap niet meer op kunnen, dan opteer ik voor zo'n traplift. Mijn oudste zus die ook al wat sukkelt, hoorde dat dit zo enorm duur is... Dat is het dus niet. Het is ook niet goedkoop, maar het is doenbaar, althans voor de meesten onder ons. Voor een gewone rechte trap van één verdiep moet je rekenen op zo'n 4.000 euro. Bochtwerk is iets duurder. Het systeem dat ik zag in de thuiszorgwinkel was niet datgene wat je ziet op TV, maar een model dat er in mijn ogen degelijker uitzag, en het volgens de man ter plaatse ook is...

Niet goedkoop dus, maar het laat ons toe om "thuis" te blijven, op onze eigen stek, waar we ons goed voelen. In een appartementje, moet je ook rekenen dat de lift wel eens stuk kan zijn, en daar zijn dan gewoonlijk véél meer trappen dan thuis. Bovendien heb je dan altijd buren rondom rond, die lawaai maken of het niet kunnen hebben dat jouw TV iets harder staat...
Nee, ik blijf zo lang ik kan, thuis, in 't mijne...
In Mijn Mater
Met Mijn Amelberga op de schoorsteen...

tot de volgende ?